محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827399514
غربی‌ها بهتر است دلواپس دلواپسی‌های ایرانیان نباشند
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
غربی‌ها بهتر است دلواپس دلواپسی‌های ایرانیان نباشند
هر چند هم در ایران و هم در آمریکا مخالفت‌هایی با توافقنامه ژنو وجود دارد اما نکته‌ای که درباره رسیدن به توافق جامع نگران‌کننده‌تر است، اختیارات اندک رئیس کاخ سفید برای لغو کامل تحریم‌هاست.
به گزارش خبرگزاری فارس، توافقنامه ژنو از روزی که منعقد شد، به طور طبیعی با مخالفت‌هایی هم روبرو شد، مخالفت‌هایی که در خصوص هر رویداد مهمی در هر نقطه از جهان می‌توانند وجود داشته باشند. در میان امضا کنندگان این توافق نیز تنها نمایندگان دو کشور بودند که از سوی مخالفان داخلی و بعضا احزاب رقیب خود به شدت مورد مواخذه قرار گرفتند؛ ایران و آمریکا. در آمریکا، کنگره پیشتاز مخالفت با توافقنامه ژنو بود. آنها به اندازه‌ای از انعقاد این توافق ناخشنود بودند که تصویب تحریم‌های جدید علیه ایران را در دستورکار خود قرار دادند تا بلکه بتوانند از این طریق اجرای این توافقنامه را ناکام گذارند. البته نمایندگان کنگره در این مسیر تنها نبودند و لابی‌های عربی و صهیونیستی از جمله آیپک آنها را همراهی می‌کردند. بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل نیز به عنوان یکی از سرسخت‌ترین منتقدان رویکرد اخیر کاخ سفید در قبال مسئله هسته‌ای ایران، از قافله عقب نبود و ساعاتی بعد از امضا توافقنامه ژنو آن را «اشتباه تاریخی» غرب خواند. البته این احتمال هم مطرح است که مخالفت‌های مزبور در چارچوب تقسیم نقش برای امتیازگیری بیشتر از ایران صورت پذیرفته باشد، احتمالی که مسئولان وزارت خارجه جمهوری اسلامی ایران نیز به‌صراحت آن را رد نکرده‌اند. به این ترتیب، همه مخالفان توافق ژنو در آمریکا دست‌کم در ظاهر دست به دست هم دادند تا مانع اجرای توافقنامه ژنو شوند که البته ناکام بودند. اکنون همه آنها عزم خود را جزم کرده‌اند تا یا مانع انعقاد توافقنامه جامع شوند و یا شرایط مندرج در آن را به میزانی برای ایران سخت و دشوار سازند که در عمل فعالیت‌های هسته‌ای ایران را عقیم سازند. به هر حال، به محض شروع موج انتقادات داخلی، سیاستمداران آمریکایی دست به کار شدند تا با توضیحات و توجیهات خود، مخالفانشان را آرام سازند. در این مسیر نیز حتی از تهدید ایران فروگذار نکردند. از زمان انعقاد توافقنامه ژنو تاکنون، مقامات آمریکایی هفت بار ایران را تهدید به اقدام نظامی کرده‌اند. از جمله باراک اوباما، رئیس‌جمهور این کشور که حدود سه هفته بعد از انعقاد توافقنامه ژنو، در سخنرانی پایان سال میلادی خود گفت: «همه گزینه‌ها روی میز است». البته در ایران هم نگرانی‌هایی درباره مفاد توافقنامه ژنو وجود داشت و در نتیجه مخالفت‌هایی با آن صورت گرفت. این طبیعت یک جامعه پویاست که بتوان آزادانه به بحث پیرامون مسائلی پرداخت که مستقیما با منافع ملی یک کشور سر و کار دارد. از این رو بود که حسن روحانی در عین حال که از نقد منصفانه توافقنامه ژنو استقبال کرد، به دفاع از این توافقنامه پرداخت و همچنین متعهد شد که حفظ منافع ملی در صدر دستورکار دولت برای انعقاد هر گونه توافقنامه قرار داشته باشد. اما با توجه به مخالفت گروه‌های منتقد و مخالف با توافقنامه ژنو در ایران و آمریکا، سئوال اینجاست اختلافات در کدام یک از دو کشور فوق می‌تواند دردسرساز باشد و در نهایت مانعی در مسیر مذاکرات و رسیدن به توافق نهایی به وجود آورد. در آمریکا قانون اساسی به نحوی به دست «پدران قانون‌گذار» تهیه و تدوین شده است که به اصطلاح راه هر نوع دیکتاتوری در نظام قدرت این کشور بسته شود. به بیان دیگر، اولین قانون گذاران قانون اساسی آمریکا به دلیل نگرانی از به وجود آمدن دیکتاتوری در حاکمیت این کشور، قدرت را به قدری توزیع کردند که هیچ نهادی غالب و مسلط بر نهاد دیگر نباشد. با توجه به همین نکته بود که جورج فریدمن، مسئول مرکز راهبردی استراتفورد، به دردسر ساختار قدرت در آمریکا اشاره کرد که به باور وی موجب شده، دولت واشنگتن نتواند آزادانه و با اختیار تام درباره مسائل حساس تصمیم‌گیری کند چراکه سیستم تصمیم‌سازی در آمریکا به شدت می‌تواند در مرحله تصمیم‌گیری تاثیرگذار باشد. آگاهی از این نکته یا نقطه ضعف است که موجب شده رسانه‌های آمریکایی طی چند ماه گذشته بارها از اختیارات محدود اوباما برای انعقاد توافقنامه جامع با ایران و لغو تحریم‌ها علیه ایران بگویند. به عنوان مثال، نشریه «نشنال اینترست» در گزارشی در این رابطه نوشت: «اینجا در آمریکا، «ارائه کردن» توافقنامه نهایی، دو برابر دشوار خواهد بود چراکه فقط احساس نگرانی از جمهوریخواهان ضد ایرانی در کپیتال هیل نیست که باید با آن روبرو شد، یکسری قوانین کنگره نیز هست که قدرت رئیس‌جمهور برای کاهش تحریم‌های ایران را محدود می‌سازد». این نشریه آمریکایی افزود: «طبق برنامه اقدام مشترک که در نوامبر مورد توافق قرار گرفت، گروه 1+5 لغو همه تحریم‌های مربوط به مسئله هسته‌ای را در توافقنامه نهایی آغاز خواهد کرد آنهم در قبال اعمال محدودیت‌های شدید بر برنامه هسته‌ای ایران. با این حال، طبق قانون آمریکا، رئیس‌جمهور تنها اختیار آن را دارد که تحریم‌ها را بسیار محدود لغو کند و قدرت اندکی دارد که واقعا همه تحریم‌ها را لغو کند. بدون اقدام کنگره، رئیس‌جمهور باید لغو چهار تا 6 ماهه را برای کاهش تحریم‌ها صادر کند». به نوشته این نشریه، چنین تردیدی به این معناست که مذاکره‌کنندگان آمریکایی چیز زیادی برای پیشنهاد دادن به ایران ندارند و بنابراین در ازای آن می‌توانند مطالبات کمتری از ایران داشته باشند که این امر به توافق ضعیف‌تری منجر خواهد شد. به علاوه، قدرت محدود رئیس‌جمهور برای پایان دادن به تحریم‌ها، همراهی آمریکا با توافق نهایی را دچار اختلال و توانایی این کشور برای به دست آوردن تبعیت و همراهی ایران را تضعیف می‌کند. اما در ایران ساختار تصمیم‌گیری به گونه دیگری است. در نظام جمهوری اسلامی سیستم تصمیم‌سازی اعم از مجلس، دولت، مجمع تشخیص مصلحت نظام و قوه قضائیه همه پیشنهادات و نظرات خود را مطرح می‌سازند. اما در نهایت یک نظر فصل‌الخطاب وجود دارد که وقتی درباره موضوعی تصمیم‌گیری شود، همه در پشت آن قرار می‌گیرند. در واقع، در ایران، سیستم تصمیم‌گیری بر تصمیم‌سازی غالب است. به این ترتیب، می‌توان گفت، در ایران دلواپسی وجود دارد اما این دلواپسی درباره اصل توافق جامع است که اگر در این توافق، حقوق حقه ملت ایران تامین شود و خدشه‌ای به منافع ملی وارد نشود، دیگر نگرانی و دلواپسی نیز در این رابطه وجود نخواهد داشت. در ضمن، دلواپسی‌ها در ایران تنها به تامین حقوق ملت نظر دارد نه به دردسرسازی در مسیر توافق جامع یا بحران‌آفرینی در صحنه بین‌المللی، به‌عکس مخالفت‌های درون آمریکا که اصولا با هدف بحران‌آفرینی دنبال می‌شود. اگر مخالفت‌ها در کشوری توافق جامع را ناکام بگذارد، آن کشور آمریکاست نه ایران؛ پس بهتر است غربی‌ها نگران دلواپسی‌های ایرانیان نباشند بلکه فکری به حال بذر ایران‌هراسی کاشته شده در کشورهایشان بکنند. انتهای پیام/
93/02/17 - 15:24
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 99]
-
گوناگون
پربازدیدترینها