تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837472202
سرمايه‌هاي خارجي به ايران مي‌آيند؟
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری موج:
۱۳ ارديبهشت ۱۳۹۳ (۱۰:۲۴ق.ظ)
دنياي اقتصاد: سرمايه‌هاي خارجي به ايران مي‌آيند؟
به گزارش خبرگزاري موج، دنياي اقتصاد نوشت: چندي پيش رييس‌جمهور کشورمان اظهار کردند که چنانچه تحريم‌ها برداشته شود و مناسبات ايران با ديگر کشورهاي جهان به حالت عادي بازگردد، اقتصاد ايران طي سه دهه آينده در زمره 10 اقتصاد بزرگ جهان درخواهد آمد. پيش از آنکه به ارزيابي اين پيش‌بيني خوش‌بينانه بپردازيم، لازم است چند نکته مهم مورد توجه قرار گيرد. در حال حاضر، با توجه به توليد ناخالص‌داخلي کشورما (براساس برابري قدرت خريد)، ايران نوزدهمين اقتصاد بزرگ جهان به شمار مي‌رود، اما بايد تاکيد شود که بزرگي اقتصاد يک کشور، با درآمد سرانه و سطح زندگي مادي مردم آن کشور مقولات جداگانه‌اي هستند. در حال حاضر توليد ناخالص داخلي سرانه در ايران (بر مبناي برابري قدرت خريد) 12.800 دلار است که از اين لحاظ رتبه يکصد و سوم را دارد. بد نيست اين نکته نيز يادآوري شود که ميانگين توليد ناخالص داخلي سرانه جهان (شامل همه کشورهاي فقير و غني) 13.100 دلار است. با اين همه، افزايش توليد ناخالص داخلي و پيوستن ايران به «باشگاه» 10 اقتصاد بزرگ جهاني، با فرض عدم تغييرات شديد در عوامل ديگر، رويدادي مبارک و تحسين‌برانگيز خواهد بود؛ اما آيا چنين واقعه‌اي مقدور يا محتمل است؟ يادمان باشد که رشد اقتصادي کشور ما طي 2 سال گذشته منفي بوده و در اين بازه زماني، توليد ناخالص داخلي کشور حداقل 7 درصد کاهش يافته است؛ ضمن آنکه فساد اداري در کشور نيز سير صعودي کم سابقه‌اي يافته و اکنون در ميان 177 کشور بررسي شده به رتبه 144 رسيده است و در ديگر شاخص‌هاي موثر در بهره‌وري و رشد اقتصادي هم کشور ما رتبه‌هاي نا اميد‌کننده‌اي را به خود اختصاص داده است.
با اين تفاصيل، تعبيرسخنان رئيس‌جمهور محترم به عنوان يکي از وعده‌هاي معمول سياستمداران، نبايد تعجبي را برانگيزد. در حقيقت اين درست همان استنتاجي بود که نويسنده اين سطور، به آن دست‌يافت؛ اما بازخواني دقيق‌تر سخنان رييس‌جمهور و نيز وقايعي که طي هفته‌هاي گذشته شاهد آن بوده‌ايم (از جمله سفر هيات‌هاي خارجي به ايران) و از همه مهم‌تر، مطالعه مقالاتي که اين روزها در نشريات اقتصادي معتبر جهان به چاپ مي‌رسند، تصوير ديگري را به ذهن متبادر مي‌سازد. تصويري که نه تنها پيش‌بيني رئيس‌جمهور محترم را محتمل مي‌سازد؛ بلکه اين سوال را هم پيش مي‌آورد که چرا اقتصاد ما به حال‌وروز کنوني افتاده و چرا ديگران چيزهايي مي‌بينند که ظاهرا ما از آنها غافل مانده‌ايم و به جاي بهره‌گيري خردمندانه از موهباتي که در دسترس ما است به دست خود اقتصاد کشورمان را به قهقرا مي‌بريم.
ظاهرا چندي پيش يکي از موسسات سرمايه‌گذاري بزرگ خارجي، اقتصاددان خبره‌اي به ايران فرستاده تا درمورد شرايط اقتصاد کشور ما تحقيقاتي انجام دهد. پس از بازگشت، کارشناس مذکور مقاله‌اي نوشته که بلافاصله در چندين نشريه و سايت بازرگاني معروف منتشر شد (ازجمله در بلومبرگ، وال‌استريت‌ژورنال و ...). مطالب اين مقاله هم خواندني است و هم تاسف‌انگيز. به بخشي از نوشته ايشان و واکنش‌هايي که برانگيخته توجه کنيد:
35 سال پس از انقلاب و تنش‌هاي کم و بيش مداوم با جهان غرب، به‌نظر مي‌رسد که ايران راه تنش‌زدايي را در پيش گرفته است. اگر تنش‌زدايي ادامه يابد، ايران خيلي زود به يکي از داغ‌ترين مقصدهاي سرمايه‌گذاري خارجي بدل مي‌شود. کشوري بزرگ با موقعيت جغرافيايي مناسب با بدهي خارجي ناچيز و ميلياردها بشکه نفت در زيرزمين‌هايش. اين قطعا مي‌تواند يکي از اقتصادهاي نوظهور باشد که همه مايلند در آن سرمايه‌گذاري کنند.
ايران از موقعيت جغرافيايي بسيار مناسبي برخوردار است. گذرگاهي بين اروپا، روسيه، بازارهاي پررونق کشورهاي حاشيه خليج‌فارس و نزديک به کشورهاي منفک شده از شوروي سابق در آسياي ميانه که نياز به همه چيز دارند ... شهروندان ايراني از نظر سواد وضعيت مناسبي دارند، به‌ويژه جوانان که هم تحصيلات خوبي دارند و هم از قابليت بالايي در حوزه فناوري اطلاعات برخوردارند. کشوري با 9 درصد ذخاير نفتي جهان که مي‌تواند علاوه‌بر ارز آوري، نيازهاي داخلي يک اقتصاد پررونق را تامين کند و با سطح دستمزدهايي (به دلار) که به نحوي چشمگير از ترکيه يا حتي چين پايين‌تر و کم و بيش مشابه ويتنام است! کمتر کشور در حال توسعه ديگري را مي‌توان يافت که چنين چشم‌اندازي داشته باشد. بنابر اين دلايل، هرگاه تحريم‌ها برداشته شوند، سيلي از سرمايه‌هاي خارجي به سوي اين کشور روانه خواهد شد.
درست است که در صورت برداشته‌شدن تحريم‌ها، نخستين مقصد سرمايه‌گذاري‌هاي خارجي، بخش‌هاي نفت، پتروشيمي، معدن و گاز طبيعي خواهد بود؛ اما ايران بخش کشاورزي بزرگي هم دارد که نيازمند سرمايه‌گذاري است و بنياد صنعتي آن هم خوب است. علاوه‌بر اينها صنعت هتلداري که بعد از انقلاب و خروج خارجي‌ها کار زيادي در آن صورت نگرفته، سخت توسعه نيافته و نيازمند سرمايه‌گذاري است. با جمعيت 77 ميليوني، بازار مصرف ايران نيز بسيار جذاب به‌نظر مي‌آيد.
البته مشکلات متعددي هم در اقتصاد ايران وجود دارد. با اين همه برداشته شدن تحريم‌ها به خودي خود فضاي مناسبي براي سرمايه‌گذاري‌هاي گسترده پديد مي‌آورد. دسترسي ايران به بازارهاي جهاني، در کنار پول ارزان اين کشور، به صادرات رونق چشمگيري خواهد بخشيد. به عقيده اين کارشناس اقتصادي، از برخي جنبه‌ها، بازسازي اقتصاد ايران به 2 دهه زمان نياز دارد. اما از جنبه‌هاي ديگر با گذشت يکسال، بهبود چشمگيري را شاهد خواهيم بود. و مي‌افزايد: «زيرساخت‌ها در ايران بسيار پيشرفته‌تر و بهتر از اغلب اقتصادهاي در حال‌توسعه و حتي نوظهوري است که من از آنها بازديد کرده‌ام. و بايد بگويم که من کشورهاي زيادي را ديده‌ام.»
از اين سخنان پيدا است که سرمايه‌گذاران خارجي خوش‌بيني رياست‌جمهور را اغراق‌آميز نمي‌پندارند. اين نکته نيز آشکار است که از ديدگاه آنان ايران بازار بکري است که گشوده‌شدن آن سودهاي کلاني نصيب آنها خواهد ساخت. سوال دشوارتر را ما بايد پاسخ دهيم. چرا کشوري که طي 10 سال گذشته نزديک به هزار ميليارد دلار درآمد ارزي داشته، اکنون بايد به انتظار سرمايه‌گذاران خارجي باشد تا ما را از اين مخمصه نجات دهند؟ کدام يک از مزيت‌هايي که اين کارشناس براي اقتصاد کشور ما برشمرده (غير از گراني بي‌معناي پول ملي که آن هم دست پخت خودمان بود)، درسال‌هاي پيش وجود نداشت که از آنها براي شکوفايي اقتصادمان بهره‌برداري کنيم؟ آيا مقدور نبود که به جاي واردات بي‌رويه و ريخت‌وپاش‌هاي آن سال‌ها، درآمدهاي ارزي هنگفت خودمان را صرف سرمايه‌گذاري‌هاي مولد و بهسازي زيرساخت‌ها کنيم و در عين حال شرايط مناسبي را براي ورود سرمايه‌گذاران خارجي و فناوري‌هاي پيشرفته فراهم سازيم؟
براي بي‌تدبيري‌هاي گذشته، شهروندان کشور ما تاوان سنگيني پرداخته‌اند. باشد که در اين بزنگاه باز هم کج راهه را برنگزينيم و منافع ملي را فداي سودهاي بادآورده و رانت‌خواري گروه‌هاي ذي‌نفوذ نسازيم.
دکتر فرخ قبادي
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری موج]
[مشاهده در: www.mojnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]
-
گوناگون
پربازدیدترینها