محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845578177
منتقدان رقیب شما نیستند
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
منتقدان رقیب شما نیستند تهران - ایرنا - آقای روحانی نمی تواند روحانی نباشد. روحانی بودن همه حیثیت و هویت و شناسنامه اوست. اصلا دینداری و پایبندی به جمهوری اسلامی، شناسنامه همه آنهاست که خود را با انقلاب اسلامی می شناسانند.اما باید به لوازم چنین شناسنامه ای پایبند بود.
روز چهارشنبه در یادداشت روز، روزنامه کیهان که به قلم « محمد ایمانی» است می خوانید:
1- انسان مؤمن شناسنامه دارد؛ صاحب هویت است.
اما این شناسنامه و هویت فراتر از سجل ثبت احوال یا تحصیلات و کسوت و موقعیت اجتماعی و سیاسی فرد است.
مؤمن را باید با ویژگی هایی مانند متعبد و منصف بودن شناخت. مؤمن اهل بدعت نیست.
دلبخواه خود یا باب طبع این گروه و آن طیف موضع نمی گیرد.
جاذبه ها و دافعه های نیرومندی دارد که معارضان با دین نمی توانند او را تاب بیاورند و او نیز با آنان نرد دوستی نمی بازد؛ که می داند «المرء علی دین خلیله و قرینه؛ انسان بر دین دوست و هم نشین خود است».
مؤمن شناسنامه دار- در هر کسوتی که باشد- نمی تواند درباره احکام الهی یا حقوق مردم تخفیف بدهد.
صحابه بی شناسنامه یا شناسنامه گم کرده بودند که روز شوم سقیفه در بحبوحه ماتم رحلت پیامبر اعظم(ص)، بر سر حکم الهی و حق مردم معامله باطل کردند حال آن که اگر حق شخصی آنان بودند این قدر دست و دلبازی نمی کردند.
آن روز به خیال اینکه صحابه محترمند، حق که محترم تر بود و احترام صحابه نیز از آن بود، مظلوم ماند و خاک به چشم بشریت پاشیده شد.
امیر مؤمنان علیه السلام هنگامی که مالک اشتر را به امارت مصر می گماشت در آن عهدنامه معروف -نامه 53 نهج البلاغه- از جمله او را به انصاف فراخواند و برای آن ملاک قرارداد و فرمود «مالک هوای نفس خود باش و درباره آنچه برتو حلال نیست بر نفس خویش بخل بورز که همانا سخت گیری بر نفس، داشتن جانب انصاف در قبال اوست بر سر هر آنچه دوست دارد یا ناگوار می شمارد».
اصل انصاف به این است که آدمی در خوشایند و ناخوشایند امور، زمامدار خود باشد و درباره حرمت و حلیت های الهی برخود سخت بگیرد.
علی علیه السلام همچنین در خطبه 87 میان عالمان و عالم نمایان (دارای شناسنامه جعلی) ملاک قرار داده و فرمودند «بندگان خدا! همانا از محبوب ترین بندگان خدا بنده ای است که خداوند او را بر نفس خویش یاری کرده، پس جامه حزن و خوف برتن کرده است؛ چراغ هدایت در قلب او روشن است و او خود را برای آن روزی که مانند مهمان بر او نازل خواهد شد آماده کرده است... همانا جامه های شهوت را از تن درآورده و از همه غم ها جز یک غم خالی شده است... همانا خود را ملزم به عدالت ساخته، پس آغاز عدالت او، نفی هوا و هوس از خویش است... اما دیگری عالم خوانده می شود حال آن که نیست. نادانی ها را از نادانان و گمراهی ها را از گمراهان می گیرد... می گوید در شبهه ها (شبهات) می ایستم حال آن که در آن افتاده و می گوید از بدعت ها کناره می گیرم در حالی که در آنها غوطه ور است. صورت او صورت انسان و قلب او قلب حیوان است. باب هدایت را نمی شناسد تا پیروی کند و نه باب نابینایی را که امتناع ورزد. و ذلک میت الاحیاء. این مرده ای است میان زندگان».
امیر مؤمنان(ع) همچنین ملاک دیگری هم درباره این قبیل خواص ارائه کرده اند، آنجا که جماعت مذکور را «امامی برای خود»! و اهل خودرأیی و خود اجتهادی معرفی می کنند. حضرت در خطبه 88 علت هلاکت گروهی از مردم را چنین تبیین می کنند «شگفتا و چرا در شگفت نباشم از خطای این فرقه ها در اختلاف آنان بر سر حجت های دین شان... یعملون فی الشبهات و یسیرون فی الشهوات. در شبه ها ]باز نمی ایستند و[ عمل می نمایند و در شهوات سیر می کنند. معروف در میان آنها همان است که می پسندند (می شناسند) و منکر همان است که نمی پسندند (نمی شناسند). در معضلات به نفس خود پناه می برند و محل رجوع آنان در امور مهم به آراء و نظرات خویش است. کأنّ کل امرء منهم امام نفسه. گویا که هر یک از آنها امام و پیشوای خود است. چنین می پندارند که در نظریات خویش به طناب های محکم چنگ زده و دستاویز محکمی به دست آورده اند».
2- رئیس جمهور محترم دیروز در مراسم افتتاح نمایشگاه کتاب، از فرهنگ و نقد و آزادی بیان و ممیزی و نیز «شناسنامه» سخن گفتند؛ اینکه منتقدان با شناسنامه حرف بزنند.
«در دنیای کتاب بگذاریم آنچه در دل و اندیشه وجود دارد، بر روی صفحه کاغذ خودنمایی کند. دولت به دنبال سانسور دولتی نیست... امروز بیشترین نقد در جامعه نسبت به دولت و دولتمردان می شود و من افتخار می کنم که این دولت شرایطی را به وجود آورده تا همه به راحتی حرف بزنند، نقد کنند و سخن بگویند و گاهی از کاه کوه می سازند. نقد حق مردم و همه گروه هاست، چه اقلیت و چه اکثریت اما آنچه پسندیده نیست این است که با پول و بیت المال مردم کسی بخواهد دولتی را که منتخب مردم است به جای نقد، تخریب کند. ما از همه می خواهیم با شناسنامه حرف بزنند و بگویند از کجا و وابسته به کدام جناح هستند. با نام جناح خود سخن بگویند نه به نام ملت ایران... ]در امر ممیزی و نظارت[ باید تشخیص خوب و بد را به صاحب نظران واقعی، انجمن ها و اصحاب قلم و فکر واگذار کنیم و بدانیم هیچ کس در ممیزی بالاتر از وجدان و افکار عمومی نیست. آنها (افکار عمومی) بهترین ممیزان هستند و می دانند که به استقبال چه کتابی بروند و چه کتابی را در گوشه انزوا قرار دهند».
درباره این سخنان ملاحظاتی وجود دارد. رفتار برخی دولتمردان و از جمله وزارت ارشاد درباره دوگانه «نقد-تخریب» بسیار متناقض است.
این طیف چون همه چیز را منحصر در این می بینند که چه کسی به آنان رأی داده یا حمایت می کند و چه کسی رأی نداده و یا منتقد است، از یک طرف طی 7 ماه گذشته بر منتقدان سیاست ها و رفتارهای اجزای دولت سخت گرفته اند که توقیف چند نشریه و توبیخ منتقدان رسانه ای و حتی پارلمانی از سوی شورای امنیت ملی (به ریاست رئیس جمهور) از جمله آنهاست.
اما از طرف دیگر برخی مهاجمان به کلیت حکومت دینی و احکام الهی را زیر پر و بال گرفته و تحت حمایت قرار داده اند چرا که مهاجمان برای مصونیت، نقاب حمایت از دولت- هم جناحی بودن!- را بر چهره زده اند؛ نظیر زشت کاری هایی که روزنامه های بهار و آسمان مرتکب شدند و متأسفانه بعد از برخورد با این نشریات متعرض به ولایت امیرمومنان(ع) و حکم قرآنی قصاص، شاهد اعتراض وزیر ارشاد و رئیس جمهور بودیم.
این طیف با گستاخی رئیس دولت جمهوری اسلامی را به رئیس گروهک التقاطی ای تشبیه کرد که حضرت امام(ره) آنها را پدران معنوی سازمان منافقین خواند و فرمود « اگر در دولت موقت بر سر کار مانده بودند سیلی به اسلام و ایران می زدند که تا قرن ها سر بلند نمی کرد». آنها که صحنه گردان اصلی آشوب خیابانی تیرماه 78 بودند با این قبیل تحرکات دنبال انتقام نرم و با پنبه! از آقای روحانی هستند که در سخنرانی 23 تیر 78، آشوبگران را اوباش برانداز و عامل استکبار معرفی کرد و در 25 بهمن 89 ، حرکت همانان را مایه خوشحالی و بهره برداری آمریکا و رژیم صهیونیستی برشمرد.
اکنون سوال این است که چرا دولتمردان، آن قدر که در برابر انتقاد منتقدان حساسند و آنان را بی سواد و پول گرفته و افراطی معرفی می کنند، در برابر تخریبگری جریان افراطی برانداز ساکتند یا بدتر، حمایت از آنان هم می کنند؟
آیا دولتمردان محترم، این حدیث شریف از امیرمومنان را نشندیده اند که «الراضی بفعل قوم کالداخل فیه معهم».
حق نقد و امر به معروف و نهی از منکر، ره آورد اسلام و قانون اساسی برای مردم و صاحب نظران است و آنان این حق را از دولت نمی گیرند، هر چند که گاه و بیگاه نواخته می شوند.
به عنوان مثال اکنون عدم توازن در توافق ژنو برای همه آشکار شده اما رئیس جمهور محترم «تمام» منتقدان را کم سوادانی که از جاهای خاص پول می گیرند و می نویسند، معرفی کرد.
این فراهم آوردن شرایط نقد بود؟ آیا تکریم مقام نقد و ناقد است که بگوییم هر کس رویکردهای فرهنگی و سیاسی و اقتصادی دولت را نقد می کند، «باید بگوید از کدام جناح است؟»! در حقیقت رئیس جمهور محترم با این سخن و سخنان مشابهی نظیر اینکه مردم در انتخابات سال گذشته به افراط رأی ندادند و به اعتدال رأی دادند، از یک طرف خود را میزان و فرقان حق و باطل و افراط و اعتدال معرفی می نمایند- که متاسفانه نگران کننده است و بوی خودشگفتی و استبداد رأی می دهد- و از طرف دیگر هر چه منتقد است را به «جناح» و دسته و باند می چسبانند و در قالب تنگ جناح و جناح بازی قرار می دهند!
آیا دولت مدعی فراجناح بودن نمی تواند منتقد فراجناحی داشته باشد؟
آیا با ژست روشنفکرانه و آزادمآبانه منطبق است که اولا همه رقبا را افراطی جا بزنیم و ثانیا تمام منتقدان را رقیب انتخاباتی و حریف جنجالی وانمود کنیم؟!
جای انصاف و تدبیر و اعتدال و حکمت در این موضع گیری ها کجاست؟!
این سخن، سخن بسیار نیکویی است که سخنوران و نویسندگان با شناسنامه حرف بزنند - و مثلا منافقین لیبرال و خلقی و توده ای و چپ های آمریکایی، خود را معتدل و در صف حامیان دولت جا نزنند- اما مغالطه خواهد بود اگر منظور از شناسنامه را در جناح و حزب و دسته و جنگ های حیدری- نعمتی برخی سیاستمداران و سیاست بازان منحصر کنیم.
معنای این کار در حقیقت انگ و برچسب زدن به منتقدان برای طفره از مسئولیت شرعی و پاسخگویی قانونی است.
این یعنی اینکه منتقد! حرف بزن اما وقتی انتقاد می کنی، دهانت را ببند و گرنه بی شناسنامه و بی سواد و تخریب گر وانمود خواهی شد!
آیا انبوه علما و مراجع، صاحب نظران دانشگاهی و متخصصان امور فرهنگی و اقتصادی و سیاسی را می توان در قالب جناح رقیب قرار داد و آنان را فاقد شناسنامه خواند و از آن سو، شیادان هرهری مسلک و متظاهر به حمایت از دولت را شناسنامه دار تلقی کرد و میدان دارد که نعل تازه کنند و به ارزش ها و منافع ملی بتازند؟!
اما اینکه «بگذاریم در دنیای کتاب آنچه در دل و اندیشه وجود دارد بر روی صفحه کاغذ بیاید» یا «هیچ کس در ممیزی بالاتر از وجدان و افکار عمومی نیست]تا آخر بیان آقای روحانی در این باب[»، تعجب آور است به دو دلیل.
اولا این منطق از کجای قانون یا شرع استدلال و استخراج می شود و اگر چنان باشد پس باید نعوذبالله آیات متعدد قرآن کریم که ترویج و تجارت ضلالت را با سخت ترین لحن ها سرزنش می کند، ممیزی و حذف کرد!
ثانیا در این صورت چه نیازی است به دستگاه های عریض و طویل دولت و هزینه هایی که به جامعه از قبال این بوروکراسی تحمیل می شود؟
اگر قرار است فرهنگ و اقتصاد و سیاست کشور بدون نظارت و مراقبت به حال خود رها شود یا به تعادل آدام اسمیتی کذایی برسد - ادعایی که اکنون در خود غرب نیز به سخره گرفته می شود- دیگر چه نیازی به وزارتخانه های دولتی است؛ دولت را تعطیل کنند و کلیدش را تحویل بدهند.
کتاب کردن هر چه در دل می گذرد -لابد در حوزه فیلم و هنر و رسانه نیز همین است چرا که به اصطلاح، هنر ارزشی و غیرارزشی نداریم- یعنی اینکه بشود برای ترویج مواد مخدر روان گردان، فحشا و خیانت، اقسام جنایت و تعرض به حقوق دیگران کار تبلیغاتی به اصطلاح فرهنگی کرد! و شانه خالی کردن از مسئولیت ممیزی و نظارت فرهنگی با این ادعا که مردم خود تشخیص می دهند، یعنی اینکه از فردا بساط هرچه استاندارد و نظارت بهداشتی بر فروشگاه های مواد غذایی و رستوران ها و قصابی هاست را جمع کنیم، مگر اینکه بگویم سلامت روح و فکر و جان مردم از شکم و بدن آنها کم اهمیت تر است!
این منطق های عجیب و غریب از کجای کتاب الهی و سنت معصومین علیهم السلام استخراج می شود؟!
چگونه است که فیلم «من روحانی هستم» تخطئه می شود چون آقای وزیر ارشاد می گوید «مجوز» ندارد اما محصولات فرهنگی ضددین و ضد جمهوری اسلامی باید بدون مجوز و نظارت به حراج عمومی گذاشته شود؟!
آقای روحانی نمی تواند روحانی نباشد. روحانی بودن همه حیثیت و هویت و شناسنامه اوست.
اصلا دینداری و پایبندی به جمهوری اسلامی، شناسنامه همه آنهاست که خود را با انقلاب اسلامی می شناسانند. اما باید به لوازم چنین شناسنامه ای پایبند بود. و بالاخره این یک جمله را باید گفت که مردم از دولت، کار و خدمت می خواهند و نه نظریه پردازی و سخنرانی.
اول**س.ن1744**1104
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
10/02/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها