واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
سخنگویان فرهنگی جامعه دینی تهران - ایرنا - در حوزه های مختلف، آدم هایی با گرایش های متفاوت سخن می گویند. گروهی در رادیو و تلویزیون و رسانه های رسمی و گروهی در روزنامه ها و سایت ها و پایگاه های خبری و تحلیلی.
در ادامه یادداشتی که روز یکشنبه از « علی اصغر سیدآبادی » در روزنامه شرق منتشر شد می خوانید: مثلا در حوزه اقتصاد، مخالفان و موافقان سیاست های دولت، چه مخالفان اصولگرا و چه مخالفان چپ و چه مخالفان لیبرال بیرون و درون ساختار نظام در رسانه های مختلف حرف هایشان را می زنند.
درست است که صداهایی به مدد برخی رسانه های بیرون و درون کشور بلند تر و صداهایی کوتاه تر است، اما اگر گوشی برای شنیدن باشد، همه سخن ها شنیدنی است. اما در حوزه فرهنگ وضعیت متفاوت است.
فضا به گونه ای است که نوعی تک صدایی حاکم شده است.
وقتی روزنامه اعتماد جدول تذکرهای نمایندگان مجلس را به اعضای کابینه منتشر کرد، برای خیلی ها و از جمله خودم تعجب آور بود که رتبه علی جنتی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در میان وزرای تذکر گیرنده این قدر پایین است.
من فکر می کردم او در صدر جدول خواهد ایستاد.
این تصور به خاطر سروصداهایی ایجاد شده بود که هر روز به گوشمان می خورد.
به بیان دیگر مخالفان او در مجلس کم تعداد اما پرسروصدا هستند. صدایشان به خوبی بازتاب داده می شود.
هم رسانه های رسمی و پایگاه ها و سایت های پرتعداد حامی شان در کار تکثیر و برجسته سازی این تذکر ها هستند و هم رسانه های فارسی زبان مخالفان.
در روزنامه ها و سایت ها، منتقدان دیگری هم می نویسند که سیاست های فرهنگی دولت را محافظه کارانه ارزیابی می کنند، اما صدایشان بازتاب زیادی پیدا نمی کند و آن قدر ها بلند نیست. صدای آنها فقط در مواقعی که نقدشان تند و تیز تر می شود، در رسانه های فارسی زبان بیرون از ایران هم بازتاب پیدا می کند.
اما در این میان گروه های زیادی از هنرمندان و اهل فرهنگ را می شناسیم که به صفت مذهبی شناخته می شوند یا در تولید آثاری با گرایش های مذهبی دستی داشته اند و قطعا با گروه منتقدان پرسروصدای نخست مرزبندی دارند، اما سکوت کرده اند.
این گروه ها ممکن است به لحاظ سیاسی در دسته محافظه کاران و اصولگرایان یا اصلاح طلبان قرار گیرند.
ممکن است حتی گرایش سیاسی آشکاری نداشته باشند، اما مورد اعتماد و مقبول گروه های مرجع در جامعه دینی هستند.
اگر بخواهید این گروه ها را به نام بشناسید، می توانید برجسته ترین آثار فرهنگی سال های اخیر را که رنگ و بویی دینی داشته، در حوزه های مختلف ردیف کنید و فهرستی تهیه کنید. قطعا اکثریت این فهرست با این گروه هاست.
با این حال این گروه ها میدان را خالی کرده اند تا برخی از افراد که از بام تا شام، بدون رعایت بدیهیات اخلاقِ دینی به این و آن پرخاش می کنند، به عنوان سخنگویان فرهنگی جامعه دینی سخن بگویند.
طبیعی است که این گروه نیز در چارچوب قانون اساسی باید از آزادی بیان برخوردار باشند و جز دعوتشان به رعایت اخلاق و ارزش های اخلاقی - دینی و احترام به حقوق دیگران، نمی توان خرده ای بر آنان گرفت.
مشکل بیشتر در سکوت کسانی است که باعث می شود صدای آنان تنها صدای بلند در میان دین داران باشد و به تنش های غیرمفید دامن بزند.
دلیل این سکوت هرچه باشد، حاصلش دو قطبی شدن جامعه و رخت بر بستن گفت و گوهای منطقی و اخلاقی است.
شکستن چنین سکوتی و به سخن درآمدن همه کسانی که سخنی درباره فرهنگ دارند، فضا را آرام تر می کند و تندروی ها و دعواهای بی حاصل را به گفت و گوهای مفید تبدیل می کند.
اول**1104
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
07/02/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 54]