محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827840916
اهداف شیطان از نفوذ به قاره سیاه
واضح آرشیو وب فارسی:شبکه خبر: اهداف شیطان از نفوذ به قاره سیاه
قاره آفریقا با ۵۲ کشوردارای قدرت منحصر به فردی درزمینه آراء بین المللی خصوصاً درسازمان ملل متحد می باشد. به عبارت دیگر،قاره آفریقا می‌تواند توانایی بالایی درتغییر سیاست‌های بین المللی درقبال رژیم صهیونیستی داشته باشد. اهمیت استراتژیکی قاره آفریقا از یک سو و سلطه بر منابع سرشار اقتصادی، طبیعی و معدنی موجود در این قاره از سوی دیگر سبب شده است که کشورهای آفریقایی در معادلات خارجی رژیم اشغالگر قدس جایگاه ویژه ای داشته باشد. در حقیقت آفریقا از جمله عرصه‌هایی است که رژیم صهیونیستی توجه ویژه‌ای به نفوذ درون آن دارد، به همین دلیل تلاش داشته با پنهان کردن اهداف و مطامع واقعی خود، تحت عناوین دیگر در کشورهای این قاره که با مشکلات اقتصادی و سیاسی مواجه هستند، نفوذ کند. چرا که قاره آفریقا تا زمانی که عمق استراتژی عربی و اسلامی و یا حیاط پشتی دو جهان عربی و اسلامی را با هم تشکیل می دهد، به جهت استراتژیکی و دیپلماتیکی مورد اهتمام و توجه صهیونیست ها است. پیشینه نفوذ رژیم صهیونیستی در کشورهای آفریقایی آغاز نفوذ جدی رژیم صهیونیستی را باید در دهه 1960 میلادی جستجو کرد که دستگاه دیپلماسی این رژیم تلاش های برنامه ریزی شده‌ای را به منظور تحقق تفکرات «تئودور هرتزل» بنیانگذار صهیونیسم در قاره آفریقا پایه گذاری نمود، آنجا که هرتزل در کتاب خود پس از آنکه از کشور اوگاندا به عنوان سرزمین موعود برای گردآوری یهودیان آواره جهان یاد می‌کند می‌نویسد: «من که اکنون شاهد رهایی ملت یهود هستم، تمایل به آزادی و رهایی آفریقا دارم». در همین راستا به تحقیق می توان دهه 1960 میلادی را «دوران طلایی» نفوذ رژیم صهیونیستی در قاره آفریقا قلمداد نمود. اگر چه وقوع جنگ سوم اعراب و صهیونیست ها در اکتبر 1973 و قطع روابط دیپلماتیک کشورهای عربی با رژیم صهیونیستی (خصوصاً کشورهای عربی شمال آفریقا) به منظور حمایت از مصر، به منزله پایانی تلخ برای این دوران به شمار می رفت، لیکن پس از آن رویداد دستگاه دیپلماسی و سیاست خارجی دولت جعلی عبری به دلیل اهمیت بالای آفریقا بخصوص در ابعاد اقتصادی و امنیتی، همچنان تلاش‌های مجددی را به منظور احیای روابط سنتی خود با برخی کشورهای آفریقایی بخصوص از طریق تقویت روابط همه جانبه با رژیم آپارتاید انجام می داد. قطع شدن روابط دیپلماتیک قاره آفریقا با رژیم صهیونیستی هرگز به معنای عدم روابط پنهان استراتژیک و قطع نفوذ صهیونیسم در این قاره نبود و این روابط ساختاری همواره در جهت حفظ نفوذ استراتژیک صهیونیست ها ادامه داشت، تا آنکه در اواسط دهه 1970 در خلال یک نشست چندجانبه «اسحاق رابین» نخست وزیر رژیم صهیونیستی با «سیدار سنگور» رئیس جمهور سنگال و «فلیکس بوانیه» رئیس جمهور ساحل عاج بتدریج نشانه‌هایی از نفوذ تدریجی اشغالگران قدس در قاره آفریقا نمایان گشت. چنانچه انعقاد توافقنامه ننگین کمپ دیوید میان مصر و رژیم صهیونیستی در سال 1979 را باید به عنوان خاتمه دوران قطع روابط کشورهای آفریقایی با صهیونیست ها به شمار آورد. اما انتخاب «دیوید قمحی» به عنوان مدیر‌کل امنیت خارجی (موساد) رژیم اشغالگر قدس به مثابه نقطه عطفی در رویکرد دوباره صهیونیست ها به آفریقا قلمداد می‌گردد. چرا که وی مقدمات سفر برخی از مقامات ارشد صهیونیستی را همچون «اسحاق شامیر» و «آریل شارون» به پایتخت‌های آفریقایی فراهم کرد و با انعقاد برخی توافقنامه‌های نظامی- امنیتی با کشورهای آفریقایی سعی در تحکیم نفوذ صهیونیست ها در این قاره پهناور نمود. جالب است گفته شود که بر اساس اطلاعاتی که تاکنون به دست آمده است همه سران دستگاه های امنیتی رژیم صهیونیستی به شکل های مختلف خواه به صورت علنی و یا پنهان به قاره آفریقا سفر داشته اند البته این سفرها به کشورهای معین و مشخصی بوده و دیگر کشورها اصلاً مد نظر نبود. آن کشورهایی که عناصر جاسوسی و امنیتی رژیم صهیونیستی به آن سفر می کردند همان کشورهایی بودند که از روابط برجسته تاریخی، تجاری، اقتصادی، امنیتی - جاسوسی با این رژیم برخوردار بودند که در ادامه به مهمترین آن ها اشاره می شود. اما اوج پیروزی استراتژی آفریقایی رژیم صهیونیستی را می‌توان انعقاد توافقنامه‌های «اسلو» در سال 1993 به شمار آورد که طی آن صهیونیست ها توانستند به بسیاری از اهداف و مقاصد خود در قاره پهناور و سرشار از ثروت آفریقا دست یابند. این توافقنامه زمینه نفوذ رژیم صهیونیستی را در قاره آفریقا به شکلی تأمین کرد که امروز در عرصه های مختلف سیاسی، اقتصادی و امنیتی این قاره سیاه در قبضه و در چنگ صهیونیست ها قرار گرفته است. اما پیشبرد یک سیاست آفریقایی با پایان یافتن جنگ سرد در اولویت تفکر استراتژیک اشغالگران قدس قرار گرفته است. چرا که ظهور برخی تهدیدات امنیتی بر محیط منطقه‌ای قاره آفریقا خصوصاً پس از حوادث 11 سپتامبر 2001 و ترویج شیوه جدیدی از استعمار منابع و ثروت‌های طبیعی قاره آفریقا رهبران این رژیم را به سوی توجه جدی به قاره آفریقا سوق داد.
اهداف و دلایل گسترش نفوذ صهیونیست ها در قاره آفریقا بر کسی پوشیده نیست که مقامات صهیونیستی با توجه به شرایط بین المللی و منطقه‌ای که از سال ۲۰۰۰ بر منطقه حاکم شد، توجه بیشتری به قاره آفریقا معطوف کرده اند که از جمله عوامل نگرش جدید رژیم صهیونیستی به آفریقا را می‌توان در موارد زیر ملاحظه کرد: نخست: اهداف سیاسی و تاریخی بدون تردید قاره آفریقا با 52 کشور دارای قدرت منحصر به فردی در زمینه آراء بین المللی خصوصاً در سازمان ملل متحد می باشد. به عبارت دیگر، قاره آفریقا می‌تواند توانایی بالایی در تغییر سیاست‌های بین المللی در قبال رژیم صهیونیستی داشته باشد. علاوه بر این، آفریقا (خصوصاً منطقه شاخ آفریقا و شرق آفریقا) دارای موقعیت مناسبی برای شکستن حصار عربی از طریق ائتلاف‌ها و اتحادهای عربی بر اشغالگران قدس است.در این زمینه سخنان «دیوید بن گوریون» نخست وزیر سابق رژیم صهیونیستی در برابر کنست یهودیان اسرائیل در سال 1960 قابل تامل است که گفته بود: «کمک‌های ما به دولت های تازه تأسیس از روی خیرخواهی نیست، بلکه بیش از آنکه آن ها نیازمند کمک ما باشند ما نیازمند دوستی با آنان هستیم». در زمینه اهداف سیاسی همچنین باید به نگرانی صهیونیست ها از انقلاب های عربی – اسلامی نیز اشاره کرد. چرا که رژیم صهیونیستی با اوج گیری بیداری اسلامی در منطقه و نیز افزایش آگاهی جهانی از جنایات اشغالگرانه و غاصبانه صهیونیست ها، در انزوای شدید قرار گرفته است. از این رو صهیونیست ها بار دیگر راهبرد دوران بن گوریون در دهه 50 میلادی را در پیش گرفته و براساس آن، برای خروج از انزوا، به سلطه طلبی در آفریقا، آسیای مرکزی و قفقاز روی آورده‌اند. از جمله محورهای کنونی صهیونیست‌ها را، یافتن جایگزینی به جای مصر و کشورهای پیرامونی تشکیل می‌دهد. نکته مهم آنکه صهیونیست‌ها با این رویکرد پیش دستانه در آفریقا درصدد هستند تا از گسترش بیداری اسلامی به این قاره جلوگیری کنند.
دوم: اهداف اقتصادی و تجاری قاره آفریقا به لحاظ اقتصادی و برخورداری از منابع طبیعی و معدنی غنی از یک سو و استعداد این قاره جهت تبدیل شدن به بازار کالاهای صهیونیستی از سوی دیگر دارای اهمیت استراتژیک اقتصادی بوده و همواره مورد توجه تصمیم‌گیران تل آویو قرار دارد. اهمیت مسأله اقتصاد و تجارت و منابع سرشار طبیعی در آفریقا به اندازه ای است که رژیم صهیونیستی به منظور تحقق مجدد دوران طلایی خود در آفریقا اقدام به تاسیس کمیته همکاری‌های بین‌الملل (ماشاو) به عنوان بازوی دیپلماتیک تعامل با آفریقا در وزارت امور خارجه رژیم صهیونیستی نمود. از جمله اقدامات صورت گرفته توسط این کمیته می‌توان به تمرکز بر محور تجارت الماس و اسلحه در قاره آفریقا اشاره کرد. این در حالیست که بسیاری از تحلیل‌گران صهیونیستی قائل به ضرورت نجات سیاست آفریقایی این رژیم در مرحله پس از جنگ سرد از طریق گسترش فعالیت‌های تجاری و اقتصادی در کشورهایی همچون نیجریه، غنا و آفریقای جنوبی می‌باشند. در همین زمینه محدودیت منابع آبی در سرزمین های اشغالی نیز یکی دیگر از متغیرهای اصلی است که صهیونیست ها را به سمت تسلط بر قاره آفریقا که براساس تحقیقات کارشناسان «بی جی اس» مرکز تحقیقات زمین شناسی بریتانیا وکالج لندن ذخایر آبی آن صد برابر آب های روی کره زمین است سوق داده است. به این شرح که منابع محدود آب در سرزمین های اشغالی و برنامه های گسترده تل آویو برای بهره برداری هر چه بیشتر از زمین های حاصلخیز فلسطینیان موجب عطش فزاینده رژیم صهیونیستی برای تسلط بر منابع آبی دیگر کشورها شده که از سال های دور از مهمترین اهداف سردمداران صهیونیست برای اشغال تمامی فلسطین و بخش هایی از کشورهای همسایه فلسطین بوده است. در واقع مناطق اشغالی فلسطین که در تصاحب رژیم صهیونیستی است، از جمله مناطقی می باشد که با بحران شدید آب روبروست و برای حل این بحران به خرید آب از ترکیه چشم دوخته است. ترکیه البته کشوری است که در حال حاضر مشکل کمبود آب ندارد. رژیم صهیونیستی آب مصرفی خود را در حال حاضر از طریق دریای مدیترانه و با استفاده از دستگاه های آب شیرین کن به بهایی گزاف تهیه می کند. به طور کلی آب، هدف استراتژیک رژیم صهیونیستی می باشد و مسأله آب برای این رژیم، فراتر از یک موضوع مربوط به توسعه، بلکه مسأله ای مرتبط با موجودیت این کشور است و از عوامل بنیادی ادامه حیات صهیونیسم در منطقه به شمار می رود. برای همین رژیم صهیونیستی به طور کلی در اندیشه تسلط بر منابع آبی اعراب و آفریقائی ها می باشد این بدان معنی است که رهبران تل آویو برای حفظ منابع آبی هر اقدامی انجام خواهد داد؛ چنین تحلیل هایی باعث شده است که کارشناسان مسائل خاورمیانه بر این اعتقاد پافشاری کنند که اگر در دهه آینده جنگی میان اعراب و صهیونیست ها روی دهد، به احتمال زیاد این جنگ بر سر منابع آب خواهد بود. سوم: اهداف امنیتی و اطلاعاتی حضور نظامی و نفوذ اطلاعاتی در کشورهای کودتاخیز و بی ثبات آفریقایی از اهداف استراتژیک رژیم غاصب قدس در این قاره می‌باشد. تجارت سلاح به این قاره که همه روزه درگیر جنگ های قبیله‌ای و مرزی است و ایجاد شکاف و تجزیه در کشورهای مسلمان این قاره از دیگر اهداف کلان صهیونیست‌ها به شمار می‌آید که نمود عینی این امر را می‌توان در تجزیه سودان مشاهده کرد که بخش جنوبی آن به مقر جاسوسی از کل آفریقا و پایگاهی برای سلطه صهیونیست‌ها تبدیل شده و ادامه این سیاست در دیگر کشورهای آفریقایی به وضوح قابل رؤیت است.البته صهیونیست ها در این راه از بازیگران فرعی برای رسیدن به طرح سلطه بر آفریقا بهره‌برداری کرده و از سیاستمداران آمریکایی، فرانسوی و انگلیسی و سفرهای مقامات این کشورها به آفریقا در جهت رسیدن به این هدف استفاده می‌کنند. همچنین به همه این دلایل و زمینه ها باید مبارزه با گسترش نفوذ جمهوری اسلامی ایران در آفریقا را نیز اضافه کرد که موجب شده است این قاره طی سال های اخیر بشدت مورد توجه صهیونیست ها قرار گیرد. در این رابطه باید خاطرنشان ساخت به فاصله چند ماه بعد از سفر آقای احمدی نژاد به شرق آفریقا و دیدار از کشورهای جیبوتی، کنیا و کومور در سال 1387، آویگدور لیبرمن، وزیر خارجه تندروی رژیم صهیونیستی، جهت تحت الشعاع قرار دادن این سفر و جلوگیری از نفوذ ایران در شرق آفریقا، در رأس یک هیات بلند پایه سیاسی، اقتصادی و نظامی راهی منطقه شد تا با رایزنی با کشورهایی همچون اتیوپی، کنیا، غنا، اوگاندا و نیجریه به یک راه حل جامع جهت جلوگیری از نفوذ ایران در آفریقا دست یابد که این روند همچنان نیز به پنهان و آشکارا در جریان است. جمع بندی کوتاه آنکه در سال های اخیر تمایل رژیم صهیونیستی به برقراری رابطه و دخالت در امور داخلی کشورهای آفریقایی رو به افزایش بوده سودان ،اتیوپی، اوگاندا و تانزانیا از جمله کشورهایی هستند که تل آویو در صحنه سیاسی آن ها حضوری پررنگ داشته است. چنانچه حضور سیاسی، امنیتی، فرهنگی و . . . رژیم صهیونیستی در آن دسته از کشورهای آفریقایی که از روابط برجسته تاریخی، تجاری، اقتصادی، امنیتی - جاسوسی با این رژیم برخوردار بوده اند بتدریج در حال گسترش بوده، بخصوص در سال های اخیر با صرف هزینه های اندک و اعطای کمک های فنی، نظامی، سیاسی، امنیتی و تکنولوژیکی گوناگون توانسته است نفوذ خود را در این قاره افزایش داده و از این طریق بر بازار این قاره دست یابد و با غارت منابع آن و سلطه بر شاخ آفریقا، به زعم خویش امنیت خود را در دریای سرخ تأمین نماید.
پنج شنبه ۴ اردیبهشت ۱۳۹۳ - ۱۸:۱۰
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شبکه خبر]
[مشاهده در: www.irinn.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 101]
-
گوناگون
پربازدیدترینها