محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845483027
هیچستانی در جنوب غرب تهران
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
هیچستانی در جنوب غرب تهران تهران- ایرنا-بن بست است. نام و نشان ندارد. کوچه ای که در آن روز و شب آدم ها در خانه های کبریتی می گذرد. خانه های کور، خانه های بی پنجره. جایی که زندگی در باریکه این بن بست تنگ می گذرد، خانه ها پلاک شهری ندارند و با سقف های کوتاه آنچنان شانه به شانه به هم چسبیده اند که مرزی بین آنها نیست.
در جنوب غربی تهران، آن جا که مرزهای پایتخت تمام می شود، پشت دیوارهای یک گاوداری، 28خانوار برای خودشان کوچه ای ساخته اند. کوچه ای در مرزهای جغرافیایی تهران که در نقشه پایتخت نشانی از آن نیست؛ نامی، ردپایی، اثری ... هیچ.
پشت این هیچستان، جایی که انگار دنیا تمام می شود و سقف آسمان کوتاه؛ 105نفر، زندگی را در خانه های 12متری بین خودشان قسمت کرده اند. ساکنان خانه های کبریتی، کارگرند. روستاییان سال های دور که حالا چند سالی هست که شهرنشین شده اند. از شهرهای دور آمده اند از مشهد و آمل، از زابل و بوشهر. این جا هر خانه ای رنگ وبوی یک روستایی را می دهد و هر دری رو به یک فرهنگ باز می شود: «از شهرهای مختلفیم. خیلی ها هم با هم فامیلند. ما از زابل آمدیم. 8،7 ساله. بچه هایم همین جا به دنیا آمدند. شوهرم در گاوداری کار میکند و ما هم این جا زندگی.»
پشت دیوارهای این کوچه بن بست، زندگی، ابعاد ساده ای دارد. دست هایی ناشیانه روی درهای خانه ها را شماره گذاری کرده اند. در خانه های کبریتی که با نفت و گازوییل گرم می شوند، خیلی چیزها که در زندگی شهری حالا نشانی از آنها نیست همچنان به کار می آیند یکی از آنها پیت های بزرگ گازوییلی است که حالا دیگر از دور زندگی شهری خارج شده اند اما تاریخ مصرفشان هنوز این جا تمام نشده است.
خانه ها حمام مستقل ندارند، هال و پذیرایی ندارند و بیشترین تجملات شان یک فرش ماشینی و یک تلویزیون ال.سی.دی است. روی سقف های لرزان، پای دیش های ماهواره را سفت کرده اند. زن ها سریال می بینند، چند نفری با هم. زندگی در این کوچه قوانین خودش را دارد و شاید هم دلخوشی های خودش. زن ها با هم غذا می پزند، با هم خرید می کنند و در زندگی شان برای همدیگر هیچ راز مگویی ندارند، خودشان می گویند: «همه از همه چیز هم باخبرند. خانه ها نزدیک است اصلا نمی شود در خانه ای بگومگویی، حرفی باشد و کسی نفهمد... چرا خیلی وقت ها با هم دعوا هم می کنیم، اما خب زود یادمان می رود. بالاخره این جا چشم تو چشمیم. یک ساعت بعد از دل هم در می آوریم.»
در خانه های 12متری، کسی به حریم خصوصی و حقوق شهروندی فکر نمی کند. این حرف ها برای این آدم ها نه معنی و مفهومی دارد و نه خواهان و طالبی. همسایگی آن قدر نزدیک است که انگار 105نفر آدم در یک خانه زندگی می کنند. این جا زندگی اگرچه زیر آسمان شهر می گذرد اما آدم ها شهرنشین نشده اند، آنها روستا را با خود به تهران آورده اند و سفره ها، خانه ها و روزگارشان هنوز همان قدر ساده است. سادگی از چشمان «نرگس» بیرون می پاشد وقتی که می گوید:
«کارگریم، دیگه. زندگی کارگری همین است. اعتراضی هم نداریم. نه واقعا، شکایتی هم نداریم. شکر. خیلی هم شکر.» 37ساله است اما صورتش 50 ساله می زند؛ برای «نرگس»، واژه رفاه معنای دیگری دارد: «رفاه یعنی سلامتی. خدا رو شکر که سلامتیم. ریخت و پاشی که نداریم. لباس های آنچنانی نمی پوشیم. به شوهرم حقوق کارگری می دهند. با همان حقوق و یارانه ها می گذرانیم. می سازیم با همین که داریم.»
در خانه های کبریتی، سقف آرزوی آدم ها کوتاه است، مثل سقف خانه هایشان. آنها از زندگی چه می خواهند: «فقط سلامتی»، همین؟ «عاقبت به خیری بچه هامون.» اینها را زهرا، زنی میانسال می گوید که سال هاست در همین کوچه بن بست روزگار گذرانده. از نگاه «نسیم» که جوان تر است و از جنوب آمده و چشمان کهربایی در صورتش می درخشد، زندگی آدم ها در همین خانه های کوچک، همین کوچه دلگیر، همین نقطه پرت، «خیلی هم خوب است». اوست که می گوید: «تا سوم راهنمایی درس خواندم. 17سالم بود شوهر کردم. الان 3تا بچه دارم. چرا فکر می کنید زندگی ما خوب نیست؟ به ظاهر این جا نگاه نکنید.
ما زندگی خوبی داریم. هر چند وقت یک بار صاحب گاوداری یک گاو می کشد برای ما. شیر و لبنیاتمان هم از همین جاست. بچه هایمان با هم بزرگ می شوند، دختر شوهر دادیم، عروس آوردیم. این جا خونه یکی جشن باشه، انگار خانه همه ما است. برو و بیا داریم. اما خب بالاخره باید صبر و تحمل داشته باشیم تا به آسایش برسیم. شوهرهای ما سخت کار می کنند و ما هم باید پابه پای آنها این شرایط را تحمل کنیم.»
در بلندای این کوچه بن بست، درختی نیست، شکوفه ای نیست اما بهار پیداست. خانه های 12متری بوی عید می دهند. شیرینی و خشکبار دارند. فرش های تمیز، ظرف های براق و چای تازه دم کشیده. خانه ها هنوز شهری نشده اند و زنان، نمونه زنان ساده کاملند. سر ظهر از خانه هایشان بوی غذای تازه می آید. خانه هایشان پر است از طناب های رخت و لباس هایی که در انتظار آفتابند.
تنهایی این کوچه پرت را هیاهوی بچه ها پر میکند. هر خانه ای پر است از بچه های کوچک قدونیم قد. برای آنها این جا خانه است، حالا چه 12متر باشد و چه کمتر.
ساکنان خانه های کبریتی برای بچه دار شدن، شرط وشروط ندارند، بچه هایشان اتاق اختصاصی نمی خواهند، سیسمونی و پوشک خارجی ندارند و آدم ها با همان مثل قدیمی زندگی می کنند که «هر آن کس که دندان دهد، نان دهد» زنان در همین خانه های کبریتی مادر می شوند، بچه ها در باریکه همین کوچه تنگ بزرگ می شوند، مدرسه می روند، ازدواج می کنند و اگر هم جایی باشد همین جا زندگی می کنند و می مانند اما مثل پدرها و مادرهایشان فکر نمی کنند. «فاطمه»، بیست و چند ساله، یکی از آنهاست که همین جا بزرگ شده: «رسم این است که دخترها زود ازدواج کنند. الان هم چند تا بچه دارم. من فکر می کنم زندگی در این جا سخت است، روزها دلگیرند، روحیه آدم هیچ وقت خوب نمی شود.»
کوچه چند قدم مانده به این که تمام شود، باریک می شود، پیچ می خورد و پس از آن «گاوداری زندیه» شروع می شود؛ در 16هکتار زمین. مردان این خانه های کبریتی، در گاوداری کار می کنند.
«محمدعلی»، یکی از آنهاست، «گاوداری کارش شبانه روزی است. گاوها مراقبت دایم می خواهند، شیفت داریم. شب ها هم که شبگرد هست. همین جا هم زندگی و هم کار می کنیم. شهرداری اجازه ساخت وساز نمی دهد وگرنه وضع خانه های ما این نبود.» گاوداری زندیه، بزرگ است، بزرگ یعنی 1200رأس گاو دارد. از سال های دور از زمانی که این جا هنوز منطقه هجده ای در کار نبود، در منطقه یافت آباد مردم دامپروری داشتند.
حالا همه آنها از تهران رفته اند به شهریار و هشتگرد و خلاصه هر جایی که قانون منعی برای فعالیت گاوداری ها ندارد. با مسکونی شدن بافت شهری، خیلی از گاوداران تصمیم دیگری گرفتند. خیلی ها هم زمین ها و گاوها را یکجا فروخته و به جای آن ساختمان و مرکز خرید و پاساژ ساخته اند. گاوداری زندیه حالا آخرین گاوداری است که این جا مانده. حضور «زندیه» ها در منطقه یافت آباد، بحث امروز و دیروز نیست. زندیه را اهالی یافت آباد خوب می شناسند. زندیه ها این جا حق آب و گل دارند. از سال های دور از همان زمانی که آغا محمدخان قاجار تهران را فتح کرد و پایتخت شد.
سکونت اقوام زندیه در منطقه یافت آباد به همان روزها برمی گردد. در کتاب «اخلاق ناصری» نوشته اند پس از فتح شیراز به دست آغا محمدخان قاجار، بستگان و نزدیکان خاندان زندیه مورد خشم او قرار می گیرند و به نقاط مختلف تبعید می شوند و یکی از نقاطی که اقوام زندیه در آن جا ساکن شدند، قلعه یافت آباد بود. داخل قلعه یافت آباد به 3بخش دیگر تقسیم بندی می شد؛ قلعه بالا، قلعه پایین و «گاومیش خانه». گاومیش خانه که به زبان یافت آبادی های اصیل «گامیش خانه» تلفظ می شود، نام محلی است که مهاجران و ساکنان یافت آباد در آن جا دام هایشان از جمله گاو و گوسفند را نگهداری می کردند تا بتوانند از این طریق امور زندگی شان را بگذرانند.
«سال1340 پدرم، مرتضی زندیه، با 8 رأس گاو این گاوداری را راه انداخت. همان 8 تا حالا 1200رأس شده اند. 40نفر کارگر این جا کار می کنند، 10 نفر روی زمین های کشاورزی و بقیه در گاوداری. خوراک گاوها را از محصولات همین زمین ها تأمین می کنیم. کارگران همین پشت گاوداری هم زندگی می کنند. این جا به ما اجازه هیچ ساخت وسازی نمی دهند. نمی گذارند حتی یک چوب بزنیم، اگر نه وضع خانه های آنها را هم بهتر می کردیم.» کسی که این حرف ها را می زند، یکی از زندیه هاست، «محمد زندیه»، صاحب گاوداری «زندیه». این گاوداری از پدرش به او و بقیه اعضای خانواده به ارث رسیده است.
گاوداری بزرگ زندیه، شیر عمده کارخانه پاک را تولید می کند. روزی 2بار از کارخانه پاک می آیند و از گاوداری شیر می برند. گاوداری زندیه بزرگ است، آن قدر که روزی 2 تا 3گاو در آن زایمان می کنند. از 12 سال پیش و زمانی که زمین های منطقه18 رونق گرفت، بازارهای جدیدی در این منطقه احداث شد و بافت شهری هم توسعه یافت، این گاوداری شد یکی از مشکلات بافت شهری.
آن طور که «محمد زندیه» می گوید، این گاوداری شاکی خصوصی ندارد اما قانون، قانون است و این گاوداری هم باید از تهران برود. بر اساس ماده55 قانون شهرداری ها، جلوگیری از ایجاد، تأسیس و فعالیت اماکنی که موجب بروز مزاحمت برای شهروندان می شوند یا فعالیت آنها مخالف اصول بهداشت در شهرهاست، یکی از وظایف شهرداری هاست. گاوداری زندیه هم جدا از اینها نیست.
گاوها، سروصدا ندارند، آزارشان به کسی نمی رسد اما بو دارند: «بو، مشکل اصلی بو است که خیلی زیاد است. تابستان تا 3کیلومتری گاوداری بو می آید. مردم چه گناهی کرده اند که باید کنار این گاوداری زندگی کنند.»
اینها را «حسین علیزاده»، مدیر اداره ساماندهی شهرداری منطقه 18 می گوید. به گفته علیزاده، 2سال پیش هم با شکایت شهرداری این گاوداری را پلمب کردند: «ما شکایت کردیم، آن جا را پلمب کردند بعد خودشان فک پلمب کردند.»
«وحید نوروزی»، شهردار منطقه 18 هم گاوداری زندیه را خوب می شناسد، از نگاه او صنایع فرصتی برای توسعه منطقه18 هستند اما نباید آلایندگی داشته باشند و در زندگی مردم اختلالی ایجاد کنند. «نوروزی» می گوید که پرونده گاوداری زندیه روی میز است و شهرداری هم می داند که با وجود این گاوداری به مردم محله های پیرامونی سخت می گذرد اما می گوید: «به ما وقت بدهید، وقت بدهید تا این مشکل را حل کنیم.»
آن طور که «محمد زندیه»، مدیر گاوداری می گوید شکایت چند سال پیش شهرداری به دلیل تجمع کود و فضولات گاو ها بیرون در ورودی بوده است، حالا اما به گفته او: «کودها را که بردیم، مشکل پلمب هم حل شد، الان کودها را زمان زیادی داخل گاوداری نگهداری نمی کنیم که بوی کمتری ایجاد شود.
این گاو ها آزار ندارند بعد هم مسأله این است که این گاوداری زمانی این جا راه اندازی شده که بافت مسکونی وجود نداشته، خودمان هم می دانیم که دیگر نمی توانیم بمانیم. از نظر اقتصادی هم ماندن در این منطقه برای ما به صرفه نیست.». «زندیه»، می گوید که گاوهایش را از تهران می برد، همه 1200 رأس را.»
گاوداری زندیه که از تهران برود، ساکنان کوچه پشتی هم می روند. خانه های 12 متری دغدغه اسباب کشی ندارند. سبک آمده اند و سبک هم می روند. سفره هایشان را، خوشبختی های کوچکشان را می برند جایی دیگر. شهریار یا هشتگرد، فرقی نمی کند هر جا که گاوداری زندیه زمین تازه ای بخرد و گاوها باشند، کارگران گاوداری هم هستند و چراغ خانه هایشان روشن می شود.
منبع : پارسینه
اول**1368**
انتهای پیام /*
Contact the editor:
[email protected]
27/01/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 103]
-
گوناگون
پربازدیدترینها