محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842069950
حماقت اتحادیه اروپا ستودنی است!
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
برگزیده سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح یکشنبه حماقت اتحادیه اروپا ستودنی است! روزنامه‌های صبح امروز ایران در سرمقاله‌های خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداخته‌اند از جمله «آمریکا و تصویب قانون برای یک نفر!»،«سایه پیش روی!»،«عنصر زمان در مذاکرات»،«فرصتی برای فشار به غرب»،«حماقت اتحادیه اروپا ستودنی است!»،«نقشه راهی برای آینده مذاکرات هسته‌ای»،«دوران تحقیر روابط بین‌الملل!»،«آمریکا و خیانتی به جامعه بین‌الملل»،«انحرافات فرهنگی درسنت‌های اجتماعی»و... که برخی از آنها در زیر می‌آید.
خراسان:آمریکا و تصویب قانون برای یک نفر! «آمریکا و تصویب قانون برای یک نفر!»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم امیر حسین یزدان پناه است که در آن می خوانید؛مخالفت صریح دو مجلس قانونگذاری و نیز دولت آمریکا با معرفی حمید ابوطالبی به عنوان نماینده ایران در سازمان ملل متحد، که این روزها در میان خبرها حتی رقیب جدی خبرهای مربوط به مذاکرات هسته ای نیز شده است، فصل جدیدی به پرونده تنش های این کشور با ایران اضافه کرد. آن هم درست در زمانی که براساس توافق ژنو، 2 طرف تعهد داده اند در طول اجرای این توافق با «حسن نیت» در جهت حفظ فضای سازنده در مذاکرات هسته ای فعالیت کنند. با وجود مستندات حقوقی که درباره صدور روادید برای دیپلمات های سازمان ملل وجود دارد به نظر می رسد اقدام آمریکا برخلاف تعهدات بین المللی خود به خصوص در این برهه زمانی دارای اهداف و نیز پیامدهای مهمی است. اما اهداف آمریکا از این اتفاق چیست؟ 1 - یک هفته پیش روزنامه فایننشیال تایمز در یادداشتی به بررسی دستاوردهای آمریکا در حوزه دیپلماسی در دوران ریاست جمهوری اوباما پرداخت و نوشت: «درحالی که آمریکا در حال از دست دادن متحدان نزدیک خود است، این کشور فهمیده است که جایگزین کردن این متحدان کار سختی است.» این روزنامه نتیجه گرفته که حیثیت آمریکا به خصوص در حوزه دیپلماسی دچار خدشه شده و حتی کشوری مانند عربستان نیز که سال ها متحد نزدیک آمریکا در جنوب غرب آسیا بوده است دارد از این کشور دور می شود. به بیان دیگر آمریکا برای ادامه حضور در منطقه ای که بیشترین هزینه های مالی و سیاسی را برایش در پی داشته است، یعنی خاورمیانه، باید در مقابل متحدانش کارتی برای رو کردن داشته باشد کارتی که متحدان منطقه ای را از آمریکا راضی کند. رضایتی که دیروز با تمجید آیپک از اقدام ضد ایرانی دولت آمریکا در عدم صدور روادید برای ابوطالبی خود را نشان داد. اما اکنون تلاش آمریکا برای نشان دادن اقتدار از دست رفته اش تبدیل به نوعی رقابت حیثیتی با ایران نیز شده است که کوتاه آمدن هر کدام از آن ها در مقابل دیگری برای دولت مغلوب پیامدهای سیاسی سنگینی را در پی خواهد داشت. 2 - این اتفاق را همچنین می توان «سنگ محکی» برای ورانداز کردن رفتار ایران و آمریکا در مقابل دیگری دانست. آن هم در شرایط جدیدی که از 6 ماه پیش، پس از 35 سال میان دو کشور آغاز شده است. چه این که براساس بند 11 موافقتنامه 1947 میان سازمان ملل و دولت آمریکا، موسوم به «موافقتنامه مقر»، دولت آمریکا باید تسهیلات لازم را برای صدور روادید و فعالیت های دیپلمات های جهان در سازمان ملل در نیویورک «به سرعت و بدون هیچ هزینه ای» فراهم کند. شاید ایران هرگزگمان نمی کرد برای دیپلمات با سابقه ای که در چندین کشور مهم دنیا به عنوان سفیر حضور داشته و حتی پیش از این به آمریکا نیز سفر کرده و روادید گرفته است، روادید دیپلماتیک صادر نشود. حتی برخی رسانه های آمریکایی همچون نیویورک تایمز مدعی شده اند که ایران نیز با این معرفی می خواهد ببیند با کدام آمریکا مقابل یک میز می نشیند و آیا در رویکردهای واشنگتن نسبت به تهران تغییراتی ایجاد شده است یا نه؟ در مقابل به نظر می رسد که آمریکایی ها نیز با این مخالفت قاطع به دنبال سنجش دولت ایران هستند. قانونگذاران و مجریان دولت آمریکا در پی آن هستند که ببینند آیا با ایرانی روبه رو هستند که قبلا سراغ داشته اند یا این کشور حالا بایک مخالفت جدی و رسانه ای حاضر است از تصمیم خود برای معرفی ابوطالبی صرف نظر کند؟ دیروز ایران اعلام کرد که نماینده اش را عوض نمی کند و از مجاری قانونی آن را پیگیری خواهد کرد. مجاری که در همان موافقتنامه 1947 پیش بینی شده و براساس آن اختلاف ها برسراجرای این موافقتنامه باید به نهاد داوری که دادگاهی متشکل از 3 داور است ارجاع شود. 3 - به نظر می رسد آمریکایی ها همچنین به دنبال اثبات میزان تسلط خود بر بزرگترین سازمان بین المللی جهان هستند. چه بسا آمریکایی ها با این اقدام، سنگ بنای اقدامات مشابه دیگری را پایه گذاری کنند که می تواند حتی برای سازمان ملل نیز زنگ خطر را به صدا در آورد. در کنار این موارد که می تواند ترسیم کننده اهداف آمریکا برای اتخاذ رویکرد اخیر این کشور باشد، شرایطی که به وجود می آید را می توان حاوی پیامدهایی نیز دانست: الف- آمریکا با صادر نکردن روادید برای ابوطالبی عملا انتقادهایی را که از تاثیرپذیری سازمان های بین المللی از آمریکا حکایت می کنند تایید کرد و نشان داد که این کشورصلاحیت میزبانی از این نهادها را ندارد. سازمان ملل نیز پس از این اقدام آمریکا و تاکنون دراین باره سکوت کرده و تنها اعلام کرده که این موضوع مربوط به ایران و آمریکاست! تا به این ترتیب حتی صلاحیت و بی طرفی این سازمان نیز در حمایت از اعضای خود باردیگر زیرسوال برود. ب- قانونگذاران و دولتمردان آمریکایی با این اقدام وفاداری خود به دیپلمات های کشورشان که در سال 58، به روایت اسناد کشف شده از سفارت این کشور در تهران، در تدارک براندازی انقلاب نوپای مردم ایران بودند را ثابت کردند و نشان دادند هر زمان که لازم باشد می توانند با رجوع به گذشته، اتفاقات را آن طور که خودشان می خواهند روایت کرده و به این وسیله به طرف مقابل خود فشار وارد کنند. ج- نکته مهمی که باید به آن توجه ویژه کرد این است که آمریکایی ها می گویند افرادی که به جاسوسی یا تروریسم و خشونت علیه شهروندان آمریکایی متهم هستند نمی توانند روادید ورود به آمریکا بگیرند. این موضوع در قوانین داخلی آمریکا آمده و براساس همین قانون، کنگره طرح ممانعت از ورود ابوطالبی به خاک آمریکا را تصویب و دولت این کشور آن را اجرا می کند. به بیان دیگر آمریکا نشان داد به استناد قوانین داخلی خود، کنوانسیون ها و موافقتنامه های بین المللی را که رسما امضا کرده است آن جایی که لازم بداند نقض و تفسیر کرده و برایش قانون وضع می کند. د- اما این تصمیم آمریکا هزینه مهمتری نیز در فضای داخلی کشورمان برای کاخ سفید که طی ماه های پس از روی کار آمدن دولت یازدهم سعی می کند وجهه مثبتی از خود نشان دهد در پی خواهد داشت و این تلاش آن ها را نقش برآب می کند. تلاشی که مصداق مهم آن پیام های نوروزی اوباما است. این اتفاق این سوال را برای مردم ایجاد می کند که چرا آمریکا با دولتی از ایران که تلاش کرده است روابط را با او بهبود ببخشد چنین خصمانه و خلاف موازین قانونی برخورد می کند؟ سوالی که می توان پاسخ آن را در اختلافات بنیادین آمریکا با ایران جستجو کرد نه در ادبیات و لحن این دولت یا دولت قبلی .به نظر می رسد آنچه مساله اصلی آمریکا با ایران است ادبیات تند دولت قبل نبوده است چه بسا که اتفاقا ادبیات نرم باعث گام به جلو و زیاده خواهی بیشتر شده است. کیهان:سایه پیش روی! «سایه پیش روی!» عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم حسین شریعتمداری است که در آن می خوانید؛
1- این نوشته در پی آن نیست که تلاش بی وقفه تیم مذاکره کننده هسته ای کشورمان را نادیده بگیرد و یا در انگیزه آنان برای حفظ و حراست از دستاوردهای نظام خدشه ای وارد کند ولی شواهد و نشانه هایی در دست است که نشان می دهد آنچه تاکنون و در جریان مذاکرات اخیر با گروه کشورهای 5+1 به دست آورده ایم با آنچه وعده داده شده بود و انتظار می رفت فاصله زیادی دارد تا آنجا که می توان گفت تنها دستاورد دور جدید مذاکرات اثبات بی خدشه این واقعیت بوده است که «آمریکا قابل اعتماد نیست»! و این، اگر چه با دستاوردهای مورد انتظار همخوانی نداشته و از جنس و سنخ دیگری است ولی بی تردید دستاورد بزرگی است که می تواند در ترسیم «نقشه راه» نقش سرنوشت سازی داشته و برخی از توهمات پمپاژ شده طی سال های اخیر را از میان بردارد. و اما، این فاصله که پر ناشدنی به نظر می رسد را نه در کوتاهی تیم مذاکره کننده، بلکه باید در بستر و چارچوب - modality- تحمیل شده مذاکرات جست وجو کرد و به قول «لاپلاس»، کسی که در کویر پشت به خورشید می دود، همواره سایه خود را پیش روی خواهد داشت و نباید تصور کند که با افزایش سرعت می تواند از سایه خود سبقت بگیرد! چاره کار، تغییر «جهت حرکت» است و نه؛ افزایش سرعت. یادداشت پیش روی، اگر از وسوسه اصحاب وطن فروش فتنه 88 و لیبرال های سینه چاک و خود باخته- و بعضا خود فروخته- غرب گرا دور بماند، در پی همدلی و همراهی با تیم مذاکره کننده کشورمان است و در وسع و اندازه خود، لغزش گاه های مسیری که پیش گرفته شده است را به نمایش می گذارد و بر این واقعیت تاکید دارد که بستر و چارچوب کنونی مذاکرات همان «شتر مجنون» در داستان ملای رومی است که دل در گرو کُرِه خود دارد و برای رسیدن به «کوی لیلی» قدم از قدم بر نمی دارد. بخوانید! 2- فردای آن روز که توافقنامه ژنو به امضاء رسید - یکشنبه 3 آذرماه 92 / 24 نوامبر 2013 - «فرد کاپلن» روزنامه نگار مشهور آمریکایی و ستون نویس روزنامه های نیویورک تایمز، نیویورکر، آتلانتیک و اسلیت آنلاین و مؤلف چند کتاب در زمینه های نظامی و جنگ هسته ای، طی مقاله ای با ابراز تعجب نوشت: « چند هفته پیش یک مقام رسمی ارشد کاخ سفید از من و چند روزنامه نگار دیگر دعوت کرد تا نظر ما را درباره پیش نویس توافقنامه ای که قرار بود اوباما در مذاکره 5+1 با ایران به طرف ایران پیشنهاد کند جویا شود. وقتی متن پیش نویس توافقنامه را دیدیم، آن را کاملاً یکسویه ارزیابی کردیم و همه ما بر این باور بودیم که ایرانی ها هرگز این متن را نخواهند پذیرفت و به شرایطی که در آن آمده است تن نخواهند داد. پیش نویس توافقنامه به گونه ای بودکه هیچیک از مواد آن نمی توانست با اعتراض یک آمریکایی، یک اسرائیلی و یا یک عرب متعصب روبرو شود. اما امروز که متن توافقنامه یکشنبه ژنو منتشر شد با کمال تعجب دیدم همان پیش نویسی است که چند هفته قبل دیده بودم و اکنون تیم هسته ای ایران، برخلاف انتظار ما، بدون کمترین تغییری در متن پیش نویس به آن تن داده و پذیرفته است.»! کیهان در همان اولین روزهای بعد از توافق ژنو و در جریان رصد رسانه های آمریکایی به نوشته «فردکاپلن» در سایت «اسلیت آنلاین» دسترسی پیدا کرده بود ولی به مصداق آیه شریفه «ان جائکم فاسق بنباء... اگر فاسقی خبری آورد، درباره آن تحقیق کنید» انتشار آن را به مصلحت ندیده و ترجیح داده بودیم که با اعلام پیروزی تیم هسته ای و رئیس جمهور محترم کشورمان همسویی کنیم، اما وقتی متن توافقنامه ژنو - به روایت وزارت خارجه خودمان
و نه fact sheet کاخ سفید- منتشر شد، با کمال تاسف آنچه فرد کاپلن نوشته بود را «واقعی» یافتیم و طی چند یادداشت و گزارش به نقد مستند توافقنامه پرداختیم اما، باز هم به نوشته یاد شده استناد نکردیم، و این در حالی بود که برخی از دوستان با کم لطفی! کیهان و اسرائیل را به همسویی در مخالفت با توافقنامه ژنو متهم می کردند و در همان حال کاپلن به صراحت نوشته و استناد کرده بود توافقنامه ژنو هر آمریکایی و اسرائیلی متعصبی را هم راضی کرده است. امروزه اما، بسیاری از دیرباورها نیز به این باور رسیده اند که در توافقنامه ژنو امتیازهای نقد داده ایم - نظیر امتیاز غنی سازی 20 درصد - ولی حتی وعده های نسیه هم نگرفته ایم، که افزایش تحریم ها، غیرقابل دسترس بودن اقساط دارایی های خودمان که بلوکه شده است و... فقط بخشی از آن وعده های نسیه و انجام نشده است. 3- روز چهارشنبه هفته گذشته، رهبر معظم انقلاب در دیدار مدیران و کارشناسان سازمان انرژی اتمی، نقشه راه فعالیت هسته ای کشورمان را ترسیم کردند و بر این محورهای غیرقابل تغییر تأکید ورزیدند که؛ «فعالیت های جمهوری اسلامی ایران در زمینه تحقیق و توسعه هسته ای به هیچ وجه متوقف نخواهد شد و هیچیک از دستاوردهای هسته ای نیز تعطیل بردار نیست... و کسی هم حق معامله بر روی آنها را ندارد و کسی هم این کار را انجام نخواهد داد... تنها راه این است که به مسیر پیشرفت خود با قدرت ادامه دهیم و زیر بار حرف زور نرویم»... حضرت آقا با اشاره به فضاسازی بین المللی دشمن علیه برنامه هسته ای کشورمان فرمودند «بر همین اساس بود که با طراحی جدید دولت برای مذاکره درخصوص موضوع هسته ای موافقت شد تا این جو جهانی شکسته و ابتکار عمل از طرف مقابل گرفته شود» اکنون و باردیگر با تأکید بر قابل تقدیر بودن تلاش تیم هسته ای کشورمان می توان گفت؛ لازمه تحقق نقشه راهی که رهبرمعظم انقلاب ترسیم فرموده اند تغییر بستر مذاکرات- نه توقف آن - و تدوین چارچوب و مدالیته ای متفاوت با چارچوب کنونی مذاکرات است. این چارچوب می تواند و باید در محدوده معاهده NPT و پادمان های مربوطه تدوین و تعریف شود، چرا که بستر کنونی مذاکرات با زیاده خواهی های غیرقانونی و محورهای فراتر از معاهدات پذیرفته شده بین المللی و عرف رایج و شناخته شده مذاکرات تهیه و ارائه - بخوانید تحمیل - شده است. در این باره اگرچه گفتنی های درخور توجهی هست ولی در محدوده این نوشتار تنها به نمونه هایی از آن اشاره می کنیم و باقی به بعد می گذاریم. 4- آمریکایی ها در جریان مذاکرات واژه من درآوردی «BREAK OUT - نقطه گریز»، را که در هیچیک از متون قانونی و فایل های فنی و حقوقی هسته ای سابقه ندارد، به میدان مذاکره آورده و ادعا می کنند فعالیت اتمی ایران باید به گونه ای باشد که در صورت تصمیم به ساخت سلاح هسته ای - نقطه گریز از معاهده NPT- حداقل بین 12 تا 18 ماه با تولید سلاح اتمی فاصله داشته باشد. جان کری در مصاحبه اخیر خود گفته است این فاصله در حال حاضر فقط 2 ماه است! آمریکایی ها برای افزایش «نقطه گریز» از - به قول خودشان - 2ماه به 18 ماه، تاکید می کنند و به جد از تیم هسته ای کشورمان می خواهند که الف: تعداد سانتریفیوژهای فعال کمتر از 4 هزار دستگاه باشد! ب: مواد هسته ای ذخیره شده - اورانیوم زیر 5 درصد - بیشتر از 2000 کیلو نباشد! ج - ایران با پذیرش پروتکل الحاقی -بازرسی های سر زده، از هر جا و در هر زمان- زمینه نظارت دایمی بر فعالیت هسته ای خود را فراهم آورد. تن دادن به این خواسته غیرقانونی حریف که متأسفانه برخی خبرها از پذیرش - دستکم ضمنی- آن از سوی تیم کشورمان حکایت می کند، یعنی، دست کشیدن از غنی سازی صنعتی و کاهش فعالیت هسته ای ایران در حد آزمایشگاهی! در این صورت، باید تأسیسات فعال هسته ای کشورمان را برای همیشه از چرخه قانونی خارج کرده و اوراق کنیم و در یک کلام، فعالیت هسته ای نداشته باشیم. آمریکایی ها در مذاکرات به صراحت از واژه اوراق کردن -DISMANTLE- بهره گرفته اند. این در حالی است که معاهده NPT و پادمان های مربوطه، هیچگونه محدودیتی برای تعداد سانتریفیوژها، میزان ذخیره سازی اورانیوم غنی شده و درصد آن قائل نشده و تنها راه پیشگیری از تولید سلاح را در بازرسی های آژانس تعریف کرده است. 5- آمریکایی ها در جریان مذاکرات واژه جدید دیگری نیز با عنوان «ابعاداحتمالی نظامی PMD» اختراع کرده و ادعا می کنند، برای اطمینان از این که احتمال رویکرد به تولید سلاح هسته ای در جمهوری اسلامی ایران وجود نداشته و یا در گذشته حرکتی در این جهت صورت نپذیرفته است باید به تمامی پرسش های قبلی 5+1 پاسخ داده شود و اجازه بازرسی از تمامی مراکز نظامی و تسلیحاتی، شناسایی تمامی دانشمندان هسته ای و مذاکره و مصاحبه با آنها، معرفی تمامی افراد و مراکزی که مورد نظر بازرسان باشد و... نیز در دستور کار قرار گیرد. نکته درخور توجه آن که، حریف هیچ نقطه پایانی برای اعلام نتیجه این بازرسی ها و عادی شدن پرونده هسته ای ایران مشخص نمی کند و نقطه پایان را نه در اطمینان فنی و حقوقی، بلکه در اقناع خود می داند و در مواردی اعلام کرده است که انجام این بازرسی ها و اعلام نتیجه نهایی حداقل - تاکید شده است که حداقل - 20 سال طول می کشد! گفتنی است که آمریکایی ها اعلام کرده اند بعد از بازرسی از یک مرکز و اطمینان از عدم وجود فعالیت هسته ای در آن، می توانند باز هم برای بازرسی به آن مرکز مراجعه کنند چرا که بعید نیست در فاصله بعد از بازرسی اول، انحراف به سوی تولید سلاح -DIVERSION- صورت پذیرفته باشد! این بهانه را پیش از این درباره پارچین پیش کشیده بودند، تن دادن به این خواسته غیرقانونی حریف نیز مفهومی غیر از تعطیل کردن و توقف فعالیت های هسته ای کشورمان ندارد. پیش از این طی یادداشتی با یک محاسبه سرانگشتی نتیجه گرفته بودیم که پایان این بازرسی ها حداقل 200 سال به درازا می کشد! طرح پیشنهادی 5+1 برای راکتور آب سنگین اراک نیز به مفهوم تعطیلی این مرکز است، از جمله با این پیشنهاد که ظرفیت آن از 40 مگاوات کنونی به 10مگاوات-یعنی تقریبا هیچ- کاهش یابد و... دراین باره و مخصوصا درباره وعده های نسیه و دم دستی و «ریز» حریف که متأسفانه در برخی رسانه ها «درشت نمایی» می شود گفتنی های دیگری نیز هست که به بعد می گذاریم. جمهوری اسلامی:گسترش مناسبات اقتصادی؛ کلید مدیریت فضای دیپلماسی «گسترش مناسبات اقتصادی؛ کلید مدیریت فضای دیپلماسی»عنوان یادداشت روز روزنامه جمهوری اسلامی به قلم سروش صاحب فصول است که در آن می خوانید؛واکنش های پردامنه مقامات آمریکایی به توافق اخیر ایران و روسیه برای تهاتر نفت و کالا، ابعاد بیشتری از راهبرد کلان این کشور را در قبال جمهوری اسلامی ایران نمایان ساخته است. پس از آنکه مسئولان اقتصادی تهران و مسکو بر سر تهاتر نفت و کالا تا سقف 20 میلیارد دلار به توافق رسیدند، مقامات مختلفی در آمریکا و به تبع آن رژیم صهیونیستی نسبت به این توافق واکنش نشان دادند و این اقدام را خلاف روح توافق ژنو و مایه توقف روند لغو تحریم ها علیه ایران برشمردند! این موضوع از دو زاویه کلی شایسته ارزیابی و دقت نظر است؛ ملاحظه اول به رفتار آمریکا باز می گردد. همان گونه که در پاسخهای مقامات ایران و روسیه نیز تاکید شده، این توافق یک تعامل دوجانبه میان دو کشور ایران و روسیه است و نه از نظر قانونی و نه از منظر عرف دیپلماتیک، هیچ کشور دیگری حق دخالت در آن را ندارد. با این حال آمریکا با دستاویز قرار دادن محدودیت های حاصل از تحریم های شورای امنیت در مورد این توافقنامه سختگیری می کند. از سوی دیگر حساسیت و واکنش آمریکا به این توافق، نشانه مهم دیگری نیز به همراه دارد؛ به نظر می رسد مسئولان این کشور قصد دارند از این پس به بهانه و نقض توافق نامه هسته ای ژنو در مورد تمامی مراودات تجاری، اقتصادی و سیاسی و... ایران با دیگر کشورها اظهارنظر و دخالت کنند. بدیهی است که عکس العمل مقامات جمهوری اسلامی ایران نیز در قبال این دخالت های غیرقانونی و خارج از عرف، همراه با تأکید بر استقلال و اختیار کشورمان در تعامل با دیگر کشورها خواهد بود. گذشته از این، ملاحظه مهم دیگری که باید مورد توجه قرار بگیرد، رفتار روسیه در قبال ایران است. مروری بر اظهارات و برخی اقدامات این کشور طی چند هفته اخیر خصوصاً پس از رخدادهای اوکراین و درگیری روسیه و غرب بر سر جدایی کریمه از اوکراین، به وضوح نشان می دهد که چرخشی معنادار در رویکرد روسیه نسبت به ایران بوجود آمده است؛ چرخشی که به نظر می رسد بیش از آنکه مبنایی و قابل اتکا باشد، تاکتیکی و ناظر بر سیاست های این کشور در قبال غرب و به خصوص آمریکا است. به دیگر سخن آنچه از مجموعه گفتارها و رفتارهای مقامات روس برداشت می شود این است که به ایران به چشم یکی از مهره های خود در بازی شطرنج با غرب و آمریکا می نگرند و در اتخاذ رویکردهایشان نسبت به کشورمان، منافع و مصالح خود را در صحنه کنش و واکنش با غرب در نظر دارند. نمونه بارز این رویکرد را در سخنان چندی قبل معاون وزیر امور خارجه روسیه می توان به وضوح دید که از احتمال تغییر مواضع این کشور در مذاکرات هسته ای ایران و 1+5 به دنبال رخدادهای اوکراین سخن گفته بود. این تغییر اگرچه تا به حال و حتی در جریان مذاکرات چند روز قبل ایران و 1+5 در وین رخ نداده و نشانه ای مبنی بر تغییر رویکرد روس ها به چشم نخورده است اما دور از ذهن نیز نخواهد بود. گذشته از تحقق یا عدم تحقق این تهدید، نفس طرح آن در شرایط فعلی حکم بازی با اهرم ایران در مناسبات روسیه و غرب را دارد. با رویکردی واقع بینانه این رفتار کشور روسیه نیز چندان عجیب و غیرقابل درک نیست چرا که مبتنی بر منافع ملی این کشور صورت می گیرد. در این میان، آنچه به نظر می رسد باید بیش از هر موضوعی مورد توجه قرار بگیرد، موضعی است که مسئولان وزارت خارجه کشورمان در قبال هر دو سوی این ماجرا اتخاذ می کنند؛ طبیعی است که ایستادگی بر مواضع مقتدر و استقلال طلبانه برابر دخالت ها و زورگویی های آمریکایی ها حتی اگر در پوشش قطعنامه های نهادهای بین المللی انجام می گیرد، تنها رویکردی است که باید از سوی دستگاه دیپلماسی کشورمان اتخاذ شود. تعیین راهبردی مشخص و حساب شده در روابط ایران با کشورهای شرقی خصوصاً روسیه و چین نیز موضوع مهم دیگری است که باید از اولویت های اساسی دیپلماسی کشور محسوب شود. به دیگر سخن، وزارت خارجه ایران باید در کنار تمرکزی که بر مذاکرات هسته ای، حل و فصل عزتمندانه چالش ها با کشورهای غربی و باز تعریف چهره آرامش طلب و مقتدر جمهوری اسلامی دارد، راهبرد کلان خود را در قبال کشورهای شرقی نیز تدوین کند. اهمیت این اقدام از آن رو است که طی سال های اخیر و در پی تشدید تحریم های غرب علیه ایران، مناسبات گسترده ای میان کشورمان و این کشورها در حوزه اقتصاد و تجارت شکل گرفته است. از سوی دیگر ایران می تواند و باید با حفظ و گسترش روابط تجاری و اقتصادی خود با این قبیل کشورها، همواره این پیام را برای غربی ها داشته باشد که ناگزیر از پذیرش تمامی شرایط و خواسته های آنان برای برقراری مناسبات اقتصادی نیست و جایگزین های بالقوه و بالفعلی در چشم اندازهای کوتاه و بلند مدت تجارت ایران وجود دارند که می توانند نقش شرکای غربی ایران را در مناسبات اقتصادی بازی کنند. روسیه، چین، هند و حتی دیگر اعضای بلوک کشورهای درحال توسعه مانند برزیل، مالزی و... می توانند از جمله این جایگزین ها باشند چنانکه در سال های اخیر و در اوج تحریم های غرب علیه جمهوری اسلامی این چنین مناسباتی متناسب با شرایط روز برقرار شده بود و همچنان نیز ادامه دارد.
رسالت:عنصر زمان در مذاکرات «عنصر زمان در مذاکرات»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمدکاظم انبارلویی است که در آن می خوانید؛
موضوع مذاکرات هسته ای ایران و1+5 با راهبرد نرمش قهرمانانه به پیش می رود. نگرانی که از سوی نخبگان جامعه و آگاهان به مسائل سیاست خارجی وجود دارد این است مبادا این نرمش به "چرخش" برسد. "زمان" در مذاکرات مهم است و از این مهم تر نوع واصل توافقات می باشد بر خلاف برخی که توافق ژنو را با عهدنامه ترکمنچای مقایسه می کنند باید پذیرفت این توافق نه فتح الفتوح است و نه چیزی که در یک داوری افراطی آن را با قرارداد ترکمنچای مقایسه کنیم. این دوره از مذاکرات همانند دور اول در زمان دوران اصلاحات که 678 روز طول کشید آزمونی جدید برای راستی آزمایی مقاصد و نیات غربی هاست که در دور اول آنها نشان دادند نمی توانند اعتماد ما را جلب کنند. نتیجه عقب نشینی های کارگزاران هسته ای دولت خاتمی باعث شد در تابستان 82 کشور تا مرز حمله نظامی آمریکا تهدید و متهم به محور شرارت شود. در21 شهریور 82 شدیدترین قطعنامه آژانس بین المللی انرژی اتمی علیه ایران صادر شد. امروز نیز علی رغم اینکه آمانو بارها اعلام کرده است ایران به تعهدات خود در توافق ژنو عمل کرده است و علی رغم اینکه طرف غربی به تمام تعهدات خود عمل ننموده و اما و اگرهایی در تئوری توافق و عمل به توافق می آورد شاهد صدور قطعنامه ضدایرانی پارلمان اروپا تحت عنوان راهبرد اتحادیه اروپا درباره ایران هستیم.قطعنامه ای که استقلال سیاسی کشور را به سخره گرفته است. قوانین مترقی قرآن و احکام نورانی اسلام در باب قصاص و همجنس گرایی مورد و هن قرارداده و حتی مشروعیت رای رئیس جمهور را زیر سئوال برده است باید دید کجای کار ما ایراد داشته که اتحادیه اروپا را دچار توهم کرده است. قرارداد ترکمنچای قرارداد ننگینی بود سرزمینهای زیادی را از تمامیت ارضی کشور جدا کرد. اما ننگین ترین بند آن ماده هفتم معاهده بود که ناظر به حمایت و تعهد پادشاه روسیه نسبت به حمایت از قاجار و سلطنت عباس میرزا بود این ماده پای روس ها را همیشه به دخالت مستقیم و آشکار در امور داخلی ایران باز کرد. تضمین سلطنت قاجار ربطی به مناقشات مربوط به سرزمینهای اختلافی نداشت. اما نادیده گرفتن عزت و شرف ملی و استقلال کشور باعث شد که چشم و گوش کسانی حتی مثل قائم مقام فراهانی نسبت به این خبط عظیم بسته بماند. اگر امروز می بینیم پارلمان اروپا خود را مجاز می داند در ریز مسائل سیاسی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و علمی دخالت کند و قطعنامه های یک سویه ترکمنچایی صادر کند، محصول همان خبط عظیم است. جالب است پارلمان اروپا رسما از یک جماعت روسیاه، فتنه گر و تبهکار در داخل حمایت می کند. آنها این بد نامی ( بخوانید تحت الحمایگی) را نه تنها انکار نمی کنند، بلکه با آن نوعی همنوایی هم می نمایند. انجمن صنفی مطبوعات که اکنون اغلب کادرهای آن به خارج فرار کردند و در بی بی سی، رادیو آمریکا و رسانه های دشمن کار می کنند مورد حمایت برخی در داخل قرار می گیرد و برای بازگشایی آن به پرونده سوزی روی می آورند، قوه قضائیه در برابر این پدیده زشت که این انجمن شعبه ای در داخل داشته باشد مقاومت می کند. یک دفعه پس از یک ماه پارلمان اروپا تمام قد از این جماعت حمایت می کند و این هم صدایی را با عناصری در داخل واتاب می دهد.
بگذریم، زمان برای توافق مهم است. امام(ره) زمانی قطعنامه را پذیرفت که تمام دنیا پشت صدام ایستاده بودند و سر ریسمانی را گرفته بودند که امام (ره) این سوی مقابله آن را رها نمی کرد. امام(ره) با هوشمندی در زمان خاص خود سر این ریسمان را رها کرد در آن سوی ریسمان همه روی هم ریختند و در این در هم ریختگی سر صدام به بالای دار رفت. آمریکایی ها درگیر جنگی شدند که فاتح آن ایران بود. هیچ کس
تا کنون نبوغ امام(ره) را در هشت سال پایداری و مقاومت در دفاع مقدس به تحلیل ننشسته است. فتوحات امام (ره) در صلح به مراتب بزرگتر و عجیب تر از دوران جنگ بود. فتوحاتی که نه تنها باعث سقوط بغداد شد بلکه جغرافیای نظامی و سیاسی منطقه را به سرعت دگرگون کرد به گونه ای که رژیم صهیونیستی برای اولین بار طعم تلخ شکست را در نبردهای 33 روزه حزب الله، 22 روزه و
8 روزه حماس تجربه کرد. نگارنده معتقد است پذیرش توافق یک روزمانده به گزارش 100 روزه رئیس جمهور به مردم به لحاظ "زمانی" ممکن است یک توافق "خوب" بوده باشد. اما اگر این شتابزدگی وجود نداشت، شاید ما به یک توافق "خوب" تر می رسیدیم. در مثل مناقشه نیست اما در قضیه ترکمنچای عباس میرزا به نصایح خیر خواهان هم در "شروع" هم در " اتمام" جنگ توجهی نکرد او تعجیل کرد و مرتکب ننگین ترین خیانت به کشور شد. چهارشنبه گذشته مذاکرات وین 3 پایان یافت. ظریف در پایان مذاکره گفت: "توافق کردیم هیچ چیز مورد توافق نیست تا همه چیز مورد توافق قرار گیرد" او تاکید کرد "تا 60 درصد به توافق رسیدیم" مفهوم این سخن با گزاره فوق این است که در هیچ چیز توافق نکردیم. این در حالی است که آژانس و شخص آمانو مرتب گزارش می دهند که ایران به تعهدات خود عمل کرده است. از سویی هیچ سخنی از نحوه عمل به تعهدات طرف مقابل نیست. آمریکایی ها هنوز تحریم های بانکی و پتروشیمی را برنداشتند. اگر این چند موضوع را در پایان مذاکرات، بگذاریم در کنار این سخن آقای ظریف که هنوز کار جدی نیاز است موضوع پیچیده تر می شود. مذاکرات وین 3 مثل همیشه با لبخند طرفین پایان یافت و قرار شد ملاقات بعدی 23 اردیبهشت باشد. ما در دور بعدی مذاکرات در حالی که حداقل 40 درصد اختلاف داریم می خواهیم وارد تدوین
پیش نویس توافقنامه نهایی شویم، پیش نویس وقتی در دستورکار قرار
می گیرد که تمام توافقات صورت گرفته و فقط طرفین روی کلماتی که بار حقوقی توافق را تضمین کند وارد این مرحله می شوند. آیا اکنون در چنین وضعیتی به سر می بریم؟ اوضاع جهان به هم ریخته است. مسائل اوکراین به مانند صحنه یک بزن بزن واقعی اعضای1+5 در آمده است. روس ها را از گروه 8 اخراج کرده اند معلوم نیست آن طرف میز مذاکرات، اوضاع همانند گذشته باشد. ارزیابی و درک عنصر "زمان" برای تیم مذاکره کننده ما مهم است. آیا کسانی که در خط مقدم دیپلماسی کشور در حال نبردند به این مهم توجه دارند. اگر این غفلت صورت گیرد ممکن است نرمش قهرمانانه به نوعی چرخش در سیاست خارجی تبدیل شود. چهارشنبه گذشته مقام معظم رهبری در دیدار با مدیران و متخصصان سازمان انرژی اتمی چارچوب های دقیقی را برای ادامه مذاکرات مطرح فرمودند که باید مورد توجه تیم مذاکره کننده باشد. این چارچوب ها به شرح زیر است: 1- هیچ یک از دستاوردهای هسته ای تعطیل بردار نیست، مسئولان در این مورد باید تعصب داشته باشند. 2- کسی حق معامله بر روی دستاوردهای هسته ای را ندارد. 3- مذاکره کنندگان هیچ حرف زوری را نباید از طرف مقابل بپذیرند. 4- دانشمندان هسته ای راهی را که آغاز کردند با قدرت ادامه دهند. این چارچوب و خطوط قرمز اعلام شده در گذشته باید در تنظیم پیش نویس لحاظ شود و اگر نشود پیش نویس و نیز توافق به عمل آمده ورق پاره ای بیش نیست. جوان: نقشه راهی برای آینده مذاکرات هسته ای «نقشه راهی برای آینده مذاکرات هسته ای»عنوان یادداشت روز روزنامه جوان به قلم عباس حاجی نجاری است که در آن می خوانید؛پس از توافق اولیه ایران و گروه 1+5 در آذر ماه سال 92، رسانه های امریکایی خبر دادند که دولت امریکا به رژیم صهیونیستی دستور داده تا بر نامه ریزی برای ترور دانشمندان هسته ای ایران را متوقف کند. معنای واقعی این دستور این بود که ترور های گذشته دانشمندان هسته ای ایران (ترور شهیدان شهر یاری، احمدی روشن، طباطبایی و...) همگی با دستور و هماهنگی امریکایی ها بوده و هدف اصلی آنها نیز همچون تولید و ارسال بد افزار استاکس نت توقف روند شتابنده فعالیت های هسته ای ایران بود. نگاهی به پرونده های سیاه ترور شخصیت های ایرانی در طول سی و چند ساله عمر انقلاب اسلامی نشان می دهد که سران نظام سلطه در هر مقطع از تاریخ انقلاب اسلامی با بهره گیری از عوامل بیگانه و مزدوران داخلی خود اثر گذار ترین شخصیت های آن مقطع از تاریخ انقلاب را هدف قرار داده اند و از آن جمله است ترور شهیدان مطهری و بهشتی و ... در سال های اولیه انقلاب که در تبیین تئوریک و استقرار نظام اسلامی نقش داشته و ترور شهیدان شهر یاری و احمدی روشن در سال های اوج توفیقات هسته ای ایران، نیز به همین دلیل است. دستاورد های ایران اسلامی را در این عرصه نباید تنها در سطح و میزان غنی سازی یا ساخت میله های سوخت، بلکه این دستاورد ها را در اوج تحریم ها و فشار های بیگانگان باید نماد قابلیت ها و ظرفیت انقلاب اسلامی و نشان دهنده اعتماد به نفس ملی ایرانیان دانست که در تمامی عرصه های دشوار کارگشاست و این امر ریشه اصلی دشمنی های استکبار علیه انقلاب اسلامی است. مقام معظم رهبری در دیدار روز چهار شنبه 20 فروردین ماه خود با مدیران و متخصصان سازمان انرژی اتمی با اشاره به این نکته اساسی می فرمایند: پیشرفت ها و دستاورد های هسته ای که تا به امروز به دست آمده اند، در واقع بشارت و مژده ای برای ملت ایران است که می توانند راه های منتهی به قله های رفیع علم و فناوری را بپیمایند. راهی که آغاز کرده اید باید با جدیت و قدرت تمام ادامه یابد زیرا کشور نیاز مند پیشرفت در علم و فناوری و به ویژه فناوری هسته ای است و اگر حرکت علمی در فناوری هسته ای با قدرت و جدیت ادامه یابد، طیف متنوعی از فناوری ها، با شتاب به وجود خواهد آمد. بنابر این مطلقاً در زمینه حرکت علمی هسته ای، امکان توقف و یا کند شدن وجود ندارد. بر این اساس آنچه که پشتوانه دستگاه دیپلماسی کشور در مذاکرات هسته ای است و باید با هدف شکستن فضای خصمانه جبهه استکبار علیه ایران ادامه یابد تنها میز ان و سطح اورانیوم غنی شده نیست، بلکه فر آیندی از تلاش ها و مجاهدت هاست که عزم و عزت ایران اسلامی را پشتوانه خود دارد و انتظار این است که دستگاه دیپلماسی نسبت به آن تعصب داشته و با اتکا و پشتوانه مردم ایران، مسیر آینده مذاکرات را در عرصه های زیر پی گیرد: 1- ادامه روند تحقیق و پژوهش و حرکت علمی هسته ای کشور 2- عدم تعطیلی هیچ یک از فعالیت ها و مراکز هسته ای کشور 3- طراحی آینده روابط ایران و آژانس به صورت متعارف و غیر فوق العاده 4- عدم معامله روی دستاورد های هسته ای کشور. آنچه که مبنای اصلی استدلال نظام در پیگیری فعالیت های صلح آمیز هسته ای است، توجه به این واقعیت است که موضوع هسته ای بهانه ای برای فشار و تسلیم ایران است و در صورت حل این پرونده، پرونده های دیگر نظیر حقوق بشر، پرونده موشکی ایران یا پرونده حمایت ایران از مقاومت گشوده خواهد شد و لذا ایستادگی ایران در این عرصه برای شکستن فضای خصمانه جبهه استکبار علیه ایران فرصت ورود به عرصه های دیگر را از آنان خواهد گرفت. مقام معظم رهبری با تبیین دقیق این مفهوم در دیدار مدیران و متخصصان سازمان انرژی اتمی می فرمایند: اگر موضوع هسته ای هم حل شود، آنها دنبال بهانه دیگری خواهند رفت. بنابر این تنها راه این است که به مسیر پیشرفت خود ادامه دهیم و زیر بار حرف زور نرویم. قدس:آمریکا و خیانتی به جامعه بین الملل «آمریکا و خیانتی به جامعه بین الملل»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم مجید مقدم است که در آن می خوانید؛
عدم پذیرش حمید ابوطالبی، نماینده پیشنهادی ایران در سازمان ملل برای سفر به نیویورک موضوعی است که در چند روز گذشته در صدر اخبار رسانه های جهان قرار گرفته و بار دیگر دستاویزی برای واشنگتن شده است تا پروژه ایران هراسی را احیا کند. دولت آمریکا تحت فشار چند سناتور این کشور به دلیل مشارکت ابوطالبی در تسخیر لانه جاسوسی در 13 آبان 1359 ، از صدور روادید برای وی سر باز زد که این موضوع مغایر با تعهدات بین المللی این کشور به عنوان میزبان سازمان ملل متحد است. ایالات متحده آمریکا طبق توافقنامه ای که در سال 1947 با دبیر کل وقت سازمان ملل متحد به امضا رساند، به اجرای قوانین سازمان ملل متعهد شد که یکی از این موارد اعطای روادید به تمامی هیأتهای نمایندگی کشورهای جهان برای استقرار در سازمان ملل بدون اعمال قوانین داخلی آمریکاست. براساس ماده 11 این موافقتنامه، مقامهای آمریکایی از جمله فدرال، ایالتی و محلی نمی توانند در خصوص دسترسی هیأتهای نمایندگی دولتهای عضو ملل متحد به مقر ملل متحد ممانعتی ایجاد کنند، بلکه به صراحت تمام، هرگونه ایجاد محدودیت یا مانع در این خصوص برای نمایندگان رسمی دولتهای عضو ملل متحد و حتی خانواده آنها(که شامل مسایل مرتبط با روادید نیز می شود) منع شده است. ضمن اینکه بر اساس ماده 13 همین موافقتنامه، صدور روادید برای حضور هیأتهای نمایندگی دولتهای عضو، دیپلماتهای آنها و افراد وابسته الزامی است و در این خصوص حداکثر سرعت باید لحاظ شود. روشن است که این توافقنامه عملاً اختیارات ایالات متحده آمریکا را در اعمال قوانین داخلی خود در صدور گذرنامه برای نمایندگی های کشورهای جهان در سازمان ملل سلب کرده است و هر گونه اعمال محدودیت برای آنان، نقض صریح تعهدات بین المللی این کشور است که می تواند از سوی کشورمان در دیوان بین المللی لاهه پیگیری شود. البته با توجه به اینکه یک سر این ماجرا به سازمان ملل متحد به عنوان میزبان نمایندگان کشورهای جهان بر می گردد، سکوت دایره حقوقی این نهاد بین المللی بسیار معنادار است، زیرا این فرضیه را تقویت می کند که این موضوع پیش از طرح شدن با هماهنگی های این نهاد صورت گرفته باشد. شاید این مسأله در نگاه اول ساده به نظر برسد، اما حاکمیت سازمان ملل مسأله ای نیست که کشوری بخواهد با نادیده گرفتن آن، سلیقه و خواسته های خود را که مبتنی بر منافعش باشد، تحمیل کند و سکوت دبیر کل این سازمان و هیأتهای نمایندگی سایر کشورها، بدون تردید خیانتی به جامعه بین الملل محسوب می شود. در این میان هر چند حمید ابوطالبی که قرار بود به عنوان نماینده جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل متحد حضور یابد، به عنوان مترجم در جمع انقلابیونی که با بصیرتی مثال زدنی در 13 آبان سال 1359سفارت آمریکا را که مقر جاسوسی و فساد در کشورمان بود، تسخیر کردند، حضور داشته است و چندین بار این موضوع را در محافل رسانه ای مطرح کرده است، اما آقای حمید ابوطالبی باید بداند نفی اراده در همراهی با انقلابیون برای دریافت ویزا از آمریکایی ها، نه تنها چیزی را تغییر نخواهد کرد، بلکه به نوعی تأیید نکردن اقدام انقلابی دانشجویان پیرو خط امام و رهبری از سوی وی ارزیابی می شود؛ اقدامی که از سوی حضرت امام خمینی(ره) به عنوان انقلابی بزرگتر از انقلاب اول نام گرفت. سیاست روز:حماقت اتحادیه اروپا ستودنی است! «حماقت اتحادیه اروپا ستودنی است!»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم حسن اختری است که در آن می خوانید؛پارلمان اروپا قطعنامه ای را تصویب کرد که ضمن تلاش برای مداخله امور داخلی ایران انتخاب حسن روحانی را غیر دموکراتیک اعلام کرده است. (سایت ایران هفته ای) امام سجاد علیه السلام در حدیثی می فرمایند: الحمدلله الذی جعل اعدائنا من الحمقا . حمد و سپاس خدای را که دشمنان ما را از احمق ها قرار داد. مثلی است ایرانی که می گوید: عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد. ممکن است برخی از مخاطبان عزیز نکته سنج ما، آوردن چنین ادبیاتی را در مطلع سخن نپسندیده و برنتابند. اما شما را به خدا، حماقت بالاتر از این قابل تصور است؟ در شرایطی که با روی کار آمدن دولت یازدهم – بعد از تندروی های دولت گذشته و اره دادن و تیشه گرفتن با غربی ها – و اتخاذ سیاست «اعتدال» و فعال شدن دیپلماسی ایران در صحنه های بین المللی، ظاهرا غربی ها به ویژه اتحادیه اروپا نیز از سیاست های دولت جدید استقبال کردند. رهبر معظم انقلاب ضمن حمایت از دولت آقای روحانی و پشتیبانی از تیم مذاکره کننده ایرانی در خصوص مسائل هسته ای، حرکت جدید دولت را در قالب «نرمش قهرمانانه» تئوریزه نمودند. در چنین شرایطی برخی از مغرضان و یا ساده اندیشان که قدرت تحلیل نداشتند در داخل کشور زمزمه زیر سوال بردن سیاست های جمهوری اسلامی – حداقل در دو سال گذشته – در نحوه مواجهه با غرب را آغازیدند. و این موضوع با شیطنت رسانه های بیگانه آنچنان شیوع یافته و پیش رفت که کم کم برای جمعی از تحلیل گران سیاسی و حتی متدینین جامعه نیز امر مشتبه شد که اگر واقعا می شد که با کشورهای غربی به ویژه اروپا از در تعامل سازنده برآمد چرا نظام اجازه داد دولت قبلی برخی حرکت های رادیکالی و یا موضع گیری های نسنجیده را انجام دهد که باعث تشدید تحریم ها و به زحمت افتادن بیشتر مردم شود. ادامه این روند می توانست نگاه دگر اندیشانه در داخل ، پایگاه اجتماعی در بدنه جامعه دست و پا کند و شکافی عمیق در صفوف متحد ملت ایران اسلامی در مواجهه با دشمنان ایجاد نماید که در صورت تحقق چنین نقشه ای جمهوری اسلامی در داخل با چالشی از طرفداران و مخالفان برقراری ارتباط با غرب مواجه می شد که برای خنثی کردن آن و دفاع از تمامیت ارضی کشور از روی استیصال مجبور به قبول شرایط غرب و عادی سازی روابط با آنها می گشت که الحمدلله پارلمان اروپا از روی حماقت – البته نیش عقرب از ره کین است بلکه اقتضای طبیعت همچنین است – و زیاده طلبی و خود بزرگ بینی که نشات گرفته از نگاه قرون وسطایی و قیم مآبانه آنان نسبت به سایر ملت هاست. با صدور قطعنامه خود ناخواسته این خدمت را در حق مردم ایران انجام داد و مواضع دولت و ملت را در مواجهه با غرب یکپارچه کرد. به ویژه آنکه در این قطعنامه بعد از ده بار تکرار با عنایت به ........ مروری داشت به بیانیه ها و قطع نامه های ظالمانه ای که از طرف اتحادیه اروپا و سنای امریکا و نخست فشار لابی صهیونیستی در سازمان ملل متحد علیه ملت مظلوم و انقلابی ایران طی سال های گذشته به تصویب رسیده است. ترجمه دیگر این قطعنامه این است که سیاست غرب در رابطه با ایران طی سال های گذشته به ویژه دهه اخیر هیچ تغییری نداشته است. این قطعنامه در بند A اشاره ای به توافق نامه موقت کشورهای ۱+۵ با جمهوری اسلامی کرده و در بند B با غیر دموکراتیک خواندن انتخابات ریاست جمهوری ایران که با ارزش های اتحادیه اروپا همخوانی ندارد آورده است: با اینکه (دکتر) حسن روحانی رئیس جمهوری ایران آمادگی خودش را برای برقراری روابط سازنده تر و بازتر بین ایران و غرب اعلام کرده است می باید علاوه بر توافق هسته ای ، گنجاندن موضوعات مختلف از جمله حقوق بشر و امنیت منطقه ای بین اتحادیه اروپا و ایران لازم دانسته و به بحث گذاشته شود این اتحادیه در بندهای بعدی قطع نامه خود با نادیده گرفتن اصول مصرح در منشور سازمان ملل متحد و حق حاکمیت ملت ها، با دخالت های مداخله جویانه در مسائل داخلی ایران، اتهامات سخیفی را به ملت بزرگ و مستقل ایران وارد کرده و به رغم تبعیض مبتنی بر مذهب، باور، قومیت، جنسیت و گرایش جنسی را محکوم می کند. رای نظارت بر روند توسعه جامعه مدنی در ایران خواهان دایر شدن دفتر اتحادیه اروپا تا پایان سال ۲۰۱۴ میلادی گردیده است. گرچه قطع نامه اتحادیه اروپا از طرف همه آزاد اندیشان و ایرانیان غیور ایران زمین غیر قابل قبول و مردود شناخته شده و محکوم گردیده است اما متاسفانه صدایی از اردوگاه اصلاح طلبان به گوش نمی رسد. ناگفته نماند این قطعنامه نکات مثبتی نیز در بر دارد از جمله: استقبال پارلمان اروپا از توافق موقت ژنو درباره برنامه هسته ای ایران و توصیه به ضرورت استمرار مذاکرات تا توافق جامع حاصل شود. تاکید بر اینکه هیچ گزینه ای جای گزین راه حل مسالمت آمیز از طریق مذاکرات وجود ندارد. استقبال از کاهش تحریم ها، خواست استقلال بیشتر در سیاست گذاری اتحادیه اروپا شده است و.... همانطور که گذشته ادبیات این قطعنامه از چنان گستاخی و کهنگی قرون وسطایی البته برخوردار است که بوی تعفن آن شامه هر ایرانی آزادی خواه و استقلال طلبی که دل در گرو ایرانی آباد و آزاد و مستقل دارد را به شدت می آزارد و اجازه نزدیک شدن و تعمق و تدبر در آن را نمی دهد. وطن امروز:دوران تحقیر روابط بین الملل! «دوران تحقیر روابط بین الملل!» عنوان یادداشت روز روزنامه وطن امروز به قلم مجتبی اصغری است که در آن می خوانید؛یکی از گمانه زنی های داغ این روزهای رسانه های غربی پیش بینی مخاطره آمیز بودن اقدام آمریکا در ماجرای «عدم صدور ویزا» برای حمید ابوطالبی به عنوان نماینده تعیین شده توسط دولت ایران در سازمان ملل متحد بود. حتی برخی از مشهورترین خبرگزاری های جهان از تاثیر قطعی این حرکت غیر سازنده و منفی آمریکا بر روند مذاکرات هسته ای ایران و غرب نوشتند و مخاطرات چنین برخوردهای بی پایه ای را برای میزبان سازمان ملل بیان کردند.برخلاف همه این گمانه ها دولت جمهوری اسلامی ایران نه تنها دفاعی درخور شأن از مدیر منتخب و باسابقه خود نکرد بلکه تلویحا از بی تاثیری هر نوع بی احترامی و زیاده خواهی آتی دشمن در مواجهه با ایران و ایرانیان در ماجرای «معامله با غرب» پرده برداشت! این بی توجهی دولت به «دیسیپلین قدرت» جمهوری اسلامی و «عزت ملی» تا جایی بر رفتار حریف تاثیر گذاشته که دشمنان ایران در شرایطی که به قول معروف هنوز «خر آنها از پل نگذشته» از تهدید و فشار بر طرف مذاکره ایرانی هیچ ترسی ندارند و بدون در نظر گرفتن احتمال جدی پس زدن حریف، صحبت از جدی بودن سایر پرونده های بازگشایی شده تحت گفت وگوهای هسته ای ایران و غرب در ذیل گام نهایی می کنند. یک بخش مهم از این ماجرا بی شک نشأت گرفته از �
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 123]
-
گوناگون
پربازدیدترینها