محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830028553
مروری بر مطالب اندیشه ای رسانه های ایران در هفته ی گذشته
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
مروری بر مطالب اندیشه ای رسانه های ایران در هفته ی گذشته تهران- ایرنا- برگزیده ای از عناوین و مقاله های مربوط به حوزه ی اندیشه که بین روزهای 16 تا 22 فروردین ماه 1393 در روزنامه ها و خبرگزاری های داخلی ایران انعکاس یافته اند.
به گزارش گروه اندیشه ی خبرگزاری ایرنا، ملاحظاتی درباره ی بیانات اول فروردین 1393مقام معظم رهبری، صلح در نهج البلاغه، «لیبرالیسم سیاسی» جان رالز در گفت وگو با موسی اکرمی، مؤلفه های خلاقیت برای دستیابی به نوآوری، گزارشی از نشست نقد و بررسی کتاب «آگاهی و خودآگاهی در پدیدارشناسی روح هگل»، برگزیده ای از مقاله ها و گزارش های خبری مربوط به حوزه ی اندیشه بین روزهای 16 تا 22 فروردین ماه 1393 در روزنامه ها و خبرگزاری های داخلی ایران بوده اند که در زیر خلاصه ای از آن ها را می خوانید.
** ملاحظاتی درباره ی بیانات اول فروردین 1393
تأمل درباره ی بیانات نوروزی مقام معظم رهبری درباره ی حوزه ی فرهنگ در اولین روز از سالی که توسط ایشان به عنوان «اقتصاد و فرهنگ، باعزم ملّی و مدیریت جهادی» نامگذاری شد، موضوع مقاله ای بود به قلم علیرضا مختارپور، پژوهشگر حوزه ی فرهنگ ، که در صفحه ی ˈدیگران ˈ پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی دفتر حفظ و نشر آثار مقام معظم رهبری انتشار یافت . در زیر آن را می خوانید:
1. بیانات مقام معظم رهبری در موضوع فرهنگ در اولین روز سال 1393 در صحن رضوی را می توان طرحی مهم مبتنی بر معارف اسلامی و بر اساس تحلیلی جامع از وضع جمهوری اسلامی و جهان معاصر دانست.
اگرچه معظم له از آغاز دوران رهبری تاکنون بارها و در مناسبت های مختلف و در دیدار با مسئولین نهادهای مسئول نظیر شورای عالی انقلاب فرهنگی، علما، اساتید، طلاب، دانشجویان و گروه های مختلف مردم به اظهارنظر درباره ی اهمیت، ابعاد و شرایط فرهنگی پرداخته بیانات مهم و روشنگر متعددی ایراد فرموده اند؛ اما سخنان ایشان در روز اول فروردین را می توان منشوری در حوزه ی فرهنگ قلمداد نمود. منشوری که واجد مبانی معرفتی، تحلیل شرایط، فهم نقشه ی دشمن، درک امکانات داخلی، وظایف مسئولان، نقش جوانان مؤمن و متعهد در حوزه ی فرهنگی، و تأکید بر بصیرت، تعهد و فعالیت مبتنی بر تبیین روشن، منطقی و نقادانه است.
2. حضرت آیت الله العظمی خامنه ای در ابتدای بحث درباره ی حوزه ی فرهنگ، به شبهه ی مکرر طرح شده توسط برخی رسانه های بیگانه و برخی عناصر داخلی پاسخ دادند و آزادی ضابطه مند بر اساس معارف دینی و حقوق اجتماعی و اخلاق عمومی و خط قرمزهای نظام را مورد تأکید قرار داده و صیانت از سلامت فرهنگی جامعه را وظیفه ی مهم مسئولان و مردم دانستند.
3. یکی از مهمترین ابعاد بیانات اول فروردین، گستره ی موضوعات مربوط به فرهنگ و در نقطه ی مقابل توجه مهاجمان به فرهنگ دینی- اخلاقی- ملی است. موضوعاتی که هم جنبه ی اجتماعی دارد و هم جنبه ی فرهنگی، هم به باورهای اعتقادی مربوط است و هم به روحیه ی عزت ملی.
مروری اجمالی بر ابعاد وسیع تهاجم فرهنگی دشمن و موضوعات مورد حمله ی از این قرار است:
الف) اعتقادات و ضروریات دینی و انقلابی، مبانی اسلامی
ب) روح استقلال ملی
ج) ضروریات اخلاقی و دینی
د) زبان فارسی
ه) خلقیات ایرانی
و) عزت ملی، اعتماد به نفس ملی
ز) عزم راسخ ملی
4. تأکید بر لزوم معرفت و انجام وظیفه توسط مسئولین فرهنگی دولتی و غیردولتی در دو بُعد ایجابی و سلبی و لزوم شجاعت مسئولان و نترسیدن از هوچی گری های دشمنان از دیگر مطالب مورد تأکید ایشان در حوزه ی فرهنگ بود.
5. و بالأخره حمایت صریح از فعالیت های فرهنگی خودجوش توسط جوانان مؤمن متعهد و انقلابی و توصیه به گسترش جدی فعالیت های فرهنگی توسط آنان و توصیه به اظهارنظر نقادانه ی علما، اساتید، روشنفکران انقلابی و هنرمندان متعهد نسبت به اوضاع فرهنگی کشور، با استفاده از منطق محکم، بیان روشن و پرهیز از تهمت زنی، جنجال آفرینی، تکفیر و متهم کردن دیگران.
اما در کنار تمامی مطالب مربوط به مسائل اقتصادی و حوزه ی فرهنگ، دو نکته ی بسیار مهم که همچون روحی در تمام بیانات معظم له جریان دارد، در این سخنرانی نیز جلوه داشت:
نخست: دشمن شناسی و تصریح به شکست دشمن در برابر انقلاب و نظام جمهوری اسلامی
دوم: ترسیم آینده ای روشن و موفق برای ملت ایران و جوانان آینده ساز کشور.
** صلح در نهج البلاغه
فلسفه و مفهوم صلح در نهج البلاغه عنوان موضوعی بود که صفحه ی نظرها و اندیشه های روزنامه ی اطلاعات در هفته ی گذشته به آن پرداخت. این نوشتار بازنویسی سخنرانی آیت الله احمد بهشتی در همایش بین المللی «ادیان و اخلاق» بود که در ادامه قسمت هایی از آن آمده است:
امام علی(ع) در جای جای نهج البلاغه سخنانی نغز و آموزنده درباره ی جنگ و صلح بیان کرده و راهی بسیار روشن، هماهنگ با عقلانیت ناب و وجدان پسند و جهان بینی الهی مطرح کرده است.
پیداست که صلاح در برابر افساد است. در عرف همه ی ملتها انسانها به صالح و فاسد، تقسیم می شوند. همگان معتقدند اشخاصی که گرفتار ارتکاب منکرات اند، فاسد و تبهکار و اشخاصی که از منکرات پرهیز می کنند، صالح و شایسته اند. هر چند که ممکن است درباره ی اینکه چه کارهایی منکر است، با یکدیگر اختلافاتی داشته باشند.
اکنون به دعای پرمحتوایی که امام(ع) بیان فرموده، بنگریم؛ چرا که «عطر آن است که خود ببوید، نه اینکه عطار بگوید»، او می فرماید به جای اینکه به دشمن دشنام دهید، بگویید:
ـ اللهم احقن دمائنا و دمائهم، و أصلح ذات بیننا و بینهم، و اهدهم من ضلالتهم حتی یعرف الحق من جهله، و یرعوی عن الغی والعدوان من لهج به: خدایا، خون ما و آنها را حفظ کن، و میان ما و ایشان آشتی بده، و آنها را از گمراهی هدایت فرما، تا آنها که جاهل به حقیقت اند، عارف شوند و آنان که با حق می ستیزند و به عناد و جهل و سبک مغزی و دشمنی روی آورده اند، بازگردند.
جنگ زاییده ی افکار شوم اهل فتنه است. اهل فتنه نمی خواهند مردم را در آسایش و امنیت بنگرند. اینان می خواهند مانند غده ی سرطانی در پیکر جامعه ریشه بدوانند، و بر حجم خود بیفزایند؛ هرچند پیکر جامعه رنجور و معذب گردد. اگر اینها نباشد، هرگز جنگی وقوع نمی یابد، بلکه صلح راستین بر زندگی انسانها سایه گستر می شود. اصولاً حکومت اسلامی هدفی جز تأمین صلح و گسترش عدل و برقراری امنیت ندارد.
از دیدگاه ملکوتی امام علی(ع) رئیس شایسته حکومت اسلامی کسی است که گرفتار بخل و جهل و جفا و تبعیض و رشوه و تضییع سنت نباشد؛ زیرا بخیل به جمع آوری ثروت می پردازد و جاهل، مردم را به گمراهی می افکند، و جفاکار، مردم را از حقوق خود محروم می کند، و اگر اهل تبعیض باشد، برخی را بر برخی مقدم می دارد، و اگر اهل رشوه باشد، حقوق مردم پایمال می کند، و اگر سنت را تعطیل کند، امت را به هلاکت می افکند.
** «لیبرالیسم سیاسی» جان رالز در گفت وگو با موسی اکرمی
گفت گو با موسی اکرمی، مترجم کتاب «لیبرالیسم سیاسی» جان رالز و بررسی اندیشه های این نظریه پرداز فلسفه ی سیاسی لیبرالیسم قرن بیستم عنوان موضوعی بود که صفحه ی اندیشه ی روزنامه ی شرق در روز یکشنبه برای خود برگزیده بود. آن چه در پی می آید بخش هایی از این گفت و گو است که با عنوان « با دستاوردهای جدیدتر لیبرالیسم بیگانه ایم» به چاپ رسیده است:
* جایگاه رالز را در میان متفکران لیبرال چگونه می بینید؟
اگر بپذیریم که سنت لیبرالی با آدام اسمیت و جان لاک آغاز شده و به کسانی چون برلین و هایک رسیده است، جان رالز کوشیده است با بهره گیری از دغدغه های اخلاقی و خوانش نسبتاً دقیقی از کانت که در فلسفه ی آنگلوساکسون کمتر سابقه داشته، از سطح کلاسیک لیبرالیسم فراتر رود و اگر دغدغه ی لیبرالیسم آزادی فردی (فردگرایی) بدون توجه به عدالت و جامعه و دولت بود، رالز بر پیوند تنگاتنگ میان آرمان های لیبرالی و لزوم تحقق آنها در جامعه توجه کرد؛ امری که موجب شد عدالت و برابری را با آزادی، از یک سو و جامعه و دولت را با فرد، از سویی دیگر، به هم پیوند دهد و این موضوع باوجود انتقادهایی که ممکن است به رالز وارد باشد، دستاورد بسیار بزرگی است.
* آیا «لیبرالیسم سیاسی» اولین بار در اندیشه ی رالز مطرح می شود؟ و در ضمن تلقی خاص رالز از «لیبرالیسم سیاسی» چیست؟
بله. تقریبا می شود گفت با وجود اینکه در ظاهر امر به نظر می آید لیبرالیسم با سیاست پیوند دارد و شاید لیبرالیسم سیاسی چندان دقیق جلوه نکند، رالز از این اصطلاح در چارچوب تلاش جدی خود برای حل مشکلاتی که به نظر می رسد کتاب «نظریه درباره عدالت» با آنها مواجه بوده، بهره گرفته است. لیبرالیسم کاملا حول محور آزادی های فردی می گردد. آزادی فردی در هر شرایطی مهم ترین آرمان لیبرالیسم کلاسیک است. ولی لیبرالیسمی که رالز به آن توجه دارد، لیبرالیسمی است که نمی تواند بر رابطه ی فرد با جامعه، ساختار سیاسی، حکومت، قانون و شرایط بهینه برای تحقق همان آزادی ها چشم ببندد. از طرف دیگر، لیبرالیسم رالز که بر عدالت تاکید ورزیده بود، درکش از آن، تقریبا کلی، فلسفی و حتی تا حدی «مابعدطبیعی» بود. رالز با ابداع لیبرالیسم سیاسی و محتوای ویژه ای که برای آن درنظر گرفت، کوشید معنایی سیاسی از عدالت به دست دهد. برداشت سیاسی از عدالت، از نظر رالز، برداشت مناسبی است که می تواند بیشترین تعداد مردمان را با هم هم رای کند.
* پس با این اوصاف، به نظر شما، رالز کوشیده است تا در ادامه نگرش متفکران لیبرالیسم، به طرحی نو برسد. مشخصا فارغ از بحث «عدالت» چه ایرادهای دیگری بر لیبرالیسم کلاسیک وارد بود؟
بر پایه نظریه قرارداد اجتماعی، انسان ها احتمالا در بدو - یا پیش از - شکل گیری جامعه و به خصوص دولت در «وضع طبیعی» بوده اند. وضع طبیعی، عرصه تجلی آزادی های بشر در مفهوم ابتدایی آن است. در وضع طبیعی، انسان ها آزادند هر کاری انجام دهند و از آنجا که به باور فیلسوفان وضع طبیعی و قرارداد اجتماعی، مهم ترین عامل برای هر موجود، حفظ خود یا به اصطلاح صیانت ذات است، بنابراین در «وضع طبیعی» هر کس می کوشد تا از امکانات موجود، به بهترین وجه و تنها به سود خود، بهره برداری کند. این همان شرایطی است که هابز آن را به عنوان جنگ «همه علیه همه» توصیف کرده است. به نظر می رسد چنین جامعه ای - البته اگر بتوان آن را جامعه نامید - نمی تواند تشکل پیدا کرده و خود را حفظ کند. برای اینکه جامعه به گونه ای پایدار برسد، ظاهرا همگان به توافقی حداقلی برای محدود شدن آزادی های یکدیگر به سود یکدیگر می رسند و به تعیین قراردادهایی برای تداوم حیات جمع می پردازند. این قرارداد، اساس آزادی فردی است که باید توسط قدرت سازمان اجتماعی متجلی در نهاد دولت، عهده دار ثبات جامعه باشد. اگر ما این نگرش را بپذیریم، همان گونه که کانت به درستی گفته است، در این جامعه چندان نشانی از عدالت و اصول اخلاقی نخواهد بود، انسان ها صرفا بر اساس منافع شخصی، از پاره ای از حقوق و آزادی های خود می گذرند، ولی هیچ تضمینی نیست که برای مثال آنان که از قدرت جسمی بیشتر، استعداد طبیعی بیشتر و موقعیت اجتماعی بالاتر، برخوردارند و می توانند دیگران را به هر شکل و به هر علت، بفریبند، از این توان خود بهره نگیرند و موقعیت خود را به ضرر دیگران ارتقا نبخشند.
* یعنی رالز، آن نظریه قرارداد اجتماعی و وضع طبیعی را قبول ندارد. پس مبنای او چیست؟
اتفاقا سوال بسیار بجایی است. رالز نظریه ی وضع طبیعی و قرارداد اجتماعی را نظریه ای بسیار قدرتمند می داند، اما اولا در تحقق تاریخی وضع طبیعی و دستیابی انسان ها به قرارداد اجتماعی، مطابق آنچه جان لاک و روسو و دیگران گفته اند، تردید جدی وجود دارد، ثانیا خود رالز هم می گوید اگر ما ناگزیر شده ایم در نظریه قرارداد اجتماعی، وضع طبیعی را به عنوان یک وضع فرضی بپذیریم، منِ رالز وضعیت دیگری را معرفی می کنم که بسیار تواناتر از وضع طبیعی باشد و دستاوردهایش بسیار تواناتر از دستاورد های قرارداد اجتماعی.
** گزارشی از نشست نقد و بررسی کتاب «آگاهی و خودآگاهی در پدیدارشناسی روح هگل»
روزنامه ی فرهیختگان در روز پنج شنبه گزارشی از نشست نقد و بررسی کتاب «پدیدارشناسی روح هگل» که در مرکز فرهنگی شهر کتاب برگزار شده بود را به چاپ رسانید. در این جلسه علی اصغر مصلح، استاد فلسفه ی دانشگاه علامه طباطبایی و میثم سفیدخوش، با بیان شرح هایی از رابطه ی ایرانیان با هگل به نقد و بررسی کتاب محمدمهدی اردبیلی درباره ی پدیدارشناسی روح هگل پرداختند. آن چه در پی می آید بخش هایی از گفته های محمد مهدی اردبیلی در این نشست است:
تاریخ انتشار این کتاب به دو سال پیش بازمی گردد و به همین دلیل به نظر من اکنون وقت مناسبی است برای آنکه این کتاب خوانده شده باشد و واکنش های نسبت به آن مطرح شود و مورد نقد قرار گیرد. کتاب پدیدارشناسی روح هگل کتاب بسیار مهمی است؛ هگل در این کتاب از نازل ترین و پایین ترین مرتبه ی آگاهی در اندیشه ی بشری شروع می کند و به قول خود تا بالاترین مرتبه در اندیشه ی بشری به نام دانش مطلق می رود و سعی می کند کل تاریخ بشری را در یک نسبت دیالکتیکی با هم قرار دهد و از ابتدای تاریخ تا انتهای آن را قانونمند تبیین کند و تصویر آن را با یک زبان خاص خود به دست دهد؛ این مسأله خود فرم کتاب پدیدارشناسی روح را از کتب دیگر متفاوت می کند.
نکته ی مهم در توجه ما به این اثر آن است که مساله ی هگل در کتاب پدیدارشناسی روح چه بوده است؟ در این کتاب ما می توانیم دغدغه ی هگل را از چند وجه مدنظر قرار دهیم. یکی از دغدغه های او دغدغه ی سیاسی است یعنی هگل در میانه ی دوگانه ای که در یک طرف جزم گرایان و در سوی دیگر دین ستیزان روشنگری بودند، می ایستد و هر دو طرف را نفی می کند و راه سومی را به دست می دهد. از حیث متافیزیکی نیز در حالی که در یک سو پوزیتیویسم ماتریالیستی برآمده از روشنگری و در طرف دیگر رمانتیسیسم و عرفانی مآبی خاصی در آلمان مطرح بوده است، باز می خواهد راه سومی به دست دهد. در منطق و اخلاق نیز به گونه ای در میانه قرار می گیرد و به دنبال این است که راه سومی را ایجاد کند. آن چیزی که در واقع برای ما مهم است این است که هگل فیلسوف این راه سوم هاست و اصلا دیالکتیک یعنی راه سوم. تلاش کتاب من بر این بود که دو بخش نخست یعنی بخش آگاهی و خودآگاهی را شرح و بسط دهد.
انتهای پیام /*
Contact the editor:
[email protected]
23/01/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 45]
-
گوناگون
پربازدیدترینها