تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833051756
مصاحبه با سفیر سابق انگلستان در آژانس بین المللی انرژی اتمی نگرانی های آمریکا از زبان دیپلمات انگلیسی
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: مصاحبه با سفیر سابق انگلستان در آژانس بین المللی انرژی اتمی
نگرانی های آمریکا از زبان دیپلمات انگلیسی
ایالات متحده هرگز شناسایی رسمی حق غنی سازی ایران را نخواهد پذیرفت، زیرا آن ها از این می‌ترسند که این کار باعث تشویق دیگر دولت های غیراتمی عضو ان پی تی به آغاز توسعه ی قابلیت های غنی سازی شود و بنابراین به گسترش فناوری دومنظوره‌ی خطرناک بینجامد.
اشاره: پیتر جنکینز دیپلمات انگلیسی و سفیر سابق انگلستان در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی طی سال‌های 2001 تا 2006 است. قبل از آن، وی در وین (دوبار)، واشنگتن، پاریس، برزیل و ژنو، پست‌های دیپلماتیک داشته است. در حال حاضر، وی گروه سفیران دیپلماسی و حل اختلاف (ADRg) را هدایت می‌کند؛ سفیرانی که در توسعه‌ی روابط خود با سازمان ملل و دیگر نهادهای بین‌المللی بااهمیت، از قبیل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA) و سازمان پیمان منع جامع آزمایش‌های اتمی (CTBTO) فعالیت می‌کنند. وی همچنین مسئول میز کنفرانسی برای امنیت و همکاری در اروپا (CSCE) (1979-1982) بوده است. جنکینز تحصیلات خود را در دانشگاه کمبریج به پایان رسانده و همچنین مقالات و کتاب‌هایی به زبان فرانسه و انگلیسی در خصوص کنترل تسلیحات و خلع سلاح، روند صلح خاورمیانه و حقوق بین‌الملل بشردوستانه نوشته است. دانستن نظرات وی به‌عنوان سکاندار هسته‌ای انگلستان در سال‌های فشار غرب برای تعلیق کامل برنامه‌ی هسته‌ای ایران از این منظر ضروری است که می‌تواند به درک نوع نگاه کشور متبوع آن کمک کند. جنکینز از آن دسته افرادی است که به آینده‌ی مذاکرات هسته‌ای خوش‌بین است و امیدوار است که دو طرف با واقع‌بینی و تعدیل خواسته‌های خود، به توافقی قابل اجرا دست یابند. البته او نگرانی‌هایی نیز در این خصوص دارد. برای مثال، وی نگران است که برخی از اعضای 1+5 تقاضاهای زیادی در زمینه‌ی محدودیت‌های کمّی و کیفی غنی‌سازی مطرح کنند که قابل اجرا نباشد و باعث ناکامی مذاکرات شود. وی در خصوص دوران سکانداری خود و دوره‌ی سفارتش در آژانس، که هم‌زمان با تعلیق برنامه‌ی هسته‌ای ایران شد و طی آن تعلیق داوطلبانه‌ی غنی‌سازی اورانیوم توسط ایران در اوایل دهه‌ی 2000میلادی پس از امضای توافقنامه‌ی تهران میان ایران و سه کشور اروپایی (انگلیس، فرانسه و آلمان) صورت گرفت، برآن است که متأسفانه پس از این توافقنامه، روند تحولات به‌گونه‌ای پیش رفت که سازنده نبود و دولت قبلی آمریکا، ایران را به‌عنوان محور شرارت معرفی کرد که باعث شد روند اعتمادسازی متوقف شود. وی معتقد است این ایده که ایران با آن توافقنامه‌ی غرب را فریب داده است، ایده‌‌‌ی درستی نیست و می‌گوید: «من به چنین چیزی معتقد نیستم و این موضوع را رد می‌کنم.» او همچنین صراحتاً مذاکره را تنها راه‌حل پرونده‌ی هسته‌ای ایران می‌داند و همچنین معتقد است پس از تحولاتی که منجر به تعلیق برنامه‌ی هسته‌ای ایران در سال 2003 شد، ایران حق داشت تعلیق را لغو کند، چون داوطلبانه این کار را انجام داده بود. جنکینز همچنین معتقد است که دوره‌ی انتقالی اعتمادسازی نبایستی زیاد طولانی شود؛ چراکه ممکن است فرصت‌های موجود بار دیگر، شبیه آنچه در سال 2003 اتفاق افتاد، از دست برود. سفیر سابق انگلیس در بزرگترین نهاد بین‌المللی هسته‌ای، همچنین به‌صراحت از تلاش اسرائیل برای به نتیجه نرسیدن مذاکرات صحبت کرده و برآن است که «اسرائیل طی یک دهه‌ی گذشته، به بی‌اعتمادی میان ایران و غرب دامن زده و در حال حاضر نیز برای جلوگیری از لغو تحریم‌ها و به نتیجه نرسیدن مذاکرات تلاش می‌کند.» در ادامه متن گفت‌وگوی کوتاه برهان با این دیپلمات و کارشناس کهنه‌کار را می‌خوانید. لازم به ذکر است انتشار این گفت‌وگو از سوی اندیشکده‌ی برهان به‌منزله‌ی تأیید همه‌ی محتوای آن نیست و صرفاً هدف از انتشار این گفت‌وگو، آشنایی مخاطبان محترم با رویکرد طرف غربی در مسئله‌ی هسته‌ای ایران است. نظر شما درباره‌ی ارجاع پرونده‌ی اتمی ایران از آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به شورای امنیت چیست؟ ارجاع پرونده به شورای امنیت باید در بافت یک باور غربی فهمیده شود. به باور غرب، ایران قصد داشت سلاح اتمی تولید کند، لذا باید جلوی آن گرفته می‌شد. به باور بنده، این ارجاع غیرقانونی نبود، چون ایران در اطاعت از تعهدات و الزامات خود نسبت به آژانس بین‌المللی انرژی اتمی کوتاهی کرده بود و آژانس می‌توانست براساس مقرراتش این کوتاهی‌ها را به نیویورک (یعنی شورای امنیت) گزارش دهد. اما غرب نیز کوتاهی کرده و این اشتباه بود. غرب در قطعنامه‌ی صادرشده تصریح نکرد که بیشتر کوتاهی¬های حفاظتی ایران تا سال 2005 برطرف شده‌اند. البته این کار مصلحتی بود، زیرا حامیان ارجاع پرونده در پی این بودند که شورای امنیت تعلیق غنی‌سازی اورانیوم را اجباری کند تا بدین ترتیب از تولید اورانیوم غنی‌شده‌ی مناسب برای ساخت سلاح جلوگیری شود. نظر شما درباره‌ی پیشرفت اتمی ایران و ساخت هزاران سانتریفیوژ و غنی‌سازی اورانیوم تا 20 درصد بین سال¬های 2003 تا 2013 چیست؟ ایران تا اندازه‌ای داشت همان کاری را می‌کرد که گفته بود می‌خواهد بکند؛ توسعه‌ی قابلیت چرخه‌ی سوخت اتمی و تا اندازه‌ای تولید امتیازاتی که می‌توانست در مذاکره با گروه 5+1 درباره‌ی نگرانی‌های تکثیر اتمی مورد معامله قرار گیرد. آیا مذاکره با 5+1 بهترین گزینه برای حل مناقشه‌ی ایران و غرب است؟ بله، در واقع تنها گزینه است، زیرا ایران نشان داده قصد ندارد با وجود تحریم‌ها، از توسعه‌ی قابلیت‌های اتمی‌اش دست بردارد. از سوی دیگر، هرگونه حمله به تأسیسات اتمی ایران، بدون مجوز شورای امنیت، غیرقانونی خواهد بود و ممکن است در طولانی‌مدت آثار معکوس داشته باشد. البته بایستی پیامدهای انسانی احتمالی و هزینه‌ی احتمالی چنین حمله‌ای برای اقتصاد جهانی را نیز به این موارد بیفزاییم. دستیابی به یک راه‌حل جامع می‌تواند به وضعیتی بینجامد که در آن ایران (چنانچه قصد داشت تسلیم وسوسه‌ی اتمی نامشروع شود) هزینه‌ی زیادی را بپردازد و در مقابل هیچ‌چیز به دست نیاورد. آیا توافق ژنو برون‌دادهای مثبتی برای ایران و 5+1 دارد؟ این برون‌دادها چه هستند؟ وضعیت کنونی بسیار کمتر از وضعیت دو سال پیش تهدیدکننده است. آن‌هایی که طرفدار اقدام نظامی علیه ایران بودند دعوا را باخته‌اند. تحریم‌های ایران تا اندازه‌ای کاهش یافته است و این چشم‌انداز وجود دارد که چنانچه طرفین در ماه‌های پیش رو، به راه‌حلی جامع دست یابند، کاهش بسیار بیشتری نیز بیابد. عناصر کلیدی این راه‌حل جامع اکنون شناسایی شده‌اند و هر دو طرف در جست‌وجوی راه‌هایی برای حل بعضی از اختلافاتشان هستند. اعتماد غربی‌ها به مقاصد صلح‌آمیز ایران، بر اثر مندرجات گام نخست طرح مشترک، یعنی مواد مربوط به غنی‌سازی 20 درصد و مواد مربوط به راستی‌آزمایی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، افزایش یافته است. ایجاد یک کمیسیون مشترک، این امکان را به ایران می‌دهد که تردیدهای خود را درباره‌ی قانونی بودن انتقال برخی از اطلاعات سرّی به آژانس بین‌المللی تکرار کند و مطمئن باشد که حداقل برخی از طرف‌های طرح مشترک این فرصت را در اختیار ایران می‌گذارند. این امر بر طولانی کردن بحث درباره‌ی قانونی بودن با آژانس، که باعث می‌شود آژانس ایران را به عدم همکاری متهم کند، مرجح است. آیا توافق ژنو حق غنی‌سازی اورانیوم را برای ایران به رسمیت می‌شناسد؟ به‌طور صریح نه، اما به‌صورت ضمنی بله. ایالات متحده هرگز به‌صورت رسمی [حق غنی‌سازی] را نخواهد پذیرفت، زیرا آنها از این می‌ترسند که این کار باعث تشویق دیگر دولت‌های غیراتمی عضو ان‌پی‌تی به آغاز توسعه‌ی قابلیت‌های غنی‌سازی شود و بنابراین به گسترش فناوری دومنظوره‌ی خطرناک بینجامد. همچنین آنها استدلالی معناشناختی دارند مبنی بر اینکه ان‌پی‌تی به‌طور صریح حق غنی‌سازی را نمی‌پذیرد. اما آمریکایی‌ها این‌قدر احمق نیستند که تشخیص ندهند که ان‌پی‌تی غنی‌سازی را ممنوع نمی‌کند یا ندانند که براساس حقوق بین‌الملل، به‌طور کلی دولت‌ها آزاد هستند که هر فعالیتی را که ممنوع نیست انجام دهند. بنابراین آنها در عمل حاضرند که قابلیت غنی‌سازی ایران را تحمل کنند؛ با این شرط که اطمینان داشته باشند ایران قصد سوءاستفاده از این قابلیت برای تولید اورانیوم غنی‌شده‌ی مناسب ساخت سلاح ندارد. آینده‌ی این توافق چیست؟ باید ببینیم. مذاکرات دور دوم که امیدوارم گام نهایی باشد، در 18 فوریه انجام شد. این مذاکرات دشوار بود. هم ایالات متحده و هم ایران بایستی سازش‌هایی داشته باشند که حکومت‌های این دو کشور را در معرض انتقادات داخلی قرار خواهد داد، اما در حال حاضر، هر دو طرف آمادگی خود برای انعطاف‌پذیری و اراده‌ی خود برای دستیابی به یک نتیجه‌ی خوب را نشان می‌دهند. بنابراین من خوش‌بین هستم. اگر ایران و گروه 5+1 در ژنو به توافق نمی‌رسیدند، چه اتفاقی می‌افتاد؟ اگر منظورتان در نوامبر 2013 است، باید بگویم آمریکا و اروپا به مسیر ایمان کور به قدرت تحریم‌ها برای به زانو درآوردن ایران بازمی‌گشتند. آنها در پی راه هایی می‌رفتند که هزینه‌های تحریم‌ها را همچنان بالا ببرند. ایران می‌کوشید بقیه‌ی جهان را قانع کند که عدم توافق تقصیر آمریکا و اروپا بود؛ با این امید که آسیا را از حمایت از تحریم‌ها منصرف کند. اما سیاست‌های اتمی ایران محتاطانه باقی می‌ماند تا باعث تحریک برای حمله به تأسیسات اتمی این کشور نشود. انتهای متن/
93/01/23 - 06:03
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 186]
-
گوناگون
پربازدیدترینها