تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833146537
آرامگاه فرزند امام هشتم (ع) همچون نگینی در شهر مینودری می‌درخشد
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: شنبه ۲۴ اسفند ۱۳۹۲ - ۱۳:۲۰
امامزاده حسین(ع) فرزند دو ساله‌ی امام رضا(ع) است که در شهر قزوین مدفون شده و آرامگاه این حضرت، هر سال میزبان میلیون‌ها زائر از سراسر کشور است. به گزاش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، در قزوین، در برخی روایات نقل شده است زمانی که امام هشتم شیعیان جهان هنگام سفر در مسیر مرو در سال ۱۹۳ هجری قمری به قزوین آمده‌اند و در منزل «داوود بن سلیمان غازی» اقامت کرده‌اند. «حسین» فرزند حضرت امام رضا(ع) که در دوران خردسالی دچار بیماری سختی شد و پس از چند روز در قزوین درگذشت. این فرزند امام هشتم شیعیان جهان در قزوین به خاک سپرده شد که بعد‌ها به همت شیفتگان اهل بیت(ع) بنای زیارتگاهی برای آن ساخته شد. از کیفیت و وضعیت ساختمان بقعه، قبل از دوران صفویه چیزی در دست نیست اما صندوق روی مزار این امامزاده که در سده نهم و با هنرمندی هر چه تمام‌تر ساخته شده، حکایت از آن دارد که ساختمان حرم و صحن آن در همان دوره، بنایی عالی و در خور توجه دارد. به یقین بنای اصلی بقعه به دوره‌ی صفویه باز می‌گردد که در دوره‌های بعد بتدریج تغییراتی در آن داده شده، ایوان آینه‌کاری کنونی بدان الحاق یافته و حجرات و رواقی به همراه سردری زیبا بدور آن ساخته شده است. این سردر بدستور سعدالسلطنه حاکم وقت قزوین بر روی آثار سردر صفوی که توسط زینب بیگم دختر شاه طهماسب و میرزا علی اصغرخان اتابک ساخته شده بود، عمارت شده و آنگاه کتیبه سردر شمالی متعلق به دوران صفوی در بالای آن نصب شده است. آرامگاه امامزاده حسین (ع) در وسط صحن بزرگی واقع شده که بخش شمالی آن ایوانی به طول دو، عرض هفت و ارتفاع ۱۰ متر دارد. ایوان دارای دو ستون چوبی منقش، سقفی خوانچه پوش و دو کفش کن بزرگ است که توسط پله‌ها به حیاط راه می‌یابد. دیوار جنوبی ایوان بطور کامل آئینه کاری و پوشش بیرونی سقف شیروانی است. بالای کفش کن‌ها یعنی اشکوب دوم، دو شاه‌نشین ساخته شده که از شمال به حیاط و از مشرق و مغرب به ایوان مشرف است. در بخش جنوبی هر یک از کفش‌کن‌ها، دو حجره واقع است که درب آنها از رواق شمالی است و دور تا دور صحن، طاق نماهای وسیعی ساخته شده و با کاشی‌کاری‌های رنگین تزئین یافته است. در قسمت شمال در وسط و روبروی ایوان، طاق نمای بزرگی است که از دو طرف شرق و غرب آن دو راهرو به طول و عرض سه در دو متر به دالان و در ورودی متصل است. طول دالان نیز ۱۰ و عرض آن شش متر است و در ورود به صحن نیز در وسط دالان قرار دارد. در سه جانب شرقی، غربی و جنوبی صحن از داخل در مجموع ۵۲ طاق‌نما بنا شده که هر یک چهار متر طول و دو متر عرض دارد که سمت شمال نیز علاوه از طاق‌نماهای جلو در عقب، ۱۰ باب حجره‌ی بزرگ دارد که در طرفین راهرو‌ها واقع شده‌اند که هر حجره یک جلوخان هم در جلو دارد. همه‌ی طاق‌نما‌ها را با کاشی گل و برگ اسلیمی بطرز زیبایی آراسته‌اند و حجره‌های دهگانه شمالی دارای اُرسی است و هر یک از آنها اختصاص به آرامگاه خانواده‌ای دارد که در بعضی از حجره‌ها نیز یک یا چند نفر از معاریف قزوین آرمیده‌اند. در ضلع شرقی حرم یا رواق، آرامگاه سیدمحمدتقی فرزند سیدمحمدباقر، محمدتقی فرزند محمدالحسینی و محمدبن الحاج شفیع سه تن از علمای قرن ۱۳ قزوین قرار دارد. در فاصله‌ی میان دالان و ایوان شمالی، مزار شهدای اول انقلاب و حوض بزرگی قرار دارد و پیش‌تر کف حیاط سنگ فرش و تمام ازاره‌ها، کف طاق‌نما‌ها و حجرات نیز با قطعات سنگ مرمر فرش شده بود که در اردیبهشت سال ۱۳۹۰ جمع‌آوری و بجای آن از سنگفرش ناهمگون با بنای اصلی اجرا شده است. در وسط بخش شمالی صحن، سقاخانه بزرگی بنا شده و کتیبه‌ای به خط نستعلیق به رنگ سفید در کاشی لاجوردی به تاریخ ۱۳۴۰ در آن نصب شده است. در برابر درب بزرگ شمالی که مدخل صحن است، جلوخان هلالی شکل به درازای ۱۸ متر و پهنای ۱۰ متر ساخته شده که ازاره و روسازی آن از سنگ مرمر است. سردر شمالی آستانه با کاشی‌های رنگارنگ زینت یافته و شش ستون که نوک هر یک مناره کوتاهی است و دو مناره کوتاه دیگر که در انتهای دو ضلع دیوار شمالی است با کاشی‌های خوشرنگ ساخته شده که تزئینات قسمت شمالی صحن را تکمیل می‌کند. گنبد آسمانی رنگ بقعه نیز کاشی‌کاری‌های زیبایی دارد که از نوع طرح گنبدهای صفوی است. شکل داخلی حرم بصورت ۱۲ ضلعی است و چهار جانب آن چهار رواق بنا شده که زائران از جانب ایوان و رواق شمالی به حرم وارد می‌شوند. درب جنوبی حرم خاتم‌کاری، در شرقی و غربی حرم ساده است، اما درب شمالی که نفیس‌ترین می‌باشد، به ارتفاع سه، عرض دو متر و اندی و قطر۱۲سانتی‌متر در زمان شاه طهماسب و به فرمان وی به سال ۹۶۷ از چوب بسیار محکم صنعتی است و با طرز زیبایی منبت‌کاری شده که اهل فن این‌گونه منبت‌کاری را کارگره گویند. بر بالا و پائین این درب، با خط نسخ ممتاز نام‌های مبارک پیامبر اکرم(ص) و ائمه‌ی هدی در وسط اشعاری منقوش شده است. کتیبه‌های داخل حرم شامل سوره‌های مبارکه «هل اتی علی الانسان حین من الدهر» و سوره‌ی مبارکه جمعه است که به رنگ طلایی با متن لاجوردی و به خط نسخ عالی گچ‌بری شده است. بر روی مزار، دو صندوق یا دو ضریح قرار دارد که ضریح نخستین از چوب ساده است که در وسط این ضریح دریچه‌ای است که بر روی آن یک رباعی منقور است. ضریح دوم به طول، عرض و ارتفاع دو متر است، یکی از شاهکارهای صنعت قلمزنی و منبت‌کاری است که اهل هنر بدان کارگره مجوف گویند. سازنده ریزه‌کار این صندوق بقدری ظرافت به خرج داده و زیبایی را در آن به غایت رسانده که استادان این هنر از این همه نازک‌پردازی به شگفت آمده‌اند. نقل شده ناصرالدین شاه پس از دیدن این ضریح اظهار کرده بود که اگر صندوقی سه برابر آن از زرناب می‌ساختند از ضریح کنونی ارزان‌تر تمام می‌شد. در چهار سوی حواشی این صندوق دو ردیف کتیبه‌های ریز و درشت به خط نسخ ممتاز نقش شده است. کتیبه قسمت جنوبی مربوط به نسب صاحب مزار و تاریخ وفات وی است و در پائین آن تاریخ ۲۰۱ هجری به چشم می‌خورد و در بدنه‌ی شرقی ضریح کتیبه دیگری آغاز و در قسمت جنوبی آن پایان می‌یابد. زیر کتیبه‌ی بالا، کتیبه‌ی دیگری به خط نسخ ریز است که شامل شهادتین، آیه الکرسی و بخشی از سوره‌های مبارکه فتح و محمد (ص) است هم‌چنین نام بانی آن«فخرالدین حسن زرندی» و تاریخ پایان ضریح ۸۰۶ هجری نقل شده است. بنای امامزاده حسین (ع) از زیبا‌ترین نمونه‌های معماری صفوی قزوین به شماره ۲۳۹ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است. براساس این گزارش، امامزاده‌ها آمنه خاتون، سلطان سید محمد و امامزاده علی با سه بقعه جداگانه از فرزندان امام جعفر صادق(ع)، امامزاده بی‌بی شهربانو(س) فرزند امام موسی بن جعفر(ع)، امامزاده حسن فرزند امام حسن(ع) و مقبره‌ی چهار انبیا مدفن چهار تن از پیامبران به نام‌های سلام، سلوم، سهولی و القیا از اماکن متبرکه بزرگان و امامزاده‌هایی هستند که در شهر قزوین آرمیده و هر سال زائران و مجاوران زیادی را پذیرا هستند. انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 46]
-
گوناگون
پربازدیدترینها