محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830785010
بر بلندای انقلاب اسلامی
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
بر بلندای انقلاب اسلامی تهران - ایرنا - روزنامه کیهان در یادداشت روز پنجشنبه با عنوان « بر بلندای انقلاب اسلامی » نوشت:«استقامت» و «وحدت» دو پیام اصلی مردم ایران است که در مواقع خاص تبلور عینی تر پیدا می کند، انتخابات و راهپیمایی ها مواقعی هستند که متن جامعه، فارغ از حرف و حدیث های حاشیه پردازان فرصت می یابند تا آنچه را درنظر دارند با صدای بلند اعلام کنند.
در ادامه این یادداشت به قلم « سعد الله زارعی » آمده است : وقتی همه مردم به صحنه می آیند از یک طرف وحدت و یکپارچگی ملی و از سوی دیگر تاکید مردم بر راهی که تاکنون پیموده شده را یادآور می شود.
در نقطه مقابل، حضور کمرنگ در پای صندوق رأی و یا حضور کم شمار در راهپیمایی های عمومی بیان کننده «خستگی» و «تشتت» در صفوف مردم و شکاف میان آنان و حاکمیت و نارضایتی زیاد نسبت به شرایط کشور می باشد.
راهپیمایی پرشکوه 22 بهمن 92، صریح ترین سخن ملت ایران بود که بدون مجامله و پیچیدگی بیان گردید.
این مردم در حالی به میدان آمدند که از یک طرف دشمن شناخته شده آنان بر دایره فشارها و اتهامات خود می افزود و از طرف دیگر عده ای در قالب عناوین رسمی یا غیررسمی «شیوه خاصی» را بعنوان راهکار ایران در مواجهه با این دشمنی ها مطرح می کردند.
حضور یکپارچه مردم و تمرکز آنان روی شعارهای خاص نشان داد که نه تحت تاثیر فشار دشمن قرار دارند و نه با این شیوه های خاص که بعنوان دلسوزی برای مردم مطرح می شود، میانه ای دارند.
در واقع مردم آمدند بگویند پاسخ دشمنی آمریکا را با تاکید بر مخالفت با دخالت های آمریکا می دهند و در مقابل آن می ایستند و توسل به ادبیات و گفتمانی که با چنین دشمنی نوعی مماشات را توصیه می کند را قبول ندارند و آن را مردود می دانند.
ملت ایران می داند که هیچ بخشی از آنچه بدست آورده است محصول رایزنی و توافق با دشمن نیست.
مردم اگر چه دیپلماسی و راه حل های سیاسی را به خوبی می شناسند و از آن رویگردان هم نیستند ولی می دانند که هیچگاه از این طریق عایداتی نداشته مگر آنکه قبل از مذاکره و حین مذاکره، دشمن به این جمعبندی رسیده باشد که چاره ای جز کوتاه آمدن ندارد.
مردم بخوبی می دانند که پیروزی انقلاب محصول مذاکره میان بازرگان و بختیار نبود بلکه اعلامیه امام مبنی بر لغو بیانیه حکومت نظامی تهران از یک سو و اجابت گرم مردم از این دعوت از سوی دیگر پیروزی انقلاب را رقم زد.
کما اینکه مردم پیروزی در جنگ 8 ساله را محصول مذاکره با هیئت های خارجی و یا دولت وقت عراق نمی دانند.
مردم می دانند که راه غلبه بر دشمن آنهم دشمنی که بر دشمنی اصرار دارد، استقامت و ضربه زدن به آن است.
مردم با همین روحیه 8 سال جنگ را اداره کردند. مردم می دانند که 70 سال مذاکره عربی-غربی هیچ دستاوردی برای مردم فلسطین نداشته است.
چگونه می توان از دشمنی که شعار نیل تا فرات می داد، خواست که قطعه ای از جغرافیای فلسطین که دشمن آن را حلقه اول مطالبه خود حساب کرده بود را به فلسطینی های آواره بدهد.
فلسطینی ها اگر توانسته اند اندکی از فلسطین- در نوار غزه- را آزاد کنند با سنگ و تفنگ آن را آزاد کرده اند نه از طریق مذاکرات بین هیئت های عربی و هیئت اسرائیلی.
در روز 22 بهمن مردم البته دیپلماسی را نفی نکردند ولی تبدیل شدن دیپلماسی به یک راه برای رسیدن به حقوق را خیال پردازانه دانستند و از این رو مردم، تظاهرات خروشان را بعنوان گزینه روی میز ایران سر دست گرفتند و به دشمن «نه» گفتند.
یکی دیگر از جنبه های حرکت متنی ملت ایران، جنبه «وحدت» آن است. ملت ایران نشان داده اند که «تقسیم پذیر» نیستند.
هیچ نوع تقسیم و تفکیکی در مردم راه ندارد. خط و خطوط سیاسی در جامعه وجود دارد و نوعی خط کشی میان این و آن گروه دیده می شود و در مواقع خاص نظیر انتخابات هم به یک موضوع بحث برانگیز تبدیل می شود و برای عده ای یک سرگرمی هم درست می شود ولی واقعیت این است که این ها هیچ ارتباطی با مردم ندارد.
نظام هم اساساً براساس چنین قواعدی تنظیم نشده است نظام ایران یک نظام حزبی و برمبنای آرایه های احزاب تنظیم و تعریف نمی شود این یک مسئله تصادفی هم نیست اساساً نظام و اسلام حزب محور شدن را بر نمی تابد و آن را از بین برنده حق بزرگ تر توده های مردم می داند و بر این اساس بر «دموکراسی مستقیم» تأکید دارد.
نظام نمی خواهد مردم را با واسطه احزاب ببیند کما اینکه مردم هم ثابت کرده اند که نمی خواهند نظام را از طریق گفتمان های حزبی بشناسند.
دموکراسی مستقیم برخلاف آنچه بعضی ها تصور کرده اند، «عوام گرایی» (Peopolism) هم نیست چرا که پوپولیسم به معنای ساختارگریزی است و حال آنکه در نظام اسلامی ساختارهای روشن و مستحکمی وجود دارد تا جائی که گاهی متهم به انتخابات دو مرحله ای و گزینش دو بخشی می شود ولی واقعیت این است که ساختارهای تعریف کننده و شرایط ساز مانع شکل گیری پدیده عوام گرایی یا پوپولیسم شده و حضور مستقیم توده ها و آراء مستقیم آنان به افراد مانع حزب محوری می شود و از این رو به تعبیر حضرت امام در اینجا «دموکراسی ناب» وجود دارد.
این نوع از مردم سالاری، مردم را 35 سال در پای نظام نگه داشته و مانع مصادره انقلاب و نظام به نفع طبقات خاص و احزاب و نحله های سیاسی شده است و از این رو مردم زنده بودن انقلاب را حس کرده و آن را از آن خود می دانند و لذا برای حفظ طراوت و تازگی آن به صحنه می آیند. این موضوع مردم را دلگرم کرده و فضا را از فریاد پر می کند.
در واقع وحدت در جامعه که در نگاه اول معطوف به امر سلبی است یعنی «وحدت در برابر که یا در برابر چه»، یک امر ایجابی است و باید با گزاره موجبه دیده شود یعنی «وحدت برای چه» این وحدت سازنده است و خودبخود باعث حضور مردم می شود حالا اگر یک امر یا یک سلسله امور سلبی هم رخ بدهد مثل آنچه در ماههای منتهی به 22 بهمن از سوی رژیم آمریکا مشاهده شد، انگیزه حضور را افزایش داده و بر حرارت شعارها و نحوه حضور مردم تأثیر می گذارد.
به عنوان مثال امسال شعارهای مرگ بر آمریکا از شعارهایی که صرفاً بیانگر تجلیل از یک رخداد تاریخی است، گسترده تر بود.
این که وحدت در متن یک جامعه وجود عینی دارد و با امور سلبی برافروخته تر می شود خاص انقلاب اسلامی ایران است و این در واقع یک چراغ ویژه است که برای همیشه فروغ دارد. شما نگاهی به رسانه های آمریکایی و انگلیسی بیاندازید.
این رسانه ها در سالگرد انقلاب تاریخی فرانسه که در ادبیات سیاسی «کبیر» خوانده شده و یا در سالگرد انقلاب شوروی- انقلاب اکتبر- هیچ برنامه ای ندارند و اساساً به این انقلاب ها توجهی ندارند اما این رسانه ها در سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی، دهها برنامه خبری، تفسیری، تصویری پیرامون این انقلاب تولید کرده و خبرنگاران خود را برای ثبت مراسم سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی به تهران اعزام می کنند.
حالا بگذریم از اینکه این ها دنبال نگاه خود، هدف خود و تفسیر خاص خود هستند و به متن و حقیقت و نتایج و چشم اندازهای این انقلاب عظیم توجه نمی نمایند ولی بالاخره تحرکات آنها به خوبی نشان می دهد که انقلاب اسلامی یک پدیده تاریخی نیست بلکه یک موجود زنده است که نمی توان از طریق آرشیوها وضع و اثر آن را نشان داد.
این انقلاب در واقع از یک ملت حرف می زند، ملتی که 35 سال دشمنی متراکم را تحمل کرده و در وسط صحنه مانده و دشمن را به مبارزه می طلبد از منظر غرب و شرق این چنین ملتی دیدن دارد و این همان انقلاب توفنده اسلامی است.
البته انقلاب یک رخداد رمانتیک و تفننی نیست، انقلاب اسلامی یک راه حل است، راه حلی برای ملت ایران و راه حل برای ملت های دیگر. از جنبه داخلی، خروش مردم در تظاهرات این پیام و دلالت را برای کسانی که با تحلیل های ذهنی به راه حل هایی که دشمن آن را نشان می دهد، رسیده اند، دارد که مردم اولا مثل شما فکر نمی کنند و ثانیا آنچه شما «راه حل» می دانید راه حل و چاره کار نمی دانند. مردم در این چنین اجتماعاتی می گویند «ما دشمن خود را به خوبی می شناسیم»، «راه غلبه بر توطئه های او را می دانیم» و «قطعا بر این دشمن پیروز می شویم.»
مردم بزرگ ایران از مسئولان کشور توقع دارند به این واقعیت توجه کنند. گاهی مراوده پی درپی مسئولان با طرف های خارجی، فرصت دیدار و گفت وگو با توده های مردم را از آنان می گیرد و به ورطه تحلیل هایی می افتند که همان طرف های خارجی گفته اند و حال آن که کاملا پیداست طرف های خارجی که ما را در تغییر مسیر تشویق می نمایند حسن نیت ندارند تا ما به تحلیل های آنان اعتماد کنیم و به منافع ملی ما نمی اندیشند تا بتوانیم با آنان به «منافع مشترک» و به قول بعضی ها «برد- برد» برسیم!
مردم در راهپیمایی 22 بهمن امسال از مسئولان کشور خواستند با آنان همراه شوند.
اگر مردم به اقدامات دیپلماتیک می اندیشیدند باید وعده های دیپلماتی را باور می کردند و از طرح شعارهای سلبی و مبارزه طلبانه اجتناب می کردند.
مردم در روز 22 بهمن گفتند که «ما دیپلمات نیستیم ما انقلابی هستیم» به این معنا که روش مواجهه با نظام استکباری که ما نمی توانیم وجود آن را به عنوان یک «واقعیت» بپذیریم، این نیست که به وعده های تفسیرپذیر او اعتماد کنیم.
اول**1104
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
01/12/1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها