واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
خداحافظ آقای خاص! تهران - ایرنا - روزی که ˈخولیو ولاسکوˈ، سرمربی شهیر آرژانتینی به تهران آمد، خیلی ها پیش بینی کردند که بزودی او هم به طیف همه مربیان خارجی می پیوندد که با استقبال به ایران آمدند و با اشک و فریاد و دعوا و گریه ایران را ترک کردند اما این پیش بینی نه تنها به وقوع نپیوست؛ بلکه مراسم خداحافظی ولاسکو، نشان داد که مردم ایران او را یک اسطوره می دانند که علاوه بر تکنیک های ورزشی، ساختن انسان ها را هم در دستورکار خود قرار داده بود.
در موفقیت های فنی و ورزشی ولاسکو همراه با تیم ملی والیبال کشورمان شکی نیست. او در این سه سال اخیر که هدایت والیبال ایران را برعهده داشت، فهرست بلندبالایی از افتخارات و قهرمانی ها را برای ما به ارمغان آورده و سطح والیبال کشورمان را از آسیا به سطح جهانی رسانده و نام ایران اکنون هر حریف بزرگی در عرصه این رشته ورزشی را می لرزاند. کره جنوبی و ژاپن و استرالیا که هیچ؛ ایتالیا، برزیل، کوبا، ایالات متحده و روسیه هم دیگر از ایران می ترسند و می دانند که کوچکترین لغزش در برابر بلندقامتان سرخ و سبز و سفیدپوش ایران یعنی یک شکست فضاحت بار.
اما این، همه دستاوردهای ولاسکو در ایران نیست. مرد خاص والیبال یک تفکر جدید و رویکرد متفاوت را وارد ورزش ایران کرد. ولاسکو برخلاف هم طیفان پیشین و فعلی خود، با نگاه بالا به پایین وارد تهران نشد. او تلاش نکرد تا خودش را بخش متمایزی از ورزش ایران بداند و دائما به دنبال غر زدن و ایراد گرفتن از امکانات ایران باشد. شخصیت بالای ولاسکو در کنترل بازیکنان، در خارج از مناسبات ورزشی هم ادامه داشت و او نشان داد که فرهنگ ایرانی را به خوبی شناخته و پذیرای آن شده است.
مرور تعدادی از مصاحبه های غیرورزشی ولاسکو نشان می دهد که او تراز فعالیت ورزشی و اجتماعی در ایران را افزایش داد. اظهارنظرهای گرم او درباره شرایط کشورمان و تعریف های فراوان از مردم ایران آن هم در مصاحبه با رسانه های خارجی که برخی هموطنان هم از تنور آنها نانی برای خود تهیه می کنند، فهم و درک بالای او را به نمایش گذاشت؛ چرا که مشخص شد او به تیم ملی والیبال ایران به عنوان یک پل برای رسیدن به اهداف بالاتر نگاه نمی کند؛ چرا که او به قله والیبال جهان دست یافته بود و دیگر نیازی به تفاخر نداشت.
ولاسکو سه سال در ایران بود و 31 سال در ایتالیا اما هیچگاه ایران را با ایتالیا مقایسه نکرد؛ غر نزد؛ گلایه نکرد و فقط کارش را به بهترین وجه ممکن انجام داد و پاداشش را هم از مردم گرفت؛ مردمی که برای حضور در سالن های والیبال، سر و دست می شکاندند تا روی سکوها بنشینند و فریاد ˈولاسکو دوستت داریمˈ آنها، آسمان تهران را پُر کند.
نیکمت تیم ملی والیبال ایران تنها جایی نبود که ولاسکو شخصیت و اعتبار خود را به نمایش گذاشت. مرد میانسال آرژانتینی که در هنگام مسابقات مهم و حساس، عصبانیت و خشم را در چهره اش براحتی می توان دید، در هنگام برخورد با مردم و در مواجهه با اعتقادات و ارزش های ملی و دینی آنها، بسیار متواضع و خندان بود و هرگز نخواست تا از شرایط خاص خودش، سوءاستفاده کند.
خولیو ولاسکو دیشب با تیم ملی والیبال ایران خداحافظی کرد تا به وطنش یعنی آرژانتین برگردد اما نه ایرانیان برای همیشه با او خداحافظی می کنند و نه او توان دل کندن از این مردم عاشق را دارد؛ موضوعی که روان شدن اشک های گرم او بر گونه هایش را می تواند سندی برای اثبات این مدعا دانست. خداحافظ آقای خاص...
منبع: رجا نیوز
اول**1516
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
27/11/1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 37]