محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843109525
مدیر عامل انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس: سینمای قبل از انقلاب نه ملی است و نه دینی/ برخی سینماگران سینه چاک فحشا هستند
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: مدیر عامل انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس:
سینمای قبل از انقلاب نه ملی است و نه دینی/ برخی سینماگران سینه چاک فحشا هستند
مدیر عامل انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس با بیان اینکه سینمای قبل از انقلاب یک تقلید ناشیانه و طنزگونه از سینمای غرب است، گفت: سینمای قبل از انقلاب نه ملی است و نه دینی.
به گزارش سرویس فضای مجازی خبرگزاری فارس، سایت بسیج پرس نوشت: هنر ابزاری است که برای رساندن صدای هر ایدئولوژی می تواند نقش به سزایی را ایفاکند و در این میان سینما به دلیل همراه بودن صوت و تصویر و شناور بودن تفکر در این بین (به شرط وجود)، تاثیر به مراتب بیشتری از دیگر ابزارها را دارد. نوع نگاه به سینما و اینکه آیا این ابزار می تواند هر نوع مفهومی را انتقال دهد مورد اختلاف است. بسیج پرس بر آن شد تا در ویژه نامه سی و پنجمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی (نفس تازه) با محمدرضا شرف الدین مدیر عامل انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس و تهیه کننده فیلم هایی چون نوروز، فرزند صبح، باد به دستان، بالای شهر پایین شهر و دلتنگی های عاشقانه گفتگوی مشروحی را ترتیب دهد تا به موضوعات مختلفی درباره سینمای قبل و بعد از انقلاب بپردازد. ماهیت و چیستی سینمای ایران در قبل و بعد از انقلاب اسلامی، جایگاه نظریه، تفکر و اندیشه در سینما، بررسی آسیب های مختلف سینما از جمله آسیب نگاه سیاسی به آن، میزان تاثیر نظریات شهید آوینی در سینمای پس از انقلاب و راهکارهای برون رفت از وضع فعلی سینما از جمله مباحثی بود که در گفتگوی بیش از دو ساعته با مدیر عامل انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس مطرح شد. شرف الدین معتقد است که جمله ی "ما با سینما مخالف نیستیم، با فحشا مخالفیم" امام خمینی (ره)، سنگ بنای سینمای انقلاب است و تاکید می کند: سینمای قبل از انقلاب نه ملی است و نه دینی بلکه یک تقلید ناشیانه و طنزگونه از سینمای غرب است. * به عنوان سوال نخست، تعریف خود را از سینمای انقلاب و دفاع مقدس بفرمایید. سینمای انقلاب اسلامی و دفاع مقدس زیر مجموعه هنر دینی است. اگر ما یک تعریف کلی و صحیحی از هنر دینی ارائه کنیم بخش قاطعی از سینمای انقلاب و دفاع مقدس را تعریف کرده ایم و می توانیم در ادامه به جزئیات بپردازیم. وقتی ما اسم دین را می آوریم و می خواهیم تعریفی از دین ارائه دهیم باید کارشناس دین این تعریف را ارائه کند. حالا هنری که این دین را در غالب هنری تعریف می کند و به نوعی قرائت هنرمندانه ای از دین هست را هنر دینی می گوییم. ما هنری را دینی می دانیم که از اصول دینی و شرعی گرفته شده باشد و فروعش تعارض و تناقضی با ساختار و اصل دین نداشته باشد. مثلا حضرت امام (ره) هنر دینی را هنر انقلابی می دانند و در واقع وظیفه آن را نمایاندن نقاط کور سیاسی، فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و نظامی بر می شمارند. مقام معظم رهبری هنری را هنر دینی می دانند که عزت و کرامت انسانی رامحترم بشمارد و در واقع راه مقابله با زیاده خواهی ها، ابر قدرت ها و سرکشان و طاغیان زمان را به انسان ها بیاموزد. سینمای انقلاب زیر مجموعه سینمای مقاومت است اگر بخواهیم از این تعاریف استفاده کنیم، سینمای دینی یعنی سینمایی که ضمن رعایت اصول شرعی و دینی در همه ابعاد آن، راه کرامت انسانی و راه مقابله با ستمگران و سرکشان را به انسان ها بیاموزد. سینمای دینی و سینمای انقلابی و سینمای دفاع مقدس چیزی غیر از این نیست که ما در یک کلمه خلاصه اش می کنیم و می گوییم سینمای مقاومت. امروز سینمای انقلاب و سینمای دفاع مقدس زیر مجموعه ی سینمای مقاومت قرار می گیرد و مقاومت راهی است که ملت ایران سال هاست به رهبری حضرت امام(ره) و مقام معظم رهبری در پیش گرفت. * برخی معتقدند برای بیان مفاهیم مقدس باید ابزار ارائه آن هم مقدس باشد شما این حرف را قبول دارید؟ من سعی می کنم از آموزه های دینی خودم برای پاسخ به این سوال استفاده کنم؛ ما در قرآن وادی مقدس داریم، مکان مقدس داریم ولی چیز دیگری را ندیدیم که قرآن آن را مقدس اعلام کند. باید ببینیم آن مقدس آیا بالذات مقدس است، یعنی خدا هم آن را مقدس می شمارد یا نه. ما در قرآن هیچ جنگی را مقدس نداریم اما وقتی که دفاع از یک سرزمینی انجام می شود و یا دفاع از کرامت انسانی رخ می دهد و یا پای دفاع از ارزش های الهی به میان می آید به لحاظ اینکه آن ها مقدس اند این دفاع هم مقدس می شود والا بما هو وقتی دفاع یک نوع جنگ است اصلا مقدس نیست. بحث اینجاست که آیا ما می توانیم برای یک حکم شرعی یا تبلیغ یک حکم شرعی مثل امر به معروف و نهی از منکر که البته با کرامت انسانی هم در ارتباط است از موضوعات غیر شرعی استفاده کنیم؟ قطعا نه. در شریعت مبین اسلام هدف وسیله را توجیه نمی کند، بنابراین ما نمی توانیم از یک وسیله ی غیر مجاز برای یک هدف مجاز استفاده کنیم. سینما می تواند ابزاری برای انتقال امور مقدس باشد * بله، دقیقا همین طور است که شما می فرمایید و هدف وسیله را توجیه نخواهد کرد. پس با این اوصاف شما سینما را ابزاری می دانید که می تواند امور مقدس را هم منتقل کند و معتقد هستید که لازمه این انتقال مقدس بودن ابزار (در اینجا سینما) نیست؟ بله. من معتقدم سینما وسیله است و به خودی خود چیزی ندارد. مگر می شود یک وسیله مقدس باشد؟ مثلا مگر می شود پنکه مقدس باشد؟ * قطعا برای مثالی که شما اشاره کردید امکان مقدس بودن آن جسم نیست و مطلب بعدی هم اینکه جسم مورد اشاره شما پیام مقدسی را انتقال نمی دهد که بخواهیم در ارتباط با مقدس بودن انتقال دهنده صحبت کنیم. بحث بر سر این است که برای مثال وحی که یک پیام مقدس است و هر فردی نمی تواند آن را دریافت کند را می شود هر کسی منتقل کند؟ من می گویم هیچ چیز مقدسی نیست الا آن چیزی که خدا مقدس اعلام کرده، بقیه مقدس نیستند اما ممکن است محترم باشند. حالا برویم سراغ سینما، آیا سینما می تواند وسیله ای برای تبلیغ دین یا پاره ای از احکام باشد؟ بله می تواند. چرا که این وسیله در واقع شان خود را از مکانش می گیرد، از هدفش می گیرد و اگر هدف صحیح و سالم و مباح باشد وسیله نیز مباح است. پس ما باید به هدف نگاه کنیم، اگر سینما اهداف و محتوایش مباح باشد خود آن هم مباح است و اگر نباشد نیست. * آقای شرف الدین، شما سینمای اسلامی را چه سینمایی می دانید؟ آیا با واژه "سینمای اسلامی" موافقید؟ سینمایی که در خدمت منویات دینی و مشخصا اسلام باشد می شود سینمای دینی یا اسلامی و بنده معتقدم سینمای اسلامی وجود دارد. سینمای قبل از انقلاب یک تقلید ناشیانه و طنزگونه از سینمای غرب بود * ما قبل از انقلاب اسلامی هم سینما داشتیم، شما سینمای ایران قبل و بعد از انقلاب را چگونه ارزیابی می کنید؟ یک سری خصوصیاتی داریم که این خصوصیات است که سینما را تعریف می کند. اگر منظور شما از مقایسه از لحاظ ساختار و به لحاظ فنی است که باید بگویم ما در قبل از انقلاب چیزی به عنوان سینما نداشتیم. آن چه که داشتیم یک تقلید ناشیانه و طنزگونه ای از سینمای غرب بوده است. چرا که من معتقدم اولین گام و اولین شرط وجود سینما، جریان فکری و اندیشه ای است که فیلم هایی را بر اساس آن جریان ارائه می دهد و آن می شود سینما و الا اینکه یک سالن داشته باشیم و آپارات که یک فیلم نشان بدهیم که سینما نیست. آن چیزی که سینما را می سازد فرهنگ و تفکر یا ایدئولوژی یا بهتر بگویم ضابطه های فکری است. ما امروز می بینیم در غرب این دوران را داشتند و گذشتند بعضی هایشان سبک های گوناگون بوجود آوردند، ژانرهای گوناگون بر اساس ساختار بوجود آمده و آن ساختار ها بر اساس یک اندیشه ای بوجود آمد. نظریه پردازانی آمدند راجع به آن سینما ها و آن نوع ساختار ها و آن نوع محتویات نظریه دادند و در واقع آن گونه را یا آن تفکر را پیش بردند صرف نظر از صحیح بودن یا غلط بودن آن. وقتی نظریه، تفکر و اندیشه وجود نداشته باشد، ظهور فیلم فارسی ها طبیعی است ما چنین چیزی در ایران نداشتیم، یعنی با این مشخصات که عرض کردم که یک ساختار تعریف شده ای باشد، یک تفکر و اندیشه ای باشد نظریه پردازانی باشند و راجع به آن ها بحث کنند وجود نداشت. البته ما امروز هم دچار همان مشکلات هستیم حالا اینجا من باید بگویم در آن زمان به لحاظ نبودن تفکر و اندیشه و نظریه، یک چیز هچل هفت بی غواره ی بی ضابطه ی شتر گاو پلنگی رشد کرد که بعدا اسمش را گذاشتند فیلم فارسی. من متاسفم که کلمه فارسی را استفاده می کنم و بهت است به قول یکی از دوستان بگوییم فیلم فاسد. وقتی نظریه و تفکر و اندیشه و ساختار تالیف شده ای نداشته باشیم به وجود آمدن فیلم فارسی ها کاملا طبیعی است. برای مثال ما نئورئالیسم را که بخواهیم تعریف کنیم هم نظریاتش هست، هم اندیشه و تفکرش، هم ساختارش و هم نمونه های فیلمش وجود دارد؛ آن وقت ژانر شکل می گیرد و آن وقت ما می گوییم این فیلم نئورئالیسم است. مثلا دزد دوچرخه ی ویتوریو دسیکا، همه این ها را دارد و می شود در این ژانر، گونه، ساختار و تفکر مورد نقد و بررسی قرار بگیرد. سینمای قبل از انقلاب نه ملی است و نه دینی برای سینمای قبل از انقلاب ما همچنین چیزی نداریم و اصلا نمی توان گفت سینمای آن زمان چه اسمی دارد. نه سینمای ملی داشتیم که با فرهنگ و ملیت ما منطبق باشد نه سینمای دینی؛ چرا که اساسا دین آن جا حضوری نداشت و اگر هم نمادهایی از دین دیده می شود نمادهایی خرافی است. برای مثال قهرمان قصه می رود کنار یک سقاخانه ای که آن جا چند شمع هم می بینیم بعد اتفاقا می بینیم رفتارهای خرافه گونه ای دارد که خلاف دین اسلام است. در آن فیم ها از دین فقط استفاده ابزاری می شد. یعنی همچنانی که قهرمان فیلم به سقاخانه می رفت، قبلش به کاباره و میکده هم رفته. این نشان می دهد که قهرمان داستان اصلا اصولی را برای خود قائل نیست، شراب هم می نوشد، حالا یک جایی گیر کرده از مادربزرگش هم شنیده که حضرت عباس(ع) به آدم های درمانده کمک می کند و در سقاخانه به نظرخودش یک توسلی هم می کند، این که نشد دین. ما در بی همه چیزی سینما به سر می بردیم، سینما هیچ چیز نداشت نه پدر داشت، نه مادر داشت مثل یک مولود نامشروع که بهش می گویند بی همه چیز. * سخن "ما با سینما مخالف نیستیم؛ با فحشا مخالفیم" سنگ بنای سینمای اسلامی است ما دیدیم که امام آمدند و سنگ بنای سینمای دینی یا سینمای انقلابی یا اسلامی را با این جمله بنا کردند که "ما با سینما مخالف نیستسم؛ با فحشا مخالفیم". حضرت امام (ره) شاخصه ی سینمای قبل از انقلاب را فحشا می دانستند و به نظرم یک کلمه ی جامعی است. * مصادیق این فحشا در کجا نمود پیدا می کند؟ وقتی ما می گوییم یک مولود نامشروع، وقتی می گوییم بی همه چیز، وقتی می گوییم بی قاعده و بی قواره همگی یعنی فحشا. حالاممکن است فحشا تنها در محتوا نباشد و در ساختار هم باشد. قطعا بی قاعدگی هم یک نوع هرج و مرج و یک نوع آنارشی است و موجب رشد فحشا می شود. این است که حضرت امام (ره) یک راه روشنی را با آن جمله کوتاه برای پیدایش سینما آغاز کردند. با تعریف جدید ما از سینما دیگر آن چیزی که قبلا وجود داشت را سینما نمی نامیم. برخی سینماگران سینه چاک فحشا هستند * اگر موافق باشید برسیم به دهه های اخیر و وضعیت سینما در این دوران. شما در بخشی از صحبت هایتان اشاره کردید که در حال حاضر هم برخی از مشکلات سینمای قبل از انقلاب وجود دارد؛ برای مثال نبود نظریه پرداز و یا حداقل نبود پیوند بین نظریه پردازان و سینماگران، در این ارتباط توضیح بدهید. بگذارید ابتدا این را بگویم که اگر سینمای ما منهای فحشا است به خاطر این است که ضابطه های حکومتی وجود دارد که الحمدلله حداقل جلوی فحشا را گرفته است. متاسفانه این طور نیست که ما بگوییم همه بدنه سینما این ضوابط را پذیرفته اند که اساسا در ذات رفتاری خودشان فحشا نداشته باشند و مطمئنم افرادی وجود دارند که سینه چاک فحشا هستند. ما اوائل نظریه پرداز داشتیم و به همین خاطر بود که سینمای ما رشد کرد. امروز با سینمای تراز انقلاب بیگانه نیستیم و اگر بخواهم به نمومه هایی از آن اشاره کنم، می توان از "بچه های آسمان"، "حور در آتش" و "ستارگان خاک" نام برد. غالب سینمای دفاع مقدس ما از همان نظریه های دهه 60 و 70 آمده است و این آثار مرزها را درنوردید و بیرون از مرزها خواهان دارد و می توان گفت ما همچنان نان دهه 70 را می خوریم. چرا؟ چون در دهه 70 ما نظریه پرداز داریم. مثلا شهید آوینی کسی است که نظریه های خیلی جدی راجع به سینما دارد. هر چه پیش آمدیم بدنه علمی و نظری سینما نحیف و ضعیف شد و به همین دلیل سینمای ما هم ضعیف شد. من معتقدم سینما یک عامل و ابزار اندیشه و تفکر است نه صرفا تفنن حتی آن تفنن هم خواستگاهش اندیشه و تفکر است و و قتی که نظریه پردازی و چالش های نظری و تضارب نظر در محیط اندیشه و تفکر نباشد آن تفکر و اندیشه نحیف می شود و از بین می رود و بدون زایش می شود. جامعه سینمایی به شدت بی سواد شده است * پس شما معتقید در حال حاضر نظریه پرداز به صورت تشکیلاتی نداریم و اگر افرادی هم فعالیت می کنند بطور خود جوش است و کسی مانند شهید آوینی یا در آن سطح نداریم. بله اما نه اینکه مطلق نداریم بلکه آفت ها و آسیب هایی وجود داشته که این ها در عرصه میدانی نظریه پردازی نیستند. مثلا آدم هایی که از نظر فکری و ساختار شخصیتی واقعا باید در مسند نظریه پردازی باشند و مطالعه کنند و صاحب دانش هستند و این دانش را پرورش بدهند مجبورند برای زندگی روزمره به کارهایی بپردازند که دیگر فرصت مطالعه ندارند. این افراد باید باشند و نقد کنند. منظورمان نقدهایی است که در آن چالش های فکری پیش می آید. بعد از طرف دیگر جامعه سینمایی به شدت بی سواد شده، شما فکر می کنید چند درصد از کسانی که داعیه ی ساخت فیلم دینی دارند فقط می توانند از اصول دینشان دفاع کنند؟! من فکر نکنم به یک یا دو درصد برسد. * این نگاه بدبینانه نیست؟ ببینید من با خیلی از این افراد جلسه داشتم. ابتدایی ترین موضوعات اعتقادی را نمی دانند، بپرسید از چه کسی تقلید می کنی، جوابی ندارند. غرض این است که این افراد اینگونه مسائل برایشان هیچ اهمیتی ندارد. فیلمساز باید فلسفه خوانده باشد * آیا این افراد در حیطه تخصصی خود که سینما است توانمند هستند؟ منظورم از لحاظ فنی است. من معتقدم این افراد کتاب های سینمایی را هم نمی خوانند و به شدت بی سوادند اما از طرف دیگر می بینیم که واقعا در کشورهای صاحب صنعت سینما روی نظریات خودشان و نظریات جدید و گذشتگان بحث می کنند و کتاب می نویسند. شما ببینید در سال چند کتاب و نظریه بومی ایرانی درباره سینما نوشته می شود، چه تعداد نقد چالشی که تفکر را مورد سوال قرار دهد مطرح می شود و این در حالی است که کشور پر شده است نظریات غربی ها. بنده معتقدم که فیلم ساز باید چند درس به عنوان رشته ی اصلی اش باشد و در بقیه علوم انسانی هم اگر صاحب نظر نیست حداقل مطلع باشد. فیلمساز باید فلسفه خوانده باشد؛ نمی گویم فیلسوف باشد اما باید به عنوان رشته اصلی فلسفه خوانده باشد، باید علوم اجتماعی یا جامعه شناسی را بداند. حالا روان شناسی و سیاست و اقتصاد و ... بستگی به علاقه خودش و ژانری که می خواهد کار کند دارد. اقای جیمز کامرون از فیلم تایتانیک تا فیلم بعدی اش حدود 10 در هیچ فیلمی نقش نگرفت، بعد به او می گویند چرا کار نمی کنی می گوید در حال فکر کردن و مطالعه هستم! نگاه سیاسی به سینما یک آسیب جدی/ رشد سینمای ایران مرهون نظریات شهید آوینی است من این طور متوجه شدم که شما سال های انقلاب و دهه 60 را دارای شیب مناسبی برای رشد سینما از لحاظ نظری و رویکردی می دانید و معتقدید که این شیب به مرور زمان کند شد. من رشد اواخر دهه60 و اوائل دهه 70 سینمای ایران را مرهون مباحث نظری شهید آوینی می دانم. این سیر تا زمان جنگ و دهه 70 خیلی خوب بود اما بعد یک افراط و تفریط هایی صورت گرفت و از آن طرف هم مخاطب نسبت به سینما ریزش کرد و دیگر سینما برایش آن جذابیت های قبلی را نداشت. باید به این نکته توجه داشته باشیم که سینما به شدت متاثر از جامعه است، سینما یک فرآیند جدای از جامعه نبوده و منبعث از جامعه است. نگاه سیاسی به سینما یکی از آسیب های جدی سینماست بخصوص در مباحث نظری که باید زیر ساخت های اندیشه ای سینما را محکم کند. ببینید برخی از هنرمندان دچار خود سانسوری شده اند و می ترسند حرفی بزنند به کسی بربخورد و انگ به سینما گر بزنند که تو چپی هستی، تو راستی هستی، تو سبزی، تو دوم خردادی ای. فضای نظر باید چالشی باشد، باید بشود حرف بزنی و متهم هم نکنند و ممنوع الکار هم نشوی. هنرمندان با روحیه های حساس حوصله ی این مسائل را ندارند و آدم سیاسی هم نیستند که ریسک سیاسی کنند. آقا من الآن فیلم نامه ای دارم و فرستادم ارشاد نه تنها فیلم نامه را رد کردند بلکه من را متهم کردند! من یقه آن آقا را گرفتم و گفتم تو خائنی! گفت چرا؟ گفتم برای اینکه نمی روی گزارش بدهی که مدیر عامل انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس را برکنار کنند. وای بر آن نظامی که من با این سابقه ام ضد انقلابش بشوم یا وای بر من که این نظام را نشناخته باشم و پایش ایستاده باشم. ایراد یکی از این دو تاست یا من یا نظام. خوب حداقل من که خودم می دانم که مرضی ندارم یک رزمنده بودم که جانباز شدم. به هر حال نتیجه کلام این که مدیران با جسارت و شجاعت داشته باشند و این به غیر از گستاخی است. * برخی معتقدند کارهایی که با موضوع دفاع مقدس و انقلاب ساخته می شود مخاطب ندارد، نظر شما چیست؟ دروغ می گویند؛ این حرف کاملا غلط است. سینمای دفاع مقدس دست سینمای ایران را گرفت و بالا برد * به نظر می رسد تعداد این گونه آثار در مقایسه با بقیه بسیار کم است و با این شرایط مقایسه کردن و بازخورد گرفتن کار منطقی ای به نظر نمی آید. شما سینمای بعد از انقلاب را بررسی کنید، بدون استثناء نقاط عطفش سینمای دفاع مقدس است. این جمله ی من را هیچکس نفی نمی کند، حتی آن فیلم فارسی سازها. من معتقدم که سینمای دفاع مقدس دست سینمای ایران را گرفت و بالا آورد و هر دفعه یک گام رو به جلو گذاشت. اولین اتودهایی که در سینما زده شد را ببینید، انقلابی است. در موضوع جنگ مثلا فیلم هایی مثل مرز و پایگاه جهنمی اصلا رنگ و بوی ایرانی ندارد و کپی است اما یک دفعه دیار عاشقان ساخته می شود و سینمای دفاع مقدس شکل می گیرد. بلمی به سوی ساحل ساخته می شود و رسول ملاقلی پور افق را می سازد که انصافا یک فیلم متفاوت است. یا محسن مخملباف بایکوت را می سازد و سینمای ایران قد و قواره پیدا می کند. (ما کاری به الآن سازنده اش نداریم) اینگونه فیلم ها کمک کرد به سینما و سینما در آن دوران ساختار پیدا کرد. من معتقدم اینکه می گویند مخاطب ندارد یک نوع مغالطه است، اصلا برویم و بررسی کنیم که به فرض محال هم اگر مخاطب ندارد چه کسی این ذائقه را تغییر داده و چرایی این را بررسی کنیم. * شما ساختار را کاهنده شیب رو به رشد سینمای انقلاب می دانید؟ ببینید به دلیل اینکه فضای نقد و نظر تنگ است، ساختار در شان سینمای جمهوری اسلامی نیست. اصلا کاری به مدیر فرهنگی ندارم فیلمسازش هم همینطور است، او هم عافیت طلب شده و دنبال این است که با پول بیشتر کار کند. دو تا دختر و پسر را نمایش دهد و از جامعه جوان و پر مخاطره امروز سوء استفاده کند. چرا فیلم شهید رجایی ساخته نشد؟/ قلاده های طلا را با مشقت زیاد ساختیم * در حوزه دفاع مقدس با تمام فراز و نشیب هایی که در محتوا و ساختار فیلم های سینمایی وجود دارد، می توان نام چند اثر برگزیده را برشمرد اما در مورد مصادیق دیگر این کار سخت است. به قول شما با قرار دادن یک دختر و پسر در برابر دوربین و پرداختن به رابطه های آن ها فیلم آغاز و به پایان می رسد. چرا به موضوعات انقلاب اسلامی کمتر پرداخته شده و می شود؟ برای مثال در اوایل انقلاب، شهید رجایی (رئیس جمهور کشور ما) را ترور کردند اما هنوز بعد از سپری شدن بیش از سه دهه از انقلاب یک فیلم هم در این باره نداریم و این در حالی است که اگر اتفاقات انقلاب ما در کشوری مانند آمریکا می افتاد صدها فیلم برای آن ساخته می شد. اگر رجایی را کسی می ساخت، نسل امروز رجایی را می شناخت. باید از رجایی فیلمی ساخته می شد حداقل از مدت منتهی به شهادتش. رجایی با منافقین و غربی ها سازش ناپذیر بود و برای همین منافقین او را کشتند. وقتی فرد آگاهی پیدا کند می گوید من شاخص دارم، رجایی را دارم. مسئولین مثل او نیستند؛ پس نباید ساخته شود، این خیلی واضح است. اگر باهنر را کسی بشناسد، خدماتش را بگوید یا شهید بهشتی را بشناسد و خدماتش را بداند و بطور کل آگاهی ها بالا برود انتظارات جامعه از مسئولین نیز افزایش پیدا خواهد کرد و من معتقدم برخی با این کسب آگاهی از طرف مردم مخالفند و آگاهی را برای مردم مضر می دانند. فقط حضرت آقاست که می گوید بصیرت، کدام مسئول دیگر این را گفته است؟ کدام اثر در راستای افزودن بصیرت مردم ساخته شده است؟ مخاطب خیلی از صحبت های من به تیم فرهنگی امروز بر نمی گردد، چون هنوز مدت زیادی از مسئولیت شان نگذشته. برای مثال ما همان قلاده های طلا را با سختی و هماهنگی های خیلی بالاتر به سراغش رفتیم و الا همان را هم نمی گذاشتند بسازیم. * بله با این توضیحاتی که شما دادید و البته گلایه هایی که برخی دیگر از سینما گران دارند می توان گفت مسئولین مربوطه بعضا کم کاری می کنند و به قول شما شجاعت به خرج نمی دهند اما سوال اینجاست که آیا از سمت سینما گران، انگیزه برای ساخت فیلم های ارزشی و انقلابی وجود دارد؟ من دو فیلم نامه داده ام. * خوب این یک مورد است بقیه چه تلاشی کرده اند؟ قطعا تعداد آن ها کم است اما بقیه هم همینطور * اما ما اکثر فیلم هایی را که روی پرده سینما می بینیم اگر ضد ارزشی و ضد انقلابی نباشد، نمی توان نام انقلابی به معنای دارا بودن اصول ارزشی بر آن ها نهاد. بروید از آن ها که فیلم نمی سازند بپرسید! به فیلمساز می گویند فلان چیز را نگویید، خوب نیست، در شان انقلاب نیست. مگر تو شان انقلاب را تعین می کنی؟ آیا روزی که پسر پیامبر(ص)، ابراهیم به رحمت خدا رفت و خورشید گرفت نمی شد عده ی زیادی را استعمار کرد تا بیایند به پیامبر ایمان بیاورند اما این پیامبر شانش این نیست، خیلی بزرگتر از این حرف هاست. فورا پیامبر به مسجد رفت همه را جمع کرد و فرمود پسرم مرد و خورشید هم گرفت و این دو به هم هیچ ربطی ندارد چرا؟ چون می دانست عظمت خودش بالاتر از این تخیلات جامعه است. برخی چون خودشان کوچک هستند و تخیلات شان هم کوچک است، زود هم نگران می شوند و می ترسند و ترس شان هم به خاطر موقعیت خودشان است و الا نظام که دست این ها نیست. خون شهدا این نظام را بیمه کرده است. بنده معتقدم که ملاحظه کاری و به اصطلاح مصلحت اندیشی های بیجا و غیر صحیح نتایج مضری را همراه داشته است. * در مورد سینمای دفاع مقدس، مخاطب یک ذهنیت هر چند کلی دارد اما در مورد سینمای انقلاب اینطور نیست و صحنه شفافی پیش روی مردم قرار ندارد. متاسفانه سینمای ما فیلم قابل توجهی در رابطه با انقلاب ندارد. وقتی انقلاب پیروز شد ما فیلمسازان مسلمان معتقد به انقلاب یا اصلا نداشتیم یا فوق العاده کم بودند مثلا من فقط می توانم بگویم آقای نجفی بود و کس دیگری که فیلمی ساخته باشد سراغ نداریم که او هم درگیر مدیریت شد. این که کسی که با تفکر و اندیشه ی امام آشنا باشد و حالا برای انقلاب فیلمی بسازد ما نداشتیم پس اگر فیلمی هم ساخته شد در واقع برداشت های ناشیانه از فیلم های انقلابی روسیه و فرانسه و... بود. البته به این نکته هم باید دقت کرد که ما الگویی برای ساخت فیلم انقلابی در آن دوران نداشتیم اما مصداق و الگو برای فیلم فارسی فراوان داشتیم. یک کاباره می خواست و یک بطری عرق و یک دشنه؛ این می شد فیلم. با این ها یک قصه می نوشتند، تقریبا 99 درصد فیلم های قبل از انقلاب این سه عنصر تفکیک ناپذیر را دارد. سال 59 یعنی کمتر از دو سال از پیروزی انقلاب نگذشته بود که جنگ آغاز شد و سینمای انقلاب به شدت زیر سایه جنگ قرار گرفت. من همیشه می گویم همچنان بایکوت بهترین فیلم است که به مناسبت دهه فجر هر سال پخش می شود. باید به ریشه های انقلاب اسلامی و چرایی آن بپردازیم * یعنی فاصله کم بین انقلاب و جنگ باعث شد که سینمای انقلاب تحت تاثیر دفاع مقدس قرار بگیرد و این روند ادامه پیدا کرد؟ بله؛ کار جنگی بسیار تصویری تر است. این را هم دقت کنید انقلاب بیشتر مباحث نظری را در بر می اگر من اینقدر روی مباحث نظری تاکید می کنم این جا خلاءش را می بینیم در سینمایی که نظریه پردازی نیست هیچ اتفاقی نمی افتد و اگر اتفاقی می افتد مربوط به ما نیست. من معتقدم که سینما ریشه در واقعیت دارد؛ خیلی از فیلم های سینمایی خوب ما ریشه در مستنداتش دارد. یکی از خدمات بزرگی که شهید آوینی کرد همین روایت فتح است. تا سال های سال، شاید تا صد سال دیگر می توان از این مستندات برای تولید فیلم های دفاع مقدس استفاده کرد اما در مورد انقلاب ما همچنین گنجینه تصویری نداریم و این کار را خیلی دشوار می کند. مطلب دیگر اینکه روی دفاع مقدس اتفاق نظر بود و همه می گفتند نظر امام(ره) اما در مورد انقلاب اینگونه نیست؛ مارکسیست یک چیز می گوید، سلطنت طلب یک چیز می گوید و هر حزب حرف خودش را می زند و این بین هم بودند حزب اللهی هایی که پیرو امام (ره) بودند و البته فیلمساز نبودند. چون قبل از انقلاب سینما حرام بود و کسی دنبال سینما نمی رفت. ما باید به ریشه های انقلاب اسلامی و چرایی آن بپردازیم. اگر به این نکته برسیم تمام مواردی که در چرایی انقلاب وجود دارد می تواند موضوع ساخت فیلم های انقلاب بشود. هر جمله امام در 15 خرداد یک سوژه برای ساخت یک سریال است متاسفانه فیلم های انقلابی ما شده اینکه یک ساواکی دنبال یک انقلابی بگردد. مثل فیلم داریوش فرهنگ که دو یا سه سال پیش ساخته شد که جنگ هم شروع شده بود بعد ساواکی هنوز دنبال انقلابی بود که او را بکشد. تسخیر لانه جاسوسی، حمله آمریکا به طبس که البته کارهایی درباره اش کرده اند و اینجور مسائل می تواند دستخوش ساخت بهترین فیلم ها و سریال ها باشد. جملات امام در 15 خرداد را اگر مرور کنیم هر یک جمله یک سوژه برای یک سریال است. ما موضوع برای انقلاب کم نداریم مدیرش را نداریم که این موضوعات را مدیریت کند. برای احیای سینما باید فضای متفاوتی را ایجاد کنیم * در صحبت ها اشاره کردید که در حال حاضر حرکت سینما رو به عقب است، راهکار برای برون رفت از این وضعیت چیست؟ اگر اندیشه نباشد سینما به سمت ابتذال می رود. ما یا یک سینمای اندیشمند داریم یا یک سینمای مبتذل و بینابین وجود ندارد. مثل کفر و ایمان است ما وسط نداریم یا یکی کافر است یا موحد. اندیشه و تفکر این است، دین این است، متاسفانه این فضاها شکل نمی گیرد و اگر شکل بگیرد آن فیلم های انقلابی که ما انتظار داریم ساخته می شود. ما برای این که سینما را احیا کنیم باید فضای متفاوتی را ایجاد کنیم. باید اجازه داد آدم هایی که مطمئن هستند بیایند و فیلم بسازند. یکی از لطمه های بزرگی که سینمای انقلاب خورده مزدوری و قلم به نان فروشی است. پول می گیرند برای این مدیر و آن مدیر کار کنند باید برای انقلاب کار کرد. بازگشت به صفحه نخست گروه فضای مجازی انتهای پیام/
92/11/21 - 12:26
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها