واضح آرشیو وب فارسی:فارس: درد و رنج بیپایان فلسطینیان
استفاده رژیم صهیونیستی از گذرگاهها به عنوان اهرم فشار بر فلسطینیان
فلسطینیان برای استفاده از گذرگاههایی که مناطق مختلف فلسطینی را به سرزمینهای اشغالی مرتبط میکند، با مشکلات بسیاری مواجه هستند، این درحالی است که رژیم اسرائیل نیز از این گذرگاهها به عنوان اهرم فشاری بر فلسطینیان استفاده میکند.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری فارس در غزه ، وزارت خارجه دولت مردمی حماس در نوار غزه رژیم صهیونیستی را مسئول بستن 5 گذرگاه اصلی نوار غزه به جز گذرگاه «کرم ابو سالم» کرد که تنها توان برآوردن 20 درصد از نیازهای اهالی نوار غزه را دارد. رژیم صهیونیستی با نوار غزه از زمان اشغال آن در سال 1967 و از زمانی که نام نوار بر این منطقه نهاده شد و بر آن تا سال 2005 از لحاظ اداری و نظامی حاکمیت داشت، به عنوان منطقهای نظامی برخورد میکند و اگرچه در سال 2005 به صورت یک جانبه از آن عقب نشینی کرد، اما 17 درصد این منطقه هنوز تحت حاکمیت صهیونیستهاست و از آن عقب نشینی نکردهاند. رژیم صهیونیستی در 15 نوامبر 2005 توافقنامهای با تشکیلات خودگردان فلسطینی امضا و برای تردد در گذرگاهها شرایطی را وضع کرد که از جمله این گذرگاهها میتوان به گذرگاه رفح که هم اکنون تحت تسلط امنیتی مصری – فلسطینی است، گذرگاه کرم ابو سالم، گذرگاه «ایرز» یا بیت حانون و گذرگاه «کارنی» یا المنطار اشاره کرد. براساس توافق صورت گرفته فلسطینیان میتوانند، از گذرگاهها برای صدور کالاهای خود نیز استفاده کنند، اما عموماً اسرائیل مانع از این امر میشود و این موضوع خسارات بسیاری به اقتصاد فلسطینیان وارد میکند که روزانه بالغ بر یک میلیون دلار برآورد شده است. به عنوان مثال گذرگاه رفح براساس توافق گذرگاهها فعالیت عادی و طبیعی خود را در 25 نوامبر 2005 آغاز کرد، اما به سرعت اوضاع پس از به اسارت گرفته شده «گیلعاد شالیت» در 25 ژوئیه 2006 تغییر کرد. در دوره فعالیت عادی گذرگاه رفح که مدت 7 ماه را در برمیگرفت، 280 هزار فلسطینی با میانگین روزانه حدود 1300 نفر از این گذرگاه عبور میکردند، اما از زمان به اسارت گرفته شدن نظامی اسرائیلی یعنی از 25 ژوئیه 2006 تا 12 دسامبر 2006 این گذرگاه از مجموع 168 روز تنها 24 روز باز بود. «حنا عیسی»، استاد فلسطینی حقوق بینالملل در این ارتباط میگوید: با اینکه توافقنامه گذرگاهها به اسرائیل اجازه نمیدهد، به صورت یک طرفه اقدام به بستن گذرگاهها کند، اما این رژیم به دستاویز باز بودن گذرگاهها به شرط حضور ناظران اتحادیه اروپا متوسل میشود و مانع تردد فلسطینیان به بهانههای امنیتی میشود و این موضوع شرایط امنیتی دشواری را ایجاد میکند. کارشناسان حقوق بینالملل بر این نکته اتفاق نظر دارند که بستن گذرگاهها مجازات جمعی از سوی اسرائیل شمرده میشود و در چارچوب جنایات جنگی و ضد بشری قرار میگیرد. عیسی در این خصوص تاکید میکند که اقدام اسرائیل به مرتبط کردن باز و بسته بودن گذرگاهها به شرایط امنیتی اقدامی غیر قانونی و در تعارض با توافقنامههای بینالمللی و توافقنامه چهارم ژنو است که بر آزادی تردد و دستیابی به مایحتاج معیشتی در همه زمانها تاکید میکند. عیسی در ادامه به بعد قانونی توافقنامه گذرگاهها اشاره میکند و میگوید که این بعد به اسرائیل اجازه داده تا مجوزهای سفر و تردد فلسطینیان در این گذرگاهها و وسایل همراه مسافران را مورد بررسی قرار دهد و حتی شرط کرده که تشکیلات خودگردان 48ساعت قبل نام افرادی که خواهان عبور از گذرگاه هستند، را به مقامات ذیربط اسرائیلی اطلاع دهد، تا درباره تردد افراد تصمیم گیری کند. اما در کرانه باختری تعداد گذرگاهها در طول دیوار حائل و اطراف قدس اشغالی به 18 گذرگاه میرسد و این جدای از دهها مانع امنیتی و نظامی و ایست و بازرسی اسرائیلی است که در ورودی روستاها و شهرهای فلسطینی ایجاد شده است. در کنار این گذرگاهها مسیرهایی برای تردد خودروها به شرط داشتن مجوز عبور از مقامات ذیربط اسرائیلی و همچنین گذرگاههایی مخصوص مسافران بدون وسیله نقلیه ایجاد شده که مورد بازرسی بدنی الکترونیکی قرار میگیرند. گذرگاه «الکرامه» از مهمترین این گذرگاههاست که کرانه باختری را به اردن و بالعکس مرتبط میکند، همچنین باید از گذرگاه «قلندیا» نام برد که دو شهر قدس اشغالی و رام الله را به یکدیگر مرتبط میکند. حنا عیسى میگوید: پس از اشغال کرانه باختری و نوار غزه، اسرائیل تردد فلسطینیان را به کشورهای همجوار را بسیار محدود کرد. این درحالی است که به این امر اکتفا نکرد، بلکه نظارت خود را بر تردد فلسطینیان در مناطق داخلی که در نوار غزه و کرانه باختری و چه میان آنها و حتی بین یک شهر و روستا یا روستا با روستا یا شهر با شهر فلسطینی را نیز با ایجاد موانع نظامی اعمال کرد. عیسی گفت: اسرائیل پس از اشغال کرانه باختری و نوار غزه گذرگاهی را با کشور اردن به نام پل «ملک حسین» یا «پل اللنبی» ایجاد کرد تا مدتی پس از آن پل دیگری را هم به نام پل «الشیخ حسین» یا پل «دامیه» به عنوان گذرگاه تجاری بین اردن و سرزمینهای اشغالی به عنوان گذرگاه تجاری ایجاد کرد. این درحالی است که از اول به عبور مسافران و پل دامیه به عبور غیر فلسطینیان اختصاص یافته بود. اما در مرزهای مصر ایجاد و گشودن گذرگاهها به پس از امضای توافقنامه کمپ دیوید باز میگردد و در این راستا مشابه کرانه باختری و اردن در مرزهای مصر نیز دو گذرگاه در سال 1982 به نامهای گذرگاه رفح برای مسافران و گذرگاه العوجا برای کالاها ایجاد شد. عیسی تاکید میکند: سختگیریهای اسرائیلی و ممانعت از ارتباط کرانه باختری با نوار غزه بر اوضاع اجتماعی، فرهنگی، تربیتی و آموزشی فلسطینیان تاثیر بسزایی گذاشته است و همواره مانع ورود کالاها و مایحتاج فلسطینیان به ویژه در نوار غزه میشود، این در حالی است که این رژیم از گذرگاهها برای اجرای مجازاتهای جمعی علیه فلسطینیان استفاده میکند و این موجب شده تا در نوار غزه به دلیل ممانعت از ورود کالاهای اساسی مانند سوخت و دارو و شیر اوضاع انسانی در این منطقه به شدت رو به وخامت بگذارد. انتهای پیام/
92/11/15 - 08:43
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 62]