محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830490153
همه دارند حرف شان را پس می‌گیرند
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
روزنامه خندان همه دارند حرف شان را پس می‌گیرند طنز در روزنامه های کشور کم پیدا می شود و این یعنی روزنامه ها کم لبخند می‌زنند و آنها که روزنامه می‌خوانند هم به تبعیت از رسانه محبوب شان کمتر می خندند. حکمت ستون روزنامه خندان، در این است که طنز همه روزنامه های کشور را جمع کنیم و در جام جم آنلاین برسانیم به دست تان تا هر صبح، دستکم در اینترنت گردی روزانه، لبخندی روی لب تان بنشیند.
جام جم: در راستای نردبان آتش نشانی درست است که گفته اند: «پرواز را به خاطر بسپار / پرنده مردنی است...»؛ اما دل ما آن قدر نازک است که وقتی می فهمیم بر اثر فقدان لوله کشی گاز و قطع برق و سیستم گرمایشی، تعدادی از پرنده های بی زبان باغ پرندگان شیراز یخ زده اند، تا چند ساعت دچار سردرد حاد می شویم که بابستن دستمال هم رفع دردسر نمی شود؛ چه رسد به این که بشنویم در یک حادثه آتش سوزی، چند انسان بی گناه، بر اثر برخی سهل انگاری های احتمالی، دچار مختصری فوت شده اند. بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران.... بله، منظور ما حادثه آتش سوزی در خیابان جمهوری تهران است. در یک تولیدی لباس در طبقه پنجم یک ساختمان. حادثه تلخی که منجر به واکنش رئیس جمهور، مجلس، مدیریت شهری، شورای شهر و افکار عمومی شد و هنوز نیز خبرساز است و شورای شهر تهران، کمیته ای را برای بررسی این حادثه تشکیل داده است. باشد که بجز نردبان قدبلند، مقصرهای احتمالی دیگر هم اگر وجود دارند، شناسایی شوند. اگرهم وجود ندارند که هیچی. درست است که تلخی حادثه، همه را تحت تاثیر قرار می دهد، اما بررسی ابعاد و عوامل این اتفاق را باید به کمیته تحقیق و بررسی های کارشناسانه آنها واگذار کرد. در غیر این صورت، هر کسی ممکن است یک نظری بدهد. یکی نردبان اول را با تمام سیستم پیچیده کامپیوتری اش مقصر اعلام کند که باز نشده است؛ حال آن که عده ای دیگر می گویند که ماشین حامل دومین نردبان مخصوص نجات،20 تا 30 ثانیه بعد از خودروی اول در محل حاضر بوده است. یک عده معترضند که لااقل تشک نجات را پهن می کردند که اگر افتادند، داخل آن بیفتند و جان خود را از دست ندهند اما عده ای دیگر می گویند که به خاطر عرض کم پیاده رو، وجود درختان و موتورسیکلت ها و ازدحام مردم، عملیاتی شدن تشک نجات، به این آسانی ها که می گویند، نبوده است. جدا از این که تقریبا چهار تا 4.5 دقیقه زمان لازم هست تا تشک نامبرده توسط پمپ باد شود. عده ای معتقدند که با همین نردبان نجات، جان پنج نفر از هفت نفر گیر افتاده در آتش را نجات داده اند و اگر آن دو نفر عزیز از دست رفته نیز دچار هول و هراس و استرس و اضطراب نمی شدند و بر لبه فرسوده پنجره نمی ایستادند، تا لحظاتی بعدش در زمره نجات یافتگان بودند و کاش این گونه بود. نتیجه گیری لازم: همچنان که ملاحظه فرمودید، خیلی زود نمی شود قضاوت کرد. حتی در مقام همدردی که از اوجب واجبات تسلی دادن داغ دیدگان است. به جای دادن هرگونه نظر یا بسته پیشنهادی سر خود، فقط به طرح چند سوال بسنده می کنیم و بس: 1ـ آیا نردبان اول در محل آتش نشانی و قبل از حرکت، امتحان نشده است؟ و آیا تشبیه آن به چرخ هواپیما و سپس ارائه این توضیح و توجیه که هواپیمای با آن عظمت هم گاهی چرخش باز نمی شود؛ جالب است؟.... اگر بله، دقیقا کجاش جالب است؟ 2ـ آیا نمی شد قبل از حرکت ـ یا برای پرهیز از تأخیر ـ همزمان با حرکت و در طول راه، اقدام به باد کردن تشک نجات کرد؟ بعید است که برخی تحریم ها، ما را دچار کمبود باد کرده باشد. ما که هر شب فقط 30 ثانیه طول می کشد تا تشک خود را پهن کنیم. با این که خطر سقوط هم در کار نیست. مگر خطر غش کردن از بی خوابی و خستگی! 3ـ آیا نمی شود مسئولان زحمتکش آتش نشانی تهران که تاکنون با همین نردبان و تشک و غیره شان، در طول سال گذشته، جان قریب به 1390 نفر را از آتش سوزی نجات داده اند؛ با همان سعه صدر و بزرگواری که دارند، فقط به خاطر باز نشدن نردبان اول، از مردم عذرخواهی می کردند که موقتا آبی روی آتش باشد؟... مگر نه این که آتش نشان هستند؟ 4ـ آیا نمی شود برای جلوگیری از تکرار حوادث مشابه، بر صاحبان و مالکان ساختمان های ناایمن سخت گرفت؟ مگر سقوط یکی از کارگران خانم، چنان که از عکس ها و فیلم ها برمی آید، به خاطر شکستن و در رفتن بخشی از نمای ساختمان و لبه شل و ول پنجره نبوده است؟... اگر نبوده است که هیچ، اما اگر بوده است، بیخود که هیچ! کیهان: قله (گفت و شنود)
گفت: دیروز روزنامه زنجیره ای آفتاب یزد در صفحه اول با ذوق زدگی از دعوت ایران به کنفرانس ژنو 2، تیتر زده بود که «اگر در دولت قبل بودیم دعوتی از ایران صورت نمی گرفت»!
گفت: دیروز روزنامه زنجیره ای آفتاب یزد در صفحه اول با ذوق زدگی از دعوت ایران به کنفرانس ژنو 2، تیتر زده بود که «اگر در دولت قبل بودیم دعوتی از ایران صورت نمی گرفت»!
گفتم: ولی همون دیروز دبیر کل سازمان ملل دعوت از ایران را پس گرفت! حتماً امروز آفتاب یزد تیتر می زنه «اگر دولت قبلی بود پس نمی گرفت»! گفت: همین روزنامه در همان شماره دیروز از قول زیباکلام نوشته «دعوت ایران نشان از تحولات جدی در روابط ایران و غرب دارد»!
گفتم: خب! حالا که دعوت را پس گرفته اند، حتماً آقای زیباکلام می گوید «آنقدر روابط ما با غرب تحول پیدا کرده که حتی با ما شوخی هم می کنند»! و آفتاب یزد باید تیتر بزند که «بعله! اگر دولت قبلی بود بان کی مون به ما اخم می کرد»! گفت: این روزنامه های زنجیره ای مگر مجبورند تحلیل کنند که آبروریزی در پی داشته باشد؟!
گفتم: چه عرض کنم؟! دانش آموزی به مادرش گفت؛ دعا کن تا فردا صبح قله دماوند 21 متر کوتاه تر شود! مادرش با تعجب پرسید؛ چرا؟! و دانش آموز گفت؛ ارتفاع آن 5671 متر است ولی امروز در ورقه امتحانی ارتفاع آن را 5650 متر نوشته ام! قدس: مش غضنفر و عروسی های پرهزینه یَکی از آبِجیای عیالُم شووَرِش کارخِنه دارُ اَزی خَرپولایِ، خودِشَم ایقذَر فیسُ اِفاده دِره که مِگی بِچّه شایِ پَریونه. یَک دختَرَکه چُمبه یِ خُنُکیَم دِرَن که چَنشب پیشا عروسیش بودُ دادنِش به پسرِ یَک یَرِگه پولداری عینِ خودِشا. با ایکه هَمّه یِ مهموناشا اَزی شیکّان پیکّانا بودن که با لباسایُ ماشینایِ مَکُش مَرگِما آمده بودن ولی از مجبوریشا مارَم که قومایِ نِزدیکِشا بودِم دَوَت کِردَن. عروسی رِ به یَک باغی گیریفته بودَن که مُگُفتی قصرِ تابستونیِ امپراتورِ چینه. یَک گوروه نِوازنده یَم آورده بودن که مُگُفتی مِخَن سمفونی ُبتُوِن اجرا کُنَن. شامِشَم که مُگُفتی شام عروسیِ بِچّه بیل گیتسِ ایقذَر که هَمّه مُدل غِذا رو میز تارتُ پارت بود. بِجایِ ماشین عروسَم یَک کالسکه با دوتا اسبِ سیفیت بود. هَموجورَم تاراول وِل مِرفت رو هوایُ شاباش مِکِردَن. مایُ چَنتا دِگه از فامیلَم که نادارِم، فِقَط چِفتِ دیفال وایستِده بودِمُ به ای فِکِر مِکِردِم که اگِر ما آدمِم پس ایناها چیَن! حالا مو یِ مَش غضنفر موندُم ایناها که عروسیایِ پرهزینه یُ گیرون مِگیرن که به هَم یَکشب چَن مِیلون رِختُ پاش مُکُنَنُ اَندِزه خرجِ صدتا عروسی که مِشه بِرِیِ جِوونایِ مستحق گیریفت رِ یَکجا خرج مُکُنَن، آیا فِکِر مُکُنَن ازدواجی که خدا اَزِش قهرِش بیه یُ زندگی که از هَمو اولِش با اسراف شورو بِره، بِرِیِ ایناها زندگیِ بادَوومُ موندگارُ خوشی خواهد رَفت؟ شرق: پوریا عالمی به جای مسوولان شهری استعفا کرد بعد از حادثه آتش سوزی در کارگاهی در خیابان جمهوری، سخنگوی سازمان آتش نشانی شهر تهران به خبرگزاری «فارس» گفت: «دونفر از خانم ها که از پنجره های طبقه پنجم این ساختمان آویزان شده بودند» به دلیل ناتوانی در استقرار مستحکم خود «به پایین پرتاب شده و جان خود را از دست دادند.» ما اول چیزی نگفتیم و شک کردیم. فقط متوجه شدیم تقصیر اصلی «ناتوانی در استقرار مستحکم خود» است، نه عملکرد مسوولان، مدیران یا حتی مشکلات فنی آتش نشانی. بعد گفتیم عیبی ندارد، طرف خواسته مسوولیت را از روی دوش خودش بردارد، انداخته به گردن کارگران که هنگام آتش سوزی «در استقرار مستحکم خود لب پنجره» ناتوان هستند.
بعد معصومه آباد، عضو شورای شهر تهران، گفت: «نردبان کامپیوتری بوده و با مشکل روبه رو شده است که البته اینگونه مشکلات طبیعی است و خیلی از مواقع چرخ هواپیما باز نمی شود یا ترمز ماشین گرفته نمی شود.» باز هم هیچی نگفتیم. گفتیم حتما این عضو محترم معنی «سوانح طبیعی» را نمی داند و کلا جهان بینی مان فرق دارد. ولی وقتی دیدیم «فارس» قضیه را پیگیری کرده و از معاون خدمات شهری شهرداری تهران سوال کرده و او گفته: «کشته شدن دونفر از شهروندان در حادثه آتش سوزی خیابان جمهوری خواست و مشیت الهی است» شکمان برطرف شد.
به نظر ما هم مشیت الهی، برای بعضی ها به قیمت زندگی دیگران، معیشت زمینی رقم می زند. همچنین خواست خدا بوده که بعضی ها آشنا داشته باشند و بشوند مسوول وگرنه الان بیکار بودند و دستفروشی می کردند یا باید در کارگاه مشغول کارگری می شدند که خواست و مشیت الهی دامنگیرشان بشود یا نشود. (ما نمی دانیم.) بعد هم، وقتی پل در دست ساخت یا پل افتتاح شده ریخت روی سر مردم، ما چیزی نگفتیم. چون به هرحال پل است دیگر. می ریزد. تقصیر مسوولان چیست؟ اصلا پل را می زنند که بریزد.
وقتی هم یک دفعه وسط خیابان حفره و چاه و مغاک باز شد و ماشین و بشر هردو زیر پاشان خالی شد، باز هم ما چیزی نگفتیم.
چون به هرحال خیابان است دیگر. یکهو خسته می شود خمیازه می کشد دهانش را باز می کند. وقتی هم که هوای آلوده منجر به مرگ به صورت روزانه شد، باز هم چیزی نگفتیم. هواست دیگر. یک عمر صاف بوده، حالا پس شده. وقتی هم جمع آوری دستوری دستفروشان مترو، منجر به این شد که یک دستفروش که تنها امیدش یعنی دستفروشی را از دست بدهد، خودش را انداخت زیر مترو، باز هم چیزی نگفتیم.
چون دستفروشان همان طور که روی بیلبوردهای شهرداری با فونت بزرگ نوشته شده تا توی چشم شهروندان بروند، تنها معضل اجتماعی ما محسوب می شوند. در همه موارد بالا، ما توقع داشتیم یک مسوول به صورت نمادین استعفا بدهد. واقعا نمادین است ها. نه اینکه فکر کنید استعفا بدهند برمی گردند خانه شان. نه. از اینجا استعفا بدهند، بروند یک ساختمان آن طرف تر بشوند مسوول یک چیز دیگر که دست کم با جان مردم در تماس مستقیم نباشند. حالا که کسی اصولا استعفا نمی دهد و همه تقصیرها گردن اشیای بی جان یا دست های ناتوان کارگران است که نمی توانند خودشان را لب پنجره آویزان نگه دارند، ما خودمان استعفا می دهیم تا در تاریخ بدعت گذار باشیم. اما نمی دانیم از چی استعفا بدهیم؟ از حقوق شهروندی چطور است؟ از شهروندی؟ بسیار خب.
به صورت کلی از شهروندی استعفا می دهیم و می رویم باشگاه دستمان را قوی کنیم تا اگر آتش سوزی شد بتوانیم از پنجره چندهفته آویزان بمانیم تا مدیران و مسوولان شهری به صورت آزمون و خطا پیشرفت کنند. تهران امروز: همه دارند حرف شان را پس می گیرند شاید اشکال اصلی بر سر تربیت و فرهنگ امثال من است که ازقدیم در خاطرمان مانده است که مرد، حرفش را پس نمی گیرد. و اگرنه در اصل موضوع که اصلا جای اشکال نیست . یک آدم مهمی مثل دبیرکل سازمان ملل ، وقتی حرف می زند ، بعد دعوتنامۀ کتبی می فرستد ،بعد دوباره روی آن حرفش تأکید می کند.
آدم خیال می کند که دبیرکل سازمان ملل هرچه باشد آدم است و احتمالا مرد است و می داند که مرد حرفش باید روی حساب باشد تا مجبور نشود حرفش را پس بگیرد. اما مردانگی آن آدم به آن مهمی فقط یک روز دوام دارد، به عبارتی استقامت ندارد و پس از یک روز حرفش را پس می گیرد، کتباً و شفاهاً و اعلام می کند که نفهمیده است و شکر خورده است و همین جوری یک چیزی از دهانش پریده است، بدون اینکه با اوباما جانش مشورت کند. این از دبیرکل به آن گندگی ! حالا او غریبه است و اجنبی است و آدم خیلی نگران مردانگی و قول مردانه او نباشد هم جای نگرانی نیست. اما یک دفعه می بینی که از همین صدا و سیمای خودمان یک نفر با یک صدای پر هیبتی دارد ترانه می خواند و هی تکرار می کند : گفته بودم عاشقم حرفمو پس می گیرم! حالا این را چه کارش کنیم؟ بگوییم غریبه است؟ نمی شود. بگوییم دبیرکل است؟ نمی شود؟ صداو سیمای خودمان است ، شبکه ماهواره ای که نیست تا بگوییم صدای خواننده غیر مرد را هم پخش می کند و گناهش به گردن خودش است. اصلا فرض می کنیم که ترانه ، خیلی حرفش جدی نیست و ادا و اطوارهای عاشقانه است و ترانه سرا همین طوری یک چیزی از دهانش پریده و گفته مثل آن یکی که می گوید : این نه منم من، نه من منم من! یا آن دیگری که می گوید : وطنم پاره تنم ! یعنی خودش را به اندازه کره زمین یا دست کم قارۀ آسیا بزرگ می بیند که وطنش، یعنی سرزمین پهناور ایران، پاره ای از تن یک ترانه سرا و خواننده می شود. باشد قبول می کنیم که ترانه ، اگر حرف حسابی نزد و اگر حرفش اسطقس محکمی نداشت، می شود زیرسبیلی رد کرد و نادیده گرفت. اما این یکی را چه کنیم که وقتی چند تا از مدیران کلان در آموزش و پرورش، می آیند و اعلام می کنند که مطالعه کرده اند و فکر کرده اند و گرد جهان گردیده اند و به این نتیجه رسیده اند که فرزندان ایران و گلهای خندان باید از کلاس پنجم بروند کلاس ششم و هفتم و همین جور بگیر و برو بالا! یعنی همین دورۀ راهنمایی بوده که نظام تعلیم و تربیت ما را به این روز انداخته است که فرزندان ایران، این گلهای خندان بعد از 10 دوازده سال درس خواندن، از نوشتن دو خط نامه به زبان مادری شان هم عاجزند، چه رسد به عربی و انگلیسی . پس با عجله کلاس ششم درست کردند و به قول خودشان مجبور شدند حتی راننده ها و آبدارچی ها را در کسوت معلم سر کلاس بفرستند تا بنیاد تعلیم و تربیت ، را از بنیان متحول کنند. یک سال گذشت و آمدند اعلام کردند که ، حرف مان را پس می گیریم و خطا کردیم و چه کردیم و چه ها کردیم! گفتند همان تعطیلی پنج شنبه های مدرسه هم غلط بوده و فرزندان ایران این گلهای خندان را از درس و مشق محروم نکنید. دوهفته بعد گفتند تعطیلی پنج شنبه خیلی هم خوب است و در فرایند آموزش تأثیر مثبت دارد و ما حواس مان به آن تأثیرات مثبتش نبوده است! مطلب ما همین جا تمام است و دربارۀ پس گرفتن حرف، حرف دیگری نداریم.
پنج شنبه 03 بهمن 1392 9:45
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 47]
-
گوناگون
پربازدیدترینها