محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804000043
ديپلماسي سينمائي چه مي‌كند؟
واضح آرشیو وب فارسی:تابناک: ديپلماسي سينمائي چه مي‌كند؟
عصر پنج‌شنبه 28 آذر نشر ثالث ميزبان اهالي فرهنگ و هنر و ادبيات ايران بود براي رونمايي يك كتاب؛ «۱۹۷۰ روز در شماره شش ژان بارت» نوشتهٔ حجت‌اله ايوبي.
قرار بود دكتر احمد جلالي هم يكي از سخنران‌هاي اين مراسم باشد. اما نماينده سابق ايران در يونسكو به دليل سفر به اين مراسم نيامد و يادداشتي منتشر كرد.
در متن كامل يادداشت رئيس پيشين كنفرانس عمومي يونسكو، رئيس پيشين مجمع عمومي كنوانسيون ميراث جهاني در يونسكو، و سفير پيشين ايران در اين سازمان چنين آمده است:
قدرت تصوير و ديپلماسي سينمائي
آنچه در اين نوشته مي‌آيد فقط به مقولۀ سينما به معناي اخصِ آن مربوط نمي‌شود بلكه به مولفه قدرت تصوير در فرهنگ و در مصونيت ملي و ديپلماسي عمومي نيزنظر دارد.
بهانه‌ي اين يادداشت، برگزاري مراسمي بود (در۲۷ آذر ۹۲) به مناسبت رونمايي كتاب «۱۹۷۰ روز در شماره شش ژان بارت» به قلم دكتر حجت‌اله ايوبي رايزن بسيار موفق پيشين فرهنگي ايران در فرانسه و رئيس كنوني سازمان سينمايي كشور كه نشر ثالث منتشر كرده است. از قضاي روزگار، و بخت خوب من، دوران ماموريت ايشان در پاريس مصادف شده بود با بخشي از دوران سفارت بنده در يونسكو. همكاري و همدلي و حمايت‌هاي صادق خرازي، سفير پركار و موفق و خوش ذوق ايران در فرانسه اسباب دلگرمي همه‌ي ما بود كه شرح زحمات و خدمات او در اين مختصر نمي‌گنجد.
من شاهد بسياري از آنچه ايوبي در اين كتاب آورده (و آنچه فروتنانه نياورده) بوده‌ام و حرف‌هاي بسيار در باب فعاليت‌هاي آن دوران و بعد از آن دارم كه در جاي خود گفتني است. اما چون او فعلا رئيس سازمان سينمائي كشور است مي‌خواهم فرا‌تر از ذكر گذشته، به اميدي براي آينده بپردازم زيرا توان انديشگي و هنري سينماگران ايران يكي از ظرفيت‌هاي ذي قيمت ما براي تدارك آينده‌اي بهتر براي كشور است.
قبل از هر چيز دو نكته را عرض مي‌كنم: اول آنكه وزن و اعتباري كه تاريخ به نام ايران و تمدن ايراني داده است سرمايه‌اي نيست كه بشود به آساني در لحظه ايجاد كرد يا در لحظه از ميان برد. يادمان باشد كه اين سرمايه فقط اسباب تفاخر به گذشته نيست بلكه اسباب امنيت استراتژيك كشور در آينده نيز مي‌تواند باشد مشروط بر آنكه جوهر هنر و كاربرد آن را بشناسيم و به اهلش بسپاريم. دوم آنكه بيرون كشيدن گنج نهفته در فلات استعدادهاي هنري و خلاقِ نيروي انساني كشور از زير آوار غفلت يا غرض، و تبديل آن به سرمايه‌ي بالفعل، عامل پرقدرتي است براي پشتيباني از تماميت و امنيت كشور در مقابل مخاطرات جهاني و مشكلات منطقه‌اي.
فريادا كه هنوز هم بعضي ارباب منصب و مسند توجه نمي‌فرمايند كه در جهان امروز، مظاهر فرهنگي و تمدني فقط جنبۀ تزييني و نمايشي و تفاخر تاريخي ندارند، بلكه ظرفيت ايجاد مصونيت استراتژيك دارند. يك نكته از اين معني گفتيم و همين باشد. اين يادداشت كوتاه هم جاي شرح و بسط نيست. شايد هم اصلا لازم نباشد چون: آن كس است اهل بشارت كه اشارت داند نكته‌ها هست ولي محرم اسرار كجاست؟ هر كه آمد به جهان نقش خرابي دارد در خرابات بگوييد كه هشيار كجاست؟
*******
سخنرانان محترم مراسم رونمائي فوق الذكر هم، به ظرافت و دقت، گفتني‌هاي بجا فرمودند. بنده هم به اقتفاي آنان مي‌روم و نكته‌هايشان را پژواك مي‌دهم و عرض عرض مي‌كنم كه وقتي يك مسول فرهنگي رسمي توان استفاده‌ي درست از ظرفيت هنر و هنرمند را ندارد، و اصلا در چنين قد و قواره‌اي نيست، لاجرم به كار هنرمند به چشم ابزار تبليغاتي براي موقعيت يا نظر خود نگاه مي‌كند. هنرمند هم حساس است و اين را به خوبي حس مي‌كند - كه اگر حس نكند كه هنرمند نيست؛ اعصابش بهم مي‌ريزد؛ حالش بد مي‌شود؛ و مي‌گريزد؛ و حتي موضع مي‌گيرد.
اما وقتي مي‌بيند كه يك مسئول اينطور نگاه نمي‌كند. بلكه بالعكس، امكانات خود را در خدمت هنر كشور و براي عزت كشور قرار مي‌دهد، مي‌شكفد؛ مي‌بالد؛ مي‌تراود؛ و گرم پاي به ميدان مي‌گذارد. و اين حس را مي‌گيرد كه «من» مطرح نيست بلكه «ايران» و «مردم» و «معنويت» مطرح است. با چنين نگاهي است كه مديران حوزۀ فرهنگ و هنر مي‌توانند پايگاه‌ها و نهادهاي فرهنگي را از تنگناي انحصار بازيگران صرفا كارمند خارج كنند و ميدان را براي شكوفائي همۀ استعدادهاي درخشان جامعه بگسترانند.
******
اين اصل را نبايد از ياد ببريم كه براي هنرمندِ اصيلِ خلاق، لازمه‌ي كار بهتر حال بهتر است. نگاهي به زيبائي و شكوه و وقار ميراث فرهنگي مادي و معنوي و زباني كه در پهنۀ ايران كهن برجاي مانده است به ما مي‌گويد كه گويا خالقان آن آثار حال خوشي داشته‌اند. از حال بد كه قال خوش نمي‌زايد. مولانا چه نكتۀ بزرگي را چه ساده و كوتاه باز گفته است:
فكري بُدست افعال‌ها، خاكي بُدست اين مال‌هاقالي بُدست اين حال‌ها، حالي بُدست اين قال‌ها
پس قابل درك است كه چرا انتظار هنرمندان و از جمله سينماگران ما اين است كه كمك كنيم كه حالشان بهتر باشد تا كارشان هم بهتر شود. و حال خوبشان را نگيريم. مگر مي‌شود از يك طرف، با هزار زبان و هزار نشان به صاحب هنر و انديشه‌اي حالي كني كه او را قبول نداري و از او حذر مي‌كني و مي‌گريزي، و از طرف ديگر از او انتظار داشته باشي كه يار و همكار و همدل باشد و هرچه دارد در طبق اخلاص پيش بياورد؟
البته مي‌شود جمعي محدود و بي‌خاصيت را جمع كرد و سخنراني فرمود و براي دستگاه متبوع خود هم با عكس و تفصيلات گزارشي سر هم كرد. اما مسلما نه پيوندي ايجاد مي‌شود و نه همزباني. تا چه رسد به همدلي:
هم زبانى خويشى و پيوندى است
مرد با نامحرمان چون بندى است
اى بسا هندو و ترك هم زبان
اى بسا دو ترك چون بيگانگان
پس زبان محرمى خود ديگر است
هم دلى از هم زبانى بهتر است
غير نطق و غير ايما و سجل
صد هزاران ترجمان خيزد ز دل
باور كنيم كه در شهر هنر، «حصاري به سواري گيرند». جهان امروز با فن آوري ارتباطي و هنر تصوير و سينما - كه تكيه‌ي اين يادداشت بر ارجمندي جايگاه آن است - مي‌تواند صد هزاران ترجمان دل پر نور و پر غوغاي تمدن و فرهنگ ما را به دل‌هاي جهانيان بنشاند. كاش روزي را ببينيم كه استعدادهاي شگفت سينماگران ايران چنان بشكفند كه نه فقط در درون مرزهاي حساسيت‌ها و نيازهاي مردم ايران، كه در حوز‌ه‌ي نيازهاي جامعه‌ي بشري به سامان دادن گفتمانِ محرمي فطرت‌ها كمك كند و به عرصه‌ي عرضه‌ي صد هزاران ترجمان دل بپردازد.
اصالت گفتمان ديني ما هم همان اصالت گفتمان فطرت آدمي است:
فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا فِطْرَتَ اللَّـهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا لَا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّـهِ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَلَـكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ. يعني: پاكدلانه به دين روي بياور، همان فطرت خدائي كه آفرينش مردمان بر آن است، در آفرينش الهي تغييري راه ندارد، دين استوار اين است، اما بيشترينه مردم نمي‌دانند. (۳۰: سورۀروم). به عمق عبارت توضيحي «لا تبديل لخلق الله» در زبان وحي بينديشيم. گستره‌اي عظيم در اعجاز ايجاز دلرباي قرآن كريم.
باور كنيم كه نه فقط آبروي فرهنگي و معنوي ما كه امنيت و اقتدار مملكت از اين موهبت سود خواهد برد. و به ما اين توان را خواهد داد كه به عنوان يك كشور صاحب نظر براي مشاركت در مسائل فراوان و مشترك اجتماعي و فرهنگي و انساني همه‌ي بني آدم قد برافرازيم. سينماي ايران اين توان را دارد و فرهنگ تاريخي ما اين كشش را.
******
دارم بي‌تكلف مي‌نويسم اين يادداشت را. و با عجله. از كمي وقت. پس راه را بر ذكر تاثير نزديك‌ترين تصوير كه ذهنم را كلافه كرده است نمي‌بندم. همين ديروز تلويزيون‌ها ديدم. صحنه‌هاي آوارگان سوريه را در اين سرما. پس از صد و ده سال در مصر برف آمده. سرمائي بي‌سابقه همۀ آن منطقه را بي‌تاب كرده. گرسنگي و بي‌خانماني و بي‌پناهي. شش و نيم ميليارد دلار از سازمان ملل تقاضاي كمك اظطراري شده است. اين بزرگ‌ترين رقم تقاضا از اين نوع در سازمان ملل است. اما اين فقط بخشي از فاجعه است كه به چشم مي‌آيد. بسياري از ابعاد داستان پنهان است.
مثلا، چون از جهت سوابق كاري، با بررسي موضوع آموزش و مشكلات آن در حوزۀ بين المللي سر و كار داشته‌ام، داشتم فكر مي‌كردم كه وضع تحصيل و آموزش فرزندان اين دو ميليون آواره چه مي‌شود؟ ما چه مي‌توانيم بكنيم تا توجه جهان را به ابعاد پنهان فاجعه نيز جلب كنيم؟ فكر مي‌كنم توان سينماگران ما، و بخصوص مستند سازان ما، در اين ميان استثنائي و كارساز است. يونسكو، بالقوه، يكي از دروازه‌هاي انتقال تاثير اين هنر است براي ايجاد حساسيت‌هاي نهادينه نسبت به اين فاجعۀ آموزشي و پيدا كردن راههاي جبراني. دستگاه ديپلماسي ما در بعد سياسي و رسمي دارد كار خود را مي‌كند. اما، در جهان امروز، ديپلماسي عمومي ابزار بسيار قدرتمندي است.
فكر مي‌كنم در مجموعه‌ي سينماي ايران، اين توانِ انديشگي و تكنيكي و تصويري نهفته است كه بتواند بازوي ديپلماسي عمومي قدرتمندي در ايجاد اين تحرك در چارچوب سند ملل متحد در اهداف هزارۀ سوم در بعد آموزشي آن باشد. چرا كه نه؟ و فكر مي‌كنم منزلت واقعي ايران تاريخي و معنوي اين را ايجاب مي‌كند. نگاه به اينهمه استعدادهاي متنوع و خلاقِ سينمائي كه در كشور ما مي‌جوشد، اين آرزو را نيز در دل مشتاقانِ سربلندي اين مرز و بوم مي‌جوشاند كه روزي توان جمعي سينمائي ما، علاوه بر گذر از مشكلات امروز خود در داخل، بتواند بازوي موثر ديپلماسي عمومي كشور در مقابل دشمنانِ تماميت ارضي و امنيت و احترام اينكهن سراي عزت و حرمت نيز باشد.
سينماي ايران اين توانِ نهان را در خود دارد كه، علاوه بر شاني كه اكنون دارد، معرف سامان دادن به يك گفتمان ديپلماسي سينمائي براي انسان و عدالت در سطح جامعه‌ي بشري نيز بشود. و در نهادهاي آموزشي بين‌المللي مرجعيت معنوي تصويري و انديشگي پيدا كند. رگه‌هاي اين نوع توانائي و ژرف نگري و نو آوري و بديع انگاري، در آثار سينماگران برجستۀ ما بارز است. جهانِ امروز جهانِ قدرت تصوير است، قدرتِ زبان. تصوير زبان است.
زبان در جهانِ امروز يكي از منابعِ قدرت است. منظورم زبان به معناي وسيع آن است. تكرار مي‌كنم كه اين مهم، به منزله‌ي افزايش عمق استراتژيك ما در امنيت ملي است. اگر اين راه باز شود، به سهم خود، متعاقبا توضيح خواهم داد كه چرا و چگونه اين ترفيع گفتماني، نه تنها منزلت جهاني ما، كه سطح مصونيت و اقتدار ملي ما را نيز ارتقاء خواهد بخشيد. اين زيبنده‌ي جايگاه تمدني ايران است و استعدادهاي ايران شايستۀ آن.
*******
بگذاريد پيشاپيش راهِ يك بهانه‌ي مرسوم را هم ببندم و آن اينكه در بسياري از نهادهاي كشور ما، همينكه صحبت از لزوم حركتي مي‌شود، اول از همه، مي‌گويند بودجه! باور بفرمائيد كه مشكل مملكت بودجه نيست. مشكل مديريت منابع است. مثال متناسب با اين نوشته همين كارنامه موفق رايزني فرهنگي ما در پاريس در دوراني است كه در بالا اشاره شد. فكر نكنيد بودجه و امكانات مادي گسترده و خاصي داده بودند. نه كم و بيش همان بودجه معمول رايزني بود و همان منابع.
اما ايوبي توانست امكانات خفته را بيدار كند: امكانات شهرداري‌هاي پاريس، كاخ ورساي، كليساي سن سولپيس و ميدان جلوي آن، يونسكو، و ارتباطات از يك طرف، و جلب محبت و همكاري نيرو‌ها و استعداد‌ها و ظرفيت‌هاي مغفول در داخل كشور از طرف ديگر. مديريت منابع يعني همين. وقتي راه را درست انتخاب شود، خود راه بگويدت كه چون بايد رفت. اميدوارم ايوبي از سنگ اندازي‌هاي اين عرصه‌ي پر بلا خسته نشود. و سينماگران ما نيز.
عباسعلي وفايي در بيستمين ماه‌گفتار از «جهان هستي از نگاه مثنوي مولوي»
«جهان هستي از نگاه مثنوي مولوي» عنوان سخنراني دكتر عباسعلي وفايي در بيستمين ماه‌گفتار بنياد شمس تبريزي و مولاناست.
به گزارش بنياد شمس تبريزي و مولانا، اين نشست روز شنبه هفتم دي‌ماه ۱۳۹۲ از ساعت ۱۷ در محل تالار شمس واقع در خيابان اقديسه (موحد دانش)، كوچه نيلوفر، شماره ۳ برگزار خواهد شد.
از اين پس ماه‌گفتارهاي بنياد شمس تبريزي و مولانا روزهاي شنبه اول هر ماه برقرار خواهد شد.
عباسعلي وفايي متولد سال ۱۳۴۴ زرند، دكتراي زبان و ادبيات فارسي از دانشگاه تهران و عضو هيأت علمي دانشگاه علامه طباطبائي است.
در كارنامه پژوهشي اين مدرس دانشگاه و پژوهشگر ادب فارسي، علاوه بر ده‌ها مقاله در نشريات و مجله‌هاي تخصصي كتاب‌هاي تصحيح ديوان سلمان ساوجي، تصحيح كتاب مرادالعارفين صوفي اله يار، تصحيح كتاب مفتاح الاسرار آدينه محمد خوارزمي، تصحيح كتاب روضة خلد مجد خوافي، سفر در آينه، فرهنگ لغات مخفف، فارسي عمومي، دستور زبان فارسي، پژوهش‌هاي زباني، دستور زبان كاربردي متن ادبي، بايدها و نبايدها در زبان فارسي، دستور زبان فارسي، قصايد مصنوع در ادبيات فارسي، تأثير زبان فارسي بر زبان ازبكي، دانشنامة زبان و ادبيات فارسي قرن بيستم ازبكستان، سيماي فرهنگي ازبكستان، واژه‌هاي فارسي در ازبكي، مجموعه مقالات همايش بين المللي استادان زبان و ادبيات فارسي، فرهنگ فارسي - ازبكي، دستور تطبيقي زبان فارسي و عربي، كلبانگ آشنايي (مجموعه مقالات)، شعر فني و فن شعر، نقد دستور، فارسي ششم ابتدايي (خواندني - شنيداري)، با زبان فارسي (مجموعه مقالات) با همكاري دكتر رضا مراد صحرايي و دستور توصيفي بر اساس واحدهاي زبان فارسي ثبت شده است و نقد دستور (را در انشارات سخن) در دست چاپ دارد.
چهارشنبه 4 دي 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تابناک]
[مشاهده در: www.tabnak.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 87]
-
گوناگون
پربازدیدترینها