محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803351517
سرمقالهآقاي ظريف تا فرصت هست «اروپاي دوم» را جدي بگيريد
واضح آرشیو وب فارسی:خراسان: سرمقالهآقاي ظريف تا فرصت هست «اروپاي دوم» را جدي بگيريد
اظهارات جديد اوباما در انديشكده بروكينگز كه احتمال موفقيت تفاهم با ايران را حدود 50 درصد دانسته بود بار ديگر اين سوال را پيش روي سياستگذاران ايران قرار داد كه آيا درست است كه همه تخم مرغ هاي خود را درون سبد تفاهم نهايي با 1+5 گذاشت يا بايد راه هاي جايگزين را نيز در دستوركار قرار داد تا اگر كار به بن بست رسيد در موضع انفعال قرار نگيريم؟ اصولا آيا راه جايگزيني جز تمركز برتفاهم با 1+5 وجود دارد و در صورت پاسخ مثبت آن سياست جايگزيني كه بهتر است به صورت همزمان پيگيري شود، چيست؟ پاسخ به اين سوال را در جمله اي خلاصه مي كنم: راهبرد وارد كردن «اروپاي دوم» به صحنه ديپلماسي هسته اي بهترين سياست جايگزين است كه بايد همزمان با راهبرد تفاهم با 1+5 در دستور كار ديپلماسي هسته اي ايران قرار گيرد.
پيش از اينكه تعريفي از اروپاي دوم ارائه كنم و راهبرد پيشنهادي را توضيح دهم ضروري است تاكيد شود استراتژي تك راهبردي تيم هسته اي ايران كه صرفا بر به "تفاهم" رسيدن با 1+5 تمركز دارد ممكن است باعث فرصت سوزي بزرگي شده و خطر انفعال ديپلماتيك را در آينده ايجاد كند. استراتژي تك راهبردي مذكور بر دوپايه استوار است: اول حقانيت و منطقي بودن مواضع صلح آميز هسته اي جمهوري اسلامي و دوم پذيرش اين مواضع توسط كشورهاي مقابل در صورت ديپلماسي فعال همراه با منطق و انعطاف. اما آيا اعتمادصرف به اين دو مبنا امري پرريسك محسوب نمي شود؟
غير از مانع بزرگ و غيرقابل پيش بيني مانند كنگره آمريكا كه حداقل فعلا تحت نفوذ لابي صهيونيستي و نئومحافظه كاران قرار دارد، مي توان به يادآورد كه اعتماد به همين دو مبنا بود كه باعث شد آقاي روحاني با اينكه سيگنال هاي خيلي مثبتي در اجلاسيه هاي اسفند 82 و شهريور 83 شوراي حكام آژانس در تعديل قطعنامه سوم و پنجم آژانس از سوي روسيه و چين گرفته بود همچنان صرفا تفاهم با سه كشور اروپايي را تنها راهبرد خود قرار داده و توافقنامه پاريس را در آذر 1383 به اميد به تفاهم رسيدن امضا كند و حكم بر ادامه تعليق كامل فعاليت هاي هسته اي ايران دهد اما نتيجه اين شد كه بعد از بدعهدي هاي مكرر اين سه كشور كه مورد اعتراض صريح و تند خاتمي رئيس جمهور وقت قرار گرفت، ديپلماسي او در موضع انفعال كامل قرار گرفت و به منتقد آن دوران خود يعني لاريجاني سپرده شد.
البته آن دوران، انفعال ديپلماسي روحاني معادل بن بست كامل سياست خارجي ايران نبود چرا كه از يك طرف ايران در فناوري صلح آميز هسته اي راه نرفته بسياري پيش روي خود مي ديد كه بد عهدي سه كشور اروپايي را بسان فرصتي، غنيمت شمرد و يك به يك گام در مسير تحقق آن ها گذاشت و از طرف ديگر لاريجاني با وارد كردن «شرق» به صحنه ديپلماسي هسته اي، 1+5 را بنيان نهاد و جايگزين سه كشور اروپايي كرد و توانست با ديپلماسي فعال از صدور قطعنامه به مدت يك سال جلوگيري كند و در نهايت نيز تا زماني كه لاريجاني مديريت ديپلماسي هسته اي را به دست داشت با تحريم هايي كم دامنه و كم اثر روبه‌رو شود. اما اكنون كه ايران به نهايت خواسته هاي هسته اي خود از نظر فني رسيده است و با تحريم هايي موثر روبه‌رو است آيا شكست احتمالي دوباره استراتژي تك راهبردي دولت روحاني، بن بستي پرهزينه بر كشور تحميل نخواهد كرد؟
به نظر مي رسد سه راه پيش روي ديپلماسي ايران باشد اول "تفاهم" با 1+5 كه در صورت موفقيت بهترين و پرمنفعت ترين نتيجه را در پي دارد ، دوم ايجاد شكاف درون 1+5 و "منزوي كردن" آمريكا همانند سال هاي85 و 86 و سوم وارد كردن بازيگران جديد به عرصه ديپلماسي هسته اي همانند دوره وارد كردن روسيه و چين به مذاكرات. راه اول توسط آقاي ظريف به جد درحال پيگيري است و همچنان بايد در دستوركار قرار داشته باشد. با توجه به اينكه اوباما ، بوش نيست و هم اكنون سه كشوراروپايي نيز خود جزو تحريم كنندگان اصلي ايران محسوب مي شوند راهبرد دوم يعني شكاف بين اروپا و آمريكا مشابه دوره سالهاي 85 و 86 را مي توان منتفي تلقي كرد اما راهبرد سوم مي تواند فرصتي باشد براي دولت خوشنام روحاني در ميان دولتمردان كشورهاي "اروپاي دوم" به عنوان بازيگران جديد. در اين راهبرد، همزمان كه براي "تفاهم" تلاش مي شود، به جاي شكاف در 1+5 شكاف در اتحاديه اروپا هدف دوم ديپلماسي قرار مي‌گيرد .
اشتباه نشود منظور ما از «اروپاي دوم» كشورهاي فقير اروپايي نيست بلكه اتفاقا منظور اصلي كشورهاي مهم اروپايي مانند ايتاليا، اتريش، فنلاند، نروژ، هلندو...هستند كه اتفاقا از نظر اقتصادي و رفاه جزو كشورهاي توسعه يافته تلقي مي شوند اما بدون در نظر گرفتن منافع ملي و منطقه اي براساس غفلتي تاريخي از لحاظ سياسي دنباله رو چشم و گوش بسته كشورهاي فرانسه ، انگليس و آلمان هستند.
منطق مواضع هسته اي جمهوري اسلامي رسيدن به جايگاهي است كه هم نياز توليد سوخت ايران در آن تامين مي شود هم با پذيرفتن نظارت هاي بين المللي تضمين هاي كافي به ديگر كشورها داده مي شود به گونه اي كه اين اطمينان داده مي شود كه امكان توليد سلاح هسته اي در ايران ميسر نخواهد بود. اين منطق كه حتي كليات راهكار فني آن نيز پيش از اين در مداليته مردادماه 1386 بين ايران و آژانس مورد توافق قرار گرفته بود، به قدري قابل دفاع است كه اگر مورد پذيرش چهار كشور غربي 1+5 قرار نگيرد به معناي زياده خواهي آن كشورها محسوب مي شود و دليلي ندارد كه اگر ديگر كشورهاي اروپايي در جريان متن مذاكرات و مواضع منطقي ايران قرار گيرند منطق مستدل و محكم ايران را نپذيرند.
به سه دليل احتمال جدي دارد كه سه كشور آمريكا و انگليس و فرانسه بعلاوه كشور آلمان كه تلاش مي كند خود را در تراز بين المللي با آن ها همراه كند،حاضر به پذيرش موضع منطقي ايران نشوند: اول برخي تندروي هاي گروه هاي پرنفوذ داخلي آمريكا، انگليس و فرانسه براي رعايت منافع اسرائيل؛ دوم منافع استراتژيك در دست داشتن انحصار غني سازي و توليد سوخت هسته اي كه همچنان مهمترين منبع انرژي قرن 21 محسوب مي شود و سوم منافع استراتژيك ناشي از حفظ سلطه هژمون برنظام بين الملل براي كشورهايي كه از بعد از جنگ جهاني مديريت نظام بين‌الملل را در دست داشته اند و ايران اين جايگاه را به شدت به خطر انداخته است اما كشورهاي اروپاي دوم كه زمام تصميم گيري درباره سياست خارجي خود را به چند كشورخاص سپرده اند، نه منافعي در سه محور فوق دارند و نه هيچ يك از آن سه محور، دغدغه اي جدي در سياستگذاري هاي ملي آن ها محسوب مي شود.
آنها فقط به دليل نگراني از به وجود آمدن كشوري داراي سلاح هاي هسته اي، با تحريم هاي شديد عليه ايران موافقت كرده اند اين سوء برداشت نتيجه اطلاع رساني يك طرفه امپراتوري رسانه اي غرب و ديپلماسي منفعل تيم آقاي دكتر جليلي است اما نگاهي ژئوپلتيك به اروپا تاييد مي كند كه درون اروپا شكاف هاي تاريخي، فرهنگي، قومي، سياسي و اقتصادي زيادي وجود دارد و به همين دليل عمده كشورهاي اروپايي غير از چند كشوري كه در ماجراي پرونده هسته اي ايران در عمل رهبري ديگران را به عهده گرفته اند ، نه تنها با ايران هسته اي كه حاضر به پذيرفتن تمام نظارت هاي بين المللي است، «تضاد منافع استراتژيك» ندارند بلكه در شرايطي كه اتحاديه اروپا با بحران اقتصادي دست و پنجه نرم مي كند، مي توانند از تعامل با ايران به عنوان بزرگترين منبع نفت و گاز دنيا، مرهمي براي دردهاي اقتصادي خود استفاده كنند و روشن است كوچكترين شكاف در اتحاديه اروپا يعني بي ثمر شدن تحريم ها و يا حداقل مجبور كردن آمريكا به امتياز دادن براي حفظ اجماع عليه ايران.
تنها مانع اين مسئله درحاشيه ماندن و بي اطلاعي آن ها از واقعيت مواضع هسته اي ايران و عدم روشنگري توسط ايران است زماني كه شهريور 1386 در اجلاس فنلاند 22 كشور اروپايي خواستند پاسخ 21 صفحه اي ايران به پيشنهاد 1+5 را ببينند با پاسخ منفي سه كشور اروپايي روبه‌رو شدند كه باعث اعتراض جدي اين كشورها به رهبري ايتاليا و هلند شد. ورود 22 كشور اروپايي به بازي هسته اي كمك زيادي كرد به نزديكي اروپا به ايران و انزواي دولت بوش.
با علني شدن فعاليت فردو و بازگشت بي اعتمادي به اروپايي‌ها و همچنين تغيير سياست دولت اوباما كشورهاي اروپاي دوم دوباره نقش دنباله روي را به عهده گرفته اند. آنها مدت ها است همه چيز را از نگاه رسانه هاي غربي ديده اند حال كه دولت روحاني توانسته است فضاي مثبتي را از خود به نمايش بگذارد و حرف هايش توسط انديشمندان مستقل دنيا و همچنين دولتمردان كشورهاي اروپاي دوم شنيده شود، فرصتي استثنايي پيدا شده است تا آقاي ظريف همزمان با ادامه مذاكره براي تفاهم با 1+5 ، در عرصه ديپلماسي عمومي نگاهي جدي به دولتمردان و انديشمندان كشورهاي اروپاي دوم داشته باشد و با فعال كردن سفارت خانه تحت نظارت خود، اين دولتمردان را نيز نسبت به روند جزئيات مذاكرات آگاه كند تا در صورتي كه آمريكا و سه كشور اروپايي خواستند خلاف منطق و منافع ديگر كشورهاي اروپايي بازي دو طرف برد را به هم بزنند، اين بازيگران جديد وارد بازي شوند در آن صورت حتي اگر نتوانستيم پنج بعلاوه يك را تبديل به «پنج بعلاوه اروپاي دوم» كنيم، خواهيم توانست بنيان تحريم هاي اتحاديه اروپا را از بين ببريم.
شنبه 23 آذر 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خراسان]
[مشاهده در: www.khorasannews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 66]
-
گوناگون
پربازدیدترینها