واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: میمون های فضایی
تصویر سمت راست ، نخستین فضانورد از "سیاره ی میمون ها" نیست! او در حقیقت یک میمون فضایی واقعی است. در 28 می 1959 یک میمون از گونه ی ریساس (Rhesus) که "توانا" (Able) نام داشت و یک میمون سنجابی به نام "نانوا خانم" (Miss Baker) نخستین فضانوردانی شدند که یک ماموریت بازگشت دار فضایی را گذراندند.اگرچه آن ها اولین حیواناتی نبودند که به فضا پرتاب می شدند، اما توانا و نانوا به هموار شدن راه برای سفرهای فضایی انسان کمک کردند زیرا نشان دادند حیوانات به راستی می توانند در طول یک پرتاب سخت زنده بمانند و از فضاپیما بازگردند. نشانه های حیاتی ای که در طول ماموریت کنترل شدند به دانشمندان درک بهتری از فشارهایی که فضاپیما روی یک جسم زنده می گذارد ارایه داد.پرتاب با یک موشک هرمز ای ام-18 (Jupiter AM-18) انجام شد. توانا و نانوا به ارتفاع 580 کیلومتری پرواز کردند و از محل پرتابشان که مرکز پرتاب فضایی شرقی در کیپ کارناوال فلوریدا بود 1700 مایل دور شدند. کپسول آن ها در اقیانوس فرود آمد و توسط یک کشتی ارتش آمریکا که فرماندهی آن را ژوزف گویان بر عهده داشت از آب گرفته شد.
گویان به ناسا گفت : "به محض این که آن را از آب درآوردم ، آن در همه جا شناور بود، سفینه می غلتید و دماغه ی آن به عقب و جلو متمایل می شد و من تنها امیدوار بودم هیچ کس صدمه نبیند ... چون ما دورسنج نداشتیم، هنوز نمی دانستیم که آیا میمون ها زنده اند یا نه. و بنابراین یک تکنسین به سرعت به سمت در زیرین آن رفت، داخل شد و گفت : آن ها زنده اند! بنابراین همه گفتند یییییی! [شادی کردند] ، و این زمانی بود که من سرانجام گفتم آه، راحت شدم !"کل پرواز 15 دقیقه طول کشید و در طول 9 دقیقه از این زمان دو فضانورد کوچولو بی وزنی را تجربه کردند. پس از بازگشت آنان از کپسولشان، به میمون ها اجازه داده شد تا در یک اتاق کشتی با شرایط هوایی استراحت کنند. سپس برای کنفرانس خبری تا واشنگتن محافظت شدند.
متاسفانه توانا تنها چند روز پس از پرتاب مرد . او به یک عملیات برای پاک کردن یک الکترود دارویی عفونی شده نیاز داشت و یک واکنش غیرطبیعی به داروی بیهوشی نشان می داد. اما نانوا خانم تا 25 سال بعد زنده ماند. او در پایگاه فضایی و موشکی آمریکا در آلا در هانتسویل زندگی می کرد. در طول دوران استراحت زندگی اش، او از بچه هایی که درباره ی سرگذشتش در کتاب های درسی می خواندند و می خواستند به او درود بگویند، روزانه بیش از 100 نامه دریافت می کرد!سهم نانوا خانم بیش از آن بود که هنگام مرگش فراموش شود به طوری که در مراسم تشییع جنازه اش در سال 1984 بیش از 300 نفر او را همراهی می کردند. او هنوز هم یک سنگ قبر در جلوی مرکز موشکی آلباما دارد که نقش او را در تاریخ سفرهای فضایی یادآوری می کند.بنابراین برای گرامیداشت این رخداد تاریخی در فضانوردی، خوردن یک موز برای صبحانه (یا ناهار یا شام یا هر سه!) می تواند مناسب باشد! منبع : iranika.info به نقل از:astronomy.irتنظیم برای تبیان:ا.م.گمینی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 1726]