واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: طی هزاران سال از گیاه گشنیز برای مصارف آشپزی و دارویی استفاده می شده است. گشنیز متعلق به خانوادهی جعفری، مانند اینسون یا بادیان رومی، زیره سیاه، شوید و رازیانه می باشد. برگ ها و میوه های این گیاه عطر و طعم بسیار متفاوتی دارند و از این رو به طرق مختلف در انواع غذاها استفاده می شوند. گشنیز یک گیاه یک ساله بومی با نام علمی" Coriandrum sativum " متعلق به ناحیه مدیترانه و غرب آسیا است. اگر چه امروزه در ترکیه، هند، بلغارستان، روسیه و مراکش نیز به عمل می آید. گشنیز یک گیاه سنتی است و یکی از مواردی بوده که بقراط و دیگر پزشکان یونانی برای اهداف دارویی از آن استفاده می کردند. رومی ها نیز از گشنیز به عنوان یک ادویه رایج استفاده می کردند و آن را به انگلیسی ها معرفی کردند بعدها گشنیز به آمریکا آورده شد و به علت داشتن طعم مطبوع برگ هایش، مورد استفاده قرار گرفت و آن را به نام Cilantro می شناسند. برگ گشنیز Cilantro اسم رایجی است که اسپانیایی ها برای گشنیز به کار می برند و به معنی برگ های سبز دارای طعم تند می باشد. به گشنیز، "جعفری چینی" نیز می گویند. از آن جایی که دانه های گرد، کوچک و مطبوع گشنیز با خشک کردن و فریز کردن عطر خود را از دست می دهند، بایستی به صورت تازه استفاده شود. کاربرد های گشنیز Cilantro در غذاهای هندی، ویتنامی، آمریکایی جنوبی، آمریکایی، اسپانیایی و خاورمیانهای استفاده می شود. برگهای Cilantro طعمی مانند پوست لیمو دارد که با پاشیدن آن روی غذا یا به صورت ریز شده در سُس، سوپ یا در ادویه کاری مصرف می شود. در هندوستان تخم گشنیز قسمت مهمی از ادویه کاری را تشکیل می دهد. معمولاً دانه های درشت را آسیاب می کنند طوری که به پودر کاری طعم کرانچی می دهد. برگ های جوان معمولاً خوشمزه تر هستند و در سالادها همراه با کاهو، پیاز و گوجه فرنگی استفاده می شود. این برگ ها هنگامی بهترین عطر خود را دارند که هنگام برداشت به رنگ زرد مایل به قهوهای باشند. تخم گشنیز با گذشت زمان عطر بهتری خواهد داشت. همچنین از تخم گشنیز در خورش یا تاس کباب و انواع سوپ ها استفاده می شود. شاید آن را به انواع سُس ها، کیک ها، محصولات پخته شد و پودینگ ها نیز اضافه کنند. گشنیز آسیاب شده می تواند به انواع پنکیک ها یا وافول اضافه شود و یک طعم خاص خاورمیانه ای به آن بدهد. گشنیز مخلوط شده با زیره سبز یک ترکیب مناسب برای فلافل است. Taklia یک ادویه عربی است که از مخلوط کردن گشنیز و سیر به صورت له شده و سرخ شده به دست می آید. همچنین یک افزودنی متداول برای گوشت، ماهی و پنیرهای محلی می باشد. سالها پیش تخم گشنیز را با لایهای از شکر می پوشاندند و از آن به عنوان آب نبات استفاده می کردند. استفاده ی دیگر از گشنیز، برای پوشاندن طعم ناخوشایند بعضی از داروها بوده است. همچنین از عصاره ی تخم گشنیز در صنایع عطرسازی بهره می گرفتند. تخم گشنیز ارزش دارویی: * از دانههای گشنیز آماده شده به عنوان کمک کننده به هضم غذا و درمان بیماری های معده استفاده می شده است. در طب چینی، هندی و اروپایی اغلب تخم گشنیز را با دانههای دیگری مثل هل، رازیانه، اینسون یا بادیان و زیره سیاه ترکیب می کردند. * از دم کردهی تخم گشنیز می توان یک چای دارویی درست کرد که این چای برای تسکین به هم خوردگی معده، درمان سوءهاضمه، از بین بردن نفخ شکم، تخفیف ناراحتی های معدهای- رودهای و تحریک اشتها مفید است. * از گشنیز گاهی اوقات به عنوان یک ملین برای درمان یبوست و گاهی برای درمان اسهال استفاده می شود. * از تخم گشنیز می توان برای ملایم کردن بوی بد دهان و به عنوان دهان شویه، استفاده کرد. * در آسیا نیز برای درمان گاز معده و زخم های دهانی کاربرد دارد. مواد فعال در تخم گشنیز: روغن های معطری در گشنیز وجود دارند که محرک هضم غذا هستند. این روغن ها شامل لینالول و دیگر ترپتونوئیدهای مهم هستند. دیگر ترکیبات فعال در گشنیز شامل: فلاونوئیدها، فنولیک اسید و موسیلاژها (فیبرهای قابل حل ) می باشند. گشنیز همچنین شامل تعدادی مواد با فعالیت آنتی باکتریال متوسط می باشد. گزارشات اولیه پیشنهاد می کنند که Cilantro و هم تخم گشنیز شامل dodecanal هستند که آنتی بیوتیک طبیعی است که بدن را در مقابل مسمومیت های غذایی سالمونلایی می تواند مخافظت کند. تخم گشنیز همچنین شامل فتالیدها و پلی استیلن ها می باشد. این مواد فیتوشیمیایی به طور معمول در گیاهانی که متعلق به خانواده جعفری هستند، وجود دارند که بدن را در برابر سرطان ها محافظت می نمایند. آن ها همچنین شامل مقادیر اندکی از کومارین هستند که خاصیت رقیق کنندگی خون را دارند. گشنیز همچنین شامل ترکیبات آنتی اکسیدان و خاصیت ضد التهابی می باشد. نحوه استفاده ی ایمن از این گیاه: استفاده از گشنیز به عنوان یک گیاه، کاملاً بی خطر می باشد و هیچگونه عوارض جانبی و تداخلی ندارد و می تواند در طول حاملگی نیز استفاده شود. گشنیز خیلی سریع طعمش را از دست می دهد؛ برای همین باید در یک محفظه تیره، در جای خشک، خنک و تاریک نگه داری شود. بهتر است تنها هنگامی که به دانه ها احتیاج دارید آن ها را آسیاب کنید. سایت تبیان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 1427]