شیخ فضل الله نوری ؛ شهید پیوند دین و قانون

واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > اسماعیلی، محسن - «تاریخ معلم انسان ها است». این جمله کوتاه و آزموده شده ای است که امام خمینی (ره) بر اساس قرآن، احادیث و تجربه بشری به یادگار نهاده است. یکی از دوران های مهم تاریخی که باید بسیار مورد مطالعه و عبرت آموزی واقع شود، جریان مشروطیت است؛ انقلاب بزرگی که به ثمر هم رسید، اما با دسیسه‌های دشمنان و اختلاف و ساده‌لوحی دوستان به شکست انجامید و بلکه به ضد خود تبدیل شد. عبرت آموزی از تاریخ مشروطیت امام خمینی که بارها به عبرت آموزی از تاریخ مشروطیت، و بوی‍‍‍ژه سرنوشت شیخ فضل الله نوری، تاکید کرده است، در یک نمونه فرموده اند: «ما باید از تاریخ عبرت ببریم... در زمان مشروطه آنهایی که می خواستند ایران را نگذارند به یک سامانی برسد و چماق استبداد تا آخر باقی بماند بین افراد, دستجات, احزاب اختلاف انداختند, حتی آنهایی که آن وقت بودند می گفتند که در یک خانه بین برادر, پدر و پسر اختلاف بود. یک دسته مستبد, یک دسته مشروطه! این اختلاف موجب شد که نتوانست مشروطه آن طوری که علمای اسلام می خواستند تحقق پیدا بکند. بعد هم این اختلافات موجب شد که یک دسته از آن غرب زده‏ها بریزند و به اسم مشروطه بگیرند مقامات را و استبداد به صورت مشروطه بر این ملت تحمیل کنند و دیدید که چه شد. امروز همان روز است، اگر ملت بیدار نشود اگر علماى اسلام بیدار نباشند غفلت کنند.... به آنجا رساندند که آنهایی که مشروطه خواه بودند به دست یک عده کوبیده شدند, تا آنجا که مثل مرحوم حاج شیخ فضل الله نوری در ایران برای خاطر اینکه می گفت باید مشروطه مشروعه باشد و آن مشروطه ای که از غرب و شرق به ما برسد قبول نداریم, در همین تهران به دار زدند و مردم هم پای او رقصیدند یا کف زدند.» شیخ فضل الله کیست؟ حاج شیخ فضل‌الله کجوری معروف به نوری در سال 1259ق متولد شد. پدرش مرحوم ملاعباس مازندرانی کجوری معروف به پیشنماز بود. فضل‌الله پس از انجام تحصیلات مقدماتی و سطح، عازم عراق شد و در محضر بزرگانی چون آیت‌الله میرزاحسن شیرازی و آیت‌الله حبیب ‌الله رشتی به فرا گرفتن علوم اسلامی پرداخت. سپس به ایران مراجعت کرد. وی علاوه بر مقام علمی بالا، از فهم و درک عمیق سیاسی بهره‌مند بوده و فعالیتهای سیاسی و اجتماعی فراوانی داشته و از جمله در واقعه تحریم تنباکو در کنار میرزاحسن آشتیانی قرار گرفت . شیخ در ابتدای مشروطیت با دو روحانی بزرگ تهران، سید عبدالله بهبهانی و سید محمد طباطبایی همراه و همگام بود. اما پس از مدتی از مشروطه‌ طلبان جدا شد، زیرا مشروطه ای راکه درعمل می دید ، با شریعت سازگار نمی یافت. او خواستار مشروطه مشروعه شدو از این پس اختلاف بین مشروطه‌خواهان و شیخ فضل‌الله و طرفدارانش آغاز شد؛ تا آنجاکه چند بار طرح ترور شیخ ریخته و اجرا شد و چون ناکام ماند، سرانجام به چوبه دار سپرده شد. جوسازی های تاریخی علیه شیخ به منظور سرپوش نهادن برفاجعه ای که اتفاق افتادو توجیه انحراف وگمراهی و نیز آرام کردن عواطف مسلمانان معترض،هم در آن زمان وهم پس ازآن تاکنون شاهد تحریفات ومجعولات تاریخی پیرامون شخصیت اوبوده وهستیم. تصمیمات واقدامات شیخ هم می تواند مانندهر غیر معصومی، موردنقدباشد، امادروغ ونیرنگ پذیرفتنی نیست.نظیرآنکه گاهی در مقام علمی اوتردید کرده اند ویاگاهی دراینکه آیا اواصلاً وازابتدابا مشروطه وتاسیس مجلس موافق بوده است یانه؛ درحالی که هیچ یک ازاین دو قابل تردید روانیست. مقام علمی شیخ مقام علمی شیخ تا آنجا است که گفته اند وقتی بعضی از اهالی تهران برای حل مسایل شرعی به میرزای شیرازی رجوع کرده بودند, میرزا گفته بود: «مگر شیخ فضل الله در تهران نیست که به من مراجعه می‌کنید؟» مرحوم آیت الله میرزا حبیب الله رشتی نیز که عمدتاً از اعطای اجازة اجتهاد به دیگران اکراه داشته و نوعاً در این امر احتیاط زیادی به خرج می‌داده است, در تقریظ بر رسالة فقهی شیخ فضل الله با عنوان «قاعدة ضمان الید» مقام علمی و تحقیقی شیخ را به نحوی شگفت و کم نظیر ستوده است. ایشان در بخشی از این تقریظ چنین می‌آورد: «عالم پرسوز و گداز, فروغ دیده و نور چشمم شیخ فضل الله ... عالمی ربانی و رهنمایی راستین و حقانی و مجتهدی متبحّر و کامل و جامع و معقول و منقول گردیده است. رواست که بندگان مؤمن خدا وی را در امور دینی مرجع خود قرار دهند» مرحوم «علامه امینی» صاحب کتاب معروف «الغدیر» هم در کتاب «شهداءُ الفضیله» می‌نویسد: «فهو شیخ الاسلام و المسلمین, و علم العلم و الدین و اکبر زعیم... یعظم شعایر الله و ینشر ماثر دینه و یرفع اعلام الحق ویبرز کلمة الحقیقة... فمضی شهیداً بید الظلم و العدوان, ضحیة الدعوة الی الله تعالی ضحیة الدین, ضحیة النهی عن المنکر...». همچنین مرحوم آقا بزرگ تهرانی در کتاب «نُقَباءُ البشر» با عبارات زیر از شیخ شهید یاد می‌کند:«العلّامة الباهر و الفقیه المحقق الماهر, المجامع بین الدین و الدنیا الباطن و الظاهر» شهید مدرس, شیخ شهید را «اَعلم علمای وقت» می‌داندو امام خمینی نیز وی را «مجاهد مجتهد دارای مقامات عالیه» می‌نامد. شهید مطهری در کتاب «اسلام و مقتضیات زمان» می‌گوید: «مرحوم نوری مرد بزرگی بود, مجتهد مسلم و تا حدودی که شنیده‌ایم مردی بسیار پاک و با تقوا و عادلی بوده است. مجتهد مسلّم العداله و عادل مسلم الاجتهاد بود.» مرحوم شیخ فضل‌الله صاحب تألیفات عدیده‌ای است از جمله: تذکره الغافل و ارشادالجاهل و صحیفه مهدویه . وی شعر را نیز نیکو می‌سرود و چندین قصیده در مدح امامان و اهل بیت (ع) به خط و انشای وی موجود است.مقام انقلابی شیخ به اعتراف تاریخ نویسان،‌شیخ در آغاز نهضت،‌در ایجاد فکر و رهبری تأسیس عدالتخانه و جنبش روحانیت و سپس تدوین قانون اساسی،‌نقش عمده‌ای داشت. اماوقتی نفوذغربزدگان وموفقیت آنان درمنحرف کردن حکومت وقانون ازموازین اسلام رامشاهده کرد،ونیزتلاش بسیارخوددرجلوگیری ازآن راناکام دید، به مخالفت برخواست. اوخودتصریح وتاکید می کردکه «ایهاالناس من به هیچ وجه منکر مجلس شورای ملی نیستم بلکه مدخلیت خود را در تأسیس این اساس بیش از همه کس می‌دانم... صریحاً‌می‌گویم همه بشنوید و به غایبین هم برسانید که من آن مجلس شورای ملی می‌خواهم که عموم مسلمانان آن را می‌خواهند. به این معنی که البته عموم مسلمانان مجلس می‌خواهند که اساسش به اسلامیت باشد و بر خلاف شریعت محمدی و بر خلاف مذهب مقدس جعفری قانون نگذارند. من همچنین مجلسی می‌خواهم.» اشکال وایرادشیخ این بود: «مشروطه‌ای که در فرنگستان ساری و جاری است، با مشخصات خاصی که دارد شایستة اجرا در ایران نیست. ایرانیان باید مشروطه‌ای منطبق بر سنن ملی و مذهبی خود برقرار کنند. خدا گواه است کسی ضدیت با عدل ندارد و چه شده است کسی که اول مقدم در این امور بوده است،‌اقدام بر ضدیت یا تخریب این اساس مقدس معدلت را قصد کند که نه عقلاً‌و نه شرعاً جایز بلکه حرام است؛ مقصود، تطبیق این مجلس است با قانون محمدی(ص) .... ای مسلمان! کدام عالم است که می‌گوید مجلسی که تخفیف ظلم نماید و اجراء‌احکام کند،‌بد است و نباید باشد. تمام کلمات راجع است به چند نفر لامذهب بی‌دین آزادی طلب که احکام شریعت قیدی است برای آنها؛ می‌خواهند نگذارند که رسماً‌این مجلس مقید شود به احکام اسلام و اجراء آن هر روزی به بهانه‌ای القاء شبهات می‌نمایند...» شیخ درنهایت لایحه «اصل طراز» راانشاء وپیشنهاد کردکه به موجب آن بایدچندمجتهد طراز اول بر عدم مغایرت قوانین مصوب مجلس با موازین شرع نظارت می کرد. او خود معتقدبود:«...تمام دشمنی ها و فحاشی ها از همان لایحه سرچشمه گرفته است... ». فاجعه شهادت شیخ سرانجام روز 11 رجب سال 1327 قمری،‌ حدود هشتاد نفر مسلح ارمنی به منزل شیخ هجوم بردند. یوسف‌خان ارمنی که فرماندهی این گروه را بر عهده داشت، دست ایشان را گرفته،‌ کشان کشان بیرون آورد،‌ داخل درشکه انداخت و فرمان حرکت داد. دو روز بعد،‌یعنی روز سیزدهم رجب که سالروز تولد امام علی علیه السلام است،‌شیخ را برای محاکمه به یکی از تالارهای عمارت(کاخ) گلستان بردند. شیخ ابراهیم زنجانی( از اعضای جمعیت فراماسون در ایران و نماینده سه دوره مجلس شورای ملی) که ریاست به اصطلاح دادگاه را برعهده داشت، به سرعت چند سوال کوتاه مطرح کرد،‌وقت نماز رسید،‌شیخ اجازه خواست تا نمازش را بخواند. نماز ظهرش را همان جا خواند اما دیگر نگذاشتند نماز عصر را هم بخواند. شاهدان عینی می‌گویند در آن جلسه،زنجانی خیلی بی حیایی کرد و بالاخره گفت: "جناب‌عالی، حضرت شیخ فضل‌ا...، متهم هستید که اولاً اغتشاش راه انداخته‌اید. ثانیاً‌به امر شما چند نفر را به قتل رسانده‌اند. ثالثاً‌ با مشروطه‌ای که آقایان علما خواستار آن بودند،‌مخالفت کرده‌اید؛ و به این دلایل در پیشگاه عدالت محکوم به مجازات وفنا هستید.قبل از اجرای مجازات اعدام،‌اگر دفاعی از خودتان دارید، انجام دهید.» شیخ چند جمله‌ای بیشتر پاسخ نداده بود که زنجانی گفت : دیگر بس است. او را به میدان توپخانه ببرید. وصیتی نداری؟ شیخ گفت نماز عصرم مانده است. زنجانی پاسخ داد: این مردم کارهای مهمتر از نماز تو دارند. بیهوده نباید آنها را معطل گذاشت!! مردم درمیدان توپخانه از آن سو در میدان توپخانه ازدحام عجیبی بود. مردم کف می‌زدند و بی وقفه دشنام می‌دادند و البته در گوشه و کنار عده‌ای هم با چشمانی اشکبار چشم به راه آوردن شیخ بودند. بالاخره موزیک نظامی نواخته شد و شیخ آرام و عصا زنان به طرف چوبه دار حرکت کرد، لحظه‌ای ایستاد و به خادم خود دستور داد مُهرهای او را همان جا بشکند. ده دقیقه‌ای با مردم اتمام حجت کرد.هنوز سخنان شیخ تمام نشده بود که یوسف خان ارمنی به طرز خفت باری عمامه از سر او برداشت و به طرف جمعیت پرتاب کرد. شیخ با صدای بلند و قاطع گفت " این عمامه را از سرمن برداشتند،‌ از سر همه بر خواهند داشت....". شیخ در حالی که می گفت "هذِهِ کوفهٌ صَغیرهٌ" ، با خود زمزمه می‌کرد که:« اگر بار گران بودیم،‌رفتیم / اگر نامهربان بودیم،‌رفتیم».او سپس به ماموران گفت : کار خود را بکنید...!‌ در آستانه اعدام یکی از رجال وقت با عجله برای او پیغام آورد که شما این مشروطه را امضا کنید و خود را از کشتن برهانید. اوکه بارها ازقبول پیشنهادهایی مثل نصب پرچم بیگانه بردرب منزل امتناع کرده بود،بازهم در جواب فرمود: "دیشب رسول خدا را در خواب دیدم، فرمودند: فردا شب مهمان منی. من چنین امضایی نخواهم کرد" یوسف خان ارمنی، خود طناب را به گردن آن بزرگوار انداخت و با کنار زدن چهارپایه از زیر پای او،‌شیخ به آرامی جان داد.ساعتی بعد پیکر بی جان شیخ در حیاط نظمیه بود،‌همه می‌خواستند خود را به جنازه برسانند. آنقدر با قنداق تفنگ و لگد به پیکر او ضربه زده بودند که خونابه از سر و صورت و بینی و دهان شیخ سرازیر شد. در این میان مرد تنومندی جمعیت را کنار زد و بالای جنازه ایستاد. بی حیایی‌اش تا آنجا بود که جلوی چشم همه،‌تکمه‌های شلوارش را باز کرد و به سر و صورت شیخ ادرارکرد و ... نعشی به مثابه پرچم روز بعد همسر شیخ طی نامه‌ای درخواست کرد تا جنازه را به او تحویل دهند. اما یپرم خان اصرار داشت که " این لاشه باید سوزانده شود." !‌ سرانجام با وساطت‌هایی جنازه تحویل شد و در خانه شیخ غسل داده و مخفیانه همان جا دفن شد. اما تابوت را با سنگ و کلوخ پرکرده و برای دفن به گورستان بردند! دو ماه بعد که جنازه شیخ فضل‌الله را از قبر خارج و با مشکلاتی برای دفن به قم منتقل کردند؛ جنازه کاملا تازه مانده بود؛ چرا که به قول جلال آل احمد باید به مثابه پرچمی همواره در مقابل دیدگان ما باشد؛ "من نعش آن بزرگوار را بر سرِدار همچون پرچمی می‌دانم که به علامت استیلای غربزدگی،‌پس از دویست سال کشمکش بر بام سرای این مملکت افراشته شد...."

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبر آنلاین]

[مشاهده در: www.khabaronline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 334]