واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی:
انس و الفت با همسر در گرو رعايت اين امور است: 1ـ خوش رويي؛ امام علي(ع) ميفرمايد: «خوش رويى ريسمان مهر و مودّت است».1 چون شکفته باشد در اين انجمن که صبح تسخير کرده روى زمين را به نوش خند 2ـ به اسم خوب صدا زدن؛ هر يک از زن و شوهر بايد همسر خود را به نامى صدا کند که بيشتر دوست دارد. پيامبر اکرم(ص) ميفرمايد: «سه چيز است که دوستى مسلمان را با مسلمان ديگر، خالص ميکند: 1ـ هنگامى که او را ملاقات مى کند، با خوش رويى با وى برخورد نمايد. 2ـ زمانى که خواست کنارش بنشيند، براى او جا باز کند. 3ـ به بهترين نامى که دوست دارد، او را صدا زند»2 3ـ احترام به پدر و مادر و خواهر و برادر همسر و توصيه به احسان به آنان در ازدياد محبت مؤثر است. 4ـ اظهار محبت؛ امام صادق(ع) ميفرمايد: « وقتى کسى را دوست داري، به او بگو، که اين کار موجب ثبات بيشتر محبت بين شما خواهد بود».3 محبت قلبى هر چند لازم است اما کافى نيست. براى انس و الفت بيشتر بايد محبت را اظهار کرد. پيامبر اکرم(ص) ميفرمايد: «سخن مرد که به همسرش ميگويد: واقعاً تو را دوست دارم، هرگز از قلبش خارج نخواهد شد».4 4ـ سلام کردن: امام صادق(ع) ميفرمايد: «وقتى شوهر به خانه وارد مى شود، بايد به خانواده اش سلام کند و او را از آمدنش مطّلع سازد».5 5ـ احسان کردن: از آن که انسان بنده احسان است، يکى از شيوه هاى تحکيم روابط حسنه و ايجاد الفت احسان کردن به همسر ميباشد يارى کردن بانوان در کارهاى خانه يک نوع احسان است و محبت را بيشتر ميکند. يکى از مصاديق احسان، هديه دادن است. امام باقر(ع) ميفرمايد: «براي يکديگر هديه ببريد که هديه بردن کنيه ها را از دل ها بيرون مى برد و انتقام و دشمنى و کينه توزى را بر طرف مى سازد».6 زن و شوهر سعي کنند در ولادت ها و سالگرد ازدواج و هفته زن و در بازگشت از مسافرت ها هديه اي تقويم همديگر نمايند. 6ـ درک متقابل زن و شوهر: اگر سطح توقع زنان از مردان و بالعکس بيش از حد توان باشد و انتظارات با مقدورات نخواند، محبت و سازش و صفاى محيط زندگى کاهش خواهد يافت. اگر زن و شوهر يکديگر را درک کنند، همواره سازگارى و صميميت حاکم خواهد گشت. 7- عدم نزاع و کشمکش : درگيري در خانه معلول عواملى است که بدان اشاره ميشود: 1ـ خودخواهي: منشأ اصلى عداوت و درگيري، خودخواهى است. کسى که به اسارت خود در آيد و بر محور خود بچرخد، هرگز حاضر نمي شود حق را بپذيرد و از حقيقت پيروى نمايد. از اين رو به رأى و نظر ديگران اهميتى نمى دهد. در اين صورت اختلاف و نزاع طبيعى و قهرى است. امام خميني(ره) فرمود: «اگر تمامى انبيا را در يک شهر جمع کنند، کوچک ترين اختلافى با هم پيدا نمى کنند، زيرا آنها از دام خود رسته اند»7 در محيط خانه گاهى مردى به دليل احساس بزرگى و تسلط بر همسر، توقع سلام کردن دارد و هميشه ميخواهد حرف خود را به کرسى بنشاند يا زنى به واسطه جمال و هنرى که دارد، به خود مى بالد و بر شوهرش فخر مى فروشد و همى امر در بروز فتنه و عداوت کافى است. امام علي(ع) ميفرمايد: «تکبر، بغض و نفرت مردم را جلب نمى کند».8 بالاخره مردسالارى و زنسالارى هر دو منشأ اختلاف ميشود. بايد ايمان سالارى و انسانيت در خانه و اجتماع حاکم باشد تا اختلافات به صفر برسد. 2ـ جدل: يکى از اسباب دشمنى و نزاع، جدل و بگو مگوهاى بى فائده است که هدفى جز برترى جويى ندارد. امام علي(ع) ميفرمايد: «از مجادله و ستيزه جويى بپرهيزيد که اين دو دل هاى برادران دينى را نسبت به يکديگر مکدّر ميکند و بذر نفاق را پرورش ميدهد».9 3ـ خودپسندي: ريشه بسيارى درگيرى ها خودپسندى است. خود دوستى که از تمايلات طبيعى بشر است، اگر به حد افراط برسد، انسان را به خودپسندى و غرور و بلند پروازى و فزون طلبى و داشتن توقعات نابجا وادار مى نمايد. امام علي(ع) ميفرمايد: «از خودپسندى پرهيز کن که با اين صفت نقائص خود را آشکار مى کنى و دشمنى ها را ظاهر مى سازي». 10 4ـ عدم آشنايي با وظايف: گاهى نزاع و کشمکش در اثر عدم اطلاع از وظايف و مسئوليت ها است. زن و شوهرى که از حدود اختيارات و مسئوليت هاى خود بى اطلاع اند، توقعاتى از يکديگر دارند که با عدم تحقق آن، کدورت ايجاد ميشود. در محيط کار نيز همين علت، جاري است. 5ـ سخت گيري: تعاون و همکارى در گرو برخوردارى از روحيه گذشت و چشم پوشى و بخشش خطاها و لغزش هاى جزئى است. اگر اعضاى يک خانواده در پى يافتن عيوب يکديگر و بزرگ نمودن آن باشند و در تعقيب آن سخت گيرى نمايند، عداوت و دشمنى بين آنها حاکم خواهد شد، از اين رو در اوائل ازدواج به دليل عدم گذشت و اغماض، قهر و نزاع بيشتر ديده ميشود. لج و لجبازى و روحيه عدم گذشت، پيوند هاى دوستى و يگانگى را از هم مي گسلد. 6ـ عدم رشد فکرى و اخلاقي: شکى نيست که افراد با يکديگر اختلاف نظر دارند. دو نفر در جهان پيدا نمى شوند که از لحاظ جسمى و روحى و فکرى يکسان باشند. در صورتى که انسان به رشد اخلاقى نرسيده باشد و به سعه صدر و بلند نظرى و تحمل و نرمى و بردبارى متصف نشده باشد، آمادگى اخلاقى براى هضم نقاط اختلاف ندارد. از اين رو انتظار دارد ديگران در همه موارد از او پيروى کنند. همين امر زمينه درگيرى را فراهم مى سازد. 7- مرحله ترس و خشونت: يکى از مهمترين عوامل تصادم ها و کشمکش هاى سخت و حوادث خطرناک و ناگوار توسل به خشونت است. با اين عمل زمام اختيار و کنترل اعصاب از انسان سلب ميشود. و چه بسا هر خطايى حتى کلمات کفر آميزى از او سر مى زند. اما با رفق و مدارا و ترک خشونت مى توان از وقوع نزاع و درگيرى پيشگيرى کرد. رسول خدا(ص) فرمود: «رفق و نرمش با هر چه همراه باشد آن را زينت ميدهد و از هر چيز جدا شد نازيبايش مى سازد».11 پي نوشت ها: 1- غررالحکم، ج 5، ص 24. 2-اصول کافي، ج 4، ص 457. 3 - وسائل الشيعه،ج 8، ص435 4- شافي، ج 2، ص 138. 5- بحارالأنوار، ج 73، ص 11. 6- الکافي، ج 5، ص 143. 7- محمد على سادات، اخلاق اسلامي، ص98 8- غررالحکم، ج 6، ص 59. 9- اصول کافي، ج 3، ص 409. 10- غررالحکم، ج 2، ص 299. 11- اصول کافي، ج 3، ص 182.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 359]