كنفرانس امنيتي مونيخ ازگذشته تا حال

واضح آرشیو وب فارسی:فارس: كنفرانس امنيتي مونيخ ازگذشته تا حال
كنفرانس امنيتي مونيخ به يكي از مجامع بين‌المللي مهم در عرصه امنيت بين الملل تبديل شده است.
كنفرانس امنيتي مونيخ هر سال يك موضوع مهم امنيت بين‌المللي را مورد توجه خاص قرار مي‌دهد. اين كنفرانس با دعوت از مقام‌هاي رسمي، كارشناسان و محققان برجسته بين‌المللي در طول جلسات خود ابعاد گوناگون مسائل امنيتي را بررسي مي‌كند. چنين محافلي از آنجا كه عرصه مناسبي براي گفتگو و تبادل نظر ميان شركت‌كنندگان عالي رتبه به شمار مي‌رود از اهميت خاصي برخوردارند.

كنفرانس امنيتي مونيخ كه به لحاظ سطح كمي و كيفي شركت كنندگان و بازتاب‌هاي آن مشابه نشست اقتصاد جهاني يا به اصطلاح «داوس» است، به عنوان داوس امنيتي نيز شناخته مي‌شود.

چهل و پنجمين اجلاس

چهل و پنجمين اجلاس امنيتي مونيخ در روزهاي 6تا8 فوريه در اين شهر برگزار مي‌شود و آنگلا مركل صدر اعظم آلمان سخنران افتتاحيه اين اجلاس خواهد بود وولفگانگ ايشينگر، سياستمدار عالي‌رتبه‌ آلماني در مسائل خارجي و امور امنيتي رياست كنفرانس امنيتي مونيخ در سال ۲۰۰۹ را برعهده خواهد داشت.

"علي لاريجاني" رئيس مجلس شوراي اسلامي در پنجمين حضور جمهوري اسلامي ايران در كنفرانس امنيتي مونيخ به عنوان مهمان از سوي برگزاركنندگان اجلاس امنيتي مونيخ دعوت شده است.

اين دومين باري است كه لاريجاني به عنوان نماينده كشورمان در اين اجلاس شركت مي‌كند. وي پيش‌تر در چهل و سومين اجلاس امنيتي مونيخ در سال 2007 به عنوان دبير شوراي عالي امنيت ملي ايران كه مسئوليت اصلي در مذاكرات هسته‌اي را به عهده دارد، شركت كرد.

در كنفرانس امسال مقام‌هاي عالي‌رتبه‌ زيادي حضور دارند كه از جمله آنها مي‌توان به "نيكلا ساركوزي" رييس جمهوري فرانسه، "آنگلا مركل" صدراعظم آلمان،"علي لاريجاني" رييس مجلس شوراي اسلامي ايران ،"فرانك والتر اشتاين ماير" وزير امور خارجه آلمان، "جو بايدن"، معاون رياست جمهوري آمريكا،"حامد كرزي" رييس جمهوري افغانستان، "محمد البرادعي" مديركل آژانس بين‌المللي انرژي اتمي و احتمالا "ولاديمير پوتين" نخست وزير روسيه اشاره كرد.

در اجلاس امنيتي مونيخ سال 2009 موضوعاتي مانند خلع سلاح بين‌المللي، جلوگيري ازگسترش تسليحات هسته‌اي ، آينده امنيتي افغانستان و عراق، انرژي اروپا، بحران اقتصادي و مناقشه خاورميانه نيز مورد بحث قرار خواهند گرفت.

امسال با توجه به تغيير و تحولات در هيات حاكمه آمريكا و حضور هيات بزرگي از اين كشور برخلاف سالهاي گذشته كه فقط وزير دفاع آمريكا در آن شركت مي كرد، انتظار مي رود در اين كنفرانس نظام جديد سياسي و امنيتي مورد نظر اين كشور در دنيا تعريف شود.

در هيات آمريكايي علاوه بر "جويايدن "معاون رييس جمهوري،"جيمر جونز" مشاور امنيت ملي رييس جمهوري،"ديويد پترايوس"فرمانده نيروهاي آمريكايي در خاورميانه و سناتورهاي پرنفوذي مانند "جان مك كين"،"جاي كري" و "جوزف ليبرمن" نيز حضور دارند.

در واقع در اين كنفرانس بخشي از سياست هاي امنيتي و خارجي اوباما در باره روابط فراآتلانتيك، افغانستان، عراق، ناتو، روسيه، نفت، گاز ، خليج فارس و امنيت اروپا و كاهش تسليحات نظامي مشخص خواهد شد.

در كنار بحث‌ها و سخنراني‌هاي مهم رسمي در اين كنفرانس، رايزني ها و ديدارهاي دوجانبه و چندجانبه ميان نمايندگان كشورها درباره عمده ترين بحران ها و مناقشات از ديگر شاخص هاي كنفرانس امنيتي مونيخ است.

پيشينه كنفرانس مونيخ

سابقه اين كنفرانس به دوران جنگ سرد باز مي گردد. كنفرانس امنيتي مونيخ در سال 1962 و توسط يك ناشر آلماني به نام ايوالد فون كليست به منظور تبادل نظر ميان اعضاي اتحاديه آتلانتيك شمالي در اين شهر پايه‌گذاري شد. نام اين كنفرانس در ابتدا كنفرانس مشتريان نظامي بود كه بعدها به كنفرانس سياست امنيتي تغيير نام داد. وزرا، اعضاي پارلمان، افسران عالي رتبه نظامي، انديشمندان و روزنامه‌نگاران از جمله مدعوين اين كنفرانس به شمار مي‌روند.

كنفرانس مونيخ از ابتدا به بررسي مسائلي مانند چالش‌هاي سياست‌هاي امنيتي و خارجي در روابط اروپا و آمريكا در چارچوب ناتو تمركز داشت، اما با پايان جنگ سرد و افزايش ارتباط ميان كشورهاي مختلف و همچنين متنوع تر شدن مباحث امنيتي، ديگر كشورها از جمله كشورهاي سابق بلوك شرق نيز در مباحث آن مشاركت پيدا كردند. پس از پايان دوران جنگ سرد اين كنفرانس كه به طور بي‌وقفه و سالانه ادامه داشت در دو نوبت و دو سال برگزار نشد؛ ابتدا در سال 1991 بود كه در پي وقوع جنگ خليج‌فارس امكان تشكيل جلسات اين كنفرانس ميسر نشد و در سال 1997 نيز به واسطه نامشخص بودن جانشين رئيس كنفرانس، اين اجلاس به تعويق افتاد. در سال 1998بر اساس پيشنهاد هلموت كهل، صدراعظم وقت آلمان رياست اين كنفرانس به مشاور خارجي و امنيتي وي ـ هورست تلچيك كه همچنان رياست كنفرانس را بر عهده دارد ـ سپرده شد. پس از صدراعظمي گرهارد شرودر نيز روند حمايت دولت از اين نهاد ادامه يافت و دولت آلمان از لحاظ مالي تلاش كرد تا كنفرانس را كاملاً تحت پوشش خود قرار دهد.

دوران جديد كنفرانس امنيتي مونيخ از سال 1999، يعني از سي و پنجمين كنفرانس تحت سرپرستي "هورست تلچيك"، قابل ملاحظه است. از جمله درهاي كنفرانس براي نخستين‌بار به روي نمايندگان كشورهاي اروپاي مركزي و شرقي و همچنين تجار و بازرگانان گشوده شد. در همين حال، تعداد هيئت‌هاي آمريكايي دعوت شده به كنفرانس، خصوصاً هيئت‌هايي از كنگره آمريكا افزايش يافت. از طرف ديگر، مسائل مربوط به قاره آسيا با توجه به الزامات سياست امنيت جهاني نيز در موضوعات كنفرانس گنجانده شد. بر اين اساس، از سال 2000 نمايندگان عالي‌رتبه‌اي از چين، ژاپن و هند تا كنون به طور منظم در كنفرانس شركت مي‌كنند. همچنين موضوعاتي مانند مشاركت كشورهاي دو سوي آتلانتيك در قرن جديد، تروريسم بين الملل، بحران عراق، چالش‌هاي امنيتي در خاورميانه، گسترش ناتو در دستور كار اجلاس‌هاي سالانه كنفرانس مونيخ قرار گرفته اند.

حضور ايران در اجلاس مونيخ

با تغيير رويه برگزاركنندگان كنفرانس امنيتي مونيخ مبني بر دعوت از كشورهاي ديگري به جز كشورهاي اروپايي و آمريكا در نشست‌هاي سالانه آن، از چند سال قبل ايران نيز اين فرصت را يافت تا به عنوان عضوي با اهميت از جامعه جهاني در اين كنفرانس شركت كند.

نمايندگان رسمي ايران پيش از اين تاكنون چهار بار در جلسات كنفرانس مونيخ شركت كرده‌اند. در سي و نهمين كنفرانس امنيتي مونيخ در سال 2003 از "كمال خرازي"، وزير امور خارجه وقت ايران دعوت شد تا در جلسات اين كنفرانس كه مهمترين مسائل مورد توجه آن اوضاع منطقه خاورميانه و اشغال عراق توسط آمريكا بود، شركت كند. به جاي وزير امور خارجه، "غلامعلي خوشرو"، معاون حقوقي و بين‌الملل سابق وزارت امور خارجه در اين اجلاس حضور يافت و به ايراد سخنراني در زمينه چالش جهاني تروريسم بين‌الملل پرداخت. وي در سخنراني خود با بررسي مسائلي همچون جهاني شدن، تأثير حوادث 11 سپتامبر، تروريسم و بحران عراق، به تكرار مواضع ايران و اشاره به عدم درك انقلاب اسلامي از سوي كشورهاي غربي پرداخت.

در سال 2005 نيز از ايران مجدداً خوشرو در اين كنفرانس شركت كرد و به ايراد سخنراني با عنوان امنيت در خاورميانه پرداخت. وي در اين سخنراني با بررسي شرايط جديد در خاورميانه برقراري نوعي موازنه ميان روند دموكراتيزه شدن و ارزش‌هاي اسلامي را تنها راه پيشرفت و ثبات در منطقه دانست. از طرف ديگر، وي بار ديگر گفتگو ميان تمدن‌ها را مولفه لازم و ضروري در مناسبات بين‌المللي قلمداد نمود و تأكيد كرد كه تنها در صورت وجود صلح و ثبات در منطقه و به ويژه در دو كشور عراق و افغانستان است كه منافع ملي و امنيتي ايران قابل تحقق خواهند بود.

حضور ايران در سال 2006 كه به ويژه بر بحث ناتو متمركز بود با مشاركت "عباس عراقچي"، معاون حقوقي و بين‌الملل وزارت امور خارجه بدون ارائه مطلب و يا سخنراني همراه بود.

چهارمين و آخرين حضور ايران نيز به چهل و سومين كنفرانس در سال 2007 باز مي‌گردد كه "علي لاريجاني" دبير وقت شوراي عالي امنيت ملي ايران در اين اجلاس حضور يافت.

اين كنفرانس كه به زعم برخي از كارشناسان روابط بين الملل يكي از بحث برانگيزترين جلسات اين كنفرانس بعد از پايان جنگ سرد محسوب مي‌شود، موضوعاتي همچون مهم‌ترين مسائل و رويدادهاي جهان در حوزه مسائل امنيتي و از جمله ضرورت حل بحران هسته‌اي ايران، مقابله با تغييرات خطرآفرين آب و هوايي، لزوم تنش‌زدايي در خاورميانه و پرداختن به استقلا‌ل‌طلبي كوزوو مورد بحث و تبادل نظر قرار گرفت.

با وجود موضوعات مختلفي در دستور كار چهل و سومين كنفرانس امنيتي مونيخ قرار داشت، پرونده هسته اي ايران يكي از موضوعات مهم اين كنفرانس بود. در اين رابطه به ويژه حضور علي لاريجاني، دبير سابق شوراي عالي امنيت ملي ايران در اين كنفرانس و سخنراني وي مورد توجه خاص قرار گرفت.

وي در سخنراني خود با اشاره به نظام‌هاي امنيتي در دوران قبل و بعد از جنگ سرد، خواستار ايجاد پارادايم‌هاي مشترك بين قدرت‌هاي بزرگ و قدرت‌هاي منطقه اي براي ايجاد نظم و امنيت پايدار شد. وي اين پارادايم‌ها را مواردي همچون دموكراسي، احترام به فرهنگ‌ها، تعامل سازنده بر اساس عقلانيت و احترام متقابل و مسئوليت‌پذيري در چارچوب نظام و حقوق بين الملل ذكر كرد.

مهمترين بخش سخنان وي در سخنراني و در مصاحبه مطبوعاتي كه در حاشيه كنفرانس برگزار شد، به موضوع صلح آميز بودن برنامه هسته‌اي ايران اختصاص يافت.

وي تأكيد كرد كه ايران تنها خواستار استفاده صلح آميز از انرژي هسته‌اي ا‌ست و به برنامه‌هاي اتمي خود علي‌رغم فشارهاي بين‌المللي ادامه خواهد داد، با اين حال همچنان سياست منطقه عاري از سلاح‌هاي هسته‌اي را نيز دنبال مي‌كند.

وي تصريح كرد: "ما مي‌دانيم حركت ايران در جهت ساخت سلاح، مسابقه تسليحات اتمي در منطقه را باعث خواهد شد كه مخل آرامش رواني مردم منطقه و جهان است و به همين دليل از خاورميانه عاري از سلاح كشتار جمعي حمايت مي‌كنيم".

لاريجاني با اين حال، تأكيد كرد كه ايران نمي‌تواند سخنان غير منطقي را در مورد برنامه هسته اي خود بپذيرد. وي با اشاره به مخالفت كشورهاي غربي با پيشرفت ايران در زمينه دانش صلح آميز هسته‌اي به بهانه احتمال انحراف از مسير صلح آميز آن نيز گفت: "اين سخنان تعجب آور است، يعني چنين اموري در حقوق بين‌الملل تا به حال يافت نشده است كه نيت خواني كنند و پيش از تحقق جرم به دنبال مجازات آن باشند، اما در عين حال ما هم در پاسخ به بسته پيشنهادي و هم در مذاكرات با آقاي سولانا گفتيم حاضريم كليه فعاليت‌هاي هسته‌اي ايران را در درون كنسرسيومي قرار دهيم كه ديگران هم در آن شريك باشند و اطمينان از آن پيدا كنند".

لاريجاني به دنبال شركت در اجلاس مونيخ در يك كنفرانس مطبوعاتي شركت كرد. با توجه به مسئله هسته‌اي ايران، لاريجاني اين فرصت را يافت تا به تشريح مواضع ايران درباره اين مسئله حساس بپردازد. در اين جلسه كه برخي از مدعوين كنفرانس امنيتي مونيخ و از جمله چند تن از سناتورهاي آمريكايي حضور داشتند، به برخي مسائل همچون مسئله هولوكاست اشاره شد.

اين مسئله كه يكي از مسائل مورد توجه رسانه هاي غربي در ارتباط با حضور دبير شوراي عالي امنيت ملي ايران بود، به ويژه در رابطه با دليل انكار آن از طرف ايران در برگزاري همايشي در اين رابطه در تهران مطرح شد كه دبير وقت شوراي عالي امنيت ملي ايران در پاسخ تأكيد كرد كه هولوكاست يك واقعه تاريخي است و بايد توسط مورخين و نه سياستمداران مورد بررسي قرار گيرد.

وي در پاسخ به سوال ديگري مبني بر اوضاع ضعيف اقتصادي و مشكل بيكاري جوانان ايراني و در عين حال تأكيد ايران بر كسب فن‌آوري هسته‌اي، اظهار داشت در شرايطي كه هيچ تضميني براي تهيه سوخت هسته‌اي وجود ندارد ايران به دنبال شرايطي است كه بتواند انرژي مورد نياز خود را تأمين كند.

لاريجاني تاكيد كرد: "ما تهديدكننده نيستيم و به دنبال بمب هم نيستيم و حتي تهديدي براي اسرائيل هم به شمار نمي‌رويم".

وي در عين حال تصريح كرد كه ايران هنوز معتقد است كه مسائل پيش آمده در رابطه با برنامه هسته اي ايران را مي‌توان از طريق مذاكرات و ديپلماسي حل كرد. از طرف ديگر، وي با انتقاد از آمريكا در درك نادرست واقعيت‌هاي منطقه خواهان به بازي گرفته شدن ايران در جنگ عليه ترور شد.

وي تأكيد كرد: "ما در عراق نفوذ داريم، تمام رهبران عراق از شيعه، سني و كُرد با ما رابطه خوبي دارند و ما حاضريم براي ثبات و امنيت عراق همكاري كنيم. حاضر به گفت‌وگو هستيم و حاضريم نگراني‌ها را هم رفع كنيم".

جمعه|ا|18|ا|بهمن|ا|1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فارس]

[مشاهده در: www.farsnews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 2678]