لالايي عاشورا

واضح آرشیو وب فارسی:رسالت: لالايي عاشورا
لالايي عاشورا
نزديك غروب بود. ديگر صداي فرياد تير و شمشير نمي آمد. تنها صداي
ناله هاي كودكي سه ساله بود از پشت سنگريزه ها، صداي دوان دوان قدم زدن سجاد به سوي قتلگاه و گريه هاي جانگداز زينب (س) كه فضا را پر كرده بود و ديوار شيشه اي سكوت را مي شكست‎. ‎ اوضاع بسيار آشفته بود. زنان گريه مي كردند و اسب امام در ميان جمعيت زنان جان مي داد و بچه ها با صداي سوزناك پدر خود را صدا مي زدند‎. ‎زينب از ميان آنان بلند شد و به سمت سربريده حسين حركت كرد به دور قتلگاه چرخيد مثل ابر بهار باريد و سخن گفت: حسين من، برادر پرپر شده ام. بيدار شو با من حرف بزن. چشمانت را باز كن. طاقت دوري ات را ندارم‎. ‎ چشمان امام سايه به سايه زينب حركت
مي كرد. زينب سرگردان به دنبال آن خورشيد زخمي قتلگاه را دور زد تا نشاني از او يابد. ناگهان قبر كوچكي را ديد، به بالاي سرش رفت، گريست و در عمق سكوت خاطرات آن طفل را در جلوي چشم خود به تصوير كشيد‏‎. ‎ يك تير ديگر بيشتر باقي نمانده بود. علي اصغر در بغل بابا بود، دستان امام مي لرزيد و قلبش تند تند مي تپيد علي با نگاه به پدر در باغ سبز چشمان او گل
عاطفه اي كاشت و آن را با اشك التماس آبياري كرد آب مي خواست، ناله مي كرد، اشك مي ريخت‎. ‎اما كسي نبود كه به او آب دهد، او را سيراب كند، قلبش را آرام كند و ناله هايش را ساكت، يكدفعه تير رها شد و گلوي علي اصغر را تكه تكه كرد‎. ‎شكوفه اميد در دلش پرپر شد و عشق با نفس باد پرواز كرد. گل عاطفه اش در باغ چشمان پدر پژمرد و تنها گلبرگ هاي خشكيده آن به جا ماند‏‎. ‎امام خشك شده بود‎ ‎.
همان طور كه به صورت زيباي علي اصغر نگاه مي كرد گفت: علي جان
ستاره ي اميدم، چرا ديگر بي تابي نمي كني، بهانه تشنگي را نمي گيري علي اصغر آهي كشيد و در بغل بابا پرپر شد‎. ‎امام سفت در آغوشش گرفت و چند قدم آن طرف تر قبر كوچكي كند تا او را به خاك بسپارد‎. ‎اما همان لحظه صدايي غريبي از لابه لاي جمعيت سپاه امام به گوش رسيد. او رباب بود، مادر دلسوخته علي اصغر. امام برگشت تا چشمش به رباب افتاد سر خم كرد و گريست‎. ‎چرا ديگر صداي علي من نمي آيد، او كه بي تاب بود، بي قراري
مي كرد، چرا ديگر آب نمي خواهد. امام برگشت تا ستاره خاموشش را در قبر بگذارد، همان لحظه رباب گفت: علي من زنده است، با من حرف مي زند، از من آب مي خواهد، او را كجا مي بري، كجا مي بري‎. ‎قلب امام تكه تكه مثل شمع مي سوخت بر گونه هايش مي لغزيد و بر لبان علي اصغر به زندگي خاتمه
مي داد رباب علي را در بغل گرفت و براي آخرين بار با كودك خود حرف زد: علي جان به من بگو كه تمام اينها خواب است، يك افسانه است كه بي تو آن را به گورستان فراموشي مي سپارم‏‎. ‎آخر علي جان اگر تو نباشي پس من براي چه كسي لالايي بخوانم، ديگر به اميد چه كسي زنده باشم. چشمانت را باز كن. اما چشمان آسماني و زيباي علي اصغر كه در روبه‌روي افق هاي خورشيد
مي درخشيد، هرگز باز نشد‏‎. ‎رباب به خيمه برگشت. بالاي سر ننوي خالي نشست و لالايي خواند و به ياد نگاهش اشك ريخت‎. ‎
لاي لاي علي اصغرم، لاي لاي علي اصغرم
لاي لاي علي جان، لاي لاي علي جان

چهارشنبه|ا|21|ا|دي|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: رسالت]

[مشاهده در: www.resalat-news.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 173]