«خبرگزاري دانشجو» بررسي مي كند: عملكرد شوراهاي صنفي از ابتدا تا كنون

واضح آرشیو وب فارسی:شبكه خبر دانشجو: «خبرگزاري دانشجو» بررسي مي كند: عملكرد شوراهاي صنفي از ابتدا تا كنون
به عقيده برخي فعالين، شوراي صنفي يك نهاد نظارتي- مشورتي است و مقوله اجرا به مسئولان دانشگاه محول گرديده است كه طي سال‌هاي گذشته به دليل نگاه سياسي حاكم بر آن دچار سياست زدگي شده است.

گروه سياسي «خبرگزاري دانشجو»؛‌ در اينكه ماهيت حقيقي شوراهاي صنفي دانشجويان چيست و به طور دقيق چه نقشي براي آنها تعريف شده است، ابهامات بسياري وجود دارد ابهاماتي كه به ادعاي برخي، مسئولان وقت وزارت علوم از همان بدو تشكيل شوراها ايجاد شده، اما تاكنون هيچ چاره اي براي آن انديشيده نشده است.

به عقيده برخي، شوراي صنفي يك نهاد نظارتي- مشورتي است و مقوله اجرا به مسئولان دانشگاه محول گرديده است كه طي سال هاي گذشته به دليل نگاه سياسي حاكم بر آن دچار سياست زدگي شده است و به وظيفه خود در پيگيري مطالبات صنفي دانشجويان نپرداخته است، آنچه در ادامه مي آيد نظرات مختلف دانشجويان در خصوص عملكرد شوراي صنفي طي سال هاي گذشته و آسيب هاي آن است.

شوراهاي صنفي از ابتدا تا كنون

بحث درباره شوراي صنفي ذهن و خاطره را به سال هاي 77 و 78 مي برد. سال هايي كه كمتر كسي است كه از آن دوران خاطره هاي خوبي داشته باشد. اما به هر حال آن سال ها زمان تولد تشكلي اينچنيني است كه اگر سنگ بناي آن به درستي نهاده مي شد مي توانست منشأ تحولاتي عظيم در نظام آموزش عالي ما باشد و ما را در طي مسير انقلاب مدت ها پيش بياندازد.

اما امروز بايد بررسي كرد كه چه چيز باعث شد تا عمر اين كودك نوپا به درازاي انقلابمان نكشد و نتواند قدم به قدم با اين مسير طي طريق كند؟!

مروري گذرا به نحوه شكل گيري و نيز عملكرد اين شورا در مقاطع حساسي كه مي توانست ايفاي نقش كند اين نتيجه را بازگو مي كند كه استقلال فكري و تشكيلاتي تنها موهبتي بود كه شامل حال اين تشكل نشد. چه اينكه اگر اين مهم تحقق پيدا مي كرد ديگر لازم نبود تا اين نهاد نوپاي آموزش عالي مان با هر ناهنجاري و تنشي مجبور به هزينه دادن شود.

اجازه دهيد تا از ابتداي امر شروع كنيم، از همان بدو تولد؛

پيشنهاد تشكيل شوراهاي صنفي دانشجويان اولين بار در سال 77 ارائه شد و آيين نامه اجرايي آن در سال 78 به تصويب وزارت علوم رسيد. بلافاصله اساس نامه اين تشكل در اساس نامه دانشگاه گنجانده شد تا امكان حذف و تغيير آن به حداقل برسد.

متاسفانه در آيين نامه اوليه ابلاغي وزارت علوم وقت نقاط ضعف بزرگي ديده مي شود كه بعضي از آنها تا به امروز نيز پس از چهار مرحله بازنگري هنوز مرتفع نشده است.

ابتدايي ترين خطاي نويسندگان اين آيين نامه اين بود كه بجاي اينكه براي دانشجو شأن نظارتي قائل باشند او را درگير اجرائيات نموده تقريبا تمام امور مربوط به دانشجو را در دانشگاه، به صورت بالقوه بر عهده اين تشكل قرار داده بودند و اين تشكل تنها در حوزه تدريس دخالتي نداشت. البته آيين نامه فعلي تا حد زيادي دانشجو را به جايگاه اصلي خود كه همان نظارت بر حسن اجراست بازگردانده است.

اما مشكل اصلي كه متاستفانه هنوز گريبانگير آيين نامه اين تشكل است، اصرار بيش از حد و غير معمول بر عدم نظارت به اين تشكل است. در جاي جاي آيين نامه شوراهاي صنفي دانشجويان مرجع رسيدگي به اختلافات و يا نظارت بر شوراها را زير مجموعه اي از خود شورا معرفي مي كند و حتي مرجع تصميم گيري در اختلافات ميان شوراهاي صنفي مختلف و دانشگاه، هيئت نظارت بر شوراهاي صنفي است كه در واقع زير مجموعه اي از اعضاي خود شوراي صنفي است.

جايگاه اين زير مجموعه از شوراهاي صنفي در هر دانشگاه از جايگاه هيئت نظارت دانشگاه نيز بالاتر است و مي تواند تصميمات دانشگاه را مورد بازنگري قرار دهد!

از طرفي مطابق اين آيين نامه شوراي دانشگاه حق تصويب هيچ دستورالعمل اجرايي را در خصوص شوراهاي صنفي ندارد مگر اينكه خود شوراهاي صنفي پيشنهاد دهنده آن بوده باشند!

بررسي دقيقتر نشان مي دهد كه اين ضعف حقوقي سهوي نبوده و در آيين نامه مربوط به كانون هاي فرهنگي- هنري عينأ تكرار مي شود.

در آنجا نيز وظيفه نظارت بر كانون ها به عهده خود كانون ها گذارده شده است. چگونه مي توان به تشكلي اختياراتي در اين سطح واگذار نمود و در عين حال او را از مسئوليت پاسخگويي معذور داشت؟!

عملكرد كانون هاي فرهنگي و شوراهاي صنفي نشان مي دهد كه اين دو تشكل به همراه انجمن هاي اسلامي وقت، در واقع سه ضلع مثلثي هستند كه نوعي نظام تربيتي خاص را در دانشگاه ها پايه ريزي مي كرد:

ضلع اول يعني كانون هاي هنري كه وظيفه جذب مخاطب را بر عهده داشت، ضلع دوم يعني انجمن اسلامي كه با فعاليت هايش تربيت نيرو مي كرد و ضلع سوم يعني شوراهاي صنفي كه دو وظيفه را بر عهده داشت، اول آنكه كارگاه تمرين آن نيروهاي تربيت شده بود و دوم اينكه با اختيارات فراوانش نوعي اهرم فشار به حساب مي آمد.

اين نتيجه گيري به اين معنا نيست كه تمام دانشجوياني كه در اين سه تشكل فعاليت مي كردند و مي كنند مغرضانه وارد اين عرصه شده اند. بسيار واضح است كه فعاليت و خدمات دانشجويان بسياري كه با انگيزه هاي شخصي و با نيت خير در اين تشكل ها خدمت رساني كرده اند در بسياري از دانشگاه هاي كشور موجب پيشرفت شده است. اما آنچه بيان شد در حقيقت تقريري از جهت گيري غالب بر فضاي عمومي اين تشكل ها در برهه هاي حساس تاريخي است.

براي مثال ما شاهد آن هستيم كه اين مكانيزم در ماجراي آغاجري و اكبر گنجي بكار گرفته مي شود. در آنجا مشاهده مي شود كه عمده دانشجويان اجرا كننده تصميمي هستند كه در انجمن اسلامي و دفتر تحكيم وحدت گرفته شده است.

نقطه قوت اين مثلث همان اهرم فشار آن است كه مي تواند مسائل امنيتي را بجاي مسائل دانشگاهي در مركز توجه جنبش دانشجويي قرار دهد. در حقيقت اين مثلث به دانشجو به چشم پياده نظام و سياهي لشكر مي نگريست و سعي مي كرد با اختلال در مسئوليت هاي اجرايي كه بر عهده داشت دانشجو را وادار كند در زميني كه طراحي شده بيرون دانشگاه بود، بازي كند.

شاهد مثال اين رفتار را تقريبا در همه دانشگاه هاي آن دوران مي توان يافت؛ تخصيص حقوق رسمي به بعضي از اعضاي شوراهاي صنفي از سوي احزاب بيرون دانشگاه و در اختيار قرار دادن خانه هاي تيمي براي اين افراد بازگو كننده اين طرز تلقي و سوء استفاده از دانشجوست.

اين زمينه هاي بيرون دانشگاهي باعث شد تا رفته رفته دغدغه ها و مشكلات دانشجويي در دانشگاه ها كم رنگ شود و ارزش حاشيه اي پيدا كند.

فاصله گرفتن فضاي شوراهاي صنفي از موضوع اصلي خود كه همان حل نارسايي هاي صنفي بود باعث شده است كه اين تشكل ديگر نتواند اثر بخشي خود را ايفا كند و كم كم حتي از دايره توجه همان احزاب نيز خارج مي شود. در اين شرايط تنها راه ادامه حياتي كه تفكر حاكم بر شورا پيش روي خود مي بيند پيدا كردن يك رقيب در دانشگاه است، توضيح آنكه هميشه اتخاذ يك دشمن مشترك مي تواند راه را براي اتحاد و تقويت نيرو هموار كند.

بر همين اساس اضلاع مثلث مذكور، از جمله شوراهاي صنفي تصميم گرفتند تا در شرايط كنوني فلسفه وجودي خويش را در مخالفت با نهادي همچون بسيج دانشجويي پايه ريزي كنند.

بسيج دانشجويي كه در ابتداي امر به اذعان خود پيشنهاد دهندگان اساس نامه شوراهاي صنفي الگوي تشكيلاتي اين مثلث محسوب مي شد از همان سال هاي اول پايه ريزي شوراي صنفي نقش رقيب را براي اين تشكل بازي مي كرد.

اما رفته رفته هرچه اعتماد دانشجويان از شوراي صنفي سلب مي شد، غضب اين تشكل نسبت به بسيج نيز شدت مي گرفت تا اينكه امروزه شاهد اين معنا هستيم كه مثلث اپوزيسون در دانشگاه ها هيچ فلسفه وجودي جز مخالفت با بسيج در دانشگاه براي خود قائل نيست.

اميريان: قائل شدن جايگاه نظارتي صرف به شوراي صنفي باعث كمرنگ شدن نقش آنها شده است

اميريان، دبير انجمن‌هاي اسلامي دانشجويان دانشگاه‌هاي سراسر كشور با بيان اينكه يكي از دلايل تاسيس شوراهاي صنفي كم كردن قدرت انجمن‌هاي اسلامي در آن زمان بود، گفت: انجمن‌هاي اسلامي به دليل آن كه دغدغه قدرت و ديدگاه‌هاي سياسي داشتند، فعاليت‌هاي صنفي دانشجويان را به خوبي پيگيري نمي كردند.

وي با بيان اينكه طرح ايجاد شوراهاي صنفي راهكار خوبي بود و باعث شد مسائل صنفي دانشجويان مورد توجه قرار گيرد، گفت: اما اين شوراها نيز به دليل برخي مسائل از جمله حضور اشخاص سياسي و حاكم شدن ديدگاه سياسي آنها نتوانستند مطالبات صنفي دانشجويان را پيگيري كنند.

اميريان با اشاره به جايگاه شوراي صنفي در آيين نامه دانشگاه‌ها گفت: در آيين نامه شوراي صنفي دانشگاه‌ها صرفاً نقش نظارتي و مشورتي براي آنها قائل شده‌اند كه اين امر كم كم باعث كمرنگ شدن نقش اين شوراها در مسائل دانشگاه‌ها و دانشجويي شده است.

دبير دفتر تحكيم وحدت با اشاره به اينكه بر عهده قرار دادن برخي از فعاليت‌هاي دانشجويي و دانشگاه‌ها به دانشجويان ضروري به نظر مي‌رسد، گفت: كم كم شوراي صنفي در اختيار اشخاص سياسي قرار گرفت و تشكلي كه قرار بود صرفاً مسائل صنفي دانشجويان را پيگيري كند، به ابزاري براي در اختيار گرفتن حريت دانشجويان و زير سوال رفتن آزادي آنها تبديل شد.

وي با بيان اينكه نقشي كه دانشگاه‌ها به شوراي صنفي مي دهند باعث مي شود كه دانشجويان نتوانند به راحتي از اين تشكل براي پيگيري مطالبات صنفي خود استفاده كنند، گفت: در برخي از مواقع نيز برخوردهاي سياسي با اشخاصي كه دغدغه مسائل صنفي را داشتند، باعث احضار دانشجويان و برخورد عملياتي با آنها شد و بعضاً به دليل نداشتن تريبون از نشريات صنفي كه عمدتاً ابزاري سياسي هستند، براي مطرح كردن مطالبات خود استفاده مي‌كنند.

اميريان نداشتن تريبوني صرفاً صنفي در دانشگاه‌ها و عدم پيگيري مطالبات صنفي در تشكل‌هاي صنفي را از ديگر نقاط ضعف موجود براي پيگيري مسائل صنفي دانشجويان دانست و گفت: معتقديم اگر اين نقاط ضعف برطرف شود، شوراي صنفي مي تواند بسياري از مسائل صنفي دانشجويان را كه بعضاً بر زمين مانده است، از طريق تشكل‌هاي دانشجويي پيگيري كند.

دبير انجمن‌هاي اسلامي دانشجويان دانشگاه‌هاي سراسر كشور با تاكيد بر اينكه تشكل‌هاي دانشجويي كه پايبندي خود را به مباني نظام، خط امام و رهبري نشان دادند بايد پيگيري مسائل صنفي دانشجويان را در دستور كارشان قرار دهند، گفت: وقتي كه جريان دانشجويي اصيل مسائل صنفي را برطرف كند، اجازه سوءاستفاده از مطالبات صنفي به جريان‌هاي راديكال و بعضاً زوايه دار با نظام داده نخواهد شد.

وي پرشدن اين خلا را يكي از وظايف تشكل‌هاي دانشجويي حاضر دانست و گفت: تشكل‌هاي دانشجويي مانند بسيج، جامعه و انجمن‌هاي اسلامي مانند گذشته بايد بررسي مسائل صنفي دانشجويان را از دغدغه‌هاي خود بدانند و بار صنفي دانشجويان را برعهده بگيرند.

عضو سابق شوراي صنفي: ديدار شوراي صنفي با هاشمي و معين اشتباه استراتژيك بود

يكي از اعضاي با سابقه شوراهاي صنفي يكي از دانشگاه هاي تهران كه نخواست نامش فاش شود در گفت‌وگو با خبرنگار سياسي «خبرگزاري دانشجو»، در خصوص عملكرد شوراهاي صنفي دانشگاه ها طي سال هاي گذشته گفت: براي اولين بار ايده راه‌اندازي شوراي صنفي بعد از حادثه كوي دانشگاه در سال 79 مطرح شد؛ زيرا تا به آن روز مرجع تخصصي صنفي براي پيگيري مطالبات صنفي دانشجويان در دانشگاه‌ها وجود نداشت و بعضا مسائل صنفي توسط انجمن اسلامي و يا بسيج دانشجويي پيگيري مي‌شد.

وي با بيان اينكه در اوايل دهه 80 شاهد نهادسازي در حوزه فعاليت‌هاي دانشجويي هستيم، گفت:‌ در اين سال انحصار پيگيري مسائل صنفي، فرهنگي، سياسي و اجتماعي دانشجويان كه در اختيار تشكل‌هاي سياسي بود شكسته شد و كانون‌هاي فرهنگي براي پيگيري مطالبات فرهنگي و شوراي صنفي براي پيگيري مطالبات صنفي دانشجويان ايجاد شد.

اين عضو سابق شوراي صنفي يكي از دانشگاه هاي كشور با بيان اينكه پيش‌نويس آيين‌‌نامه اين شوراها در سال 82 توسط آخرين وزير علوم دوران اصلاحات يعني جعفر توفيقي به دانشگاه‌ها ابلاغ شد، گفت: بر اين اساس دانشگاه ها موظف به ايجاد شوراهاي صنفي در دانشگاه‌ها و خوابگاه‌ها شدند.

وي با بيان اينكه شوراهاي صنفي فعاليت خود را تا انتخابات 84 در دانشگاه‌ها انجام دادند، گفت: در آن زمان شوراها در اوج فعاليت خود بودند از يك طرف آنها خود را رقيب تشكل‌هاي سياسي مي‌دانستند و از طرف ديگر اشخاصي كه از شوراهاي سياسي رانده شده بودند تلاش مي‌كردند با ورود به اين شوراها آن ها را در دست بگيرند و اعمال‌نظر كنند.

اين فعال دانشجويي سابق بيان داشت: سال‌هاي 83 تا 84 در دانشگاه‌هاي پلي‌تكنيك و خوابگاه‌هاي پلي‌تكنيك اوج اعتراضات صنفي بود و در حقيقت شوراهاي صنفي شعبه دوم انجمن‌هاي اسلامي شده بودند؛ زيرا افرادي كه به دلايلي از انجمن‌هاي اسلامي منفك شده بودند به اين شوراها آمدند و بدون شك اين شوراها سياسي‌تر از گذشته عمل مي‌كردند.

وي با بيان اينكه پس از اين مرحله با روي‌كار آمدن دولت جديد وزارت علوم وقت دست به مميزي در شوراهاي صنفي زد و با برگزاري چندين همايش تلاش كرد به زعم خود آنها را در مسير اصلي خود قرار دهد، ادامه داد: با اين وجود باز هم شوراي صنفي فعاليت‌هاي سياسي و كار سياسي انجام مي‌داد و حتي شاخصه سياسي احزاب را در دانشگاه‌ها بر عهده داشت.

اين عضو سابق شوراي صنفي تاكيد كرد:‌ همان‌گونه كه در انجمن‌هاي اسلامي جدال بين سنتي و مدرن در روي پوست فعاليت‌هاي آنها تعريف مي‌شد در شوراي صنفي نيز همين جدال البته به شكل زيرپوستي مورد توجه قرار گرفت.

وي با يادآوري خاطراتي از آن دوران گفت: شوراهاي صنفي نيز خود را وابسته به برخي از گروه‌ها و شخصيت‌هاي سياسي مي‌دانستند به طوري كه زماني كه مي‌خواستند با برخي از تشكل‌ها و گروه‌هاي ديگر صف‌آرايي داشته باشند خود را منتسب به برخي از شخصيت‌هاي سياسي و برجسته مي‌خواندند و پاي آن شخصيت‌ها را در جدال‌هاي خود به ميان مي‌آوردند.

اين فعال دانشجويي سابق با تاكيد بر اينكه بسياري از اين فضاها به دليل عدم بي‌تجربگي اعضاي شوراي صنفي بود، گفت: شرايط موجود در شوراهاي صنفي آن زمان در كنار بي‌مهري مسئولان باعث شد مسئولان همه شوراهاي صنفي دانشگاه‌ها را متهم به فعاليت‌هاي سياسي كنند و اين در حالي بود كه تنها در چند دانشگاه شاهد چنين روندي بوديم.

وي با بيان اينكه پس از سال‌هاي بين 84 و 85 انتخابات صنفي دانشگاه‌ها يكي در ميان و يا بعضا برگزار نشد، گفت: پس از خروج فعالان سياسي از شوراهاي صنفي شوراها با افت شديدي روبه‌رو شدند و در حال حاضر كه عمدتا در دانشگاه‌ها انتخابات صنفي برگزار نمي‌شود يا به دليل عدم استقبال دانشجويان شوراهاي قبل تمديد مي‌شود.

اين عضو سابق شوراي صنفي افزود: به همين دليل امروز به سختي شاهد 10 يا 20 شوراي صنفي فعال، كارآمد و منتقد در دانشگاه هستيم كه در كنار دغدغه آب و نان دانشجويان به امنيت و فعاليت‌هاي اجتماعي دانشجويان نيز توجه داشته باشند.

وي با اشاره به عملكرد شوراهاي صنفي طي سال هاي گذشته گفت‌: شوراها در طول دوره فعاليت خود جهش بزرگي را در فضاي دانشگاه‌ها به وجود آوردند كه اين مسئله توسط عده‌اي دانشجوي كاركشته كه فعاليت‌هاي سياسي را در راس فعاليت‌هاي خود قرار دادند، ايجاد شد و پس از خروج آنها از اين شوراها آنها با ضعف عمده‌اي روبه‌رو شده و فعاليت آنها متوقف شد.

اين عضو سابق شوراي صنفي يكي از دانشگاه هاي كشور بيان كرد: اعضاي حاضر در شوراي صنفي يا بايد اشخاصي را جايگزين خود در اين شوراها مي‌كردند و يا با كادرسازي قوي نيروهايي را براي اين شوراها پرورش مي‌دادند كه متاسفانه چنين نشد.

وي برخورد سياسي مسئولان دانشگاه‌ها با تشكل‌هاي صنفي را از دلايل افت فعاليت‌هاي آنها برشمرد و گفت: در يك دوره شاهد برخورد سياسي مسئولان با شوراهاي صنفي بوديم و به همين دليل هر چند برخي از اعضاي شوراي صنفي ديدگاه هاي كاملا صنفي و دور از سياسي داشتند اما در مقابل برخوردهاي سياسي مسئولان نتوانستند دوام بياورند.

اين عضو سابق شوراي صنفي يكي از دانشگاه هاي كشور عامل قوت شوراهاي صنفي را حضور اشخاصي با ديدگاه‌هاي سياسي برشمرد و گفت: حضور اين افراد در شوراي صنفي عامل رشد و فعاليت آنها شد اما نقطه ضعف اين افراد ورود به مباحث سياسي بود و همين مسئله باعث خروج آنها و در نهايت ضعف شوراهاي صنفي شد.

وي با اشاره به ديدار اعضاي شوراي صنفي در سال 84 با آقاي هاشمي رفسنجاني و معين گفت: ديدار با هاشمي و معين اشتباه استراتژيك شوراي صنفي در آن زمان بود و باعث حساسيت مسئولان نسبت به اين شوراها شد و اگر ديدار با آقاي هاشمي را به عنوان رئيس مجمع تشخيص مصحلت نظام قابل توجيه بدانيم شوراهاي صنفي آن زمان بايد پاسخگو باشند كه چرا به ديدار معين در حالي كه تنها يك كانديدا براي انتخابات بود رفتند.

اين فعال دانشجويي به برخي از دلايل افت و سياسي شدن شوراهاي صنفي اشاره و تصريح كرد: فقدان احزاب منسجم در كشور و سهم‌خواهي برخي تشكل‌هاي سياسي در انتخابات سال 84 باعث شد بار فعاليت‌هاي سياسي كشور را رسانه و دانشگاه به دوش بگيرند.

وي افزود: در اين شرايط برخي از رسانه‌ها عامل صدور و انتشار اخباري با هدف‌هاي خاص و تخريب برخي از شخصيت‌ها شدند و از طرف ديگر نيز دانشگاه محل رفت‌و‌آمد شخصيت‌هاي سياسي گشت.

اين فعال دانشجويي سابق افزود: درآميختن گرايش‌هاي حزبي برخي مسئولان در دولت با مسئوليت آنها به عنوان يك مسئول در كشور باعث وابسته شدن تشكل‌هاي صنفي مي شود.

وي در ادامه گفت: سياسي شدن شوراهاي صنفي باعث برخورد شتاب‌زده مسئولان با اين تشكل ها و از طرف ديگر رفتار شتاب‌زده و بدون مطالعه تشكل‌هاي صنفي در برابر برخورد مسئولان بود.

اين عضو سابق شوراي صنفي يكي از دانشگاه هاي كشور در خصوص راهكار خروج از وضعيت فعلي شوراهاي صنفي اظهار داشت: به نظر مي‌رسد اساس‌نامه شوراهاي صنفي در حال حاضر دچار خلاء قانوني نيست هر چند اگر دانشجويان فعال‌تر شوند در آينده اختيارات بيشتري را مطالبه كنند اما اين اساس‌نامه در شرايط حاضر در برگيرنده نيازهاي شوراي صنفي است.

وي با بيان اينكه مسئولان دانشگاه بايد تعامل‌شان را با شوراهاي صنفي بيشتر كنند، گفت‌: مسئولان بايد بپذيرند نظر اعضاي شوراي صنفي به عنوان برآيندي از نظر همه دانشجويان است.

اين فعال دانشجويي با تاكيد بر اينكه اعضاي شوراي صنفي بايد ارتباط خود را با مسئولان كشور، نمايندگان مجلس و دولت برقرار كنند، گفت: ارتباط با وابستگي فرق دارد اعضاي شوراي صنفي براي برطرف شدن مسائل دانشجويان خواسته يا ناخواسته بايد با مسئولان ارتباط برقرار كنند اما نبايد به آنها يا گروه و جرياني خاص وابسته شوند؛ زيرا وابستگي باعث سياسي شدن آنها مي‌گردد.

عبدولي: سياسي‌كاري شوراي صنفي باعث عدم اعتماد دانشجويان به آنها شده است

ميثم عبدولي، عضو سابق شوراي صنفي دانشگاه علم و صنعت در گفت‌وگو با خبرنگار سياسي «خبرگزاري دانشجو»، با اشاره به عملكرد شوراي صنفي در اين دانشگاه گفت: به دليل عدم پيگير مطالبات اعضاي شوراي صنفي دانشگاه علم و صنعت جمعي از دانشجويان ارزشي و ولايت‌مدار دانشگاه كه حضورشان تا آن زمان در شوراي صنفي كمرنگ بود تصميم گرفتند وارد عرصه شوند و مشكلات صنفي دانشجويان را پيگيري كنند.

وي افزود: با وجود آنكه دانشجويان ارزشي تمايل چنداني براي حضور در اين شوراها كه در نزد دانشجويان به دليل عدم پيگيري مطالبات صنفي‌شان داراي جايگاه و پايگاهي نيست، نداشتند اما به دليل احساس تكليف و اينكه يكي از مهم‌ترين مسئله دانشجويان بر روي زمين مانده است وارد شوراي صنفي آن زمان كه اعضايي با نگرش تند سياسي و اصلاحات داشت، شدند.

عضو سابق شوراي صنفي دانشگاه علم و صنعت با ذكر مثالي در خصوص عملكرد اين شورا بيان داشت: به عنوان مثال دانشجويان ارشد دانشگاه آن سال‌ها به دليل اينكه دانشگاه خوابگاهي براي تابستان در اختيار آنها قرار نداده بود دچار مشكلات عديده‌اي شده بودند و نمي‌توانستند اقدامات مربوط به پايان‌نامه خود را با طيب‌خاطر انجام دهند.

عبدولي با تاكيد بر اينكه شوراي صنفي در آن زمان توجه‌اي به اين مشكل عمده دانشجويان ارشد نداشت، گفت: ما دانشجويان ارزشي پس از اقامه نماز در مسجد به حالت تحصن مقابل دفتر رياست دانشگاه رفتيم و با پيگيري‌هاي مكرر خود مشكل آنها را برطرف كرديم.

وي با اشاره به تريبون‌هاي دانشجويي كه آن زمان توسط شوراي صنفي در دانشگاه علم و صنعت برگزار مي‌شد، گفت: در تريبون‌هاي دانشجويي آن زمان به هيچ وجه مشكلات صنفي دانشجويان مطرح نمي‌شد و اغلب دعواها و اختلافات ديدگاهي در زمينه مسائل سياسي كه در نهايت هتاكي به نظام بود، ديده مي‌شد.

عضو سابق شوراي صنفي دانشگاه علم و صنعت با بيان اينكه شوراي صنفي دانشگاه علم و صنعت كه در آن زمان در اختيار بسياري از دانشجويان با ديدگاه‌هاي تند سياسي و متمايل به دوم خرداد بود براي برگزاري برنامه‌هاي تفريحي در دانشگاه به راحتي از مسئولان دانشگاه مجوز مي‌گرفت اما پيگير مطالبات صنفي دانشجويان نبود، ادامه داد:‌ به عنوان مثال در يكي از شب‌هاي محرم كه مصادف با شب يلدا بود جشن بسيار مفصلي كه در آن به ارزش‌هاي اسلامي اهانت شد توسط اين شورا در دانشگاه برگزار شد.

عبدولي در همين زمينه افزود: در آن مراسم كه از اذان مغرب شروع شد با برپايي آتش، گروهي از دانشجويان را دور آتش برافروخته جمع كردند و خود را آتش‌پرست خواندند و اين در حالي بود كه مطالبات عمده خوابگاهي و صنفي دانشجويان روي زمين مانده بود.

وي با اشاره به جايگاه شوراي صنفي در آن زمان در ميان دانشجويان گفت: دانشجويان به دليل عدم پيگيري مطالبات صفني‌شان توسط اين شوراها چندان اعتمادي به آنها نداشتند و حتي عملكرد آنها به گونه‌اي بود كه در زماني كه ما هنوز وارد شوراي صنفي نشده بوديم بسياري از دانشجويان، مطالبات صنفي خود را با ما در ميان مي‌گذاشتند به عنوان مثال بحث خوابگاه حكيميه كه يكي از مهم‌ترين و حساس‌ترين خوابگاه‌هاي دانشگاه علم و صنعت بود را با درخواست دانشجويان پيگيري و مشكلات عديده آن را با رايزني با مسئولان برطرف كرديم.

عضو سابق شوراي صنفي دانشگاه علم و صنعت به عملكرد مسئولان دانشگاه در آن زمان در مقابل شوراي صنفي دانشگاه علم و صنعت اشاره و تصريح كرد: در آن زمان مسئول امور دانشجويي دانشگاه علم و صنعت شخص معتدلي بود كه همگان به صداقت ايشان صحه مي‌گذاشتند و او را قبول داشتند ولي از شوراي صنفي كسي نبود كه پيگير مطالبات دانشجويي باشد.

عبدولي با اشاره به عضويت خود در شوراي صنفي دانشگاه علم و صنعت خاطرنشان كرد: پس از اينكه عده‌اي از دانشجويان عضو بسيج در اين شورا عضو شدند بسياري از اعضاي قبلي شوراي صنفي شايعاتي را مبني بر اينكه آنها نيز دنبال منافع گروهي خود هستند در دانشگاه راه‌ انداختند اما پس از چند مدت دانشجويان خود عملكرد اعضا را مشاهده و كم‌كم به آنها اعتماد كردند.

وي با اشاره به اساسنامه شوراهاي صنفي گفت: شوراي صنفي در اساسنامه دانشگاه‌ها بيشتر نقش نظارتي داشت اما بايد زيرمجموعه خود را درگير كارهاي اجرايي مي‌كرد.

عضو سابق شوراي صنفي دانشگاه علم و صنعت خاطرنشان كرد: به نظر من اساسنامه دانشگاه‌ها در خصوص شوراي صنفي چندان ضعيف نبود و يا حتي شوراي صنفي را به سمت مسائل سياسي متمايل نمي‌ساخت.

عبدولي ادامه داد: عملكرد ضعيف شوراي صنفي گذشته به دليل وابستگي و تمايل اعضا به گروه و جناح خاص سياسي بود و همين مسئله باعث شده بود مسائل صنفي دانشجويان نيز تحت تاثير اين نگاه قرار گيرد و در حالي كه دانشجويان به دنبال برطرف شدن مشكلات صنفي خود بودند اما آنها با نگاه سياسي خود كوچك‌ترين مسئله صنفي را سياسي مي‌كردند و در نهايت بدون نتيجه آن را رها مي‌ساختند.

وي با اشاره به جايگاه فعلي شوراي صنفي در دانشگاه‌ها گفت:‌ امروزه به دليل وجود برخي از سياست‌هاي نادرست آموزشي در آموزش عالي كشور دانشجويان دنبال علم‌اندوزي و مدرك هستند و كمتر به عضويت در تشكل‌هاي دانشجويي و شوراهايي مانند شوراي صنفي در مي‌آيند.

پنجشنبه|ا|15|ا|دي|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: شبكه خبر دانشجو]

[مشاهده در: www.snn.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 132]