واضح آرشیو وب فارسی:مهر: تئاتر خصوصي توسط مردم ارزيابي خواهد شد
دومين ميزگرد تخصصي سمينار «تئاتر خصوصي در ايران» ديروز بعدازظهر (دوشنبه) با حضور حسين سليمي و حسين پارسايي در تالار كنفرانس مجموعه تئاترشهر برگزار شد.
به گزارش خبرنگار سرويس هنري برنا، در اين ميزگرد كه به رياست نصرالله قادري برگزار ميشود حسين سليمي رئيس سابق مركز هنرهاي نمايشي درباره «تعامل يا تقابل تئاتر خصوصي و تئاتر دولتي» سخن گفت.
«قبل از اينكه بحث كنيم تئاتر خصوصي چه چيزهايي هست بهتر است بگوييم تئاتر خصوصي چه چيزهايي نيست.» سليمي در اين ميزگرد تاكيد ميكند وقتي از تئاتر خصوصي صحبت ميشود به معناي عدم قطع حمايت دولت و موسسات فرهنگي دولتي از تئاتر نيست. همينطور، به معناي وابستهكردن تئاتر به درآمدهاي گيشه نيست. همچنين به معناي عدم در اختيار گذاشتن سالنها و امكانات سختافزاري دولتي به گروههاي تئاتري نيست.
سليمي اين پرسش را مطرح ميكند كه «ضرورت طرح تئاتر خصوصي چيست؟» و پاسخ ميدهد در شرايط فعلي آمار و ارقام نشان ميدهد كه چارهاي جز برپايي تئاتر خصوصي نداريم. تقاضايي كه نسل جديد در عرصه تئاتر به وجود آورده است با امكانات تئاتر امروز ما همخواني ندارد و ما نميتوانيم اين حجم از پتانسيل فارغالتحصيلان رشتههاي نمايشي را جوابگو باشيم. «در 12 سال گذشته سههزار فارغالتحصيل رشته تئاتر تحويل جامعه دادهايم. كسي كه درس اين رشته را ميخواند، حق دارد كه در همين رشته متاقضي شغل باشد. از طرفي 10 هزار بازيگر توسط موسسات خصوصي آموزش ديدهاند. 1500 هنرمند حرفهاي همه كه از قبل داشتهايم و بنا بر آمار 60 هزار نفر قابليت فعاليت در عرصه تئاتر را دارا هستند. امكانات موجود دولتي پاسخگوي چنين توانايي و پتانسيلي نيست.»
سليمي معتقد است اگر دولت مالك تئاتر باشد به علت محدوديت امكانات مديريتي و سختافزاري، هنر تئاتر در يك دايره بسته قرار ميگيرد. بسياري از تالارها موجود به عنوان ثروت ملي بدون استفاده و بلاتكليف مانده است كه قابليت اجراي نمايش در آنها وجود دارد. در شهرستانها هم اوضاع به همينگونه است چرا كه امكانات مركز هنرهاي نمايشي در سالنهاي تحتنظر خودش كاناليزه شده است. بنابراين هنرمندان پذيراي اين ريسك نخواهد شد كه در سالنهاي ديگر كارشان را اجرا كنند چرا كه نگران عدم حمايت مركز هستند.
«هنرمندان ما هويت خود را چگونه تعريف ميكنند؟» سليمي با طرح اين سوال متذكر ميشود هنرمندان ما دائما در اين تلاش هستند كه امكاناتي را مركز هنرهاي نمايشي بگيرند و هويت موقتي از آن بيابند. تنها، برخي از هنرمندان كه ارتباط خوبي با مركز برقرار ميكنند ميتوانند هويت دائمي پيدا كنند. «رفتن به سمت تئاتر خصوصي باعث ايجاد هويت و خلاقيت و انديشه ميشود و كه در مخاطب واقعي در جامعه به وجود بيايد.»
سليمي همچنين «فرهنگسازي» را تلقي نادرستي مقوله فرهنگ ارزيابي ميكند و دليل آن را همسانسازي با شرايط اقتصادي عنوان ميكند. «ما احتياج به تغيير متوليگري در فرهنگ داريم.»
او از نبود موسسات تئاتري در كشور به عنوان معضلي براي تئاتر عنوان ميكند كه اگر شرايطي فراهم شود تا موسسات تئاتري تاسيس شوند آنگاه اين موسسات در قالب يك شخصيت حقوقي، توانايي هنري، مديريتي و اقتصادي را متبلور ميسازند. بنابراين بخشي از امكانات مالي دولتي به سمت اين موسسات كاناليزه خواهد شد.
در هنرمندان ارادهاي براي ايجاد تئاتر خصوصي ديده نميشود
حسين پارسايي رئيس مركز هنرهاي نمايشي نيز در اين ميزگرد سخن گفت.
«من از منظر دولت وارد بحث تئاتر خصوصي ميشوم.» پارسايي با اين گفته، چند سوال درباره تئاتر خصوصي مطرح كرد: با مطرحكردن پرسشهايي چون آيا خصوصي سازي در سياستهاي كلان كشور وجود دارد؟ آيا مصوبات شوراي انقلاب فرهنگي، خصوصي سازي و كاهش حضور دولت را دربردارد؟ آيا هنرمند توان و اراده اين امر را دارد؟ و آيا مدل خصوصي تئاتر، هنرمندان را راضي ميكند؟ آيا شهرستانها از امكانات تئاتر ميتوانند استفاده كنند؟ آيا تغيير رويكرد هنرمندان تئاتر وجود دارد؟ آيا قدرت ريسكپذيري در هنرمندان وجود دارد؟ آيا تئاتر خصوصي بحران مخاطب را حل خواهد كرد؟
او از در نظر گرفته شدن لوايح و سياستهاي فرهنگي در رابطه با سوالات مطرح شده به شكل صوري و فرماليته سخن گفت. «اما بعد از 27 سال تاسيس مركز هنرهاي نمايشي، اين اهداف محقق نشده است. چرا ما نميتوانيم به شكل عملياتي به نتيجه برسيم؟»
پارسايي از وجود چنين ارادهاي در سياستگذار خبر ميدهد و اين پرسش را مطرح ميكند كه چرا هنوز اين كار (تئاتر خصوصي) انجام نميشود؟ او يكي از موانع را وابستگي به وجود آمده توسط هنرمندان به حمايتهاي دولتي عنوان ميكند. «براي ايجاد تئاتر خصوصي، در هنرمندان تئاتر ارادهاي ديده نميشود.» او معتقد است كه ويژهترين حمايت دولتي از از گروههاي تئاتر، حمايت روحي و رواني است.
پارسايي ميگويد هنرمندان براي استقلال خود بايد بهاي آن را نيز بپردازند.
امروز تئاتر ارزشي، تئاتري كممخاطب است هر چند كه بخش عمده امكانات و حمايتهاي دولتي به تئاتر ارزشي اختصاص دارد. به نظر پارسايي چرايي اين نكته بسيار مهم است كه بدانيم تئاتر، فينفسه چه موجوديتي دارد كه مردم در سبد خريد خود قرار دهند؟
پارسايي ميگويد: «تئاتر كشور اگر تهران است، محكوم به فناست، تئاتر تهران اگر تئاترشهر است محكوم به فناست و اگر تئاترشهر به بودجه دولتي وابسته باشد محكوم به فناست.»
رئيس مركز هنرهاي نمايشي، يكي از عمدهترين مشكلات در تئاتر را «فقر اطلاعرساني» ارزيابي ميكند. اين ضعف و فقر با حمايت صدا و سيما و شهرداري رفع خواهد شد.
او براي ايجاد تئاتر خصوصي سه راهكار به صورت كوتاهمدت، ميانمدت و بلندمدت بيان كرد كه حاصل تجربه دورههاي مختلف تئاتر در چند سال اخير است: «گروهها را موظف كنيم از يكششم تا يكدوم از مبلغ قرارداد، از محل گيشه ارتزاق كنند. گروهها تاسيساتي براي استقلال خود فراهم كنند، به ثبت برسند و شناسنامه دار شوند. با اين روش به سبك و سياقي ميرسند كه مخاطب خاص خود را پيدا ميكنند.» پارسايي مرحله دوم اين راهكار را واگذاري سالنهاي تئاتر به گروهها عنوان كرد. اماكن نمايشي دولتي بعد از يك دوره آزمايشي به سمت واگذاري به گروههاي تئاتري خواهند رفت.
نكته بعدي، بحث نظارت است و پارسايي معتقد است «مادامي كه دولت كارفرماي تئاتر باشد، چشم مسلحي به نام شوراي ارزشيابي حضور خواهد داشت اما زماني كه تئاتر، خصوصي شود اين مردم هستند كه بر كيفيت آن نظارت خواهند داشت.» پارسايي به هنرمندان پيشنهاد ميكند با هوشياري و ذكاوت خود را با مسائل سياسي و فرهنگي منطبق كنند.
بعد از طي راههاي كوتاهمدت و ميانمدت، به گفته پارسايي، ميتوانيم به سراغ تمركززدايي برويم. «بايد گروههاي موفق بروند و چراغ سالنهاي دورافتاده را روشن كنند.» با اين كار، پارسايي به گروهها قول ميدهد كه كمكهاي بيشتري از طرف دولت به آنان خواهد شد.
پيشنهاد ديگر پارسايي، تعريف فردي به نام تهيهكننده و مدير توليد براي تئاتر است. با تعيين و تعريف چنين فردي، بسياري از مشكلات اقتصادي تئاتر نيز مرتفع خواهد شد.
سمينار «تئاتر خصوصي در ايران» امروز با برگزاري سومين روز، به كار خود پايان خواهد داد.
سه شنبه 1 بهمن 1387
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 168]