تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1868102797
آقای علم الهدی! مگر ملوک الطوایفی است؟
واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: آقای علم الهدی! مگر ملوک الطوایفی است؟ مصطفی بدرالسادات
عصرایران- آن طور که ایسنا گزارش داده است، حجه الاسلام علم الهدی، امام جمعه مشهد در اظهاراتی پیشنهاد کرده است که "شهر مشهد از هرگونه برنامه های فرهنگی، هنری، انواع فیلم های اکران شده و کنسرت های موسیقی مستثنی شود." این پیشنهاد که در اولین ماه از سال نوآوری و شکوفایی مطرح می شود، هشداری است به اینکه شعار نوآوری و شکوفایی که از سوی رهبر معظم انقلاب به عنوان سرلوحه سال 87 عنوان شده، گرفتار تفسیر به رای های جابه جا شود. داشتن دغدغه های دینی، البته بسیار ارزشمند است و از این رو، در اصل مطلب نمی توان خرده ای به امام جمعه مشهد گرفت اما مشکل اینجاست که بسیاری از ما، به دنبال "اهداف عالیه"، سوراخ دعا را گم می کنیم. بی گمان ممنوع کردن اکران فیلم و برگزاری کنسرت های موسیقی در شهر پرجمعیتی مثل مشهد، نه تنها موجبات ارتقای سطح فرهنگی و مذهبی این شهر را باعث نخواهد شد بلکه در نوردیدن راهی است که افراط گرایان در اوایل انقلاب پیمودند و نتیجه نیز آن شد که بعدها دیدیم: سرخوردگی بخش بزرگی از جامعه و به خصوص جوانان از مفاهیم ارزشی. هنوز فراموش نکرده ایم که در اوایل انقلاب یک امام جمعه معروف با افتخار به مستمعینش می گفت که شخصا یک تنبک را اعدام کرده است (اشاره به ماجرای گرفتن آلات موسیقی و شکستن آنها). باز در یادمان هست که برخی کسانی که آنها هم همانند آقای علم الهدی دغدغه دین و فرهنگ داشتند (یا چنین وانمود می کردند) پاتوق های خیابانی جوانان را محاصره می کردند و با موکت بر، شلوارهای "لی" آنان را پاره می کردند یا با ماشین ریش تراش، موهایشان را به طرز تمسخرآمیزی (مثل انداختن چهار راه بر سرهای جوانان!) می تراشیدند تا درس عبرتی باشد برای آنان و دیگران که دیگر سراغ لباس ها و آرایش های "نامتعارف" نروند! ماجرای ممنوعیت داشتن دستگاه ویدئو و محکومیت قضایی کسانی که حتی ویدئو حمل می کردند، جلوگیری از اکران فیلم های سینمایی مجوزدار توسط گروه های فشار و مسایلی از این دست، نه در دوردست ها و دورزمان ها، که در همین کشور خودمان، روی داد ولی هیچکدام از اینها نه تنها نتوانست سطح دینداری را در جامعه بالا ببرد، بلکه چهره ای خشن، دگم و عصبی از دین و ارزش های انقلابی در ذهن بسیاری از جوانان ایجاد کرد و موجبات بدبینی آنها به نهاد روحانیت را نیز فراهم آورد. این در حالی است که در همان زمان هم ، دینداران عقل اندیش ، نسبت به این گونه روش ها هشدار می دادند و فریاد می زدند که رویکردهای حذفی و چکشی، نتیجه معکوس خواهد داشت ولی تا گوش شنوایی برای این سخنان حق پیدا شود، سالها گذشت تا این که اندک اندک، مسوولان جامعه دریافتند که باید با مدارا و ملایمت و کارهای فرهنگی و ... وارد تعامل با جامعه و به ویژه جوانان شوند. بدین سان، بعدها، شاهد آن بودیم که بسیج، سازمان تبلیغات، وزارت ارشاد، حوزه های علمیه و ... اقدام به اجرای طرح هایی مثل کلاس های تابستانی ، راه اندازی کانون های فرهنگی، اردوهای آموزشی و ... آن هم در سطح گسترده کردند که نتایج قابل توجه و ارزشمندی نیز به نوبه خود داشت. اینک و پس از آزمودن هر دو راه (حذفی - فرهنگی) شنیدن اینکه یک امام جمعه باسابقه، بار دیگر بر آزمودن راه خطای طی شده تاکید می کند، آدمی را به شگفتی و تاسف وا می دارد. واقعیت این است همین الان که در شهرهای بزرگ چهار تا فیلم اکران می شود و هرازگاهی کنسرتی برپا می شود، (شهرهای کوچک که کلا مرخص و محروم اند) مردم و مخصوصا جوانان، با کمبودهای جدی برای تفریح و گذران اوقات فراغت مواجهند، حال تصور کنید که همین امکانات اندک نیز از آن دریغ شود. به راستی جوانی که نه سینمایی برای تماشای فیلم دارد، نه کنسرتی برای رفتن، نه تئاتری برای دیدن، نه کلوپی برای تفریحات سالم، نه پولی برای سفر کردن و نه هیچ امکان دیگر برای گذراندن اوقات فراغتش، چه کند؟ آیا جز این است که تنها راه چاره اش خیابان گردی و پارک گردی است؟ و البته اگر هم سر از پا خطا کند، سروکارش با گشت ارشاد است و باقی قضایا! واقعا جای تاثر و ناراحتی است مسوولانی که باید در اندیشه گسترش امکانات فرهنگی و تفریحی مردم باشند، همین چند تا فیلم و کنسرت نیم بند را هم برای آنان "زیادی" می بینند! راستی آقای علم الهدی! مگر ایران به صورت ملوک الطوایفی اداره می شود که یکی بخواهد شهرش از قانونی که در سراسر کشور اجرا می شود، مستثنی شود؟! تا کی آزمودن آزموده شده ها و تا کی مردم را ندیدن و از نیازهایشان غفلت ورزیدن؟!... و تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل!
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 581]
-
گوناگون
پربازدیدترینها