شیدایی زیر پوست جامعه را نشان میدهد

واضح آرشیو وب فارسی:ایران ویج: شیدایی زیر پوست جامعه را نشان میدهد

آرش مجیدی که به تازگی پخش مجموعه “شیدایی” با بازی مشترک او و همسرش میلیشیا مهدی نژاد به پایان رسیده است، ضمن اشاره به استانداردهای کیفی این مجموعه و نمونه های دیگری چون “ارمغان تاریکی”، کیفیت پایین مجموعه هایی مانند “ستایش” را توهین به شعور مخاطب دانست.
یکی از نکات جالب توجه سریال “شیدایی” حضور آرش مجیدی و میلیشیا مهدی نژاد در نقش یحیی و سارا بود؛ زن و شوهری که برای داشتن شیدا تقلا می کردند. این زوج هنرمند نخستین بار است که با یکدیگر همبازی می شوند. مجیدی را آخرین بار در سریال به یاد ماندنی و موفق “ارمغان تاریکی” دیدیم و مهدی نژاد را هم با “جراحت” دیگر ساخته محمدمهدی عسگرپور به یاد می آوریم.
مهدی نژاد و مجیدی با حضور در خبرگزاری مهر، از حضور مشترک در این سریال و نکات خواندنی دیگری گفتند که در ادامه حرف هایشان را می خوانید:
پیش از “شیدایی” هم به شما پیشنهاد شده بود با هم بازی کنید؟
میلیشیا مهدی نژاد: نه!
آرش مجیدی: من هم چیزی یادم نمی آید.
*خب این اتفاق چطور افتاد؟
مجیدی: مثل کارهای دیگر. اول با خانم مهدی نژاد تماس گرفتند دو روز بعد هم به من زنگ زدند. اول خانم مهدی نژاد توافق کرد و یک هفته بعد من به توافق رسیدم.
*یعنی آنها از اول در نظر داشتند که شما به صورت زوج بازی کنید؟
مهدی نژاد: نه ما هر کدام جدا برای کار رفتیم. من در سریال “جراحت” قبلا با محمدمهدی عسگرپور کار کرده بودم و با سعید نعمت الله نیز در همان کار آشنا شدم. برای این سریال هم تماس گرفتند تا برای صحبت بروم. حرف زدیم و آمدم خانه برای آرش تعریف کردم و بعد دیدم که به طور اتفاقی با او هم تماس گرفتند.
*یکی دو نفر از بازیگران “شیدایی” می گفتند نعمت الله نقش ها را از اول برای آنها نوشته است. درباره شما هم همین اتفاق افتاد؟
مهدی نژاد: زمانی که ما برای عقد قرارداد رفتیم، متن هنوز کامل نشده بود و انتهای قسمت هشتم بود که ما وارد داستان می شدیم و می دانستیم از آن به بعد قرار است حضور داشته باشیم.
*پس به گروه اعتماد کردید؟
مهدی نژاد: اصلا جای بحثی نبود کار با نعمت الله و عسگرپور…
مجیدی: من فکر می کنم “شیدایی” پنجمین کارم با سعید(نعمت الله) بود. به نظرم او جامعه را می شناسد و قصه پرداز خوبی است. نعمت الله قصه های پرو پیمانی دارد که در قسمت های آن خبری از آب بستن نیست! حادثه پشت حادثه است که مخاطب را نگه می دارد. این به آن معنا نیست که مخاطب را با هر قیمتی حفظ کند؛ بلکه با اتفاقات جذابی که از متن همین جامعه برخواسته اند تعلیق ایجاد می کند. من این را در تمام کارهای او دیده ام. این نقش هم از این جهت که نعمت الله آن را می نوشت برایم جذاب بود. یعنی می دانستم حتی اگر یک سکانس باشد، آنقدر جای کار و پرداخت دارد که برای من بازیگر جذاب خواهد بود.
*یکی دیگر از ویژگی های این نویسنده حضور او سر صحنه است. این ماجرا به کار کمک می کرد یا مثل این بود که دو کارگردان سر صحنه حاضر شده اند. این حضور قطعا به نویسنده برای دریافت حس و حال و انرژی و نوشتن قصه های بعدی موثر است برای شما بازیگران هم تاثیر مثبت داشت؟
مهدی نژاد: این ناشی از وسواس نعمت الله است که به نظرم بسیار قابل احترام است. وقتی شما بچه کوچکی دارید همه جا پا به پای او می روید تا او را به ثمر برسانید. متنی که آقای نعمت الله می نویسند هم مثل بچه کوچکی است. او برای درست اجرا شدن متن با عوامل همکاری می کند، با بازیگر حرف می زند و درباره نظرات دیگران با آنها به توافق می رسد. این وسواس خیلی خوب است و اگر همه ما بتوانیم در کارهایمان اینطور وسواس داشته باشیم، فکر نمی کنم هیچوقت مشکل داشته باشیم.
مجیدی: اتفاق خوبی که درباره سعید افتاده و کم نظیر و چه بسا بی نظیر است همین سنگ تمام گذاشتن او است که حتی زمان تدوین هم حاضر می شود و سعی می کند نوشته اش به نحو احسن به تصویر تبدیل شود. این کار در اشتراک عمل با کارگردان شکل می گیرد و امر خودسرانه ای نیست.
به ویژه در سریال هایی که متن کامل نوشته نشده، حضور نویسنده یک ضرورت است. چرا که شاید وقتی من بازیگر سر صحنه تصویربرداری قسمت پانزدهم یک سریال ۳۰ قسمتی باشم و ندانم چه اتفاقاتی خواهد افتاد اما نویسنده نسبت به تمام شخصیت ها و ارتباط آنها با یکدیگر اشراف کامل دارد و می تواند مکمل ذهن من نسبت به اتفاقات باشد. خوشبختانه گاهی هم پیش آمده که با وجود اختلاف نظر او حرف من را پذیرفته و سعی کرده به یک نقطه نظر مشترک برسیم. سعید دولتخانی و علی طالب آبادی هم نویسنده های دیگری هستند که سعی می کنند این وسواس را داشته باشند.
مهدی نژاد: خوبی نعمت الله این است که داستانش را فدای هیچ چیزی نمی کند. امکان ندارد که از او بخواهیم نقشی پررنگ تر شود و دخل و تصرفی در داستان به وجود بیاورد. این یک نکته مثبت است.
مجیدی: البته گاهی می شود که با یکدیگر به یک تعامل مثبت می رسیم. مثلا سوال می کند که به نظر این شخصیت به کجا می رود؟ انگار می خواهد نظرسنجی کند و درباره یک شخصیت به جمع بندی برسد.
*قبول دارید در این کار بالاخره بخشی از زندگی واقعی خودتان را بازی کردید؟
مجیدی و مهدی نژاد: نه!
*چرا؟
مجیدی: ما زندگی خودمان را می کنیم اما در زندگی نه من یحیی هستم نه میلیشیا سارا است.
*یعنی هیچ چیز از زندگی تان وارد این شخصیت ها نشده؟
مجیدی: مهم ترین اتفاقش این است که ما اصلا بچه نداریم و در این قصه سر یک بچه می جنگیم! یحیی گل فروش است اما شغل من این نیست!
مهدی نژاد: سارا همیشه با خرید به خانه می آید اما خیلی کم پیش می آید برای من این اتفاق بیفتد.
مجیدی: زمانی که ما داریم بازی می کنیم زن و شوهر نیستیم. اگر بودیم می توانستیم برخی ممیزی های تلویزیون را به نفع درام نادیده بگیریم. در حالی که این عرف سیستم تلویزیون ما و ممیزی آن نیست. بنابراین ما سر صحنه فقط دو بازیگر هستیم.
*فارغ از بحث ممیزی، این اتفاق به شما کمک نکرده است؟
مهدی نژاد: مسلما موثر است از این جهت که ما زمان آزادمان در خانه را با یکدیگر تمرین می کردیم. اما اگر زن و شوهر نبودیم تمرینمان فقط سر صحنه امکان پذیر بود. هیچ بازیگری نمی رود خانه آن یکی که برای سکانس فردا با هم تمرین کنند. ما در خانه این تمرین را داشتیم.
مجیدی: از طرفی سختی داشت به این خاطر که مثلا اگر قرار است من به عنوان یحیی با سارا دعوا کنم؛ اولا از این جهت که در زندگی واقعی مان خیلی به دعوا نمی رسیم و دوما اینکه اگر من ادای دعوا را دربیاورم او مرا می شناسد و لو می رود که دارم بازی می کنم، پس تلاش ما برای واقعی تر درآوردن صحنه ها بیشتر می شد.
*البته شما در این نقش لطافت نقشتان در “ارمغان تاریکی” را به همراه دارید.
مجیدی: اگر به لطافت باشد که شخصیت نوری در “من یک مستاجرم” از همه لطیف تر بود و بعد از آن هم سریال طنز زیاد به من پیشنهاد شد.
*فارغ از متن سریال “شیدایی” ارزیابی تان از نقش هایی که برای بازیگران نوشته می شود چیست؟ اینکه بعد از موفقیت شخصیتی در یک سریال چقدر نقش تازه به بازیگر آن پیشنهاد می شود؟ همانطور که مسلما آقای مجیدی بعد از سرگرد صادقی سریال رستگاران احتمالاً ده ها پیشنهاد بازی نقش پلیس داشته … چقدر کارگردان های جسور هستند که فارغ از پیش زمینه ای که از بازیگران دارند آنها را برای نقش های تازه ای انتخاب می کنند؟
مهدی نژاد: یکی از مشکلات تلویزیون و سینمای ما همین است. کارگردان های ما اعتماد نمی کنند. مثلا اگر من در “قهوه تلخ” بازی می کردم مرا به عنوان یک بازیگر طنز می شناختند و هیچ وقت حاضر نبودند ایفای نقش جدی را به من بسپرند. این به نظرم اشتباه بزرگی است. بازیگری یعنی اینکه فرد هم بتواند مثبت بازی کند هم منفی هم طنز هم جدی. این اتفاق دقیقا برای آقای مجیدی هم افتاد و پیشنهادات زیادی برای بازی در نقش پلیس به او داده شد که در مقابلشان مقاومت کرد.
مجیدی: این به نظرم به بازیگر هم بستگی دارد. منِ نوعی سعی کرده ام یک نقش را تکرار نکنم و بی نهایت نقش پلیسی که بعد از رستگاران به من پیشنهاد شد را قبول نکنم! با خودم گفتم مگر اینکه یک تفاوت عجیبی داشته باشد و پلیسی با رنگ و لعاب دیگری را به من پیشنهاد دهند که بپذیرم. اما آن دوره این اتفاق نیفتاد و خود من هم وقتی تماس می گرفتند قبل از هر چیز می گفتم اگر متنتان پلیسی است نه!
برای من این اتفاق خیلی مهم است چرا که هنوز بازیگری برایم یک جور شعف و حظ می آورد و از آن لذت می برم و نمی خواهم به ورطه تکرار برسم. بنابراین تا جایی که چنبره اقتصادی زندگی دست و پای من را نبسته در کارهایم این تفاوت را لحاظ خواهم کرد. امری که مطمئنم به پخته شدن شخصیت و جنس بازی من منجر می شود.
برای همین وقتی بعد از “رستگاران”، بازی در سریال “ارمغان تاریکی” به من پیشنهاد شد لذت زیادی بردم. چرا که دیدم کارگردان اصلا توجهی نداشت که من پیش از این چه کارهایی بازی کردم. خوشبختانه جلیل سامان هر دو کار را هم دیده بود و نقش دیگری را به من پیشنهاد می داد. چرا که تفاوت این دو نقش را دیده و به ویژگی ها و ضعف و قوت های کار من پی برده بود.
* “ارمغان تاریکی” که یکی از بهترین سریال های سال های اخیر بود…
مجیدی: من واقعا این کار را دوست داشتم. من کارگردان به این معصومی و دقت نظر که همه توانش برای کارش باشد را ندیده بودم. سامان کارگردان بسیار با وسواس و فهیمی بود که از همه چیز در جهت پیشبرد کارش استفاده می کرد. خیلی قدرت می خواهد که تو نویسنده یک سریال باشی و یک جا احساس کنی فلان شخصیت به درد کارت نمی خورد و پاره کنی و دورش بیندازی. کمتر کسی این کار را می کند. به ویژه برخی از نویسنده ها که می گویند این آیه قرآن است نباید دست بزنید!
جلیل سامان کارگردانی که خودش هم می نویسد از این امر واهمه ای نداشت. به ویژه سر تدوین هستند بسیار کارگردانانی که دلشان نمی آید یک فریم دور بیندازند. اما او سر تدوین قلع و قمع می کرد و سکانس و پلان درمی آورد. این خیلی کار بزرگی است و برای کارگردان جسارت می خواهد.
همینطور جنگیدن این آدم برای صحنه که واقعا سال ۵۹ دربیاید. یکی از دلایلی که مردم این کار را دوست داشتند این بودند که فضا باورپذیر از آب درآمده بود.
*البته این سریال خیلی کم صحنه خارجی داشت.
مجیدی: تکنیکی در فیلمبرداری وجود دارد که از فیلمرو استفاده می کنند و کارمانت می گذارند؛ وسیله ای است که دوربین روی آن سوار شده و به ماشین وصل می شود تا یک توشات یا تک شات بگیرند. اتفاقی که در این نوع تصویربرداری می افتد این است که خیابان در پشت این صحنه دیده می شود.
جلیل سامان آنقدر در این زمینه دقت نظر داشت که برای صحنه هایی که تصاویر پشتی به صورت سریع و دور دیده می شود، شهرکی در بالای آتی ساز را پیدا کرد که آجرهای سه سانتی داشت تا سه دقیقه از کار را آنجا بگیریم. آنجا دکه روزنامه فروشی به سبک قدیم ساختیم، صف ۴۰، ۵۰ نفری بنزین و نفت گذاشتیم. حجله شهید قرار دادیم. قرار شد ماشین قدیمی و دوچرخه در این خیابان عبور کند تا این سه دقیقه درست از آب دربیاید و تداعی گر آن سال ها برای مخاطب باشد.
اینکه من دست این کارگردان را می بوسم برای همین دقت نظر او است. در حالی که در کارهای دیگری که همزمان پخش می شد مثل “ستایش” که یکجورهایی توهین به شعور مخاطب بود، در سال ۵۹ پراید در صحنه دیده می شد. گاهی هم پیش می آید عوامل یک سریال صحنه های خارجی را در بیابان می گیرند و می گویند بیابان سال ۵۹ و ۹۰ که با هم فرقی ندارند!
جلیل سامان سر این ماجرا با تهیه کننده جنگ و دعوا داشت و البته من به تهیه کننده حق می دهم. دم او هم گرم که برای وسواس این کارگردان هزینه کرد.
*خب با تمام این تفاسیر بعد از اینکه کاری مثل “ارمغان تاریکی” در کارنامه شما قرار گرفت، انتخاب تان سخت تر شد؟ می خواهم بدانم در یحیی که از قسمت هشتم وارد کار می شود چه دیدید که ایفایش را پذیرفتید؟
مجیدی: واقعیت این است که من بازیگر نمی توانم صرف اینکه نقش یک خوبی بازی کردم دیگر تنها منتظر فرصتی برای بازی درکارهای فاخر باشم. این یک اشتباه است. من هنوز معتقدم در حال آزمون و خطا در بازیگری هستم و واقعیت دیگر اینکه مگر در یک سال چند مجموعه تلویزیونی فاخر ساخته می شود؟ در میان همین آثار من باید با چنگ و دندان سعی کنم برای نقش هایی که دوست دارم و من بازیگر را به چالش می کشد بجنگم و به دستشان بیاورم.
بله روزی که مرا برای یحیی خواستند، گفتند می دانیم تو “ارمغان تاریکی” را کار کرده ای و می دانیم کارت خیلی خوب بود و این نقش شاید خیلی کوچک باشد… اما برای من حضور سعید نعمت الله که اتفاقات زیرپوست جامعه را می شناسد، ارائه همان سیناپس کافی بود. داستان “شیدایی” نمایی از زیرپوست جامعه بود. همان موقع به سعید هم گفتم که اگر یحیی ۳۰ سکانس در این قصه داشته باشد و سه تایش به زعم من شاهکار باشد و باعث یک اتفاق شود، من با تمام وجود آن را می پذیرم. یحیی از جنس زندگی نوشته شده و قرار نیست درباره چیزی غلو بکند و آدمی اهل زندگی و روزمره و از جنس همین مردم است. تمام سعی من هم این بود که از هر اغراق و استفاده از المان های تکراری درباره او کم کنم تا همان آدم عادی زندگی باشد. با تمام گوشت و پوست مردم همین جامعه باشد و او برای همین فرهنگ هم هست. او کسی است که در فرهنگ ایرانی حتما پشت خواهرش می ایستد حتی اگر او به زعم دیگران بد باشد و حتی اگر پدرش به واسطه این خواهر مرده باشد…
مصاحبه : خبرگزارى مهر

۴ بهمن ۱۳۹۰

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایران ویج]

[مشاهده در: www.iranvij.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 81]