واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: بيشتر والدين کودکان نوپا آرزو ميکنند که کودکشان بتواند تنهايي خودش را سرگرم کند. اين خواسته والدين منطقي است... بچهها مدتها قبل از پاگذاشتن به دوران بزرگسالي فشار رواني را تجربه ميکنند. برخي کودکان مجبورند با مشکلاتي چون کشمکشهاي خانوادگي، طلاق، تغييرات دائميمدرسه، همسايهها، توافقات مراقبت از کودک، فشار گروههاي همسال و بعضي وقتها حتي با خشونت در خانواده يا جامعهشان دست و پنجه نرم کنند. بيشتر والدين کودکان نوپا آرزو ميکنند که کودکشان بتواند تنهايي خودش را سرگرم کند. اين خواسته والدين منطقي است، چون کودک نوپا ميتواند اسباب بازيها را بر دارد، با آنها بازي کند، دنبال توپ بدود و کتاب ورق بزند. نوپاها آموخته اند که ميتوانند خودشان کارهايي انجام دهند و اتفاقاً اغلب هم در انجام کارها توسط خودشان پافشاري و سماجت به خرج ميدهند. با اين همه يک بچه يک ساله همچنان دوست دارد دور و بر والدينش بچرخد، ما ميتوانيم به او کمک کنيم که بياموزد چگونه خود را سرگرم کند. جين فوي، متخصص کودکان در کاروليناي شمالي ميگويد: "کودکان نوپا اصولاً نميتوانند براي مدت طولاني به تنهايي بازي کنند". طولاني ترين زماني که ميتوانيد از يک بچه يک ساله انتظار داشته باشيد به تنهايي بازي کند چيزي حدود پانزده دقيقه است، دادن چنين فرصتي به کودک کاري است که به انجام دادنش ميارزد، اين کار تنها به اين دليل نيست که شما فرصت داشته باشيد شام را آماده کنيد يا اتاق را جارو و گردگيري کنيد. دکتر اسکالار متخصص رشد در مرکز مطالعات رشد و يادگيري دانشگاه کاروليناي شمالي در اين باره ميگويد:"تنها بازي کردن، تقويت کننده استقلال، اعتماد به نفس، خلاقيت، و مهارتهاي زباني است. اغلب ميبينيم که يک کودک پانزده ماهه موقعي که تنها بازي ميکند با خود چيزهايي زمزمه ميکند، چنين بازيهايي پايه و اساس رشد مهارتهاي زباني هستند. "دکتر اسکالار ميگويد:" قابليت بچهها براي تنها بازي کردن به حال و وضعيت آنها هم بستگي دارد، اگر بچه گرسنه، خسته يا مريض باشد کمتر به تنها بازي کردن رغبت خواهد داشت. علاوه براين شما از يک نوپاي کميبزرگ تر هم نميتوانيد انتظار داشته باشيد که مدت طولاني تري تنها بازي کند." دکتر فوي معتقد است: "يک کودک بيست و دوماهه که از نظر شناختي و زباني قابليتهاي بيشتري از کودک يک ساله يا پانزده ماهه دارد تمايل روز افزوني براي کسب استقلال در خود ميبيند، بنابراين بيش از پيش دوست دارد با شکستن حد و مرزهايي که شما وضع کرده ايد آنها را و شما را امتحان کند و بنابراين اين نياز بيشتري به نظارت و توجه مداوم و از نزديک دارد". براي افزايش ظرفيت کودکتان در تنها بازي کردن، چهار کلمه را به خاطر بسپاريد:" علاقه،ايجاد عادت، سازماندهي، و جهت دهي".اول سعي کنيد کودکتان را به فعاليتي مشغول کنيد که به آن واقعاً علاقه دارد، اگر از نظر شما کميشلوغ کاري اشکالي ندارد به او اجازه دهيد اگر دوست دارد ليوانها و قاشقها را جابه جا کند يا لباسها را از کشوي کمد بيرون بکشد. ژوليت که يک پسر پانزده ماهه دارد دو کشوي پايين کابينت آشپزخانه را پر از بطري، قاشق و پيمانههاي پلاستيکي کرده تا هنگاميکه او مشغول درست کردن شام است، پسرش با آنها مشغول بازي شود و کاري به کار او نداشته باشد. بنابراين ميبينيم که چه طور سرگرم کردن بچه به کار مورد علاقه اش ميتواند او را به سمت تنها بازي کردن سوق بدهد.چنان که گفتيم دومين نکته اي که بايد به ذهن بسپاريد "ايجاد عادت" است. وقتي کودک شما کاملاً مشغول بازي شد، به آراميکميدور شويد يا يک مجله به دست بگيريد. وقتي او اسباب بازي به سمت شما مياندازد تا شما را به بازي بکشاند، به راحتي اسباب بازي را به خودش برگردانيد و جمله کوتاهي درباره بازيش بگوييد و لبخند بزنيد. طي روزها و هفتههاي بعد بتدريج و آرام آرام سعي کنيد فاصله فيزيکي و ذهني خود را از او بيشتر کنيد و بيشتر پي کار خودتان باشيد، اما هرگز کودکتان را بدون مراقبت رها نکنيد. دقت داشته باشيد در محلي که کودک مشغول بازي است شئ يا موقعيتي وجود نداشته باشد که امنيت و سلامت کودک را به خطر بيندازد. کودک يک ساله درکي از خطر ندارد. نکته ديگري که در اين مورد برشمرديم " سازماندهي " فعاليت کودک بود. پر کردن اطراف کودک از اسباب بازيهاي جورواجوري که دوست شان دارد منجر به دستپاچگي و گيج شدن او ميشود. به جاي اين کار، هر بار تنها يک اسباب بازي در اختيار او بگذاريد و به نوبت اسباب بازيها را عوض کنيد. تري ميگويد:"من وقتي ميخواهم کتابي بخوانم يا حساب خريدهاي روزانه ام را بکنم؛ از همين روش استفاده ميکنم، کتابم را به اتاق فرزندم ميبرم و آن جا اول عروسک پشمالويش را به او ميدهم، بعد از چند دقيقه توپ را و بعد از مدتي دو تا کتاب در اختيارش ميگذارم، به اين ترتيب او مرتب مشغول بازي است و با هر اسباب بازي به نوبت حسابي بازي ميکند و سرگرم ميشود، و من هم به کارم ميرسم." يک کودک يک ساله نياز به جهت دهي دارد، از اين رو وقتي احساس ميکنيد کودکتان آرام آرام علاقه اش را به بازي با يک اسباب بازي از دست ميدهد، با پرسيدن يک سؤال دوباره او را تحريک کنيد. مثلاً وقتي کودکتان مشغول بازي با بلوکهايش است، در حين اين که مشغول کار خودتان هستيد بدون اين که مستقيماً وارد بازي با او شويد، با او صحبت کنيد. مثلاً ميتوانيد بگوييد:" عجب! تو سه تا مکعب رو روي هم گذاشتي. ميتوني يکي ديگه هم بهشون اضافه کني؟"سعي کنيد برنامه تنها بازي کردن بخشي از برنامه روزانه بچه باشد. کلر لرنر، متخصص رشد کودکان در واشينگتن ميگويد:" کليد تقويت توانايي تنها بازي کردن در بچهها اين است که با افزايش تدريجي زمان تنها بازي کردن، او را به اين کار عادت دهيد." البته ممکن است اولين تلاشهاي شما براي وادار کردن کودک به تنها بازي کردن بيش از چند دقيقه نتيجه ندهد و کودک پس از دقايقي کوتاه داد و فرياد راه بيندازد و شما را بطلبد، در اين هنگام سعي کنيد سريع به او پاسخ ندهيد، به او فرصتي بدهيد تا خودش با مسأله کنار بيايد. يک زمان مناسب براي ايجاد عادت تنها بازي کردن، بعد از حمام يا ناهار است، اين زماني است که کودک راضي و خشنود به نظر ميرسد. زمانهايي که خودتان خسته هستيد براي اين کار انتخاب نکنيد. دکتر فوي ميگويد:" خستگي و تنشي که شما در درونتان احساس ميکنيد ممکن است در رفتار کودکتان منعکس شود." در ضمن به خاطر بسپاريد که اين فرايند هميشه با يک الگو و با يک کيفيت ثابت نخواهد بود. کودکي که يک روز خيلي خوب خودش را به تنهايي سرگرم ميکند، روز بعد ممکن است کاملاً از اين کار امتناع کند، اما شما بايد تلاش کنيد که فرصتهاي لازم را براي او فراهم کنيد تا تنها بازي کردن را به مرور بياموزد. پيش از اين که شما فکرش را بکنيد خواهيد ديد که توانسته ايد پانزده دقيقه تمام به حال خودتان باشيد و کودک کاري به شما نداشته و شادمانه خود را در دنياي بازي غرق کرده است! iranerooz.com پایگاه اینترنتی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 1005]