از مولوي تا زندان فلك الافلاك روايتي از زندگي «حاج احمد متوسليان»

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: روايتي از زندگي «حاج احمد متوسليان»
از مولوي تا زندان فلك الافلاك
احمد متوسليان در سال 1332 در محله امام‏زاده سيد اسماعيل خيابان مولوى تهران ديده به جهان گشود و در سال 1357 به جرم فعاليت عليه رژيم پهلوي در لرستان دستگير شده و به زندان مخوف فلك‏الافلاك خرم‏آباد منتقل شد.

تهران - سال 1332
سايه سرد و سربى كودتاى ساخته و پرداخته مثلث شوم سيا، اينتليجنت سرويس و پنتاگون، بر آسمان آفتابى قلب‏الاسد ايرانِ شورش گر، حكم فرما شده است. بازيگران اصلى خيمه‏شب‏بازى ننگين "عمليات آژاكس " با نام مستعار قيام ملى 28 مرداد يعنى؛ " كيم روزولت، ژنرال نورمن شوارتزكف و اردشير زاهدى " به پشت صحنه خزيده‏اند و اينك، صحنه سياست كشور، جولانگاه قدّاره ‏بندان دار و دسته شعبان بى‏مُخ‏ها، چكمه‏پوشانِ حكومت نظامى سپهبد زاهدى‏ها و زنان آزاده! شاه‏پرست از قماش پرى آژدان‏قزى‏ها شده است.
مردم تلخ كام، در سوگ شكست نهضتى نشسته‏اند كه بانيان فناى آن، سران نهضت بوده‏اند و حال، دوره، دوره سورچرانى غارت گران آمريكايى - انگليسى بر خوانِ يغماى ثروت‏هاى مادى و معنوى كشور ماست. محمدرضا پهلوى در گذر سه روز از فرار مفتضحانه خود به غرب، اينك به امر اربابان ازرق چشم يانكى- انگليسى به تهران بازگشته است؛ بازگشتى شوم براى اعمال 25 سال استبداد اهريمنى، اسلام‏ستيزى و زدن چوب حراج به هست و نيست ملت مظلوم ايران.
آرى، مقارن با همين سال سياه و غم‏بار است كه در محله " امام‏زاده سيد اسماعيل " خيابان مولوى تهران، نوزادى چشم بر جهان مى‏گشايد كه ولادتش، كاشانه كوچك خانواده مؤمن و زحمت‏كش متوسليان يزدى را غرق در نور و سرور مى‏كند. در گوش نو رسيده كوچك، اذان و اقامه مى‏خوانند و او را " احمد "مى‏نامند.
مادر رنج‏كشيده احمد مى‏گويد:
"... احمد كلاً بچه ساكتى بود. مثل پسر بچه‏هاى هم‏سن و سال خودش نبود و شرّ و شورى نداشت. از همان كوچكى خيلى گوشه‏گير بود و هميشه يك گوشه‏اى تنها براى خودش مى‏نشست. سه - چهار ساله بود كه فهميديم اين بچه نارسايى قلبى دارد. مشكل از رگ قلبش بود. به همين خاطر خيلى لاغر و نحيف بود و ما هميشه نگران سلامت او بوديم. بعدها ناچار شدند قلبش را عمل كنند. "
احمد متوسليان، دوران تحصيلات ابتدايى خود را در دبستان اسلامى "مصطفوى " سپرى كرد. او از همان عهد خردسالى، طعم شيرين كار شرافتمندانه را چشيد و ضمن اشتغال به درس و مدرسه، در مغازه شيرينى‏فروشى پدرش - قنادى متوسليان يزدى - واقع در بازار تهران، كارگرى كوشا و زحمت‏كش بود. پس از خاتمه تحصيلات مقطع ابتدايى، در "هنرستان صنعتى شماره 5 تهران " ثبت نام كرد و در كلاس‏هاى شبانه اين هنرستان مشغول به تحصيل در رشته برق صنعتى شد. به گفته خواهر ارجمندش:
"... اصولاً احمد به مسائل فنّى خيلى علاقه‏مند بود. به همين دليل هم وارد هنرستان صنعتى شد. در تحصيل جدّيت به خرج مى‏داد و يك هنرجوى فنّى مستعد بود. "
پس از خاتمه تحصيلات متوسطه به سال 1353، احمد در سن نوزده سالگى موفق به اخذ مدرك ديپلم فنى گرديد.
در شانزدهم آبان سال 1353 به خدمت زير پرچم احضار گرديد. پس از اعزام به خدمت، در مركز زرهى شيراز، دوره تخصصى تانك را با موفقيت طى كرد و متعاقب خاتمه دوران آموزشى، با درجه گروهبان سوّمى و رسته سازمانى فرمانده تانك در گردان سوار - زرهى 265 تيپ يكم لشكر 81 زرهى كرمانشاه، به شهر مرزى سر پل ذهاب در غرب كشور اعزام شد.
به رغم فضاى سراسر خفقان حاكم بر ارتش طاغوت، گروهبان سوّم زرهى احمد متوسليان، از كمترين فرصت‏ها براى افشاى ماهيت ضداسلامى و اجنبى‏پرست رژيم در بين سربازان هم قطار خود، به نحو احسن استفاده مى‏كرد.
در جلسات نيمه مخفى كه به ابتكار خود او برپا مى‏شد، به قدر مقدور، از دلايل مخالفت اقشار ميليونى مردم با رژيم سركوبگر آريامهرى و حقانيت مبارزه و راه حضرت امام(ره) با سربازان سخن مى‏گفت. هوشيارى و ذكاوت احمد در شناسايى و گزينش سربازان مخالف دستگاه طاغوت و انتخاب محل مناسب براى تشكيل اين جلساتِ ضدامنيتى(!) موجب شده بود تا عناصر اطلاعاتى حفاظت و رُكن 2 ارتش، به رغم حساسيتى كه نسبت به "گروهبان متوسليان " به عنوان سربازى كاملاً مذهبى داشتند، نتوانند كوچك‏ترين مدركى از فعاليت‏هاى سياسى - تبليغى وى در ارتش به دست آورند. پس از خاتمه خدمت سربازى در 16 آبان 1355 و طى آزمون سراسرى، وارد دانشگاه علم و صنعت تهران شد. رشته تحصيلى انتخابى احمد، مهندسى الكترونيك بود. هم‏زمان، با تشكل‏هاى مكتبى سياسى پيرو خط امام(ره) دانشگاه علم و صنعت نيز رابطه تنگاتنگى برقرار كرد.
يكى از دوستان احمد در مورد فعاليت‏هاى مبارزاتى وى در اين بُرهه مى‏گويد:
"... جسته و گريخته مى‏دانستم كه ايشان در سال‏هاى آغازين دهه پنجاه، با بعضى از گروه‏هاى مكتبى معتقد به ولايت فقيه كه علاوه بر كار تبليغاتى ضدرژيم بعضاً كار مسلحانه محدود هم مى‏كردند ارتباط داشته... در آن زمان، احمد آموزش تئوريك و تا حدودى عملىِ مبانى كار مسلحانه را ياد گرفته بود. البته به دليل شرايط خاص آن سال‏ها، بيشتر اين جور آموزش‏ها شامل يك رشته اصول كلى مبانى "جنگ چريك شهرى " بود تا فراگيرى يك دوره كامل نبرد پارتيزانى؛ به‏معناى دقيق كلمه. ضمن آن كه احمد با دانشجويان مذهبى مبارز دانشگاه علم و صنعت هم ارتباط داشت و در آن سال‏ها، بچه‏هاى اين دانشگاه از جمله فعال‏ترين عناصر دانشجويى مخالف رژيم طاغوت محسوب مى‏شدند. "
به‏دنبال درج مقاله موهن ساواك در روزنامه اطلاعات - دى ماه 56 - و توهين به ساحت مقدس امام خمينى(ره) و خيزش‏هاى اعتراضى مردم قم و تبريز در 19 دى و 29 بهمن 1356 نسبت به اين اقدام رذيلانه رژيم، به زودى امواج خروشان نهضت، سراسر كشور را فرا گرفت. با توجه به همين زمينه مساعد، احمد بر آن شد تا دامنه فعاليت‏هاى مبارزاتى خود را به ديگر نقاط كشور گسترش دهد. در اين دوران، احمد علاوه بر تحصيل، در يك شركت مهندسى الكترونيك به نام "شركت همكارى " مشغول به كار شده بود.
در بهار سال 1357، احمد به بهانه مأموريت شغلى در خارج از مركز، راهى شهرستان خرم‏آباد شد و به منظور عادى‏سازى تحركات خود در سطح مناطق استان لرستان و سهولت فعاليت نيمه‏مخفى خود، به‏عنوان يك تكنيسين برق صنعتى، آغاز به كار كرد.
او به محض استقرار در محل، تماس با نيروهاى مبارز محلى و تشكل‏هاى خودجوش مردمى را در دستور كار مبارزاتى خويش قرار داد. خيلى زود، توجه عوامل جاسوس و خبرچين نهادهاى امنيتى رژيم به تحركات مشكوك اين برق‏كار ناشناس و پرجنب‏وجوش جلب شد و كليه ترددهاى او، خصوصاً هدايت تظاهرات بى‏سابقه مردم خرم‏آباد عليه رژيم در روز دوشنبه سيزدهم شهريور 1357، به شيوه غيرمحسوس، تحتِ تعقيب و مراقبت قرار گرفت.
سرانجام دو روز پس از تظاهرات عظيم خرم‏آباد، در ساعت 14 روز چهارشنبه پانزدهم شهريور سال 57، احمد حين تكثير دو برگ اعلاميه ضدرژيم، توسط مأمورين اكيپ گشتى دايره اطلاعات شهربانى لرستان دستگير و بلافاصله مورد بازجويى قرار گرفت.
در جريان بازجويى، علاوه بر بازجويان دايره اطلاعات، سرهنگ معدوم "فضائل احمدى " رييس شهربانى استان لرستان نيز حضور داشت و به شهادت يكى از همرزمان احمد، شخصاً آستين‏ها را بالا زده و احمد را مورد ضرب و شتم و هتاكى‏هاى سفيهانه قرار مى‏داد.
در عوض، احمد براى گمراه ساختن بازجويان دايره اطلاعات شهربانى لرستان، از شيوه "تجاهل و كتمان " در پاسخ به سوالات ايشان استفاده مى‏كرد. آنچه در پى مى‏خوانيد، متن بى‏كم و كاست صورت جلسه نخستين دوره بازجويى احمد توسط دژخيمان رژيم تمدن بزرگ ! است. در حاشيه، اين نكته را بايستى به خاطر داشت كه اين بازجويى در شرايطى از احمد به عمل آمد كه هم‏زمان او به شدت مورد ضرب و شتم مأموران امنيتى قرار داشت:
وزارت كشور
شهربانى كشور شاهنشاهى‏
برگ بازجويى و صورت مجلس‏
دايره اطلاعات شهربانى لرستان‏
به تاريخ: 15 شهريور 1357
س: خود را معرفى نماييد. مفاد ماده و تبصره 125 اصلاحى قانون آيين دادرسى كيفرى به شما تفهيم مى‏شود. مواظب اظهارات خود باشيد.
ج: نام احمد، نام خانوادگى متوسليان، فرزند غلام‏حسين، سن 25 سال، شغل قناد، محل كار تهران، بازار سيداسماعيل، قنادى متوسليان، با سواد، اهلِ تهران، مقيم تهران، ساكن بازار سيد اسماعيل، بازار چهل تن، پلاك 8/1. مذهب اسلام. تبعه ايران. پيشينه محكوميت كيفرى ندارم. بدون عيال و اولاد هستم و از مفاد ماده و تبصره 125 اصلاحى قانون آيين‏دادرسى كيفرى مطلع شدم. هر وقت اقامت‏گاه خود را تغيير دادم، اطلاع مى‏دهم، مواظب اظهارات خود هستم. [امضاء] متوسليان.
س: چند وقت است كه از تهران به خرم‏آباد آمده‏ايد؟
ج: امروز صبح، ساعت حدود 6 صبح وارد شدم و با اتومبيل شخصى كرايه آمدم [امضاء] متوسليان.
س: شما چند نفر بوديد كه به خرم‏آباد آمديد؟
ج: من يك نفر بودم كه از تهران به خرم‏آباد آمدم. [امضاء ]متوسليان.
س: علت مسافرت شما از تهران به خرم‏آباد چه بود؟
ج: به علت صحبت‏هايى كه در جمع خانواده راجع به مردى و مردانگى در خرم‏آباد مى‏شد، تصميم به سفر به خرم‏آباد گرفتم و آمدم تا دو عدد اعلاميه را كه در تهران به مغازه پدرم انداخته بودند، پخش كنم. [امضاء] متوسليان.
س: چه كسى به شما نشانى داد كه به مغازه فتوكپى كيومرث جهت تكثير اعلاميه‏ها مراجعه نماييد؟
ج: در خيابان مى‏گشتم تا يك مغازه فتوكپى پيدا كنم كه مالك آن به قيافه‏اش بخورد كه از اعلاميه سر در نمى‏آوَرَد. لذا به مغازه وى رفتم و از وى درخواست تكثير 50 برگ از اعلاميه‏ها را كردم. وى بدون خواندن متن آن، مشغول كپى گرفتن شد و من هم كپى‏ها را تا كردم. [امضاء ]متوسليان.
س: گرفتن 50 برگ فتوكپى از اعلاميه را با صاحب مغازه چند قيمت كرده بوديد و پول آن را چه كسى مى‏خواست پرداخت نمايد؟
ج: هر يك برگ 15 ريال و چون وى به پول دادن من اطمينان نداشت، گفت اول پول را بده. من هم پول را دادم و بعد، وى مشغول كپى گرفتن از اعلاميه‏ها شد. [امضاء] متوسليان.
س: برابر اظهارات صاحب مغازه فتوكپى، شما هر برگ را 15 ريال با او طى كرده بوديد، ولى به او پولى پرداخت نكرده‏ايد، در اين باره چه مى‏گوييد؟
ج: من تعداد 2 عدد اسكناس 100 تومانى به او دادم. منظورم به صاحب مغازه است. [امضاء ]متوسليان.
س: به طورى كه اظهار نموده‏ايد، ساعت 6 صبح امروز وارد خرم‏آباد شده‏ايد. از آن ساعت تا زمان دستگيرى چه كرديد و با چه كسانى در شهر تماس گرفته‏ايد؟
ج: ابتدا صبحانه خوردم و در شهر گشتم. ناهار خوردم تا شب بشود و بتوانم اعلاميه‏ها را توزيع كنم. [امضاء] متوسليان.
س: پس از تكثير اعلاميه‏ها، قصد داشتيد آنها را چه كنيد؟
ج: تصميم داشتم آنها را آخر شب به خانه‏ها بريزم. [امضاء ]متوسليان.
س: در كار پخش اعلاميه‏ها، چه كسانى مى‏خواستند به شما كمك نمايند و چه محل‏هايى را براى پخش آنها در نظر گرفته بوديد؟
ج: خودم مى‏خواستم اين كار را بكنم. محل‏ها هم عبارت بودند از خيابان ششم بهمن، دور ميدانِ نزديك به مغازه فتوكپى كيومرث. [امضاء] متوسليان.
س: اظهارات خود را چگونه گواهى مى‏كنيد؟
ج: امضاء مى‏كنم. [امضاء] متوسليان.
بازجويان كهنه‏كار رژيم كه طبعاً از جواب‏هاى احمد خام نشده بودند، موقتاً كار را به خشونت و شدت عمل بيشتر كشاندند. اين كه در وقفه چند ساعته موجود تا ادامه بازجويى چه بر سر احمد آمد، رازى است كه تنها خدا مى‏داند و بس.
سرانجام احمد كه فهميده بود با دادن جواب‏هاى سردستى و ساده به سوالات بازجويان قادر به گمراه كردن آنان نيست، بر آن شد تا با ارائه "اطلاعات سوخته " و فاقد ارزش به آنان، لااقل كمى از شدت عمل دژخيمان و شرايط غيرانسانى حاكم بر فضاى بازجويى بكاهد:
س: در صورتى كه اظهارات ديگرى داريد، بنويسيد.
ج: من تكنيسين برق و در شركت همكارى شاغل مى‏باشم. حدود پنج ماه و نيم است كه در اينجا كار مى‏كنم. چندى پيش - حدود يك هفته پيش - جهت مرخصى به تهران رفته بودم. در آنجا به "حسينيه ارشاديه ابوالفضل(ع) " مى‏رفتم. در آنجا اعلاميه‏هايى از طريق زنان پخش مى‏شد كه دو برگ از آنها به دست من رسيد. بعد از بسته شدن حسينيه توسط مأمورين، به خرم‏آباد مراجعت كردم. به علت تأثيرات قبلى (در حسينيه) تصميم به تكثير آن دو اعلاميه گرفتم. به مغازه فتوكپى كيومرث رفتم و مشغول تكثير شدم. وقتى كه ديدم يك نفر ملبّس به پيراهن خارجى، دو - سه بار رفت و به مغازه برگشت، من به صاحب مغازه گفتم كركره مغازه را پايين بكش. صاحب مغازه تازه متوجه ماجرا شد و شروع به فرياد زدن كرد و با تكثير اعلاميه‏ها مخالفت شديد مى‏كرد. در همين موقع مأمورين به آنجا رسيدند و مرا گرفتند. [امضاء ]متوسليان.
س: برابر اطلاعات واصله، شما در تظاهرات روز دوشنبه 13 شهريور 57 خرم‏آباد شركت داشته‏ايد. در اين مورد چه مى‏گوييد؟
ج: بله، بودم و جمعيت را كنترل مى‏كردم تا كسى سنگ بر ندارد. [امضاء ]متوسليان.
س: با توجه به اين كه مدت پنج ماه و نيم است در خرم‏آباد سكونت داريد، آدرس دقيق منزل و معاشرين خود را نام ببريد؟
ج: خرّم‏آباد، ميدان شقايق، خيابان دوم، درب اول. معاشرتى با كسى نداشته‏ام، مگر براى كار شركت. [امضاء] متوسليان.
س: آيا تا به حال موفق به پخش اعلاميه شده بوديد يا خير؟
ج: خير، فقط براى پخش اعلاميه اطراف ميدان ششم بهمن را در نظر گرفته بودم. [امضاء] متوسليان.
در پايان همين جلسه بازجويى، خبر رسيد كه مأمورين اعزامى به محل سكونت احمد، در آنجا مقادير معتنابهى اسناد و مدارك مضرّه! يافته‏اند. هم از اين روى، سرهنگ احمدى با تنظيم نامه‏اى خطاب به رييس ساواك لرستان، بر آن شد تا متهم را به همراه مدارك جُرمِ مكشوفه از منزلش، روانه سياه چال‏هاى قرون وسطايى ساواك كند. در پرونده كلاسه 6443 دايره اطلاعات شهربانى خرم‏آباد، سندى مَمهور به مُهر "خيلى محرمانه "، به شرح ذيل مى‏خوانيم:
وزارت كشور شماره:318-28-57
شهربانى كشور شاهنشاهى تاريخ: 16/6/57
شهربانى استان لرستان پيوست: دارد
خيلى محرمانه‏
از: شهربانى استان لرستان (اطلاعات)
به: رياست سازمان اطلاعات و امنيت - ساواك - استان لرستان‏
در مورد: احمد متوسليان فرزند غلامحسين‏
ساعت 2 روز 15/6/59 اطلاع رسيد كه شخصى در خيابان پهلوى، چهارراه بانك، مغازه فتوكپى كيومرث، مشغول تكثير اطلاعيه مضّره ]![مى‏باشد كه بلافاصله [به‏]وسيله مأمورين مربوطه دستگير گرديد. على هذا، ضمن ارسال 9 برگ پرونده متشكله، نامبرده بالا [به ساواك‏] اعزام و معرفى مى‏گردد.
ضمناً تعداد 94 برگ اعلاميه و 2 عدد كتاب مضره و تعداد 56 عدد نوار قابل بررسى، از منزل وى كشف و ارسال مى‏گردد.
رييس شهربانى استان لرستان‏
سرهنگ فضائل احمدى‏
در اين ماجرا، علاوه بر احمد، دو تن از همرزمان او نيز دستگير شدند. همين واقعه، خود به عرصه‏اى جهت بروز روح پرفتوت احمد مبدل گرديد. به روايت مادر بزرگوارش:
"... توى يك شركت خصوصى كار مى‏كرد و رفته بود خرم‏آباد. آنجا درگير كار پخش اعلاميه بود كه او را با دو نفر ديگر از دوستانش مى‏گيرند. آن دو نفر زن و بچه داشتند و به همين خاطر، به محض دستگيرى، احمد تمام مسؤوليت چاپ و تكثير اعلاميه‏ها را يك‏تنه به گردن گرفت تا پرونده آنها را سبك‏تر كند. "
آغاز دوران اسارت احمد در زندان مخوف فلك‏الافلاك خرم‏آباد، در حقيقت به مثابه ورود او به ميدان آزمون دشوار وفادارى به آرمان الهى انقلاب و حفظ اسرار نهضت به شمار مى‏رفت. او قريب به 2 ماه مشقت‏بار از اين دوران تلخ و مردآزماى را به صورت ممنوع الملاقات، در سلولى انفرادى محبوس بود. بازجويان ساواك براى درهم شكستن روح مقاوم او، از پيشرفته‏ترين شيوه‏هاى شكنجه جسمى و روحى استفاده مى‏كردند.
يكى از هم زنجيران احمد در ساواك گواهى مى‏دهد؛
"... به جرأت مى‏توانم بگويم تا آن روز نديده بوديم كسى را مثل احمد شكنجه بدهند. او را در حلقه محاصره بازجويان قرار مى‏دادند و بعد بى‏وقفه چندين ساعت با كابل و باتوم بر سر تا پايش مى‏كوبيدند. جاى سالمى در بدن احمد نگذاشته بودند. شيوه ديگر شكنجه‏اى كه در مورد احمد اعمال مى‏شد، بستن دست‏هايش با دستبند به شيوه قپانى و آويزان كردن او از سقف اتاق بود. خود ساواكى‏ها از اين سبك شكنجه با عنوان مضحك "جوجه كباب كردن زندانى " ياد مى‏كردند. در بعضى روزها حتى تا سيزده - چهارده ساعت احمد را به صورت قپانى از سقف آويزان مى‏كردند. البته در تمام آن لحظات براى خرد كردن روحيه‏اش هر چه دشنام ركيك و ناسزاى ناموسى و عقيدتى هم كه اربابان آريامهرى‏شان به آنها ياد داده بودند، نثار احمد مى‏شد. واقعاً بايستى صبر ايوب و ايمان حضرت ابراهيم را مى‏داشتيد تا كم نمى‏آورديد و ضعف نشان نمى‏داديد. احمد نه كم آورد و نه خودش را جلوى آن از خدا بى‏خبرها كوچك كرد. مثل كوه محكم ماند و مقاومت نشان داد. "
در گذر 50 شبانه‏روز شكنجه لاينقطع، احمد با جسمى در هم شكسته و دردمند، همچنان به پايدارى مظلومانه خويش در برابر توحش عنان گسيخته بازجويان ساواك ادامه داد. شكنجه‏گران آريامهرى كه از اين همه سرسختى او به ستوه آمده بودند، خشمناك و مستأصل بر ميزان و حجم شكنجه‏هاى خويش افزودند. عكس‏العمل احمد در برابر اين سفاكى بى‏حد و حصر، رويكرد به شيوه مؤثر مقاومت منفى بود. در اعتراض به شرايط غيرانسانى مراحل بازجويى، دست به اعتصاب غذا زد و در اين راه، تا پاى مرگ ايستادگى كرد. سرانجام، مقاومت مؤمنانه احمد، بازجويان ساواك را به زانو درآورد و آنان، عاجز از كسب كمترين اطلاعاتى از او، به ناچار وى را به بند عمومى زندان شهربانى منتقل كردند. مادرِ دريادل احمد از اولين ملاقاتى كه با فرزند در بند خود داشته، مى‏گويد:
"... اولين بار بود كه اجازه مى‏دادند به ملاقاتش بروم. اين بچه توى زندان اعتصاب غذا كرده و خيلى ضعيف شده بود. موقع ملاقات ديدم مُچِ دست‏هاى او متورم و خيلى كبود و سياه شده‏اند. گفتم: احمد، مُچِ دست‏هايت چرا اينطور شده؟ خنديد و گفت: مادر، چيزى نيست.
گفتم: نه، راستش را بگو، اينها با تو چه كار كرده‏اند؟ نمى‏خواست بگويد . آخر سر وقتى قسمش دادم، گفت: اين كبودى‏ها جاى دستبندهايى است كه به دو طرف بالاى تخت شكنجه وصل است. آنها را محكم دور مچ دست‏هايم مى‏بستند، بعد با كابل شلاقم مى‏زدند. براى اينكه طاقت درد شلاق را بياورم و فرياد نزنم، روى تخت خيلى تقلا مى‏كردم و دستبندها بدجورى به مچ‏هاى دست من فشار مى‏آوردند.
براى همين، يك خورده مچ‏هايم كبود شده؛ ولى مادر، شما نگران نباشيد. اينها خيلى زود خوب مى‏شوند. "
يكى از رزم‏آوران سپاه مريوان، از تأثيرات ماندگار آثار شكنجه ساواك بر بدن احمد مى‏گويد:
"... در اولين روزهاى آمدنم به سپاه مريوان بود كه همراه برادر احمد و چند نفر از بچه‏ها براى استحمام به گرمابه عمومى رفتيم. توى رختكن، همه، لباس‏هايمان را در آورديم؛ به جز برادر احمد كه داشت با مسؤول حمام صحبت مى‏كرد. هر چه اصرار كرديم او هم لباس‏هايش را در آورد و بيايد، طفره رفت... ما كه از حمام خارج شديم، ديديم لباس‏هايش را به سرعت پوشيده و دارد با حوله سرش را خشك مى‏كند. اصلاً نفهميديم كى وارد شد و كى زد بيرون. اين موضوع براى ما شده بود معما... تا اينكه يك بار كه بنا شد به حمام برويم، من يكى، پشت در، پا سُست كردم. بچه‏ها همه داخل حمام رفتند و بعد از چند لحظه، از لاى در رختكن ديدم احمد به سرعت مشغول در آوردن لباس‏هايش شده... يا امام زمان! هيچ وقت آنچه را كه ديدم فراموش نمى‏كنم. تمام بدنش پر از آثار شكستگى و جراحت و سوختگى بود... تا متوجه حضور من شد، با لحن گله‏مندى گفت: برادر سعيد! كار خوبى نكرديد... آنچه ديدى بين خودمان بماند. باشد؟
اشكم را در آورد. قول دادم ديده را ناديده فرض كنم. "
با خاتمه يافتن مراحل بازجويى و شكنجه، چنين به‏نظر مى‏رسيد كه شايد دشوارترين مرحله اسارت احمد نيز سپرى شده باشد؛ لكن گويا مصائب اين كوه درد، پايانى نداشت؛ چرا كه به گفته خواهر بزرگوارش:
"... وضع ايشان خيلى بحرانى بود. عوامل ساواك رژيم حساسيت عجيبى نسبت به او نشان مى‏دادند. مأموران رژيم مى‏گفتند به خاطر مقاومتى كه از خودش نشان داده، بايد منتظر دريافت خبر اعدامش باشيم و مدت‏هاست كه احمد به قول معروف زير اعدام است و از اين جور حرف‏ها.
راستش، ديگر براى خانواده ما شهادت او قريب‏الوقوع و قطعى به نظر مى‏رسيد. "
احمد دوران اقامت در بند عمومى زندان را؛ به رغم وضعيت بلاتكليف و بحرانى خود، با روحى نستوه و قلبى مطمئن به الطاف پروردگار و عنايات معصومين‏u سپرى كرد.
پس از طى 70 شبانه روز شكنجه و اسارت، روز چهارشنبه 24 آبان سال 1357 احمد را براى بازپرسى در معيت مأمورين مسلح ساواك به پادگان بدرآباد لرستان منتقل كردند. در سند شعبه 2 دادسراى اداره دادرسى ارتش شاهنشاهى - شعبه لرستان - مى‏خوانيم:
شماره قرار: 346
24/8/1357
تعداد برگ‏پرونده:
29 برگ و كليه مدارك‏
به شرح صورت جلسات‏
مضبوط در پرونده‏
شعبه: 2
سرگرد قضايى: رضا يزدانى‏
ستاد بزرگ ارتشتاران‏
اداره دادرسى ارتش‏
بازپرسى شعبه 2
پرونده زندانى دارد
موضوع: غيرنظامى احمد متوسليان فرزند غلام‏حسين‏
اقدام عليه امنيت كشور
با اعاده عين پرونده اتهامى به شماره كلاسه فوق كه به اين شعبه ارجاع گرديده است، به شرح ذيل مبادرت به صدور قرار نهايى مى‏نمايد:
الف- مشخصات متهم: غيرنظامى احمد متوسليان فرزند غلامحسين متولد 1332 داراى شناسنامه شماره 397 صادره از تهران، مسلمان، تبعه ايران، ميزان تحصيلات: ديپلم، شغل تكنيسين برق، ساكن خرم‏آباد ميدان شقايق خيابان دوم منزل مهندس قدم‏لى، فاقد سابقه اتهامى و پيشينه محكوميت كيفرى از نظر ضدامنيتى، مجرد، بازداشت از تاريخ 15/6/57.
ب- موضوع اتهام: اقدام عليه امنيت كشور.
ج گردش كار و نتيجه تحقيقات: برابر محتويات پرونده در ساعت 14 مورخه 15/6/57 به سرپاسبان يكم ماشاءاللَّه شجاع‏پور اطلاع مى‏رسد كه مغازه فتوكپى كيومرث واقع در خيابان پهلوى خرم‏آباد مشغول تكثير اعلاميه‏هاى مضره مى‏باشد. لذا مأمورين به محل مزبور مراجعه نموده و صاحب مغازه به نام كيومرث عبدى و متهم را همراه با تعدادى اعلاميه مضره دستگير و به شهربانى خرم‏آباد دلالت مى‏نمايند. سپس متهم به ساواك لرستان اعزام مى‏شود و حَسَبِ اعلام سازمان مزبور، نامبرده با قرار بازداشت صادره از اين بازپرسى در روز 16/6/57 بازداشت مى‏گردد.
در جريان تحقيقاتى كه از متهم در محل سازمان اطلاعات و امنيت - ساواك - لرستان به عمل آمده، مشاراليه بيان داشته كه دو نوع اعلاميه مضره را از داخل مسجد ارشاديه ابوالفضل تهران به دست آورده و با تصور اين كه با تكثير و پخش آنها مى‏تواند كار مثبتى در جهت صلاحِ مملكت و آرامش منطقه انجام داده باشد، يك بار آنها را در تهران، در حدود 50 نسخه تكثير كرده و پس از انتقال به خرم‏آباد روى در مغازه‏ها و ديوار منازل نصب كرده است. چون مانعى براى اين كار به نظر نرسيده و با گمان به اين كه كار درستى انجام مى‏دهد، مشاراليه تصميم گرفت مجدداً اعلاميه‏هاى مذكور را تكثير و توزيع كند و در جست‏وجوى يك محل تكثير مطمئن، سرانجام به مغازه فتوكپى كيومرث مراجعه كرد. از صاحب مغازه خواست تا براى او تعدادى را تكثير كند كه صاحب مغازه قبول نمود و مشغول به تكثير شدند. ليكن در همين هنگام مأمورين شهربانى متوجه اين كار شدند و وى را دستگير و به شهربانى هدايت كردند.
در تحقيقاتى كه امروز طى اين بازپرسى از متهم به عمل آمد، وى ضمن انكار اتهام تكثير اعلاميه مضره، مى‏گويد: اصلاً براى اخذ فتوكپى از كارت پايان خدمت وظيفه خود به مغازه فتوكپى مزبور مراجعه كرده بود كه توسط مأمورين دستگير و در شهربانى تحت شكنجه‏هاى سخت و شنيع و در ساواك نيز شكنجه و تهديد شده و مطالب ديكته شده [توسط بازجويان‏] را [در صورت‏جلسه‏هاى بازجويى‏] نوشته است. ليكن وى دليل و مدركى دال بر صحت ادعاهاى خود ارائه نداده است و اينك به علت تكافوى تحقيقات انجام شده، بازپرسى شعبه دوم به شرح ذيل مبادرت به اظهار نظر نهايى مى‏نمايد.
د- نظريه بازپرس: با توجه به محتويات پرونده و تحقيقات انجام شده و مندرجات گزارش و صورت‏جلسه تنظيمى مأمورين شهربانى؛ به شرح اوراقِ مضبوط در پرونده و نحوه اظهارات كيومرث عبدى (متصدى مغازه فتوكپى كيومرث به شرح 13 برگ بازجويى) و اقرار متهم در مرحله رسيدگى اوليه و مندرجات گزارش و نظريه سازمان اطلاعات و امنيت لرستان (ساواك) در برگ 23 پرونده، و مدارك مكشوفه از متهم، اين بازپرسى اتهام انتسابى به متهم؛ اقدام عليه امنيت كشور را وارد دانسته و عمل ارتكابى متهم از درجه جنايى محسوب و منطبق است با بند 2 ماده 310 اصلاحىِ قانونى دادرسى كيفرى ارتش كه به استناد ماده مذكور، قرار مجرميت متهم صادر و اعلام مى‏گردد.
ضمناً دادگاه در مورد اعلاميه‏هاى مضرّه مكشوفه از متهم و نيز كُتُب و نوارهاى به دست آمده از محل سكونت وى، به شرحِ مندرج در صورت جلسات مضبوط در صفحات 12 و 14 پرونده، حكم مخصوص صادر خواهد نمود.
ه - تاريخ و محل وقوع بِزِه: شهريور ماه 57، خرم‏آباد، لرستان.
بازپرس شعبه 2 دادسراى خرم‏آباد
سرگرد قضايى رضا يزدانى‏
بدين‏سان، روند تكميل پرونده ضدامنيتى! "غيرنظامى؛ احمد متوسليان " سپرى شد و روز 29 آبان سال 1357، در شرايطى كه اركان رژيم به شدت دستخوش تزلزل ناشى از قيام‏هاى پى‏درپى مردم در سرتاسر كشور شده بود، احمد را براى محاكمه به دادرسى نيروهاى مسلح شاهنشاهى دادگاه خرم‏آباد فرستادند.
احمد در جريان اين محاكمه از پذيرش "وكيل تسخيرى " معرفى شده توسط بيدادگاه شاهنشاهى امتناع ورزيد و امر دفاع از خود را، شخصاً به عهده گرفت.
خوشبختانه متن مكتوب دفاعيه احمد در 8 برگ دستنويس محفوظ مانده است. دفاعيه‏اى كه از نوع نگرش عقيدتى و باورهاى آرمانىِ جوانى 25 ساله، همراه با اوج ذكاوت و كياست وى در امر گمراه ساختن قضات نظامى رژيم و انكار از بيخ و بن اتهامات وارده، براساس اصل مكتبى "تقيه " حكايت‏ها در خود دارد:
بسم‏اللَّه الرحمن الرحيم‏
بسم‏اللَّه القاصم الجبّاربن، مُبير الظالمين، بسم‏اللَّه الرّبّ المستضعفين، بسم‏اللَّه الواحد القهّارِ الجبّار المنتقم، بسم‏اللَّه الحىّ القيوم، بسم‏اللَّه الاَحَدِ الصَّمَد، اَلَّذى لَم يلد و لَم يولَد وَلَم يكُنْ لَهُ كفواً اَحَد.
واژه شيعه از ريشه "شَيعَ "، به معناى پيرو هدفى مشخص مى‏باشد. اولين ندايى كه در صدر اسلام عليه مقام‏پرستى و خودكامگى‏هاى خلفاى بعد از پيغمبر(ص) بلند شد، نداى شيعه بود. مكتبى كه به پيروى از عدالت، تواضع و خشوع على‏u نسبت به مظلومان، مسير خود را تعيين كرده و اين خط مشى، تاكنون نيز به وسيله پاسداران حقيقى مذهب حَقّه شيعه ادامه يافته و امتياز خود را نسبت به مذاهب مقام‏پرست، استعمارگر يا استعمار شده - چه اسلامى و چه غيراسلامى - حفظ كرده است.
رخدادهاى تاريخ و حقايقى كه در طول زمان تا به اكنون به وقوع پيوسته‏اند، همگى شاهد بر اين مدعايند كه رهبران حقيقى شيعه همواره حتى اندك زمانى فرصت زورگويى و استثمار را به مقام‏پرستان معاصر خود نداده‏اند و با نداىِ اِنّ الحَياة عَقيدَةٌ و جَهاد، پوزه آنان را به خاك فلاكت ماليده‏اند و همواره در اين راه، پيروز واقعى بوده‏اند.
بلى، شيعه بدين ترتيب از همان اولين قدمِ زور و توطئه، حق را گفته، و حق را خواسته، و به حق عمل كرده و در اين راه شهيدانى داده تا به وجود ظلم، شهادت دهند. هدف شيعه در اصرار براى برانداختن ظلم و حُبّ جاه و مقام، اصلاح جامعه و جايگزين كردن عدل و فراهم نمودن محيطى سالم جهت كليه افراد جامعه است. چون ريشه فساد همانا مظالم، مقام‏پرستى‏ها، نيرنگ‏بازى‏ها، گزارش‏هاى كذب، بوركراسى‏هاى مزوّرانه و پرونده‏سازى‏هاى دروغين با هدف كسب يا ارتقاء پايه شغلى، درجه و امثالهم است.
يكى از خصلت‏هاى شيعه، برانداختن فساد و فاسد و جور و جبار مى‏باشد. آنان كه براى گرفتن ستاره(3) به آسمان مى‏پرند و بعد از به دست آوردن آن و فرود آمدن، مظلومان و ستم‏ديدگان و مستضعفين را زير پاى خود خرد مى‏كنند، از جمله فاسدان و جباران مى‏باشند. قرآن به صراحت در سوره شورا، آيه 41 درباره اينان مى‏فرمايد: اِنَّما السَبيلُ عَلى الذين يظلِمُونَ النّاسَ وَ يبغُونَ فىِ‏الارضِ بِغَيرِ الَحقّ اُولئِكَ لَهُم عَذابٌ اَليم.
يعنى: تنها راه مؤاخذه، بر آنانى است كه به مردم ظلم مى‏كنند و در زمين به ناحق فساد برمى‏انگيزند، بر آنان در دنيا، انتقام و در آخرت، عذاب دردناك است.
و در آيه 43 همين سوره مى‏فرمايد: وَ مَن يضلِلِ اللهُ فَما لَهُ مِنْ وَلىٍّ مِن بَعدِه وَ تِرىَ الظالِمينَ لَما رَأ وُ العَذابَ يقُولُونَ هَل اِلى مَرَّدٍ مِن سَبيل؟
يعنى: هر كه را خدا گمراه كند، ديگر جز خدا براى او ياورى نباشد و ستم‏كاران را بنگرى كه چون عذاب قيامت را به چشم ببينند، در آن حال با حسرت و پشيمانى گويند: اى خدا، آيا راهى براى بازگشت به دنيا براى ما هست؟
و آيه 44 همين سوره مى‏فرمايد: وَ تَريهُم يعَرضوُنَ عَلَيها خاشِعينَ مِنَ الذُّلِّ ينظُروُنَ مِنْ طَرفٍ خَفّىٍ وَ قالَ الذَّينَ آمَنوُا اِنّ الخاسِرينَ الَذّينَ خَسَروُا اَنفُسَهُم و اَهليهم يومَ القِيامَه اَلا اِنَّ الظّالِمينَ فى عَذابٍ مُقيم.
يعنى: و آن ظالمان را بنگرى كه به دوزخ مى‏نگرند و در آن حال، مؤمنان گويند:
آرى، زيانكاران آنانند، آنان كسانى هستند كه خود و خانواده خود را در روز قيامت به زيان افكنده‏اند وَ اِى مردم! بدانيد كه ستم‏كاران عالم به عذاب اَبَدى گرفتارند.
قرآن همچنين ما را به رفع فساد و ظلم و از بين بردن آنها در سوره انبياء، آياتِ 12، 13 و 14 فرا مى‏خواند و مى‏فرمايد: لا تَركُضُوا وَارجِعُوا اِلى ما اُثرِفتُم فيهِ وَ مَساكِنِكُم لَعَلَّكُم تُسئَلون * قالوُا يا وَيلَنا اِنا كُنَّا ظالِمين * فَما زالَت تِلكَ دَعويهُم حَتَّى جَعَلناهُم حَصيداً خامِدين.
يعنى: مگريزيد كه گريز، فايده ندارد، بلكه رو به خانه‏هاى خود آريد و به اصلاحِ فساد كارهاى خويش كه ممكن است روزى درباره آنها بازخواست شويد بپردازيد. در آن هنگام، ظالمان از سر حسرت و ندامت گفتند: واى بر ما كه سخت ستمكار بوديم و پيوسته همين گفتار حسرت‏بار بر زبان‏شان بود تا آن‏كه همه را طعمه شمشير مرگ و هلاكت ساختيم.
آيا سزاى رجعت از فساد به نيكى و اصلاح و از ظلم به عدالت و از زور به مساوات آن است كه افراد بيگناه كه تنها به اتهامات دروغين متهم شده‏اند، در دادگاه محاكمه شوند؟ اگر معنى آن همه اين است، ديگر حرفى براى گفتن نيست و قرآن در آياتى كه ذكر شد، سرنوشت فاسدين و ظالمين را مشخص كرده، ولى اگر بخواهيم قدمى سازنده در راه اصلاح برداريم، بايد فاسدان و ظالمان را بشناسيم و حيله‏ها و نيرنگ‏هاى داهيانه آنها را دريابيم. براى اين مقصود و مِن بابِ نمونه، توصيه من اين است كه به پرونده پر از اتهاماتِ كذب اينجانب مراجعه شود. اين اتهام‏ها، تماماً دروغ و عارى از حقيقت هستند و اينان [بازجويان و شكنجه‏گران رژيم‏] با اِعمالِ شكنجه‏هاى سخت و طاقت‏فرسا و اَعمالِ شنيعِ ضدانسانى كه به جرأت مى‏توانم بگويم حتى در حيطه حيوان هم جايز نيست، سعى كرده‏اند براى اثباتِ آنها از من اعتراف بگيرند.
مگر يك انسان چقدر قدرت تحمل دارد كه به همان صورت كه گفته شد، شكنجه شده و به او انواع توهين‏هاى ركيكِ ناموسى و عقيدتى بشود؟! من كه ديگر حتى تحملِ انديشيدن به تبعاتِ قبول خواسته‏هاى آنان را هم نداشتم، با خودم فكر كردم كه با پذيرش اين اعتراف‏هاى تحميلى هر بلايى را كه بر سرم خواهند آورد، عيبى ندارد، ولى در مقابلم، به دين و عقيده و ناموس و حيثيتم توهين‏هاى سفيهانه نشود. از اين لحاظ، چيزهايى را كه آنان ديكته كردند، من نوشتم و حال، از آن رياست محترم تقاضا دارم تا جهت روشن شدن موضوع - حتى براى خودم - آن مداركى را كه به اصطلاح از من گرفته شده و به عنوان مدرك جرم من در پرونده درج گرديده، در حضور دادگاه ارائه شود تا در اين مورد، به دفاعيات شفاهى ادامه دهم.
در خاتمه، با توجه به ايمانى كه به وعده خداوند دارم كه فرموده: وَ نُريدُ اَن نَمُنَّ عَلَى الَذّينَ استُضعِفُوا فى‏الارضِ وَ نَجْعلَهُم اَئِمةً وَ نَجعَلَهُمُ الوارثين. يعنى: و مى‏خواهيم منت بگذاريم بر كسانى كه در زمين ضعيف نگه داشته شده‏اند و آنان را پيشوايان و وارثين قرار دهيم، از رياست محترم و قضاتى كه در اين دادگاه حضور دارند تقاضامند است تا واقع‏بينانه و از روى عدل و حكمِ وجدان بيدار و بى‏نظرى كامل در اين مورد قضاوت نمايند.
اِنَّ اللهَ يدافِعُ عَنِ الذينَ آمَنوُا اِنّ اللهَ لا يحِبُّ كُلَّ خوَّانٍ كَفوُر.
يعنى: همانا خداوند از ايمان‏آورندگان به حقيقت دفاع مى‏كند و خداوند هرگز خيانت‏كار و ناسپاس را دوست ندارد.
وَالسَّلامُ عَلى مَنِ اتَّبَعَ الهُدى وَ دينِ الحقّ(4)
متوسليان‏
در پاييز سال 1357، با اوج‏گيرى تظاهرات اعتراضى ملت مسلمان ايران و شكست سياست مشت آهنين رژيم - كه عملاً با اعلام ناگهانى مقررات حكومت نظامى در تهران و هفده شهر كشور و كشتار مردم در ميدان ژاله(5) سابق تهران در هفده شهريور 1357 آغاز شده بود - كارگزاران دستگاه طاغوت، به منظور مهار امواج گدازان آتشفشان انقلاب و تضمين بقاى حاكميت نامشروع خاندان پهلوى، دست به كار اجراى خيمه شب‏بازى جديدى شدند. اين بار، عفريت "عارى از مهر "، شعبده‏اى ديگر آغاز كرد و وعده داد كه در صدد آزاد كردن زندانيان سياسى است. حيله‏اى كه به زعم اربابانِ آمريكايى ديكتاتور، مى‏توانست ضمن جلب رضايت افكار عمومى مردم، جزيره ثباتِ حكومت جيمى كارتر در منطقه خليج فارس را از خطر غرق شدن در درياى انقلاب خمينى مصونيت بخشد.
خواهر نستوه احمد مى‏گويد؛
"... رژيم دچار وحشت عجيبى شده بود. اوايل انقلاب، يكى از شعارهاى مردم، درخواست آزادى زندانيان سياسى بود و طاغوت به خيال اين كه با آزاد كردن زندانى‏ها مى‏تواند دهان مردم را ببندد و بعد از چند وقت، آبها كه از آسياب افتادند، دوباره بگير و ببند را شروع كند، رسماً اعلام كرد كه مى‏خواهد زندانيان سياسى را آزاد كند.
اتفاقاً اسم احمد جزو فهرست اول اسامى زندانى‏هايى بود كه قرار شد آنها را آزاد كنند... من هنوز بريده خبر روزنامه‏هايى كه اسم او را جزو زندانى‏هاى آزاد شده چاپ كرده بودند، دارم. "
احمد بعدها در مصاحبه‏اى در مورد ماجراى آزادى خود از زندان طاغوت، به اختصار گفته است؛
"... بعد از آن چند ماه زندان، بالاخره در زمان دولت نظامى ازهارى، آزاد شدم. "
در هفتم آذر سال 1357، احمد از زندان رهايى يافت و به آغوش پُر مهر ملت مسلمان و مبارز ايران بازگشت. يكى از زندانيان سياسىِ لرستانىِ همزنجير احمد از آن روز با شكوه، اين‏گونه روايت مى‏كند:
"... وقتى داشتيم از در زندان خارج مى‏شديم، از احمد پرسيدم: خب، حالا مى‏خواهى چه كار كنى؟ گفت: معلوم است، برمى‏گردم تهران، كانون مبارزه آنجاست. فقط از شما يك خواسته‏اى دارم.
گفتم: بفرما، هر چه بخواهى اگر در توان من باشد انجام مى‏دهم. احمد گفت: اين رژيم ديگر رفتنى شده، مى‏خواهم به من قول بدهى هر وقت اين نهضت پيروز شد و براى محاكمه عوامل جنايتكار رژيم شاه دادگاهى در لرستان تشكيل دادند، حتماً مرا هم با خبر كنى تا بيايم و عليه جانيان ساواك لرستان شهادت بدهم.
گفتم: به روى چشم.
احمد همان روز سوار اتوبوس شد و به تهران رفت. "
روزهاى سراسر رنج و شكنجه زندان، روح حقيقت‏جوى احمد را به خوبى صيقل داد و خصائل كريمه‏اى همچون صبر و اخلاص را در وجود سرشار از خشم و خروش مقدس او عليه بيداد آريامهرى، شكوفا كرد. پولاد وجود احمد، در كوره گدازانِ دوران اسارت مشقت‏بار قوام يافت و آب‏ديده شد. يكى از ياران ديرينه احمد، درباره خصائل و اخلاق مبارزاتى او روايت مى‏كند.
"... احمد در مورد سوابق مبارزاتى قبل از انقلاب خودش، اصلاً اهل خودنمايى و تفاخر نبود...
خيلى خوب مى‏دانستم كه دوران اسارت اين مرد در زندان شاه، از جمله سخت‏ترين روزهاى زندگى‏اش بوده. يك‏بار كه از او درباره مبارزات سياسى آن دوران و قضاياى زندان رفتنش سوال كردم، يك نگاه عميقى به ما انداخت و گفت: تو چه كار به گذشته‏ها دارى؟ حال را درياب. ببين حالا دارم چه كار مى‏كنم.
از اين جواب مختصر و مفيدى كه داد، فهميدم آدمى نيست كه اهل جار زدن خودش به عنوان زندان رفته و سيلى خورده باشد؛ آن هم با سابقه‏اى آن همه درخشان! ".
پس از فرار ذلت‏بار شاه معدوم، همزمان با گسترش تظاهرات مردمى و فرار روزافزون نظاميان مسلمان از پادگان‏ها، احمد بلافاصله نقش رابط و هماهنگ‏كننده تظاهرات مردمى در محلات جنوبى شهر تهران را بر عهده گرفت؛ ضمن آن كه با حركت‏هاى مكتبى محافل دانشجويى دانشگاه علم و صنعت و روحانيت مبارز تهران نيز رابطه‏اى تنگاتنگ برقرار كرده بود. در پى بازگشت پيروزمندانه رهبر كبير انقلاب اسلامى حضرت امام خمينى(ره) به تهران، احمد نيز به‏سان ديگر فرزندان معنوى امام(ره)، روند مبارزه با پس‏مانده‏هاى طاغوت فرارى را شدت بخشيد و در جريان رويارويى مردم با چكمه‏پوشان حكومت نظامى تهران، بارها تا مرز شهادت پيش رفت.
در جريان درگيرى‏هاى مسلحانه روزهاى سرنوشت‏ساز 21 و 22 بهمن 1357، هميشه و همه جا مى‏شد احمد را ديد كه بى‏پروا و خستگى‏ناپذير، معركه گردان مصاف مردم مسلح با نيروهاى روحيه باخته ساواك و گارد مزدور شاهنشاهى است.
پيروزى انقلاب اسلامى در عصر آفتابى 22 بهمن 1357 و فروپاشى اركان رژيم طاغوت، مبشّر آغاز عصر نوينى در تاريخ حيات معنوى و اجتماعى ملت ايران بود. در پى سرنگونى رژيم، بلافاصله محاكم انقلابى تشكيل شدند و مجازات عوامل جنايت‏پيشه و فاسد ديكتاتورى پهلوى را در دستور كار خود قرار دادند. همرزم روزهاى اسارت احمد مى‏گويد:
"... بعد از پيروزى انقلاب، مردم رفتند سروقت عناصر فاسد و جبار رژيم شاه. در لرستان رييس فاسد و جنايتكار شهربانى استان، سرهنگ فضائل احمدى، دستگير شد و در حالى كه از آن همه سطوت و جبروت پوشالى كمترين نشانى در احوالاتش به چشم نمى‏خورد، به حكم دادگاه انقلاب محاكمه و تيرباران شد. احمدى معدوم، كسى بود كه بدترين شكنجه‏ها و توهين‏ها را در حق "احمد متوسليان " روا داشت. يادم هست بعد از اعدام سرهنگ احمدى و موقعى كه مى‏خواستند عوامل سفّاكِ دايره اطلاعات شهربانى خرم‏آباد و بازجوهاى اداره سوم ساواك لرستان را محاكمه كنند، بنابر قولى كه به احمد داده بودم، تلفن زدم تهران و به او گفتم: روز تقاص پس دادن جلادهاى طاغوت فرا رسيده، كى مى‏آيى لرستان تا در دادگاه عليه‏شان شهادت بدهى؟!
شايد حدود يك دقيقه سكوت كرد و جوابم را نداد. دوباره سؤالم را تكرار كردم. صداى او را از پشت خط شنيدم كه با لحنى انديشناك جواب داد: من به خرم‏آباد نمى‏آيم. شوكه شدم. پرسيدم: آخر براى چه؟ گفت: هركسى خودش بايد درباره اعمال خودش جوابگو باشد. اگر تو دوست دارى، برو و در دادگاه عليه آن ناجوانمردها شهادت بده، ولى من از حق خودم گذشتم. واگذارشان مى‏كنم به خدا. بدترين كيفر براى آنها همين ذلت و نكبتى است كه حالا دارند توى آن دست و پا مى‏زنند. اصلاً باورم نمى‏شد. هر چقدر به احمد اصرار كردم، حرف او دو تا نشد.
فقط گفت: من از آنها گذشتم برادر.
احمد ديگر به گذشته‏ها پشت كرده بود و تنها به آينده روشنى چشم دوخته بود كه منادى آن، مردى پاك از سُلاله رسولان الهى بود.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 220]