تصوير دنياي نابينايان در سينما

واضح آرشیو وب فارسی:ايسنا: تصوير دنياي نابينايان در سينما

خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران
سرويس: نگاهي به وبلاگها

چند روز پيش روز جهاني عصاى سفيد بود. روزي براي نابينايان، آدم‌هايي كه علي‌رغم نداشتن چشم بينا تصوير روشن و كاملي از دنياى اطراف خود دارند، شايد به همين دليل باشد كه به آن‌ها روشندل هم مي‌گويند، چراكه رابطه آن‌ها با جهان بيروني رابطه‌اى دلي است. اين ويژگي‌ها براى سينماگران و نويسندگان دنياى ناشناخته‌اى است كه گاه تلاش كرده‌اند از گذر پرداختن به دنياى دروني فردى نابينا، پيچيدگى‌ها، روحيات، روابط و قواعد زندگى آن‌ها فضايى جذاب و قابل ارائه به مخاطبان خلق كنند.

به گزارش سرويس نگاهي به وبلاگ‌هاي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، نويسنده وبلاگ "دونده" به نشاني http://bahmanabdollahi.blogfa.com در ادامه نوشته است: در سينما به عنوان هنرى فراگير كه اتفاقا با عنصرى كاملا مشهود به نام «تصوير» سروكار دارد، اين جهان و اين ويژگي‌ها جذابيت بيشترى داشته است. در سينماى جهان به آثار زيادى در اين باره مى‌توان اشاره كرد، همچنان كه در سينماى ايران هم شخصيت‌هاى نابينا يا موضوعات مربوط به اين قشر بارها دستمايه كار فيلمسازان قرار گرفته‌اند. نگاهى به اين آثار نشان مي‌دهد كه گروه اول فيلم‌هايي هستند كه موضوع آن‌ها درباره نابينايان است، مسائل مربوط به آن‌ها داستان اصلي فيلم بوده و شخصيت محورى شان يك فرد نابينا است.

اما در گروه دوم آثارى قرار دارند كه برخى از شخصيت‌هاى آنها نابينا هستند و به عنوان كاراكترهاى مكمل نقش ايفا مي‌كنند. گل‌هاى داوودى (رسول صدرعاملى) يكى از نخستين آثار سينماى ايران در همين باره بود كه پس از انقلاب اسلامي به نمايش درآمد و به دليل داشتن داستاني عامه‌پسند و ساختار ملودرام مورد استقبال عامه مردم قرار گرفت.

بهره‌گيرى از بازيگران سينما در نقش شخصيت‌هاى نابينا موضوعى است كه همواره ديده شده است، اين مسئله البته در سينماى جهان هم سابقه دارد.

اما نكته‌اى كه قابل تعمق است اينكه عمده بازيگران در نقش يك فرد نابينا بازى موفقي ارائه نداده‌اند، دليل اين مساله هم نزديك نشدن آنها به روحيات، رفتار، گفتار، حركات و.‎.‎. يك فرد نابيناست. حتى پرويز پرستويي كه براى اين نقش (در بيد مجنون) جايزه بازيگرى گرفت در لحظات بينا شدن بازى بهترى ارائه مى داد تا در فصل‌هاى نابينا بودن.

از سوى ديگر در يكي از بهترين فيلم‌هاى اين نوع آثار يعنى «رنگ خدا» مجيدى به عنوان كارگردان از فردى نابينا (حسن رمضانى) استفاده كرده كه البته رمضانى هم بازى بسيار خوبى ارائه داده است. شايد اگر مجيدى هم بازيگر نوجوانى سراغ داشت كه بتواند اين نقش را ايفا كند به سراغ رمضاني نمي‌رفت.

دليل استفاده از هنرپيشه‌ها به جاى افراد نابينا در فيلم‌ها هم از همين موضوع سرچشمه مي‌گيرد، چراكه اساسا بازيگر نابينا وجود ندارد و اگر هم باشد پيدا كردن او كارى است سخت‌تر از بازى گرفتن از يك هنرپيشه. اما به هرحال نمي‌توان منكر داشتن استعدادهاى خلاق و موفق در نابينايان شد، هرچند فيلم‌هايي كه درباره آن‌ها ساخته مي‌شود بسيار محدود است.

انتهاي پيام
چهارشنبه 8 آبان 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايسنا]

[مشاهده در: www.isna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 208]