ترجمه المیزان : سوره بقره آیات 20 - 1

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: ترجمة الميزان ج : 1ص :68

( 2 )سوره بقره مشتمل بر دويست و هشتاد و شش آيه ( 286)

سورة البقرة

بِسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ الم‏(1) ذَلِك الْكتَب لا رَيْبفِيهِهُدًي لِّلْمُتَّقِينَ‏(2) الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَ يُقِيمُونَ الصلَوةَ وَ ممَّا رَزَقْنَهُمْ يُنفِقُونَ‏(3) وَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بمَا أُنزِلَ إِلَيْك وَ مَا أُنزِلَ مِن قَبْلِك وَ بِالاَخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ‏(4) أُولَئك عَلي هُدًي مِّن رَّبِّهِمْوَ أُولَئك هُمُ الْمُفْلِحُونَ‏(5)

ترجمه آيات

بنام خدائي آغاز مي‏كنم كه بر همه موجودات رحمتي عمومي و بر نيكان از بندگانش رحمتي خاص دارد .

الف - لام - ميم - اين كتاب كه در آن هيچ نقطه ابهامي نيست راهنماي كساني است كه تقواي فطري خود را دارند .

آنها كه بعالم غيب ايمان دارند و با نماز كه بهترين مظهر عبوديت است خدا را عبادت و با زكاة

ترجمة الميزان ج : 1ص :69

كه بهترين خدمت بنوع است وظائف اجتماعي خود را انجام ميدهند .

و همانهائي كه با آنچه بر تو نازل شده و بدانچه قبل از تو نازل شده ايمان ، و باخرت يقين دارند .

چنين كسان بر طريق هدايتي از پروردگار خويش و هم ايشان تنها رستگارانند .

بيان

از آنجائيكه اين سوره بتدريج ، و بطور متفرق نازل شده ، نمي‏توان غرض واحدي كه مورد نظر همه آياتش باشد در آن يافت ، تنها مي‏توان گفت : كه قسمت عمده آن از يك غرض واحد و چشم‏گير خبر مي‏دهد ، و آن عبارتست از بيان اين حقيقت كه عبادت حقيقي خداي سبحان باين است كه بنده او بتمامي كتابهائيكه او بمنظور هدايت وي و بوسيله انبيائش نازل كرده ، ايمان داشته باشد ، و ميان اين وحي و آن وحي ، اين كتاب و آن كتاب ، اين رسول و آن رسول ، فرقي نگذارد .

در اين سوره علاوه بر بيان حقيقت نامبرده ، كفار و منافقين ، تخطئه ، و اهل كتاب ملامت شده‏اند ، كه چرا ميانه اديان آسماني و رسولان الهي فرق گذاشتند ؟ و در هر فرازي بمناسبت عده‏اي از احكام از قبيل برگشتن قبله از بيت المقدس بسوي كعبه ، و احكام حج ، وارث ، و روزه ، و غير آن را بيان نموده ، بفرازي ديگر پرداخته است .

(الف - لام - ميم ) ، گفتار پيرامون حروف بريده‏اي كه در اول بعضي از سوره‏هاي قرآن آمده ، انشاء الله در ابتداي سوره شوري ، از نظر خواننده خواهد گذشت ، و همچنين گفتار در معناي هدايت بودن ، و كتاب بودن قرآن مي‏آيد .

(هدي للمتقين ، الذين يؤمنون ) الخ ، متقين عبارتند از مؤمنين ، چون تقوي از اوصاف خاصه طبقه معيني از مؤمنين نيست ، و اينطور نيست كه تقوي صفت مرتبه‏اي از مراتب ايمان باشد ، كه دارندگان مرتبه پائين‏تر ، مؤمن بي تقوي باشند ، و در نتيجه تقوي مانند احسان و اخبات و خلوص ، يكي از مقامات ايمان باشد ، بلكه صفتي است كه با تمامي مراتب ايمان جمع ميشود ، مگر آنكه ايمان ، ايمان واقعي نباشد .

دليل اين مدعا اين است : خدايتعالي دنبال اين كلمه ، يعني كلمه ( متقين ) ، وقتي اوصاف آنرا بيان مي‏كند ، از ميانه طبقات مؤمنين ، با آنهمه اختلاف كه در طبقات آنان است ، طبقه معيني را مورد نظر قرار نميدهد ، و طوري متقين را توصيف نميكند كه شامل طبقه معيني شود .

و در اين آيات نوزده‏گانه كه حال مؤمنين و كفار و منافقين را بيان مي‏كند ، از اوصاف معرف تقوي ، تنها پنج صفت را ذكر مي‏كند ، و آن عبارتست از ايمان بغيب ، و اقامه نماز ، و انفاق از آنچه خداي سبحان روزي كرده ، و ايمان بانچه بر انبياء خود نازل فرموده ، و بتحصيل يقين

ترجمة الميزان ج : 1ص :70

باخرت ، و دارندگان اين پنج صفت را باين خصوصيت توصيف كرده : كه چنين كساني بر طريق هدايت الهي و داراي آن هستند .

و اين طرز بيان بخوبي مي‏فهماند كه نامبردگان بخاطر اينكه از ناحيه خداي سبحان هدايت شده‏اند ، داراي اين پنج صفت كريمه گشته‏اند ، ساده‏تر اينكه ايشان متقي و ( داراي پنج صفت نامبرده نشده‏اند ) ، مگر بهدايتي از خدايتعالي ، آنگاه كتاب خود را چنين معرفي مي‏كند : كه هدايت همين متقين است ، ( لا ريب فيه هدي للمتقين ) ، پس مي‏فهميم كه هدايت كتاب ، غير آن هدايتي است كه اوصاف نامبرده را در پي داشت ، و نيز مي‏فهميم كه متقين ، داراي دو هدايتند ، يك هدايت اولي كه بخاطر آن متقي شدند ، و يك هدايت دومي كه خداي سبحان بپاس تقوايشان بايشان كرامت فرمود .

آنوقت مقابله بين متقين كه گفتيم داراي دو هدايتند ، با كفار و منافقين درست ميشود ، چون كفار هم داراي دو ضلالت ، و منافقين داراي دو كوري هستند ، يكي ضلالت و كوري اول ، كه باعث اوصاف خبيثه آنان از كفر و نفاق و غيره شد ، دوم ضلالت و كوري‏اي كه ضلالت و كوري اولشان را بيشتر كرد ، اولي را بخود آنان نسبت داد ، و دومي را بخودش ، كه بعنوان مجازات دچار ضلالت و كوري بيشتري‏شان كرد ، و در خصوص كفار فرمود : ( ختم الله علي قلوبهم ، و علي سمعهم و علي ابصارهم غشاوة ) ، غشاوت را بخود آنان نسبت داد ، و مهر زدن بر دلهاشانرا بخودش .

همچنانكه در آيات بعد در باره منافقين مي‏فرمايد : ( في قلوبهم مرض فزادهم الله مرضا ) ، مرض اولي را بخود منافقين نسبت ميدهد، و مرض دومي ايشانرا بخودش ، بهمان معنائي كه از آيه ( يضل به كثيرا ، و يهدي به كثيرا ، و ما يضل به الا الفاسقين ، خدا با اين قرآنش بسياري را گمراه ، و بسياري را هدايت مي‏كند ، و با آن گمراه نميكند مگر فاسقان را ، آنهائي را كه قبل از برخورد با قرآن فاسق بوده‏اند ) ، ، و آيه : ( فلما زاغوا ازاغ الله قلوبهم ، وقتي خودشان از راه راست منحرف شوند ، خدا هم دلهاشان را منحرف مي‏كند ) استفاده ميشود .

و كوتاه سخن آنكه : متقين ميان دو هدايت واقعند ، همچنانكه كفار و منافقين ميانه دو ضلالت قرار گرفته‏اند ، و هر سه طبقه از دو خصيصه خود ، يكي را يعني اولي را خودشان داشته‏اند ، و دومي را خداوند بعنوان جزا بر اوليشان اضافه كرده است .

و چون هدايت دومي متقين بوسيله قرآن صورت مي‏گيرد ، معلوم ميشود هدايت اولي قبل از قرآن بوده ، و علت آن سلامت فطرت بوده است ( و اما اينكه چرا بعضي فطرتشان سالم است،

ترجمة الميزان ج : 1ص :71

و بعضي نا سالم ، و آيا علت تامه آن وراثت و خوبي و بدي پدر و مادر و شير و امثال آنها است ، و يا علت تامه‏اش خود انسان است ؟ در پاسخ ميگوئيم هيچيك از اينها علت تامه نيست ، ولي همه آنها بمقدار اقتضاء اثردارد .

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 149]