دو ميليارد و 500 ميليون تومان ترك خورد

واضح آرشیو وب فارسی:ايرنا: دو ميليارد و 500 ميليون تومان ترك خورد

سرمايه :ساختمان مدور تئاتر شهر، همان ساختماني كه اين روزها در ميان كارگاه مترو، ترافيك سرسام آور و خطوط ويژه بي آرتي شركت اتوبوسراني محصور شده، بيش از 30 سال است كه تنها ميعادگاه جمعيت كثير تئاترهايي است كه اين سال ها را در سخت ترين شرايط مالي و حرفه اي گذرانده اند البته بايد پرسيد آيا يك ساختمان با چهار، پنج سالن مي تواند جوابگوي هنرمنداني باشد كه هر ساله نيز به تعدادشان افزوده مي شود، اين اما تمام ماجرا نيست.

تا اين ساختمان نمور و خسته زنده است، نبض تئاتر ايران مي تپد. آن قدر كه مي توان چشم ها را روي نرده هاي
بد رنگ اطراف ساختمان بست، ترافيك را ناديده گرفت و با نمايشي كه در سالن هاي نه چندان استاندارد تئاتر شهر در حال اجرا است به رويايي دور و دست نيافتني فرورفت. اين رويا اما گاه با كابوسي وحشتناك پيوند مي خورد؛ كابوس فرو ريختن ساختماني كه به تنهايي تمام تاريخ تئاتر ايران است. از آن زمان كه «آربي آوانسيان» باغ آلبالو را به روي صحنه برد تا همين روزها كه «مهمانسراي دو دنيا» با تمام دغدغه هاي عاشقانه و ماورايي اش به اجرا در مي آيد. حالا دو، سه هفته اي است كه از تخريب بخشي از تالار قشقايي مجموعه تئاتر شهر مي گذرد و آب ها از آسياب افتاده است. نه ديگر گزارشي در كار است و نه اعلام اعتراضي.
كافي است يك هفته ديگر زمان بگذرد تا همه به طور كامل فراموش كنند، ساختمان قشقايي كه يكي از مهم ترين سالن هاي اجراي نمايش كشور است براي سومين بار در چند سال اخير فرو ريخته است. احتمالاً موضوع با يك بازسازي دوباره و نيمه كاره به پايان خواهد رسيد. جالب آنكه همه هم به اين موضوع اعتراض مي كنند. از مدير تئاتر شهر گرفته تا رئيس مركز هنرهاي نمايشي و كسي هم به اين پرسش پاسخ نمي دهد كه مگر مي شود، اين ساختمان عريض و طويل يك متصدي نداشته باشد كه در مواقعي از اين دست بتوان روبه رويش نشست. اين در حالي است كه يكي از مسوولان روابط عمومي تئاتر شهر مي گويد: «اين قسمت همان جايي است كه شهرداري در آن در حال گودبرداري بوده و در گذشته نيز باعث شده تا بخشي از سالن فرو بريزد.» با اين حساب با توجه به ساخت و ساز مترو در ضلع شمالي ساختمان بايد منتظر اتفاقات ديگري نيز بود، البته علي اكبر تشكري نيا، كارفرماي پروژه عمراني مجتمع وليعصر در اين باره توضيح مي دهد: «ترك خوردن سقف تالار «قشقايي» ارتباطي به پروژه عمراني مجتمع وليعصر (عج) ندارد. اگر قرار بود اتفاقي براي تالارهاي مجموعه تئاترشهر به دليل عمق گودبرداري هاي اين پروژه بيفتد، اين اتفاق بايد همان روزهاي اول گودبرداري مي افتاد نه اكنون كه پروژه مستحكم سازي شده است.»
به هر حال از آنجا كه اين مساله خسارت جاني در بر نداشته است، بايد از اينكه فقط موضوع به تخريب ختم شده، خوشحال بود و همه اينها در حالي است كه مسوولان چندي پيش اعلام كردند، مانع از ادامه عمليات ساختماني در محدوده تئاتر شهر مي شوند و از آن محافظت مي كنند. در اين ميان فقط بايد افسوس خورد از بازسازي اي كه سال گذشته انجام شد و مي توانست براي هميشه ساختمان تئاتر شهر را در برابر مشكلاتي از اين دست بيمه كند اما آن هنگام كه مدير مركز هنرهاي نمايشي زير بار انتقادات بابت تاخير در تعميرات مجموعه تئاتر شهر فقط به اين پاسخ ساده اكتفا كرد : «حدس زده نمي شد، تئاتر شهر بيش از دو ميليارد تومان هزينه داشته باشد ولي بعداً متوجه شديم، تئاتر شهر شبيه يك بمب ساعتي است و زيربناي سازه در وضعيت نامناسبي قرار دارد.» در انتها براي تعميراتي كه سه ماه تئاتر شهر براي آن تعطيل بود و ادامه آن به سه ماه بعد هم كشيد، به گفته مسوولان وقت دو ميليارد و500 ميليون تومان هزينه شد.
به هر روي ساختمان قشقايي طي چند سال اخير سه بار حادثه ديده است و اين بدون شك آخرين حادثه هم نخواهد بود. فقط بايد دعا كرد و اميدوار بود، شهرداري تهران كه طي دو، سه سال اخير با ساخت متعدد سالن هاي سينمايي نشان داده است، دغدغه فرهنگي دارد از خير ساخت مجموعه فرهنگي و هنري مجاور تئاتر شهر بگذرد چرا كه با توجه به گودبرداري عظيم اين ساختمان همچنين وزن زياد ساختمان تئاتر شهر، احتمال تخريب به شدت وجود دارد چه بخواهيم و چه نه.

نبود بيمه مشكلي ديگر

اين در حالي است كه ساختمان قديمي مجموعه تئاتر شهر با تمام حوادث و مشكلاتي كه با آن روبه رو است مانند ديگر اعضاي خانواده تئاتر و هنرمندان عرصه نمايش از حق ابتدايي بيمه شدن محروم مانده است. توجه به اين مساله زماني بايد بيشتر مورد بررسي قرار بگيرد كه در اين ساختمان روزانه جمعيت كثيري در رفت و آمدند و در شرايط كنوني هيچ كس پاسخگو نيست.
علي رفيعي كه طي سال هاي 1355 تا 1357 به عنوان مدير اين ساختمان فعاليت مي كرد در اين زمينه به «سرمايه» مي گويد: «در آن زمان تمام بازيگران و پرسنل ساختمان بيمه شده اند و اصلاً مگر مي شود اين ساختمان كه يك مكان حرفه اي براي تئاتر كشور است، از اين موضوع بي بهره باشد.»
گم شدن سند اين ساختمان به عنوان يكي از دلايل بيمه نشدن آن عنوان مي شود. رفيعي در اين مورد توضيح مي دهد: «ساختمان تئاتر شهر به ثبت رسيده است و در زمان مديريت من به عنوان زيرمجموعه اي از تلويزيون فعاليت مي كرد، بنابراين مي توان با پيگيري از اين سازمان به سند آن دست يافت.»
او همچنين در ادامه صحبت هايش ترك خوردن تالار قشقايي را نمادي از وضعيت فعلي تئاتر كشور مي داند: «تîرîك ديواره تالار قشقايي تركي در خود تئاتر ماست؛تركي است كه در روح ما جماعت تئاتري وجود دارد. خيلي سمبليك است و عمق فاجعه اي كه در آن زندگي مي كنيم را نشان مي دهد. در كشور ما، وقتي تئاتر از ارزش واقعي خودش برخوردار نيست و به مثابه ضرورت فرهنگي تلقي نمي شود، طبيعي است كه مكان هاي تئاتري هم بي هيچ توجه و نظارتي به امان خدا رها خواهند شد.
هر دولتي در هر كشوري از جهان هويت اجتماعي خود را از طريق ساخت و سازها و احداث بناهاي فرهنگي و عمومي- بناهايي كه كار فرهنگي و هنري در آن انجام شود- نشان مي دهند اما متاسفانه فرهنگ مداران ما چنين عنايتي را به بناهاي فرهنگي هنري ندارند. منظور بناهايي با كاربرد درست هستند.»
مجيد جعفري نيز كه در فاصله سال هاي 65 تا 76 مديريت تئاتر شهر را به دست گرفته بود نيز در مورد موضوع بيمه تئاتر شهر مي گويد: «در زماني كه من مدير تئاتر شهر بودم، ساختمان از نظر بيمه آتش سوزي و حوادث، بيمه بود و هر ساله نيز اين بيمه تمديد مي شد.»
او كه طولاني ترين زمان مديريت را در تئاتر شهر داشته است،طرح بحث هايي در مورد عدم بيمه شدن اين ساختمان به خاطر فقدان سند را گردش در ميان يك دايره بسته مي داند و مي افزايد: «تئاتر شهر مانند بقيه ساختمان هاي دولتي حتماً نبايد سند كاغذي داشته باشد. زمين اصلي تئاتر شهر در ابتدا متعلق به شهرداري بوده كه به راديو تلويزيون ملي واگذار مي شود تا تئاتر شهر را در آن راه اندازي كند. بعد از انقلاب هم اين ساختمان براساس مصوبه دولت به دليل اينكه در حدود اختيارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي بوده است به اين وزارتخانه واگذار شد. مهم ترين سند تئاتر شهر هم همين سند است كه نشان مي دهد اين ساختمان به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي واگذار شده است.» جعفري اما مانند رفيعي مشكل تئاتر شهر را نداشتن سند و بيمه بودن نمي داند و تاكيد مي كند: «زماني كه ساختماني به اهميت تئاتر شهر كه جزء ميراث فرهنگي قرار گرفته است، اينگونه مورد بي مهري قرار مي گيرد بايد به فكر اين بود كه چگونه مي شود كاري براي آن كرد.»
اين كارگردان تئاتر مهم ترين دليل مشكلات پيش آمده براي مجموعه تئاتر شهر را قرار گرفتن آن در مركز شهر و همچنين يكه بودن آن به عنوان مجموعه تئاتري ايران مي داند و مي گويد: « اين مشكل ماست كه فكر مي كنيم همه مراكز فرهنگي بايد در يك نقطه جمع شوند، چه اشكالي دارد كه اگر قرار است يك ساختمان جديد فرهنگي بسازيم، در نقطه ديگري از شهر باشد يا داخل تئاتر شهر به جاي 20 سالن تنها چهار سالن با كاركرد بالا وجود داشته باشد و بقيه سالن ها را در مجموعه ديگري متمركز كنيم.»
او همچنين به اين نكته اشاره دارد كه «بايد تمام مراكز و نهادهاي فرهنگي براي حفظ اين ميراث گرانبها تلاش كنند. »
دوشنبه 29 مهر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 201]