منطق موضع هسته اي ايران چيست؟

واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: منطق موضع هسته اي ايران چيست؟
زمستان سال گذشته، يك كشور درجه چندم (تركمنستان) كه تنها درصد اندكي از گاز مصرفي كشورمان را تامين مي كند، بدعهدي كرد و با قطع گاز در سرماي فصل زمستان، خواستار دوبرابر شدن قيمت شد. شبيه چنين ماجرايي را هم روسها بر سر مردم گرجستان و اروپاي شرقي در ژانويه 2006 آوردند.
عصرايران؛ سيد ضياءالدين احتشام- منوچهر متكي، وزير امور خارجه كشورمان گفته است: هيچ تضميني وجود ندارد كساني كه امروز با وعده تامين سوخت هسته اي، از ما مي خواهند غني سازي و روند توليد سوخت را متوقف كنيم، به تعهدات خود پايبند باشند و همواره به ايران سوخت هسته اي بفروشند.

اين موضعگيري، بازتاب گسترده اي در رسانه هاي جهان داشته ولي مطبوعات، خبرگزاري ها، سايت ها و راديو و تلويزيون هاي غربي به منطقي كه اين موضوع را پشتيباني مي كند، هرگز نپرداخته اند.

واقعيت اين است كه در حال حاضر، جريان توليد و عرضه سوخت هسته اي كه براي راه اندازي نيروگاه هاي اتمي ضروري است، در انحصار چند كشور خاص است، كشورهايي كه در طول تاريخ روابط شان با ايران، هرگز حسن نيتي از آنها مشاهده نكرده ايم و از اين رو، طبيعي است كه نمي توانيم آينده انرژي خودمان را به اراده آنها گره بزنيم و براي هميشه تاريخ، منتظر تصميم گيري هاي آنان باشيم.

يادمان نرفته، وقتي وزراي خارجه انگليس، فرانسه و آلمان به تهران آمدند و به همراه حسن روحاني، دبير وقت شوراي عالي امنيت ملي ايران، توافق نامه سعدآباد را امضا كردند، چه ها گفتند و چه وعده هايي دادند: "ايران حق دستيابي به فناوري صلح آميز اتمي را دارد... تعليق ايران داوطلبانه است... ايراني ها مي توانند هر وقت كه خواستند، غني سازي را از سر بگيرند و ... . "

اما، هنگامي كه "خرشان از پل تعويق موقت گذشت"، از مواضع سعدآبادي شان عدول كردند و همان هايي كه مي گفتند "تعليق، موقت است و ايران براي از سرگيري آن محق" ، اين بار خواستار توقف دائمي غني سازي شدند و تهديد كردند كه اگر غني سازي از سر گرفته شود، سروكار ايران با شوراي امنيت است و جنگ و اين قبيل تهديدها.

ما چگونه باور كنيم غربي ها در طول زمان به ما سوخت هسته اي خواهند فروخت در حالي كه همين امروز، از فروش قطعات يدكي هواپيماهاي مسافربري به ما خودداري مي كنند و اين در حالي است كه اولا هواپيماهاي مسافربري كاربرد جنگي ندارند و ثانيا فروشندگان هواپيماها در سراسر جهان موظف به پشتيباني و خدمات پس از فروش هستند.

يكي از مسوولان ارشد كشور در خاطرات مربوط به دوران جنگ تحميلي مي گويد: از كشوري سيم خاردار خريده و بار كاميون كرده بوديم تا به ايران بياوريم اما در مسير، كشور ثالثي كه بايد از خاك آن مي گذشتيم- با اشاره به غربي ها- اجازه عبور نداد.
براستي چگونه مي توان به كشورهايي كه حتي اجازه عبور كاميون حامل سيم خاردار -كه يك محموله كاملا قانوني است- نمي دهند، اطمينان كرد و بدان ها براي تامين سوخت استراتژيك هسته اي اميد بست؟

غرب، اينك در دورنماي جغرافياي انرژي جهان، اين تصوير را براي خود ترسيم كرده است: "نفت تمام مي شود، اوپك مي ميرد و انرژي هسته اي، به جايگزيني نفت، انرژي نخست جهان مي شود. در چنان شرايطي، هر كشور كه داراي سوخت هسته اي باشد، تعيين كننده نقشه انرژي در جهان، عرضه كننده و البته قيمت گذار آن خواهد بود."
غربي ها، از شرايط فعلي كه جريان انرژي در دست كشورهاي "جنوب" است، خسته شده اند و در انتظار تبديل اوپك نفتي به اوپك هسته اي و انتقال مركزيت انرژي جهان به "شمال" هستند و بسيار برايشان ناگوار است كه در روزگار خوشي كه براي خود تصور كرده اند، باز هم كشوري از جنوب حضور داشته باشد.

براي آنها، "ايران خريدار انرژي"، كشور به مراتب بهتري از "ايران دارنده يا فروشنده انرژي" است.

از غرب كه بگذريم، فروشنده ديگري نيز در عرصه سوخت هسته اي وجود دارد به نام روسيه كه هر چه ايراني ها نسبت به غرب بي اعتماد هستند، دهها برابر آن را درباره روسها بدبين هستند و البته اين بدبيني در اينجا، چيزي جز واقع بيني نيست.
روس ها فرصت طلب ترين مردمان كره زمين هستند و ماجراي طولاني احداث نيروگاه اتمي بوشهر، به تنهايي گواه كاملي است بر اين مدعا.

آنها، قرار بود، سالها پيش نيروگاه را تمام كنند و تحويل مان دهند اما به لطايف الحيل، پروژه را به درازا كشانده اند و به هر بهانه اي، پولي و امتيازي - حتي سياسي- از ايران مي طلبند.

روس ها كه در باره ساخت يك نيروگاه اين همه آزار رسانده اند و مي رسانند، آيا مي توانند شريك قابل اطميناني براي تامين سوخت اين نيروگاه- و نيروگاه هاي احتمالي آينده- باشند؟

چه تضميمني وجود دارد كه روسيه يا غرب، در يكي از روزهايي كه ايران نياز مبرم به سوخت هسته اي دارد ارسال آن به كشورمان را قطع و درخواست امتياز (شما بخوانيد باج) نكنند؟

يادمان نرفته، زمستان سال گذشته، يك كشور درجه چندم (تركمنستان) كه تنها درصد اندكي از گاز مصرفي كشورمان را تامين مي كند، بدعهدي كرد و با قطع گاز در سرماي فصل زمستان، خواستار دوبرابر شدن قيمت شد. شبيه چنين ماجرايي را هم روسها بر سر مردم گرجستان و اروپاي شرقي در ژانويه 2006 آوردند و عيد سال نوي آنها را با قطع گاز صادراتي به يخبندان تبديل كردند.

آيا امكان تكرار اين سناريو درباره سوخت هسته اي در سالهاي آينده وجود ندارد؟
عقل سليم، حكم به احتمال چنين تكراري مي دهد.

وانگهي به فرض ناديده گرفتن تمام آنچه فوقاً بدان اشاره شد، وقتي ما مي توانيم و توانمندي واقعي هم براي توليد سوخت هسته اي داريم، چرا بايد همه آنچه را كه تاكنون با هزينه هاي مادي و معنوي و سياسي فراواني به دست آورده ايم را كنار بگذاريم و در انتهاي صف خريداران قرار بگيريم؟
چهارشنبه 17 مهر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: عصر ایران]

[مشاهده در: www.asriran.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 215]