اندازه دنياي تو چقدر است؟

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: اگر کمي به خود و اطرافيان خود توجه کنيم درمي‎يابيم که همگي ما به نوعي گرفتار دنيا و مشکلات بي ارزش آن هستيم و اصل را فراموش نموده‎ايم. و بسيار ديده مي‎شود که بر اين مشکلات گريه نيز مي‎کنيم، حال آن که حتي به فکر غم‎هاي اصلي خود نمي‎افتيم چه برسد که گريه کنيم!
چه کسي سزاوار گريه كيست؟
اگر کمي به خود و اطرافيان خود توجه کنيم درمي‎يابيم که همگي ما به نوعي گرفتار دنيا و مشکلات بي ارزش آن هستيم و اصل را فراموش نموده‎ايم. و بسيار ديده مي‎شود که بر اين مشکلات گريه نيز مي‎کنيم، حال آن که حتي به فکر غم‎هاي اصلي خود نمي‎افتيم چه برسد که گريه کنيم!
براي خريد منزل، اتومبيل، و وسايلي از اين قبيل چه نذر و نيازهايي که نمي‎کنيم، اما هيچگاه براي اين که ديگر غيبت نکنيم، دروغ نگوييم، نه گريه مي‎کنيم و نه پاي نذري به ميان مي‎آيد.
گويا فراموش کرده‎ايم که براي چه هدفي به دنيا آمده‎ايم و چنان براي آن تلاش مي‎کنيم که انگار تا ابد در اينجا هستيم و هيچ قصد رفتن هم نداريم.
قاعدتا از دنيا و نعمت‎ها و امکاناتش بايد براي رسيدن به کمال انساني استفاده کرد اما انگار قضيه برعکس شده چرا که خيلي‎ها براي اين که به دنياي بيشتري برسند از شرع استفاده مي‎کنند و با تحريف نمودن آن به خواسته‎هاي دنياي خود مي‎رسند.
البته اشتباه نشود استفاده از دنيا اشکال ندارد ولي تا وقتي که وسيله‎اي براي رسيدن به کمالات و خدا باشد. اما وقتي دنيا هدف مي‎شود ديگر اشکال‎دار مي‎شود.
قاعدتا از دنيا و نعمت‎ها و امکاناتش بايد براي رسيدن به کمال انساني استفاده کرد اما انگار قضيه برعکس شده چرا که خيلي‎ها براي اين که به دنياي بيشتري برسند از شرع استفاده مي‎کنند و با تحريف نمودن آن به خواسته‎هاي دنياي خود مي‎رسند.
در اينجاست که بايد گفت اندازه دنياي افراد با هم متفاوت است. و اندازه دنياي هر کس به اندازه خواسته‎هايش مي‎باشد و افرادي که به دنبال دنياي مادي هستند چه دنياي کوچکي دارند.
آية الله حسن زاده آملي در اين باره مي‎گويد:
«بايد به حال آنانى كه بر غم و اندوه باطنى خود و هر چيز ديگري مى‎گريند، گفته شود كه شايسته است بيشتر، بر كسى كه از نفس خود غافل است و در شهوات حقير و پست و فرومايه‎اى كه او را به بدبختى و گمراهى مى‎كشانند فرو رفته است، گريه و زارى كنند.
بايد به حال آنانى كه بر غم و اندوه باطنى خود و هر چيز ديگري مى‎گريند، گفته شود كه شايسته است بيشتر، بر كسى كه از نفس خود غافل است و در شهوات حقير و پست و فرومايه‎اى كه او را به بدبختى و گمراهى مى‎كشانند فرو رفته است، گريه و زارى كنند.
شهوات و اميالى كه طبع او را به طبع بهايم(چارپايان) مايل مى‎گردانند و از او مي‎خواهند كه به اين امر شريف اشتغال جويد و خالصانه به آن پرداخته، پس تا توان دارد به تزكيه و پالايش خود اقدام نمايد.
چرا که پاكى و طهر حقيقى، پاكى نفس است؛ نه پاكى ظاهرى و جسمانى. از اين رو شخص عالم و حكيم ميرزا، كه خداى خود را، عبدى فرمانبردار بوده، ولى بدنش به بوى بد آلوده است؛ حتى در نظر جاهلان نيز، از نادانى كه ظاهر خود را به مشك و عنبر معطر نموده است، بهتر است از فضيلت شخص متعبدي كه از دنيا و لذات پست آن دوري مى‎جويد.
پس اى انسان جاهل! آيا نمى‎دانى كه اقامتت در اين عالم همچون لحظه‎اى، سپرى خواهد شد، و آنگاه به عالم حقيقى خواهى رفت و در آن جا، جاودانه خواهى ماند؟!» (1)

پي‎نوشت‎:
1- برگرفته از رسائل كندى، ص 279، طبع مصر. با ويرايش و دخل و تصرف.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 59]