رمضان سفري از «خود» تا «خدا»

واضح آرشیو وب فارسی:سياست روز: رمضان سفري از «خود» تا «خدا»
صاعده اسمعيلي
رمضان فصل شكوفايي غنچه‌هاي نيايش در سحر بيدار دلهاست.رمضان در عرصه صبر و بردباري روح انسان را صيقل مي‌دهد.
رمضان، سفري به بي‌نهايت، هجرتي از خود به خدا، گامي در طريق الي‌الله، پروازي سبكبال در آبي آسمان يار، و گذر از هجران و روبه وصل است.
بندگان خدا براي رسيدن به قرب الهي خود را با عشق الهي عجين مي‌كنند تا فيض او را نصيب خويش سازند. بالا‌ترين اين فضايل را پيامبر اكرم(ص) در خطبه‌اي در جمعه آخر شعبان فرمودند كه:
لذا بزرگترين فضيلت ماه مبارك اين است كه روزه‌دار در جوار قرب الهي قرار مي‌گيرد و احساس خاص ناشي از همين حالت در انسان بوجود مي‌آيد.
در مكتب تربيتي و سير و سلوكي ائمه طاهرين(ع) بر تقرب خداوند تكيه فراوان شده است؛ به گونه‌اي كه مي‌توان تقرب را محور تمام توصيه‌هاي آن بزرگواران دانست و درك راه‌هاي تقرب و اينكه بر اثر تقرب چه آثاري در انسان پديد مي‌آيد از مطالب بسيار ارزنده است كه مي‌تواند راه‌گشاي انسان در امور معنوي باشد. بدين جهت توجه به روزه‌داران، عاشقانه رو به ضيافتي دارند كه روح‌را پيرايشي دوباره مي‌‌دهد.
فضيلت بزرگ روزه گرفتن اين است كه انسان از لحظه‌اي كه نيت روزه‌گرفتن مي‌كند وارد حالت قرب به خداوند مي‌شود، كه آغاز اين حالت از طلوع فجر است و تا مغرب ادامه مي‌يابد و در تمام اين مدت در حال دريافت فيض پروردگار خواهد بود و قانون تقرب مي‌گويد با وجود قرب و نزديكي امكان ندارد انسان فيض دريافت نكند.
بنابراين روزه‌دار بايد به يقين بداند كه فيض خداوند بر او نازل مي‌شود، يا به صورت بخشودن گناهان و يا به صورت بخشيدن كمالا‌ت، و نمي‌توان گفت كه من روزه گرفتم و چيزي دريافت نكردم.
لذا پيامبر اكرم(ص) فرمودند:
فيضي كه انسان در يك روز ماه مبارك دريافت مي‌كند، مي‌توان گفت معادل هزار ركعت نماز است. مثلا‌ اگر انسان در نماز پنج دقيقه در حال قرب و دريافت فيض است، در روزه مدت سيزده ساعت در حال دريافت فيض و كمالا‌ت است. لذا در مقايسه نماز و روزه مي‌توان گفت كه هر چند نماز عظمت بيشتري دارد، اما روزه به لحاظ مدت تقرب فضيلت بيشتري خواهد داشت. به اين معنا كه اگر افراد عادي را حساب كنيم، آنها در روزه چيزي بيشتر به دست مي‌آورند، چون مدت بيشتري در حال تقربند. از قانون تقرب مطالب بسياري مي‌توان به دست آورد كه به يكي از آنها به طور اختصار اشاره كرديم.
با توجه به آنچه تا به حال گفته شد، مشخص مي‌شود كه خود حالت روزه با شرافت‌ترين حالت انساني است كه مي‌تواند بدترين دردهاي انسان را درمان كند و عالي‌ترين كمالا‌ت را به انسان برساند.
در مقابل، مي‌توان گفت آنچه انسان را از اين حالت بيندازد و ديگر تقرب نداشته باشد، خطرناكترين و بدترين چيز خواهد بود.
از اين رو مي‌توان گفت كه يك عامل وجود داردكه انسان را ازحالت تقرب خارج مي‌كند و ديگر هيچ گونه فيضي دريافت نخواهد داشت، با اينكه روزه دارد، اما از روزه جز گرسنگي و تشنگي چيزي نصيب او نمي‌شود آن عامل كه قطع‌كننده رابطه تقرب است عبارت است از اينكه انسان در حال روزه مرتكب گناه شود.
روي اين جهت گناه موجب قطع رابطه تقرب است و باگناه قانون تقرب عمل نمي‌كند.
در همان خطبه آخر شعبان از پيامبر(ص) سوال كردند كه افضل اعمال در اين ماه چيست؟
حضرت فرمودند:
ادامه دارد...
پنجشنبه 4 مهر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سياست روز]

[مشاهده در: www.siasatrooz.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 199]