آينه عبرت

واضح آرشیو وب فارسی:خراسان: آينه عبرت
كودكانم بي گناهند

پورخياط-تازه 16 سالگي را پشت سر گذاشته بودم، با هزاران آرزو به پيشنهاد پدر و مادرم به عقد پسرعمويم محمد درآمدم، محمد جواني پرتلاش بود، روزهاي نخستين زندگي خيلي خوب بود. وقتي در روستا كاري پيدا نكرد به شهر مهاجرت كرديم، در حاشيه شهر خانه اي محقر اجاره نموديم، محمد با تلاش زندگي آرامي را برايم مهيا كرده بود- ولي حيف و صد حيف تجملات و چشم و هم چشمي خيلي زود پايه هاي زندگي مرا درهم ريخت بعد از 4 سال زندگي مشترك من و محمد، خدا به ما يك دختر و يك پسر داد كه با تولد آنان، مشكلات و مخارج زندگي سنگين شد.محمد اغلب شب ها دير به خانه مي آمد، وقتي از او علتش را مي پرسيدم حوصله جواب دادن نداشت. با تولد فاطمه انگار محمد نمي خواست زياد كنار ما باشد، روزها به همين منوال گذشت. صبوري من و بي خيالي محمد ديگر قابل تحمل نبود. با آمدنش به خانه، به جز سر و صدا و درگيري چيزي عايدمان نمي شد. من به دنبال علت تغيير اخلاق محمد بودم كه متوجه شدم محمد با افراد ناباب معاشرت دارد و به جاي تامين مخارج زندگي به مصرف مواد مخدر گرايش پيدا كرده است. بنابراين موضوع را به پدر و مادر محمد گفتم، آن ها به جاي حمايت از من، سر به مخالفت برداشتند و مي گفتند كه باعث و باني اعتياد محمد، آمدنمان به شهر بوده است.اين روزها زياد طول نكشيد، طي چند هفته محمد به تمام وسايل خانه چوب حراج زد و آن چه نتيجه چند سال زندگي مشتركمان بود، در عرض چند روز، دود شد و هوا رفت. باز هم صبركردم و هيچ پشتيباني نداشتم هر جا رفتم سرزنش شدم، اين اواخر محمد، شب هاي زيادي به خانه نمي آمد. آن قدر در باتلاق اعتياد فرورفته بود كه ديگر چيزي برايش ارزش نداشت حتي محمد با سوءاستفاده از 2 طفل من اقدام به حمل و بازسازي مواد در معده آنان مي كرد تا به نيت پليد خود برسد.وقتي من متوجه شدم، كودكانم را از محمد گرفتم، محمد ديگر قابل بازگشت نبود. با 2 طفلم به خانه پدر برگشتم در آن جا سركوفت هاي پدر، مرا آزار مي داد، چه بايد مي كردم؟محمد، من و 2 طفلم را در وادي سرنوشت رها كرد، به هرجا كه رفتم جوابي عايدم نشد، شكايت هاي من مثل كوبيدن ميخ بر سنگ بود.هيچ كس از جا و مكان محمد اطلاع نداشت، بعد فهميدم محمد زن ديگري اختيار كرده است و از من و كودكانش فراري است. من در راهروي دادگاه روزها به دنبال حق و حقوقم هستم ولي افسوس كه هرچه به دنبال محمد هستم، او از من مي گريزد و هيچ سازماني مرا ياري نمي كند چون سرپرست من هنوز زنده است و مجبورم براي مخارج كودكانم از هيچ تلاشي دريغ نكنم. واي افسوس و صد افسوس كه در اين سرنوشت شوم، محمد مرا تنها رها كرده ولي كودكانم را رها نخواهم كرد.
چهارشنبه 3 مهر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خراسان]

[مشاهده در: www.khorasannews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 159]