بي وزني واقعي در شاتل هاي فضايي وجود ندارد

واضح آرشیو وب فارسی:قدس: بي وزني واقعي در شاتل هاي فضايي وجود ندارد
حتماً بارها و بارها پيش آمده است كه فضانوردان را در حالي مشاهده كرده ايد كه داخل فضاپيما يا ساير سيستم هاي فضايي و درحالي كه به صورت شناور در فضاي داخلي غوطه مي خورند، به اين سو و آن سو مي روند و اين درحالي است كه تصور مي شود جاذبه در چنين فضايي (فضاي داخل شاتل يا ساير سيستمهاي فضايي) بسيار كمتر از جاذبه موجود در زمين است. حالت شناورگونه فضانوردان در چنين محيطي براي بسياري از مردم به يك آرزوي شيرين تبديل شده است تا حدي كه براي تجربه حالتي مشابه آن كارشناسان توصيه مي كنند با غوطه ور شدن در آب چنين شرايطي را تجربه كنند، اما آيا تاكنون به شدت جاذبه تأثيرگذار روي بدن فضانوردان حاضر در فضاپيماها دقت كرده ايد؟
چنين برآورد شده كه اين ميزان بالغ بر90 درصد نيروي جاذبه اي است كه فضانورد در سطح زمين تحمل مي كند. با اين حال اين يك باور نادرست علمي است كه تصور كنيم علت غوطه ور شدن فضانوردان در فضاپيماها به دليل كم بودن شدت جاذبه وارده بر بدنشان است حال آن كه اين ميزان تنها 10 درصد كمتر از جاذبه وارده بر بدن آنها روي زمين است. در حقيقت به نظر مي رسد عامه مردم باور نادرستي درباره علت بي وزني فضانوردان حاضر در فضاپيماها دارند. حقيقت امر اين است كه اين حالت خاص (غوطه ور بودن) نه به دليل جاذبه كم بلكه به علت سقوط آزاد فضاپيما در فضا است. از آن گذشته هر كسي مي تواند شرايط بي وزني ظاهري كه فضانوردان در فضاپيماها دارند را با انجام آزمايش ساده اي تجربه كند.
براي مثال مي توانيد در طبقه پانزدهم ساختماني سوار بر آسانسور شده و خود را آماده رفتن به طبقه همكف كنيد. بي شك در زمان انتقال به طبقات پايين تر احساس سبكي خاصي خواهيد كرد حال اگر انتقال شما به طبقه همكف به واسطه قطع كابل نگهدارنده شتاب بالايي پيدا كند (در حقيقت در حال سقوط آزاد باشيد) در آن صورت شما و آسانسور با شتاب كاملا برابري به سوي زمين سقوط مي كنيد. در اين لحظات كه عمر چندان زيادي نيز نخواهد داشت شما هيچ وزن آشكاري در قبال كف آسانسور نخواهيد داشت و از اين رو مي توانيد حركتهايي مشابه حركات شناورگونه فضانوردان در شاتلهاي فضايي داشته باشيد. با اين حال به دليل اين كه سرعت سقوط در آسانسور نمي تواند چندان زياد باشد انجام حركتهايي شناورگونه چندان قابل مقايسه با حالت فضانوردان در فضاپيماها نخواهد بود.
اگر اين سرعت و شتاب آن بيشتر مي بود مي توانستيد در فضاي داخل آسانسور به حالت شناور درآييد، گويي كه در اعماق فضا غوطه مي خوريد. البته اين شرايط تا زماني مهياست كه آسانسور به زمين برخورد نكرده باشد. اكنون بياييد اين اصل ساده را به فرآيند آموزش فضانوردان تعميم دهيم. چنين شرايطي (شرايط سقوط آزاد با آسانسور) را مي توان با استفاده از يك هواپيما نيز انجام داد. تصور كنيد داخل هواپيمايي نشسته ايد. هواپيما با سرعت و شتاب خيره كننده اي اوج گرفته و با طي مسير سهمي شكل به ارتفاع قابل توجهي مي رسد. همزمان با نزديك شدن هواپيما به اوج ارتفاع در نظر گرفته شده، موتورهاي آن خاموش شده و تنها چند ثانيه بعد هواپيما و تمامي سرنشينان آن سقوط آزاد را تجربه مي كنند.
اگر شخصي خواسته باشد بي وزني واقعي را تجربه كند، بايد بسيار فراتر از فاصله معمول شاتلهاي فضايي با زمين رفته و در حقيقت در اعماق فضا چنين شرايطي را به صورت واقعي تجربه كند. اگر اين امكان براي شما به وجود آيد كه راهي ماه شويد (همان طور كه در مأموريت آپولو روي داد) آن زمان است كه بي وزني واقعي را احساس خواهيد كرد.
شنبه 30 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: قدس]

[مشاهده در: www.qudsdaily.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 170]