خانه ای خالی از خلاقیت گزارشی از "خانه های اسباب بازی" در سطح شهر

واضح آرشیو وب فارسی:سایت دانلود رایگان: مروز از صبح محمدصدرا بهانه می گرفت . حاضر بودم بنا به خواسته ی همیشگی اش کتاب مورد علاقه اش را صد بار بخوانم ، ولی در این صبح گرم تابستان بیرون نروم.

[تصویر: 22018730132179411902324628934207249144245.jpg]

[تصویر: 22018730132179411902324628934207249144245.jpg]

امروز از صبح محمدصدرا بهانه می گرفت . حاضر بودم بنا به خواسته ی همیشگی اش کتاب مورد علاقه اش را صد بار بخوانم ، ولی در این صبح گرم تابستان بیرون نروم. حاضر بودم چند ساعت با عروسک ها ، از پشت مبل نمایش اجرا کنم ، ولی صورت سرخ شده و پیشانی عرق کرده اش را زیر هرم گرمای تابستان نبینم . ولی این بار دیگر نمی شد کاری کرد . پسر سه ساله ی من امروز، از خانه دلش گرفته بود و هوای پارک به سرش زده بود .
رفتن به پارک و سر خوردن از سرسره های داغ که محال بود . اولین گزینه ای که به ذهنم رسید ، نزدیک ترین مرکز خانه ی اسباب بازی بود. به محمد صدرا گفتم :"دوست داری بریم یه جایی که مثل پارکه ، بچه ها با هم بازی می کنن ، ولی سقف داره و گرم نیست ؟ " قبول کرد . با امید به اینکه جای تازه ای می رویم که می تواند سرشار از تجربه باشد ، به راه افتادیم .
رفتیم به سمت نزدیکترین مرکزی که بارها از کنارش گذشته بودم و گوشه ی ذهنم سپرده بودم . حیاط سوت و کوری داشت . کنار مرکز، بنایی بود و روی سرسره ی کنار حیاط ، به قطر نیم سانت خاک نشسته بود ، ولی شلوارک صدرا آن را برق انداخت . نه دیوار نقاشی شده ای داشت ، نه صدای ترانه های کودکانه . چند دقیقه بعد، علت این همه سکوت و خلوتی را فهمیدم .
آن مرکز منحل شده بود و مسئول بی حوصله اش ، کارتی به دستم داد که آدرس یکی دیگر از نزدیکترین مراکز خانه اسباب بازی در آن نوشته شده بود . تا آنجا ، به پای محمدصدرای سه ساله ، نیم ساعت راه بود . از پسرم خواستم منصرف شود و برگردیم خانه ، یا به خانه ی مادربزرگ برویم ، ولی او آماده بود تا نیم ساعت راه را بدون گلایه و درخواست بغل کردن بپیماید .
به راه افتادیم . شیشه آب یخی که همراه داشتم را به دست گرفتم و هرازچندگاهی چند قطره آب روی سرش می ریختم تا گرما زده نشود . خلاصه به مدد یک بستنی یخی و یک لیوان آب طالبی تگرگی میان راه ، سالم و بانشاط به مرکز دوم رسیدیم .
از رفت و آمد مادران وکودکان زیر 7 ساله ، فهمیدم راه را درست آمده ام . ظاهر این مرکز هم دست کمی از آن مرکز منحل شده نداشت . اگر صدای خنده و بازی بچه ها و رفت و آمدشان نبود ، نمی شد فهمید اینجا متعلق به خردسالان است . البته سردر ساختمان نوشته شده بود : سرای محله ی . یعنی به غیر از خانه ی اسباب بازی ، کلاس های ورزش و نقاشی و زبان و غیره هم آنجا برگزار می شد .

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت دانلود رایگان]

[مشاهده در: www.freedownload.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 100]