داستان

واضح آرشیو وب فارسی:سایت دانلود رایگان: عشرت خانم اول از جا پرید و یک دور کامل دور سالن چرخید. به یاد آورد که جائی خوانده یا شنیده است که یک وقتی کسی توی حوض یک حمام چیزی پیدا کرده بوده و از شادی همانطور لخت و پتی از حمام زده بوده است بیرون و توی در و برزن دویده بوده و هی فریاد کشیده بوده است: "یافتم. یافتم." و حس کرد که دلش می خواهد مثل آن مردکه دیوانه بدود بیرون و توی خیابان فریاد بکشد: "یافتم. یافتم." اما فکرش را که کرد، دید اصلاً و ابداً حال دویدن ندارد. این بود که شروع کرد همان دور اتاق چرخیدن و قردادن و بعد صدای بشکن هایش هم سالن را پر کرد. اما هنوز بشکن چهارم و پنجم را نزده بود که سَکین ـ رُبرت پاکشان آمد به سالن سرکشید و همینکه او را در حال ورجه وورجه کردن دید، دستش رفت طرف دکمه چهارم روی سینه اش که مخصوص خبر کردن پزشک اورژانس بود، اما پیش از آنکه دکمه را فشار دهد، عشرت خانم متوجه شد و پرید طرف او و دکمه دیگری را فشار داد و توی میکروفن سَکین ـ رُبرت داد کشید:
"ﺧﻨﮓ ﺧﺪﺍ، ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻰﺭﻗﺼﻢ. ﺑﺮﺍﻯ ﺭﻗﺺ ﻭ ﺷﺎﺩﻯ ﻛﻪ ﺩﻛﺘﺮ ﺧﺒﺮ ﻧﻤﻰﻛﻨﻦ."
ﻧﻮﺭ ﺳﺮﺥﺭﻧﮓ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺍﺯ ﮔﻮﺵﻫﺎﻯ ﺳﻜﻴﻦ- ﺭﺑﺮﺕ ﺳﺎﻃﻊ ﺷﺪ ﻭ
ﺻﺪﺍﻯ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﺵ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ:
"ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﻣﻦ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻢ ﻗﻬﻮﻩ ﺩﺍﻍ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻪﺑﺪﺗﺮﺗﺎﻥ."
ﻋﺸﺮﺕﺧﺎﻧﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻞﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺯﻳﺮﻟﺐ ﻏﺮﺯﺩ:
"ﺁﺩﻡ ﺗﻮﻯ ﺍﻳﻦ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ نمی ﺘﻮﻧﻪ ﺟﻢ ﺑﺨﻮﺭﻩ."
ﻭ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺩﻛﻤﻪﺍﻯ ﺭﺍ ﻓﺸﺎﺭﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺎﻧﻪ ﺯﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ.

ﺟﻠﻮﻯ ﺩﺭ، ﻗﻨﺎﺭﻯ ﺯﺭﺩ ﺭﻧﮓ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺑﺎﻟﺶ ﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩ. ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺗﻮﻯ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺩﻛﻤﻪ ﻫﺸﺘﻢ ﺭﻭﻯ ﺩﺍﺷﺒﻮﺭﺩ ﺭﺍ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩ. ﻧﻘﺸﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﺸﺘﻢ ﺭﻭﻯ ﺻﻔﺤﻪ ﺟﻠﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺭﻭﻯ ﻧﻘﺸﻪ، "ﻋﺮﻕﻓﺮﻭﺷﻰ ﻣﻮﺳﻴﻮ ﻭﺍﺭﻃﺎﻥ" ﺭﺍ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻗﻨﺎﺭﻯ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺭﺑﻊ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﺸﺘﻢ ﺟﻬﺎﻥ، ﺭﻭﺑﺮﻭﻯ ﺩﻛﻪ ﻣﻮﺳﻴﻮ ﻭﺍﺭﻃﺎﻥ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺖ. ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻯ ﺻﻮﻟﺘﻰ ﻫﻢ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻧﺸﺪ. ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺣﺮﻑﻫﺎﻯ ﺗﻜﺮﺍﺭﻯ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺍﺻﻠﺎً ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻑﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﺑﻮﺩ: ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﻭﺯﻯ، ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻯ ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺗﻜﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﻳﻚ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﻰﮔﻔﺘﻪﺍﻧﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺍﺳﻢ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺜﻠﺎً ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﺸﺘﻢ ﺭﻭﺯﻯ ﺳﻮﺭﻳﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺗﺎ ﺧﻴﺎﻳﺎﻥ ﺷﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻗﺎﻯ ﺻﻮﻟﺘﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺯﻯ ﺩﺍﻧﻤﺎﺭﻙ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ، ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ، ﻳﻌﻨﻰ ﺳﺮﻳﻊﺗﺮﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻰ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ، ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﻃﻮﻝ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪﻩ ﺗﺎ ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ. ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﺩﻡﻫﺎﻯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ، ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻛﺎﻏﺬ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ...
ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺩﻛﻤﻪ ۲۷ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﻧﻘﺸﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ۲۷ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻪ ﺭﻭﻯ ﺻﻔﺤﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ، ﻭ "ﺩﻛﻪ ﻏﻠﺎﻡ ﺟﻴﮕﺮ" ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺻﻔﺤﻪ ﻛﻪ ﺁﻣﺪ: "ﺳﻪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺩﻳﮕﺮ"، ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ۲۷ ﺭﻭﺯﻯ، ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻯ، ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻯ
ﺻﻮﻟﺘﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ، ﺳﻮﺋﻴﺲ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ.

ﺩﻛﻪ ﻏﻠﺎﻡ ﺟﻴﮕﺮ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ . چنان که به زحمت می شد یک میز خالی پیدا کرد. ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩ:
"ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻤﻪ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪﺍﻧﺪ." . نگاهش را دور تا دور چرخاند و خودش را به تنها میز خالی که به چشمش خورد، رسانید و تا نشست، ﺩﻛﻤﻪ آﺑﺠﻮ ﺷﻤﺲ ﺭﺍ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩ: "ﮔﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﭼﺎﻗﻰ، ﺍﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻳﻜﻰ، ﺩﻭ ﺗﺎ ﻗﺮﺹ ﺿﺪ ﭘﻰ ﻣﻰﺧﻮﺭﻡ." ﻭ ﺩﻛﻤﻪﻫﺎﻯ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﻭﺩﻛﺎ ﻭ ﺳﻴﺮﺍﺑﻰ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ
ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩ.

عشرﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺣﻖ ﺩﺍﺷﺖ ﺁﻧﻬﻤﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﺎﺷﺪ. ﺣﻴﻒ ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﺪﺍ ﺧﻴﻠﻰ ﻭﻗﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻏﺼﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻫﺮﭼﻪ ﻫﻢ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﺩ. ﺭﻭﺯ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚﺗﺮ ﻣﻰﺷﺪ. ﻛﺴﻰ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﻤﻜﺶ ﻛﻨﺪ. ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ، ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ، ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺕﻫﺎ ﮔﻴﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ، ﻭﺳﻂ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩ. ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺣﺮﻑﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﮔﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺁﺧﺮ ﺳﺮ ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ: "ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﻓﺮﻗﻰ ﻧﻤﻰﻛﻨﻪ." ﻭ ﭼﻨﺪ
ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ:
"ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺩﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮﺍﺩ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺩﺭﺳﺘﻪ ﺑﺨﻮﺭﻣﺖ."
ﻭ ﺩﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﻯ ﺯﺍﻧﻮﻯ ﻋﺸﺮﺕﺧﺎﻧﻢ. ﺍﻣﺎ ﻋﺸﺮﺕﺧﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺍﻍ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﺩﺭﺍﺯﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻣﻴﺰ ﻟﻴﻮﺍﻥ ﺁﺑﺠﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ، ﺩﺭ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮊﻳﻠﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﮊﻳﻠﺎ ﻫﻢ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺭﺍ، ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺵ ﻣﻰﮔﻔﺖ، ﻭﻗﺖ ﻋﺸﻮﻩ ﺁﻣﺪﻥ ﻣﺜﻞ ﻛﻮﻥ ﻣﺮﻍ ﻣﻰﺷﻮﺩ، ﺑﺎ ﻋﺸﻮﻩﺍﻯ ﻛﻪ ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺵ، ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ "ﻋﺸﻮﻩ ﺧﺮﻛﻰ"، ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺍﺑﺮﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﻣﺎﻏﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﺎ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻣﺜﻠﺎً ﺧﻨﺪﻳﺪ ﻛﻪ:
"ﻫﻪ، ﻫﻪ، ﻫﻪ ﺍﮔﻪ ﺩﺭﺳﺘﻪ ﺑﺨﻮﺭﻳﺶ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻪﺵ ﺗﻮ ﮔﻠﻮﺕ ﮔﻴﺮ ﻣﻰﻛﻨﻪ. ﻫﻪ، ﻫﻪ، ﻫﻪ."
ﻭ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﻣﺜﻞ ﺧﻴﻠﻰ ﻭﻗﺖﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﻄﺎﺑﺶ ﺯﻥ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﺭ ﻭﺑﺮﻫﺎ ﺑﻮﺩ، ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﮊﻳﻠﺎ ﻟﺎﺱ ﻣﻰﺯﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻭﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ: "ﺧﺮ ﺧﻮﺩﺗﻮﻧﻴﺪ." ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﺳﻢ ﺁﻥ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺪﺕﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻧﺴﻠﺶ -ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﻴﻮﺍﻥﻫﺎ- ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﻯ ﺻﻮﻟﺘﻰ ﺍﺳﻢ ﺁﻥ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺶ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺣﺮﺹ ﻭ ﺟﻮﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎﺭ ﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭ ﻓﻘﻂ ﺳﻌﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦﺟﻮﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﻛﺒﺮ ﺁﻗﺎ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ، ﺧﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﺪ.

ﺧﻠﺎﺻﻪ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﻫﻢ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻤﻜﻰ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺯﺑﺎﻥﺑﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺗﻮﻯ ﮔِﻞ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﻭ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﺴﺖ ﭼﻜﺎﺭﻛﻨﺪ.

ﺁﺧﺮ ﺁﺳﺎﻥ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺩ. ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﺩ. ﻋﻔﺖ ﻭ ﺑﻠﻘﻴﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺑﻬﺘﺮﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺮﻛﺰ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ، ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﻤﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻭ ﻧﺎﭘﻴﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻰﭼﺰﺍﻧﺪﻧﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺴﺎﺑﻰ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﻧﺸﺎﻧﺪ. ﺁﻥ ﺯﻧﻴﻜﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﻣﺎﻍ ﻓﻴﻞ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺭﺍ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻧﻤﻰﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﺯﻥ ﺑﻬﺮﻭﺯﻯ، ﺻﺎﺣﺐ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻗﻨﺎﺭﻯﺳﺎﺯﻯ ﻭ ﺁﻥ ﻳﻜﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﭼﻴﻦ ﻭ ﭼﺮﻭﻙ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ، ﺻﻮﺭﺕِ ﺑﻰ ﺣﺎﻟﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺳﻜﻴﻦ ـ ﺭﺑﺮﺕ ﺑﻰ ﻣﻴﻤﻴﻜﺶ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﮔﭽﻰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻣﻰﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺵ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ که
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺳﻨﺶ ﺭﺍ ﻟﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺁﻥ ﻳﻜﻰ...
ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﻪ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭﻯ ﺯﻥ ﻫﺎﻯ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻪ قرﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﻮﺩ، ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﻣﺸﻜﻠﺶ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻟﺎﺯﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺘﺮﺳﺪ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ باز به ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﺻﻠﺎً ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻯ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﺩﻛﺎ ﺳﺮﻣﻰﻛﺸﺪ ﻭ ﺳﻴﺮﺍﺑﻰ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ. ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﺩﻭﻡ ﻭﺩﻛﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﭘﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﻜﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﭘﺮﻣﻰﻛﺮﺩ، ﺷﺮﻭﻉﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥِ ﺍﻣﺸﺐ، ﺷﺐِ
ﻣﻬﺘﺎﺑﻪ، ﺣﺒﻴﺒﻢ ﺭﺍ ﻣﻰﺧﻮﺍﻡ.
ﺷﻴﺸﻪ ﺩﻭﻡ ﻛﻪ ﺗﻬﺶ ﺩﺭﺁﻣﺪ، ﻋﺸﺮﺕﺧﺎﻧﻢ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺣﺎﻟﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﺗﻮﻯ پاﺭﻙ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﺎﻳﺮ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﭼﺎﺭﻩﺍﻯ ﻣﻰﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ. ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﺮﺩ. ﺩﺭﺧﺖ ﭘﻠﺎﺳﺘﻴﻜﻰِ ﭘﺮﺳﺎﻳﻪ، ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻜﻰﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪﺍﻯ ﻛﻪ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻳﻚ ﻣﺘﺮﻯ ﻗﺪ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻨﻪﺍﺵ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻧﺘﻴﻤﺘﺮﻯ ﻛﻠﻔﺖﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﻭﻟﻮ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭼﺸﻢ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﺟﻮﺍﻧﺐ ﻗﻀﻴﻪ. ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥﺟﺎ ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮﺩ، ﻛﺎﺭﻣﻨﺪ ﻳﻚ ﻣﻮﺳﺴﻪ ﻋﻠﻤﻰ ﺑﻮﺩ، ﺧﻴﻠﻰ ﺯﻭﺩ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻰﻳﻜﻰ ﻣﺸﻜﻠﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ، ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍﻫﻢ ﺟﻠﻮﺷﺎﻥ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﻭ ﺑﺮﻭﺩ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻛﺎﺭ ﺑﻌﺪﻯ. ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻓﺘﺮﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﺍﻟﻜﺘﺮﻭﻧﻴﻜﻰﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻴﻔﺶ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ، ﺭﻭﻯ ﺷﻜﻢ ﻏﻠﻄﻴﺪ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ:
.1ﻣﺴﻌﻠﻪ ﭘﻮﻝ
2. مسعله ﺧﻴﺎﻁ
3. ...
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﻪ ﻳﺎﺩﺵ ﻧﻴﺎﻣﺪ. ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻣﺸﻜﻞ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻰ ﺁﺳﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﻔﺲ ﺭﺍﺣﺘﻰ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻏﻠﻄﻴﺪ ﺗﺎ ﻛﻤﻰ ﺗﻮﻯ ﺁﻥ ﭘﺎﺭﻙ ﭘﻠﺎﺳﺘﻴﻜﻰ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﻭﺩ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ. ﺑﻪ ﺷﺐِ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺠﻠﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺁﺩﻡ ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻓﻜﺮ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ. (ﭘﻴﺎﻡِ ﺍﺧﻠﺎﻗﻰ ﻳﺎ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ!)

ﺑﺎﺭﻯ ﻭﻗﺘﻰ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺯﻛﺮﺩ، ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻯ ﻛﺮﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻮﺩ. ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﻯ ﻗﻨﺎﺭﻯ ﻧﺸﺴﺖ، ﺩﻛﻤﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ، ﺑﻪﻣﺤﺾ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ، ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻯ ﺭﺍﺣﺘﺶ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﻴﺪ، ﺭﻭﻯ ﻣﺒﻞ ﻟﻢ ﺩﺍﺩ، ﺍﺯ ﺳﻜﻴﻦـﺭﺑﺮﺕ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻇﺮﻑ ﺁﺟﻴﻠﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﺎﺯﮔﻰﻫﺎ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺩﻡ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻣﺰﺍﺣﻤﺶ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻧﺸﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﺮﻓﺮﺻﺖ ﺩﻭ ﻣﺴﺌﻠﻪﺍﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭ ﺩﺍﺷﺖ، ﺣﻞ ﻛﻨﺪ.

ﺍﺯ ﭘﺴﺘﻪﻫﺎﻯ ﺁﺟﻴﻞ ﻫﻨﻮﺯ ﭼﻨﺪﺗﺎﺋﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺸﻜﻞ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﺎﻟﻰ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﻮﺩ، ﺣﻞ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺣﻞ ﺍﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺁﻧﻘﺪﺭﻫﺎ ﻫﻢ ﺳﺎﺩﻩ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﻇﺮﺍﻓﺖ ﻋﻤﻞ ﻭ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺑﺮﺩﺑﺎﺭﻯ ﺩﺍﺷﺖ. ﻭ نیز ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﻃﻮﻟﺎﻧﻰ. ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻛﺒﺮ ﺁﻗﺎ ﻫﺮﺷﺐ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭﺁﻣﺪِ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﺬﺍﺷﺖ ﻫﻤﺎﻧﻈﻮﺭ ﺗﻮﻯ ﺟﻴﺐ ﺷﻠﻮﺍﺭﺵ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻳﺰﺩ ﺗﺎ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﻚ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﻨﺪ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺖ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺑﺮﺩﺑﺎﺭﻯ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﻭﺩ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻇﺮﺍﻓﺖ ﺳﺮ ﺟﻴﺐ ﺍﻭ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻗﺪﺭﻯ ﭘﻮﻝ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖﻋﻤﻞ ﺯﻳﺮ ﻟﺒﻪ ﻓﺮﺵ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ـ ﺁﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ـ ﺳﻪﺳﺎﻝ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻟﺎﺯﻡ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺷﻮﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺯﻧﻰ ﻣﺪﺭﻥ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺪﺭﻥ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﻰ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ، ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻮﺩﺵ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺩﺍﺷﺖ، ﺭﻭﻯ ﭘﺲﺍﻧﺪﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻗﻴﻘﺎً ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻣﺎﻩ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺷﺐ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﺟﻴﺐ ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﻛﺴﺐ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺳﺮﻣﻮﻋﺪ ﻫﻤﻪ ﭘﻮﻟﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻟﺎﺯﻡ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﺪ.

ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻞ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺩﻭﻡ، ﺗﻨﻬﺎ ﺩﻭ، ﺳﻪ ﺗﻤﺎﺱ ﺗﻠﻔﻨﻰ ﻟﺎﺯﻡ ﺑﻮﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻥ ﻳﻚ ﺧﻴﺎﻁ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﻛﺎﻣﻠﺎً ﻳﻚﺟﻮﺭ ﻭ ﻳﻚ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﺯﺩ ﻭ ﺳﺮ ﻭﻗﺖ ﻫﻢ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﻣﻬﻢﺗﺮ ﺍﺯﻫﻤﻪ، ﺯﺑﺎﻧﺶ ﻫﻢ ﻗﺮﺹ ﺑﺎﺷﺪ ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻃﺮﺡ ﻭ ﻣﺪﻝ ﻟﺒﺎﺱ ﺭﺍ ﻟﻮ ﺑﺪﻫﺪ، ﻭ ﻧﻪ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﻳﻚﺟﻮﺭ ﺭﺍ، ﻛﺎﺭ ﺁﺳﺎﻧﻰ ﻧﺒﻮﺩ. ﺧﻮﺩِ ﮔﻴﺮ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺧﻴﺎﻁ، ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻭ ﺯﻣﺎﻧﻪﺍﻯ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎﻯ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺑﻮﺗﻴﻚﻫﺎﻯ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ، ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ ﻛﺎﺭ ﻳﻚ ﻛﺎﺭﺁﮔﺎﻩ ﺯﺑﺮﺩﺳﺖ ﺑﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ: ﺯﺑﻴﺪﻩ ﺧﺎﻧﻢ.

ﺯﺑﻴﺪﻩ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﻫﻤﻪ ﺍﻫﺎﻟﻰ ﺷﻬﺮ را ﺯﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ داشت. ﺍﺯ ﺳﻴﺮ ﺗﺎ ﭘﻴﺎﺯ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮﻯ ﻛﻪ ﺗﻮﻯ ﺁﻥ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ، ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺷﺖ. ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺣﻘﻮﻕ ﻭ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻳﻜﻰﻳﻜﻰ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺴﺖ، ﺯﻧﺪﮔﻰ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻯ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺯﺑﺎﻧﺸﺎﻥ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻬﻢﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ، ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺳﺮﻳﺸﻰ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﺸﻜﻠﻰ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻴﺶ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺰﺩ ﺣﻞﻭ ﻓﺼﻞ ﻛﻨﺪ، ﻣﻰﭼﺴﺒﺎﻧﺪ. ﺑﺮﺍﻯ ﺷﺎﻡ ﻭ ﻧﻬﺎﺭﻫﺎﻯ ﻣﺠﺎﻧﻰ ﮔﻬﮕﺎﻫﻰ، ﺑﻪ ﺳﺮﻭ ﮔﻮﺵ ﻏﻠﺎﻡ ﺟﻴﮕﺮ ﻓﺮﻭﺵ ﺩﺳﺖ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ، ﺑﺮﺍﻯ ﻛﺎﺭﻣﻨﺪ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻣﺎﻟﻴﺎﺕ ﭼﺸﻢﻭ ﺍﺑﺮﻭ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﺮﺩﻯ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺟﺮﻳﻤﻪ ۲۰ ﺩﻟﺎﺭﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻩ ﺩﻟﺎﺭﻯ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﻨﺪ، ﻫﺪﺍﻳﺎﺋﻰ ﻣﻰﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺯﻥﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻟﺎً ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺎﻣﺰﺩﻫﺎ ﻳﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪﻫﺎ ﻳﺎ ﻓﻮﻗﺶ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ. ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺍﻳﻦ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺳﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﻣﻰﺑﺮﺩ، ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻣﻰﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ یکﻫﺰﺍﺭﻡ ﺗﺎ ﺣﺪﺍﻛﺜﺮ ﻳﻚ ﺩﻫﻢ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻧﻮﺳﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﻔﺎﺻﻴﻞ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎﻟﺎﺧﺮﻩ ﺩﺭ ﺧﺎﺗﻪ ﺯﺑﻴﺪﻩ ﻫﻢ ﮔﺎﻫﻰ ﺩﺭﺯﻭ ﺩﻭﺯﻯ، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺟﺰﺋﻰ ﻟﺎﺯﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻔﺖ ﻭ ﻣﺠﺎﻧﻰ ﺗﻤﺎﻡ بشود، ﺷﻜﻰ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺍﻭ، ﺧﻴﺎﻁ ﻫﻢ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻰﺷﺪ. ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺯﺑﻴﺪﻩ ﺧﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻳﻚﺳﺎﻋﺖ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺮﺱ ﻭ ﺟﻮﻫﺎﻯ ﺯﺑﻴﺪﻩ ﺧﻠﺎﺹ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﺭﺯ ﺧﺸﺘﻚ ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ (ﭼﻮﻥ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺯﺑﻴﺪﻩ ﻗﻀﻴﻪ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ، ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﺎ ﺧﺒﺮﺧﻮﺍﻫﻨﺪﺷﺪ.) ﺍﺳﻢ ﺧﻴﺎﻁ ﺭﺍ ﺩﺭﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺯﺑﻴﺪﻩ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺗﻠﻔﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ، ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺧﻴﺎﻁ ﺑﺒﺮﻧﺪ.
ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻢ ﭘﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﻣﻰﺭﺳﻴﺪ، ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﭼﻠﻔﺘﻰ ﻧﺒﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺩﻳﮕﺮ، ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻤﺎﺭﻩً ﺧﻴﺎﻁ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍﻛﺮﺩ، ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﻭ ﻣﺪﺍﺭ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﺻﻠﻰ ﺭﺍ ﺣﻞ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻗﺴﻂ ﻃﺮﺣﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻴﺐ ﺍﻛﺒﺮ ﺁﻗﺎ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮﺩ، ﺗﻮﻯ ﺗﺨﺖﺧﻮﺍﺑﺶ
ﺭﻓﺖ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ.

ﻃﺮﺡ ﭘﺎﻛﺴﺎﺯﻯ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺟﻴﺐ ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺭﻓﺖ. ﭘﺎﺭﭼﻪﻫﺎﻯ ﻟﺎﺯﻡ ﻫﻢ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭﻯ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻁ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ سال ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺳﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻛﻪ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﻁ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺨﺎﻧﻪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﻤﺪ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﭙﺮﺩ ﺗﺎ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﺩ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺧﻴﺎﻁ ﺯﻥ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﻗﺮﺻﻰ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻜﻠﻰ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﺪ. ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺯﺑﻴﺪﻩ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﺸﺘﻚ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺍﻛﺒﺮ ﺁﻗﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﺮﺟﻮﺭﻯ ﺑﻮﺩﻩ ، ﺩﺭﺯﻭﺩﻭﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﺯﻯ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺗﻠﻔﻦ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺟﻠﻮ ﭘﺮﺱﻭ ﺟﻮﻫﺎﻯ ﺯﺑﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﻁ ﻭ ﻓﺎﺵ ﺷﺪﻥ ﺭﺍﺯ دﻭ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﻳﻚﺟﻮﺭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻧﻴﺎﺯﻯ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﻳﻚ ﺟﻮﺭ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻛﻨﺪ. ﺣﺘﻰ ﻓﻜﺮ ﻫﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻛﺎﻣﻠﺎً ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻣﺪﻝ ﻛﺎﻣﻠﺎً ﺩﻭﺳﺖﻭ ﺁﺷﻨﺎﻛُﺶ، ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﺑﻴﺪﺍﺭﺧﻮﺍﺑﻰ ﻭ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﺭﻭﻯ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻯ ﻛﺎﻣﻠﺎً ﻳﻚﺟﻮﺭ ﺧﻴﻠﻰ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮﺩ، ﺣﺎﻟﺎ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎ حاﺿﺮ ﻭ آﻣﺎﺩﻩ ﺗﻮﻯ ﻛﻤﺪ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻳﻚ ﺑﺎﺑﺖ ﻛﺎﻣﻠﺎً ﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺁﺭﺍﻳﺶ ﻣﻮ ﻭ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺸﻜﻠﻰ ﻧﺪﺍﺷﺖ، ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﺭﺍﻳﺸﮕﺮﺵ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭ ﻭ ﻧﺎﺧﻦﻫﺎﻯ ﺩﺳﺖ و ﭘﺎ ﻭ ﺧﻠﺎﺻﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﺭﺍﻳﺶ ﻳﺎ ﭘﻴﺮﺍﻳﺶ ﻟﺎﺯﻡ ﺩﺍﺷﺖ، ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺭو ﺑﻪﺭﺍﻩ ﻛﻨﺪ. ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺧﻴﻠﻰ ﺩﺳﺖﻭﺩﻝ ﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩ، ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺴﺎﺑﻰ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﺯ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ. ﺍﻧﺼﺎﻓًﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻝﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﻤﺸﺘﺮﻯ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻧﻌﺎﻡﻫﺎﻯ ﺣﺴﺎﺑﻰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻗﺪﺭﺩﺍﻧﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺁﺭﺍﻳﺸﮕﺮ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻰﺩﺍﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥﺭﻭﺯ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻳﺶ ﻛﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻧﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻴﺴﺖ. ﺁﺭﺍﻳﺸﮕﺮ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ:
"ﺑﺎﺷﻪ، ﻧﮕﻴﺪ. ﺑﺎﻟﺎﺧﺮﻩ ﻫﺮﻛﻰ ﺑﺎﺷﻪ، ﺍﺯ ﻧﺰﺩﻳﻜﺎﻥ ﺷﻤﺎﺱ، ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻪ؟"
ﻭ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﻯ ﺭﺍﺯﺁﻣﻴﺰ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ:
"ﺍﻟﺒﺘﻪ، ﺧﻴﻠﻰ ﻫﻢ ﻧﺰﺩﻳﻜﻪ. ﺍﻭﻧﻘﺪﺭ ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮﻧﻰ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﻨﻰ."
ﻭ ﺁﺭﺍﻳﺸﮕﺮ ﻛﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﺋﻰ ﺫﻫﻨﻰ ﺣﻞ ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻣﻌﻤﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ، ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻗﻀﻴﻪ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﺮﻯﺍﺵ ﺑﺮﺳﺪ.
ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﻫﻢ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﮕﻪﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻓﻜﺮ ﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﻜﻨﺪ ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﻗﻀﻴﻪ ﺍﺯ ﺗﻌﺠﺐ ﻳﺎ ﭼﻪ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ، ﺍﺯ ﺗﺮﺱ، ﺳﻜﺘﻪ ﻛﻨﺪ. ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﺵ ﻫﻢ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﻫﻢ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﻭ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﭘﻴﺮﺗﺮﻫﺎ ﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻗﻠﺐ ﺿﻌﻴﻔﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺳﻜﺘﻪ ﻳﺎ ﻣﺜﻠﺎً ﻏﺶ ﻛﻨﻨﺪ. ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮﻫﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻴﺮ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﭼﻬﺮﻩﻫﺎﻯ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻠﺎﺡ ﺑﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﮒﺧﻮﺭﺩﻩً ﺧﺎﻧم هاﻯ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﺪﻩ ﺑﻜﺮ ﺍﻭ ﭼﻄﻮﺭ ﺣﺮﺹ ﻣﻰﺧﻮﺭﻧﺪ، ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻴﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻃﺮﺡ ﺭﺍ ﺟﺪﻯﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.

ﺷﺐ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﻣﻰﺷﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﮔﺬﺍﺭﻯ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻛﻪ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺍﻛﺒﺮ ﺁﻗﺎ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻤﺪﺪ ﺍﻋﺼﺎﺏ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪﺍﻯ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪﺍﻯ ﻳﻴﻠﺎﻗﻰ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍو ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮﻭﺩ، ﺟﻨﺠﺎﻝ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻛﻪ:
"ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﺯﻥ ﺑﻰ ﺗﻮﺟﻬﻰ. ﻣﻦ ﻳﻚ زﻥ مدﺭﻧﻢ، ﺑﺮﺩه ﻜﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﻰ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﻛﻨﻢ. ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻓﻜﺮﻯ ﺩﺭ ﻫﺰﺍﺭﻩً ﺳﻮﻡ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﻨﻰ. ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻰ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻓﺮﺩﻯ ﻳﻌﻨﻰ ﭼﻪ؟ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﺯﻧﺶ ﺑﭙﺮﺳﺪ، ﻋﺰﻳﺰﻡ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺭﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻌﻄﻴﻠﺎﺕ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺳﻔﺮ ﻛﻨﻰ، ﺧﻴﻠﻰ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﺍﺣﻤﻖ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺩﺍﺭﻡ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭ..."
ﻭ ﺑﻌﺪﺵ ﻫﻢ ﺯﺩ ﺯﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﺎﺝﻭﻭﺍﺝ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﺗﻌﺠﺐ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻛﻪ ﺭﻓﺖ ﺗﻮﻯ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻛﻮﺑﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﻴﺮﻭﻥ، ﺭﻓﺖ ﺯﻳﺮ ﻟﺤﺎﻑ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ.
ﻫﻤﻴﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ، ﻭﻗﺘﻰ ﺳﺎﻙ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻗﻬﺮ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﻯ ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﺭﺩﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ، ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮﺩ، ﺑﻰ ﺁﻧﻜﻪ ﺟﺮﺋﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻠﺎﻣﻰ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﻫﻢ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﺸﺮﺕﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺭﻭﺩ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻓﻘﻂ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﻰ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮﺩﺩ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ خودش ﺗﺎ ﻛﻰ - ﺑﻪ ﻗﻮﻝ
ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪﺍﺵ- ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﺩﻭﻟﺖ ﺁﺯﺍﺩ ﺍﺳﺖ.
ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮﺩ، ﺍﻭﺿﺎﻉ ﻛﺎﻣﻠﺎً ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ. ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻟﺎﺯﻡ ﻧﺒﻮﺩ، ﺑﺮﺍﻯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﻨﻴﻚ ﺑﻬﺎﻧﻪاﻯ ﺑﺘﺮﺍﺷﺪ. ﻫﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﺶ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﺑﺮﻭﺩ، ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺿﻴﺤﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺪﻫﺪ. ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺰ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻴﻠﻰ ﻭﻗﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﺮﺧﺼﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺳﺮﺍﻏﺶ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ، ﺣﺘﻤﺎً ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻤﺪﺪ ﺍﻋﺼﺎﺏ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺘﻤﺎً ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ، ﺍﺳﻢ ﺟﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺜﻠﺎً ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ. ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻛﻪ عشرﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ، ﻫﻤﻪ
ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻣﻰﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﺣﻞ ﻣﻰﺷﺪ.
ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻛﻠﻴﻨﻴﻚ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻋﺸﺮﺕﺧﺎﻧﻢ ﻃﻮﺭﻯ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺭﻳﺰﻯ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻛﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺷﺐِ ﺁﻥ، ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﮔﺬﺍﺭ ﺷﻮﺩ، ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺁﺭﺍﻳﺸﮕﺮ ﺑﻪ ﺳرﺎﻏﺶ ﺒﻴﺎﻳﺪ، ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻟﺎﺯﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩِ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﺁﺭﺍﻳﺸﮕﺮ ﺑﺎﺯﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻠﻮ ﺩﺭ، ﻗﻀﻴﻪ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﺣﺎﻟﻴﺶ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻨﺪ. ﭼﻮﻥ ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻜﻠﻰ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ، ﺟﻠﻮ ﺷﻮﻛﻪ ﺷﺪﻥ ﻳﺎ ﺗﺮﺳﻴﺪﻥ ﺁﺭﺍﻳﺸﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻰ ﺍﮔﺮ ﺳﻜﺘﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻳﺎ ﻏﺶ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎﻝ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﻋﺎﺩﻯ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﻰﺷﺪ، ﻛﺎﺭ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻨﮓ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﻤﻪ ﻧﻘﺸﻪﺍﻯ ﻛﻪ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺁﺷﻨﺎﻳﺶ ﺑﺮﮒ ﺑﺰﻧﺪ، ﻧﻘﺶ ﺑﺮ ﺁﺏ ﻣﻰﺷﺪ.
ﺧﻮﺩ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻢ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺁﺭﺍﻡِ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﺒﻮﺩ. ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﺟﻠﺴﺎﺕ ﻣﺘﻌﺪﺩ، ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭِ ﺭﺋﻴﺲ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﻭ ﺩﺳﺘﻴﺎﺭ ﺍﻭ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﭘﺎﺳﺦ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻔﻬﻤﻰ ﻧﻔﻬﻤﻰ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻜﺎﺕ ﻛﻮﭼﻜﻰ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﺒﻬﻢ ﺑﻮﺩ. ﻭﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﻨﻴﻚ ﺭﺳﻴﺪ، ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺎﺭ ﺁﺧﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺧﻮﺏ ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻭﻗﺘﻰ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺜﺒﺖ ﺩﺍﺩ، ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ کردن او بود که ﭘﺮﺳﻴﺪ: "ﻫﻴﭻ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻩﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ، ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎﻳﺘﺎﻥ ﺩﻭﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪﺷﺪ؟"
ﻭ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩﻯ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ: "ﺍﻟﺒﺘﻪ ، ﺍﻣﺎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﺮﻭﻯ ﻛﺎﺭﻡ ﻫﻢ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪﺷﺪ، ﭼﻮﻥ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﺩﻭ ﺟﺎ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻢ."
ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭ ﺩﺳﺖ ﺍو ﺭﺍ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:
"ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺏ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻩﺍﻳﺪ. ﻣﻌﻄﻠﻰ ﺟﺎﻳﺰ نیست."
ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻴﻢﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﭙﺮﻯ ﺧﻮﺍﺏﺁﻭﺭ ﺑﭙﺎﺷﻨﺪ، ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻛﻪ ﻳﻚﺳﺎﻋﺖﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻭ ﺩﻭ ﺛﺎﻧﻴﻪ
خواب بماند. و پاشیدند.

ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺭﻳﺰﻯ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻮ ﻟﺎﻯ ﺩﺭﺯﺵ ﻧﺮﻓﺖ. ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻭ ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺖ. جزﺍﻳﻨﻜﻪ ﺳﻜﻴﻦ-ﺭﺑﺮﺕ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪﺍﻯ ﺳﻴﻢﻫﺎﻳﺶ ﻗﺎﻃﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻋﺸﺮﺕﺧﺎﻧﻢ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﺎﺭﮊﺵ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺩﻭ ﺳﻴﻠﻰ ﺟﺎﻧﺎنه ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﻧﻮﺍﺧﺖ ﻭ ﻳﻚ ﻟﻴﻮﺍﻥ ﺑﻨﺰﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﺵ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺟﺎ ﺁﻣﺪ. ﺁﺭﺍﻳﺸﮕﺮ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮﺿﻴﺤﺎﺕ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ، ﺑﺎ ﻛﻨﺠﻜﺎﻭﻯ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ ﺣﺘﻰ ﻛﻤﻰ ﺷﻮﺥ ﻃﺒﻌﻰ ﺑﺎ ﻗﻀﻴﻪ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻛﺎﻣﻠﺎً ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﺳﺖ، ﻭﺳﺎﻳﻞ ﻛﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺭﻭﻯ ﻣﻴﺰ ﭼﻴﺪ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪ. ﺍﻛﺒﺮ ﺁﻗﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪ، ﺍﻭﻝ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻡ ﻋﻘﺐﻋﻘﺐ ﺭﻓﺖ. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ، ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﻣﺎﻟﺒﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺍﺷﻴﺎء ﺩﻭﺭﻭﺑﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻳﺸﮕﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻜﻴﻦ-ﺭﺑﺮﺕ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﻤﺮﺩ ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﻮﺍﺳﺶ ﺧﻮﺏ ﻛﺎﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﺶ ﺧﻮﺏ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ. ﻭ ﺁﺧﺮ ﺳﺮ ﺩﺳﺖ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ ﻭ ﺭﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺭﻭﻯ ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﺳﻜﻴﻦ-ﺭﺑﺮﺕ ﻭ ﺁﺭﺍﻳﺸﮕﺮ ﻏﺶﻏﺶ ﻣﻰ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺩﻋﺎ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﺪﻯ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻨﺪ، ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﻧﻴﻔﺘﺪ. ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻗﻬﺮﺵ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻟﻴﻮﺍﻧﻰ ﻧﺒﺎﺕ ﺩﺍﻍ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻛﻨﺎﺭﺵ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺳﻌﻰ ﻛﺮﺩ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩﻫﺪ.

ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﻃﻮﻝ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻋﺎﺩﻯ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ، ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻟﺎﺧﺮﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺩﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﻴﺪﺍﺭﻯ، ﺗﺎﺯﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩه بود ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻰ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﻭ ﻣﻌﺎﻳﺐ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺟﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﻜﻴﻦ-ﺭﺑﺮﺕ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ، ﻭﻗﺖ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ می ﺸﻮﺩ. ﻭ ﺍﻛﺒﺮﺁﻗﺎ ﺑﻨﺎﭼﺎﺭ ﺭﻓﺖ که آﻣﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ بقیه
ﻗﻀﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﻌﺪﺁً ﻫﻀﻢ ﻛﻨﺪ.

ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ، ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎﻩﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺷﺪ. ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑزﺭﮔﻰ ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺳﺖﻛﻢ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﻠﻦ ﻭ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻋﺸﺮﺕﺧﺎﻧﻢ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﻠﻄﻴﺪﻧﺪ، ﺑﻰ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﻯ ﺟﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﻯ ﺩﻫﺎﻥﻫﺎﺷﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. ﻣﺸﺮﻭﺏﺧﻮﺭﻯﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﻴﻠﻰﻫﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺧﻴﻠﻰﻫﺎ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﻯ ﻗﻠﺒﺸﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﻯ ﻣﺒﻞ ﻫﺎ ﻭﻟﻮ ﺷﺪﻧﺪ. ﭼﺸﻢﻫﺎﻯ ﮔﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﺗﻌﺪﺍﺩﺵ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻮﺩ. ﺧﻴﻠﻰ ﻃﻮﻝﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﻛﻤﻰ ﻋﺎﺩﻯ ﺑﺸﻮﺩ. ﺗﺎﺯﻩ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻬﻤﺎﻥﻫﺎ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺭﻩ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ، ﻳﺎ ﺑﺎ ﻛﻨﺠﻜﺎﻭﻯ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪﺷﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻨﺪ.

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺻﺮﻑ ﺷﺎﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﻀﻴﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻋﺎﺩﻯ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺣﺎﻟﺎ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺑﺎ ﻛﻤﻰ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﻧگاﻩ ﺑﺎ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺑﺶ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪﺗﺮ، ﻭﻗﺘﻰ ﻫﻤﻪ ﺳﻴﺮ ﻭ ﭘﺮ، ﻟﻴﻮﺍﻥﻫﺎﻯ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻰ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ، ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﺭﻭﻯ ﻣﺒﻞﻫﺎ ﻭﻟﻮ ﺷﺪﻧﺪ، ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺁﻫﻨﻰ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻛﻨﺪ، ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺍﺯ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪ:
"ﺁﺧﻪ ﭼﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﭙﻰ ﻛﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻯ؟"
ﻭ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: "ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻋﻔﺖ ﺟﻮﻥ، ﻫﺮﭼﻰ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻣﺸﺐ ﻣﻮﻫﺎﻣﻮ ﻣﺸﻜﻰ ﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﻃﻠﺎﺋﻰ، ﻓﻜﺮﻡ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻰ ﻧﺮﺳﻴﺪ. ﻣﻴﺪﻭﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺁﺳﻮﻧﻰ ﻧﺒﻮﺩ. ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﻧﮓ بهم ﺧﻴﻠﻰ ﻣﻴﺎﺩ، ﻣﻴﺪﻭﻧﻰ ﻛﻪ. ﺍﻛﺒﺮ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﺎﻟﺎ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺭنگی ﺧﻮﺷﮕﻠﻰ. ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻯ ﭼﻴﻜﺎﺭ ﻣﻰﻛﺮﺩﻯ ﺁﺧﻪ؟ ﻓﻜﺮﺷﻮ ﻛﻦ ﺍﮔﻪ ﻣﻮﻫﺎﻣﻮ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﻰﺩﻳﺪﻡ منیرﺍﻛﺒﻴﺮﻯ ﻣﻮﻫﺎﺷﻮ ﻃﻠﺎﺋﻰ ﻛﺮﺩﻩ، ﭼﻰ ﻣﻰﺷﺪ؟ ﺑﺒﻴﻦ ﻣﺜﻠﺎً ﺧﻮﺩ ﺗﻮ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺍﻣﺸﺐ ﻣﻮﻫﺎﺗﻮ سیاه ﻛﺮﺩﻩﺍﻯ، ﺣﺎﻟﺎ ﻓﻜﺮﺷﻮ ﻛﻦ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﻯ طلائی ﻣﻴﻮﻣﺪﻡ ﺍﻳﻨﺠﺎ، ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺮﮒ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ؟ ﺧﺐ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺼﻤﺼﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﻛﭙﻰ ﻛﻨﻢ، ﻣﻮﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺍﻭﻟﻤﻮ ﺳﻴﺎﻩ ﺭﻧﮓ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﻣﻢ ﺭﻭ ﻃﻠﺎﺋﻰ. ﺍﻭﻧﻢ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺁﺭﺍﻳﺶ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﺪﻝ. ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻳﻨﺠﻮﺭﻯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ، ﭼﻬﺎﺭ ﭼﺸﻢ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻮﺵ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻡ. ﻭ ﻣﻰﺗﻮﻧﻢ ﻫﻤﻪ ﺭﻭ ﺑﭙﺎﻡ ﺗﺎ ﻛﺴﻰ ﺩﻳﮕﻪ ﺟﺮﺋﺖ
ﻧﻜﻨﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﻛﺰ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﺑﺮﺍﻡ ﺑﺰﻧﻪ. ﺩﺭﺳﺘﻪ؟"
ﻭ ﻋﻔﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﻃﻌﻨﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﭘﺴﺖ ﭼﺸﻤﻰ ﻧﺎﺯﻙ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:
"ﺧﺐ ﺩﻳﮕﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻛﭙﻰ ﻛﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ، ﺧﺮﺝ ﺩﺍﺭﻩ. ﺁﺩﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻮﻝ ﭘﺎﺭﻭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻪ ﺩﻳﮕﻪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮنه ﺍﺯ ﺍﻳﻦ کارها ﺑﻜﻨﻪ. ﻣﻨﻢ ﺑﺪﻡ ﻧﻤﻴﺎﺩ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﻛﭙﻰ ﻛﻨﻢ، ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺏ ﺧﻮﺩﺕ ﻛﻪ ﻣﻰﺩﻭﻧﻰ؛ ﺍﺻﻐﺮ ﺁﻗﺎ ﺁﺩﻡ ﺷﺮﻳﻔﻴﻪ. ﺩﺭﺁﻣﺪﺵ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﺧﺎﺻﻪﺧﺮﺟﻰ
ﻫﺎ ﻧﻤﻰﺭﺳﻪ."
ﻭ ﻋﺸرﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﺗﻨﺪﺗﺮﻯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻋﻔﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻋﻘﺐ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺻداﻳﺶ ﺮﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩ. ﻭ ﻋﻔﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﺳزﺍ ﮔﻮﺋﻰ ﺭﺳﺎﻧﺪ. ﻭ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺩﻭﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. ﻭ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﻋﻮﺍ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻋﻔﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﭼﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﻯ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺯﺩ ﻭ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻢ ﮔﺎﺯ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻣﻐﻠﻮﺑﻪ ﺷﺪ. ﻭ ﺍﻣﺎ ﻋﻔﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ، ﻓﻜﺮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﺸﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺑﻮﺩ، ﺩﻭ ﺗﺎ؛ ﻳﻜﻰ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﻯ ﻃﻠﺎﺋﻰ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﻪ ﻫﺮﺩﻭ، ﺑﺎ ﻫﻢ، ﺩﺭ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ، ﻳﻚ ﻋﻤﻞ ﻭﺍﺣﺪ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ
ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻭ ﺍﻭ ﻓﻘﻂ ﻳﻜﻰ ﺑﻮﺩ. ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت دانلود رایگان]

[مشاهده در: www.freedownload.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 130]