- ناكامى، فاجعه يا اتفاق!

واضح آرشیو وب فارسی:ايران ورزشی: - ناكامى، فاجعه يا اتفاق!
مونا گل نبى

كاروان المپيكى هاى كشورمان در حالى به پكن رفت و بازگشت كه يك كاروان بازنده از لحاظ روحى بود. لقب كاروانى كه باز مى گشت چيزى غير از ناكام نبود اما با نگاه منصفانه بايد بگوييم كه آنچه در پكن به دست آمد ناكامى صرف نبود و براى اثبات اين مطلب هم مى توان به دو نكته اشاره كرد.
زمانى كه پيردو كوبرتن اساس بازى هاى المپيك را مى ريخت مشاركت در بازى ها را از شعارهاى خود مى دانست. هدف تنها كسب مدال نبود و نيست. بيش از ۱۱ هزار ورزشكار از ۲۰۴ كشور جهان در پكن با هم رقابت كردند تا در نهايت ۳۰۲ مدال طلا، ۳۰۳ مدال نقره و ۳۵۳ مدال برنز توزيع شود. اين تعداد مدال كه كمتر از هزار عدد است قطعاً بايد ميان ۱۰ هزار نفر تقسيم شود. به علاوه اگر حساب كسانى مثل فلپس كه ۸ مدال طلا مى گيرند را بكنيم تعداد افرادى كه مدال مى گيرند كمتر از اينها خواهد بود.
توجه به نكته دوم هم ضرورى به نظر مى رسد. چين و امريكا پرتعدادترين كاروان ها را راهى پكن كرده بودند. چينى ها ۶۳۹ ورزشكار و امريكايى ها ۵۹۶ ورزشكار داشتند. بنابراين مشاركت و حضور آنها قابل توجه بود. به علاوه از ميان اين دو كاروان بزرگ چينى ها ۱۰۰ و امريكايى ها ۱۱۰ مدال در مجموع كسب كردند.
آنچه از دو نكته بالا به دست مى آيد اين است كه قرار نيست همه ورزشكارانى كه به المپيك مى روند با مدال برگردند و اين انتظارى بود كه بجا يا بيجا ما از كاروان كشورمان داشته و داريم. شايد در اين بخش نياز به تغيير ديدگاه اجتماعى داشته باشيم.
از طرف ديگر بحث ناكامى و مهمتر از آن برخورد با آنچه شكست مى ناميم پيش مى آيد. كاروان المپيكى هاى كشورمان كه از آتن با ۲ مدال طلا و ۲ نقره و ۲ برنز و جايگاه ۲۹ بازگشته بود ۴ سال بعد يعنى سال ۲۰۰۸ از پكن با يك طلا و يك برنز و جايگاه ۵۱ بازگشت تا اين دستاورد را براى كاروانى كه از ۳۶ نفر به ۵۴ نفر رسيده بود ناكامى به حساب بيايد.
اگر به جنبه مشاركت در المپيك نگاه كنيم ۱۹ سهميه بيش از آتن در پكن به دست آوريم كه در نوع خود جالب توجه بود و پيش از آغاز رقابت هاى پكن هم كلى به آن باليديم اما از لحاظ كسب مدال و جايگاه موفق نبوديم كه اين بخش هم جاى بحث دارد.
اگر اسم آنچه ما به دست آورديم ناكامى باشد پس در مورد كشورهايى مثل سوئد، كوبا، يونان و مجارستان بايد چه نظرى بدهيم. سوئدى ها در آتن با ۴ طلا، يك نقره و ۲ برنز در جايگاه ۱۹ بودند در حالى كه در پكن با ۴ نقره و يك برنز به مكان ۵۶ سقوط كردند. كاروان يونان با ۶ طلا، ۶ نقره و ۴ برنز و جايگاه ۱۵ از آتن بازگشت اما در پكن نتيجه اى بهتر از ۲ نقره و ۲ برنز و مكان ۵۹ به دست نياورد.
اما كاروان مجارها هم در آتن ۸ طلا و ۶ نقره و ۳ برنز و مكان ۱۳ را به دست آورده بود كه در آتن تا ۳ طلا و ۵ نقره و ۲ برنز و مقام ۲۱ تنزل كرد. از طرف ديگر كوبايى ها كه در آتن با ۹ طلا و ۷ نقره و ۱۱ برنز در مكان ۱۱ ايستاده بودند، امسال در چين با ۲ طلا و ۱۱ نقره و مقامى بهتر از ۲۸ كسب نكردند.
دو طلاى آتن ايران در پكن به يك طلا تبديل شد و لقب ناكام و شكست خورده به كاروان كشورمان داديم. به كشورهايى مثل سوئد كه ۴ طلا را از دست دادند يا كوبا كه ۹ طلا را با ۲ طلا عوض كرد بايد چه لقبى داد. مجارها كه ۸ طلا داشتند امسال ۳ طلا به دست آوردند و يونانى ها با سابقه ۶ طلا در آتن، پكن را بدون طلا ترك كردند. آيا بايد به نتيجه اى كه اين كشورها در المپيك به دست آورند لقب فاجعه بدهيم. آيا در اين كشورها هم كه بعضاً ورزش توسعه يافته دارند، با ورزشكاران و سيستم ورزش اين چنين بى محابا رفتار مى شود و مورد بدترين گفته ها قرار مى گيرند.
به همين منظور نگاهى به مطبوعات برخى از اين كشورها انداختيم.
در سايت خبرى استكهلم نيوز پس از بازى هاى پكن درخصوص عملكرد كاروان اين كشور در پكن مى آيد: نتايج پكن بدترين نتيجه اى بود كه كشورهاى اسكانديناوى در بازى هاى المپيك به دست آوردند. در اين رسانه با مقايسه مدال آوران دوره قبل و پكن به آرا آبراهيميان، كشتى گير اين كشور هم اشاره مى شود كه هم در آتن و هم در پكن دچار ناداورى شد و مدال طلاى هر دو المپيك را از دست داد. او مدال برنزش را در مراسم اهداى مدال ها به نشانه اعتراض روى تشك گذاشت و سوئد اين مدال را از دست داد اما در رسانه ها به او به خاطر اين عمل تبريك گفتند و آن را باعث تغيير در تصميمات آينده دانستند. در اين مقاله به راهكارهاى زيربنايى و توجه به ورزش كشورمان اشاره مى شود و در ادامه مى آيد: نتيجه پكن فاجعه نيست ولى بايد اساس كسب مدال طلاى ۲۰۱۲ لندن را از الان ريخت.
در سايت آتن نيوز هم در بررسى عملكرد كاروان يونان مى آيد: كاروان يونان كه بيشترين تعداد ورزشكار را تا كنون به المپيك اعزام كرده بود طبق نظريه كوبرتن در پكن مشاركت كرد.
نويسنده با اشاره به ناكامى هاى كاروان مى گويد: «همه چيز شكست نبود. تيم بسكتبال و واليبال ساحلى عملكرد قابل قبولى را داشتند. رويينگى ها براى يونان خوش خبر بودند و رينگ بوكس هم خوش يمن بود. در كوبا هم با وجود نتايج ضعيف در مدال آورى، فيدل كاسترو و مردم اين كشور حمايت گسترده اى از تكواندوكار اين كشور داشتند. اين تكواندوكار در اعتراض به تصميم داور به او حمله ور شد و در نتيجه براى هميشه از حضور در المپيك محروم شد.»
اگر با ديد گسترده تر به ورزش در كشورهاى توسعه يافته نگاه كنيم در مى يابيم كه نتيجه اى كه در ظاهر به دست مى آيد نمى تواند بيانگر جايگاه ورزش يك كشور به معناى تمام و كمال باشد و شايسته تر است كه ما هم حداقل در بحث انتقاد و حمله به كاروان كشورمان كمى منطقى تر نگاه كنيم.
شنبه 16 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايران ورزشی]

[مشاهده در: www.iran-varzeshi.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 127]