عفونت‌های واژینال

واضح آرشیو وب فارسی:سایت دانلود رایگان: واژینیت و شکایت مربوط به واژن (نظیر ترشح واژینال، خارش و سوزش)، بسیار شایع هستند. پی بردن به تشخیص صحیح ممکن است دشوار باشد، زیرا علائم و نشانه‌ها اغلب غیراختصاصی هستند. بیش از ۹۰ درصد موارد واژینیت، تحت این شرایط ایجاد می‌شوند: واژینوزباکتریال (BBV) در ۴۰ تا ۵۰ درصد موارد، کاندیدازولوواژینال (VVC)، در ۲۰ تا ۲۵ درصد موارد وتریکوموناس در ۱۵ تا ۲۰ درصد از موارد دیده می‌شوند. سروسیست موکوسی چرک‌دار یا (MCP) که عامل آن کلادمیدیا، ناسیریائونوره، مایکوپلاسما یا باکتری عامل واژینوزباکتریال است نیز، ممکن است از عوامل تحریک و ترشحات واژینال به شمار رود. انواع نادرتر عبارتند از: واژینیت آتروفیک (افزایش رشد میکروفلورای هوازی ـ بی‌هوازی در غیاب لاکتوباسیل)، واژینیت ناشی از جسم خارجی، بیماری‌های زخم تناسلی نظیر هرپس و سیفلیس، واژنیت از بین برنده بافت سنگفرشی (در بیشتر موارد ناشی از رشد بیش از حد استرپتوکوک گروه B) و لیکن‌پلان.عفونت‌های واژینال، دسته‌ای از بیماری‌ها خوش‌خیم هستند، که ارتباط با موارد زیر دیده می‌شوند:
ـ بیش از ۱۰ میلیون از ویزیت‌های سالانه در مطب پزشکان را تشکیل می‌دهند.
ـ دارای عود فراوان هستند.
ـ در طی دوران بارداری شانس ابتلا به این عفونت‌ها بالا می‌رود.
ـ سالانه هزینه‌ای معادل با نیم میلیارد دلار را شامل می‌شوند.
واژینیت یکی از شایع‌ترین انواع بیماری‌ها، در بین بالغین جوان فعال از نظر جنسی و زنان بالغ، به شمار می‌رود. واژینیت حتی در مواردی که با عوارض شدید همراه نباشد، نیازمند تشخیص دقیق و درمان به‌موقع است. عواقب این بیماری به‌ویژه در زنان باردار، بسیار جدی هستند. به‌طوری‌که واژینیت ممکن است با موارد زیر در ارتباط باشد:
ـ عفونت لگنی به‌دنبال اعمال جراحی
ـ پارگی زودرس غشاها، زایمان زودرس
ـ عفونت‌های پس از زایمان و پس از انجام سزارین
ـ ریسک تولد نوزادان با وزن پائین در زمان تولد، ۴۰ درصد بالاتر خواهد بود.
براساس آخرین نتایج گردهمائی انجمن پاتولوژی بالینی ایالات متحده، علائم انواع این بیماری ممکن است مشابه باشند، اما انواع مختلفی از میکروارگانیسم‌ها در ایجاد عفونت نقش دارند و از این‌رو، روش‌ها و استراتژی‌های مختلف درمانی را باید همواره در نظر داشت. در بیش از ۹۰ درصد از موارد، بیماران با شکایت خارش و ترشحات واژینال مراجعه می‌کنند. برخی از علل ایجاد عفونت عبارتند از: علل مکانیکال، شیمیائی، یا واکنش‌های آلرژیک (مثلاً نسبت به لاتکس). تخمین زده می‌شود که در حدود ۸۰ درصد از موارد مراجعه به ژینکولوسیت‌ها در دوران غیربارداری، به‌علت ترشحات واژینال می‌باشد.
بیشترین عوامل شایع، شامل تریکوموناس واژینایس (نوعی پروتوزوآ) و کاندید آلبیکانس (نوعی قارچ) می‌باشند. استرپتوکوک‌های گروه (B)، اغلب از عوامل ایجاد واژینیت غیراختصاصی به شمار می‌روند.
● تریکومونیاز:
در حدود ۳ میلیون زن هر ساله در ایالات متحده آمریکا، مبتلا به Tواژینالیس می‌شوند. در بیش از ۵۰ درصد موارد، عفونت بدون علامت است. شیوع عفونت در زنان باردار، معادل با ۹ تا ۲۲ درصد است. ریسک عفونت، در همراهی با سایر STDها و نیز در ارتباط با شرکای جنسی متعدد، افزایش می‌یابد. در ۲۵ درصد از موارد، عفونت به‌صورت ترکیبی ایجاد می‌شود. بنابراین، آزمایش از نظر ابتلا به T واژینالیس باید همراه با آزمایش از نظر ابتلا به سایر انواع STDها نظیر کلامیدیا، گونوره و... صورت گیرد.
شیوع عفونت در نوزادان متولد شده از مادران آلوده، معادل ۲ تا ۱۷ درصد است. بنابراین پیشگیری مناسب و استراتژی‌های تشخیص به موقع در زنان باردار با ریسک بالا، اهمیت زیادی دارند. شیوع Tواژینالیس در مردان نامشخص است. اما این میزان در کلینیک‌های STD معادل با ۶ تا ۱۷ درصد گزارش شده است.
Tواژینالیس نوعی پروتوزوآی متحرک، با نمای گلابی شکل که جزء فلورنرمال واژن محسوب نمی‌شود. این میکروارگانیسم می‌تواند از طریق برخی مولکول‌های چسبنده اختصاصی به سلول‌های اپی‌تلیال متصل شود. در صورت علامت‌دار شدن، عفونت ممکن اس خود را به‌صورت خارش همراه با ترشحات زرد ـ سبزرنگ، کف‌آلود، همراه با بوی بد نشان دهد. در حدود ۵ تا ۱۲ درصد از زنان، ممکن است علائمی نظیر دیزوری و دردشکمی دیده شود. در معاینه بالینی، التهاب و تورم واژن و در مواد شدید نمای ”توت‌فرنگی“ در سرویکس وجود دارد. اشکال مزمن بیماری همراه با علائم خفیف‌تر (نظیر خارش خفیف و دیس‌پارونی) هستند، اما به‌عنوان منبع مهم انتقال آلودگی به شمار می‌روند.
امروزه برای تشخیص Tواژینالیس علاوه بر تهیه لام مرطوب و رنگ‌آمیزی گرم، از پروب‌های جدید مولکولی نیز استفاده می‌شود.مترونیدازول، درمان انتخابی به شمار می‌رود.
● عفونت‌های کاندیدا آلبیکانس:
میزان وقوع ولوواژینیت ناشی از کاندیدا برابر با ۱۳ میلیون مورد سالانه است. حداقل ۷۵ درصد از زنان حداقل یک‌دوره و ۴۰ تا ۵۰ درصد از زنان، حداقل دو دوره از این عفونت را در طول زندگی خود تجربه کرده‌اند. در ۵ درصد زنان در جمعیت کل، عود عفونت دیده می‌شود. از نظر بالینی، این عفونت به‌صورت خارش، دیزوری و ترشحات سفیدپنیری تظاهر می‌یابد. ریسک فاکتورهای عفونت کاندیا عبارتند از: بارداری، استفاده از داروهای ضدبارداری خوراکی، استروژن‌تراپی، سیکل قاعدگی، دیابت و درمان آنتی‌بیوتیکی.به‌دلیل نیاز کاندیدا به بافت‌های حاوی استروژن، این عفونت پس از دوران منارک شایع‌تر و پس از یائسگی شیوع کمتری دارد.
با اینکه به‌نظر می‌رسد این عفونت جزء بیماری‌های انتقال‌یافته از راه جنسی نباشد، اما شریک‌های جنسی مذکر مبتلا به دیابت، گاهی شریک‌های جنسی خود را آلوده می‌سازند. درمان‌های خط اول شامل ترکیبات ضدقارچی موضعی یا خوراکی (نظیر ایمیدازول) هستند. در موارد عود کننده می‌توان در دوزهای هفتگی ایمیدازول موضعی استفاده کرد. Boric Acid (۶۰۰ میلی گرم کپسول ژلاتین واژینال) سه‌بار در روز به مدت یک‌هفته، درمان مؤثری برای گونه‌های مقاوم به ایمیدازول به شمار می‌رود.
● واژینوز باکتریال یا باکتریوزیس واژینال (BV):
BV اغلب به‌صورت افزایش ترشحات واژینال مشخص می‌شود و کمتر شامل التهاب واژن است. علل ایجادکننده آن عبارتند از: هموفیلوس واژینالیس، کورینه باکتریوم واژینال؛ گاردنلاواژینایس و انواع گونه‌های بی‌هوازی نظیر Mobilincus
BV اغلب توسط یک فلورترکیبی، هوازی ـ بی‌هوازی ایجاد می‌شود. شیوع آن در زنان جوان فعال از نظر جنسی یا مبتلا به سایر STDها و یا دارای شریک‌های جنسی متعدد بالاست. بیماری نسبتاً مسری بوده و در حدود ۸۰ درصد از مردان در طی تماس با شریک جنسی آلوده، مبتلا به عفونت خواهند شد.
گاردنلاواژینایس، در ارتباط با عفونت‌های رکتوم نیز مشخص شده است. شیوع BV، در جمعیت کلی بالاست. شیوع این عفونت معادل با ۱۷ تا ۱۹ درصد می‌باشد. شیوع آن در زنان مبتلا به STD، ۲۴ تا ۴۰ درصد و در زنان باردار ۱۶ تا ۲۹ درصد است. تظاهرات بالینی عفونت عبارتند از: درد، ترشحات با بوی آمین یا بوی ماهی، ترشحات فراوان شیری ـ خاکستری هموژن، اما شیوع دیزوری نادر است. علائم التهاب به‌طور واضح در دیواره‌های واژن دیده نمی‌شود.
اما چه عواملی سبب ایجاد BV می‌شوند؟ در اغلب موارد، BV از تغییرات موضعی در فلورنرمال واژن و افزایش رشد برخی باکتری‌ها حاصل می‌شود، این مسئله، خود ممکن است سبب کاهش یا از بین رفتن لاکتوباسیل، که به‌طور طبیعی سبب حفظ محیط اسیدی واژن می‌شود و یا کاهش و از بین رفتن گونه‌های باکتریال تولیدکننده پراکسید شود، که این عوامل همگی منجر به BV خواهند شد.
تشخیص، براساس مشاهده Cluecells در لام مربوط است. این سلول‌ها، در واقع سلول‌های اپی‌تلیال واژن هستند که آلوده به کوکوباسیل می‌باشند.
باید توجه داشت که وجود گاردنلاواژینالیس پاتوگونومیک به شمار نمی‌رود، هر چند در بیش از ۹۲ درصد از زنان مبتلا به BV یافت می‌شود.
در موارد عفونت BV، زنان باردار با علائم واژینال و یا زنان در معرض خطر زایمان زودرس و نیز زنانی‌که قرار است تحت اعمال جراحی ژینکولوژیک قرار گیرند، باید با استفاده از تست‌های مناسب، مورد غربالگری قرار گیرند. عوارض ناشی از BV در همراهی با بارداری سالانه ۵۰۰ میلیون تا ۱ میلیارد دلار هزینه را در بر می‌گیرند. در حالی‌که غربالگری و درمان زنان باردار مبتلا به BV تنها هزینه‌ای معادل با ۵ تا ۷ میلیون را شامل می‌شود. واژینوزباکتریال، اغلب سبب افزایش ریسک ابتلا به PID عفونت‌های پس از عمل جراحی و انتقال HIV در زنان غیرباردار می‌شود.
بنابراین، به‌طور خلاصه درمان عفونت‌های واژینال به شرح زیر است:
ـ T واژینالیس: مترونیدازول
ـ کاندیدا: فلوکنازول، کلوتریمازول، ایمیدازول و سایر داروهای ضدقارچ
ـ BV: کلنیدامایسین، مترویندازول
پیشگیری از تمام انواع STDها نیازمند آموزش صحیح، مشاوره و توصیه به استفاده از کاندوم است.
● واژینت استرپتوکوک B
عفونت‌های واژینال ناشی از استرپتوکوک B، در زنان باردار چندان شایع نیستند، اما در صورت وقوع، باید حتماً مورد بررسی و درمان قرار گیرند. این عفونت‌ها، اغلب در پایان بارداری یا در طی زایمان تشخیص داده می‌شوند. عفونت‌های ناشی از استرپتوکوک‌های B، به‌صورت یک پروسه التهابی همراه با درگیری بافت‌های ولوو و پرنیه تظاهر می‌یابند.
بر این اساس، به تازگی مراکز کنترل بیماری‌ها توصیه به غربالگری روتین از نظر این عفونت‌ها در زنان باردار در سه ماهه سوم بارداری و یا در زمان زایمان کرده است.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت دانلود رایگان]

[مشاهده در: www.freedownload.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 1250]