نباید این موفقیتها و پیروزیها را بیش از حد جلوه داد

واضح آرشیو وب فارسی:سایت رسیک: به قلم سید مصطفی هاشمی طبا (رئیس اسبق سازمان تربیت بدنی)

تردیدی نیست که حضور ورزشکاران ایرانی اعم از مرد و زن در بازیهای آسیایی اخیر مقرون به موفقیت بوده و چه از لحاظ مقام و چه از لحاظ مدال موفقیت شایانی نصیب کشورمان گردیده و این موفقیت بخصوص می تواند مورد توجه کشورهای غرب آسیا که متاسفانه نتوانستند مقام شایسته ای در بازیها کسب نمایند، قرارگیرد و به نوعی پاسخی باشد به چشم انداز 1404 کشورمان در راستای اول بودن در منطقه.

این را گفتیم تا اگر تحلیلی در این خصوص می گردد و نقاط ضعف و قوت بیان می شود نگویند که می خواهند پیروزیها را کمرنگ جلوه دهند و فقط نقاط تاریک را می بینند.

نقد و نظر در هر زمینه گره گشای راه خواهد بود و پنهان شدن پشت پیروزیها باعث عدم رشد و ظهور شکست های آینده خواهد گردید.

1- نباید این موفقیتها و پیروزیها را بیش از حد جلوه داد و سخنانی بر زبان آورد که نه درست است و نه موجب تعالی. سخنانی نظیر این مسئله که "این موفقیت افتخار جهان اسلام است" نشانه ای از بزرگ بینی و نیز عدم شناخت آنچه موجب افتخار جهان اسلام است، می باشد.

شاید اگر در آسیا اول می شدیم می توانستیم از جهان اسلام برای خود خرج کنیم اما آیا افتخار جهان اسلام، عقب ماندن از کشورهای بودائی و فاقد دین می باشد؟ بنابراین بدور از افراط ها و تفریط ها باید به این موفقیت پرداخته شود.

2- اگر از 11 مدال دختران بگذریم تعداد مدالهای مکتسبه مردان در حد بازیهای دوحه 2006 می باشد، لذا نمی توانیم حسب مدالهای دریافت شده ادعای پیشرفت در ورزش را بنمائیم.(متاسفانه در این نوشته لازم است مدالها ملاک ارزیابی باشد و نه فاکتورهای دیگر ورزش)

همچنین مانند دوحه 2006 در هفده رشته مدال دریافت کرده ایم بنابر این از لحاظ تعداد رشته های مدال آور توقف داشته ایم در حالیکه در هیروشیما 1994 در 6 رشته، در بانکوک 1998 در 13 رشته ، در بوسان 2002 در 12 رشته، در دوحه 2006 در هفده رشته مدال آوری بوده یعنی همواره سیر صعودی طی می شده ولی اینک با 4 سال قبل هم از لحاظ تعداد مدال و هم از لحاظ تعداد رشته مدال آور شرایط مساوی داشته ایم.

3- از لحاظ مدال طلا جهش بسیار خوبی داشته ایم. نگارنده طی مصاحبه های قبل از بازیها اعلام کرد که انتظار کسب 15 مدال طلا وجود دارد و نیز با توجه به آنکه چین در رشته های مدال آور صاحبان مقام چهارم تا دهم دوره قبل، مدالها را جمع می کند و نیز نمی تواند به محدوده مدالهای رشته های ما دست درازی کند لذا کسب مقام بهتر از ششم نیز محتمل است.

مدالهای طلای دوی 1500متر، یک مدال قایقرانی، 2 مدال ووشو و یک مدال تکواندو از دید نویسنده پنهان بوده است، لذا 15 مدال پیش بینی شده بود. حقیقت آن است که هم در دوره های گذشته و هم در این دوره پتانسیل مدالهای طلای ایران می توانسته و می تواند بیشتر باشد و بخصوص مدیریت فدراسیونها از لحاظ موفقیت بسیار موثر است.

4- اگر دقت کنیم بیشترین مدالها را ورزشهایی کسب کرده اند که بصورت سنتی در بازیهای آسیایی مدال آور بوده اند و در این رابطه تنها قایقرانی و کشتی فرنگی از این امر مستثنی بوده است و رشته ووشو نیز تنها در طول بازیها یک مدال طلا کسب کرده است.

این امر نشان می دهد که مشکل ورزش ما همچنان پابرجاست و مهمترین این مشکل ها نیز در رشته های دوومیدانی، شنا و ژیمناستیک وجود دارد یعنی ورزشهای پایه و این به وضوح نشان می دهد که عدم پرداختن مدارس به ورزشهای پایه تا چه حد ما را از کسب امتیازات بعدی محروم می سازد.

به خصوص آنکه اگر به این امر پرداخته شود علاوه بر تاثیر مستقیم بر این رشته ها، ورزشکاران نوجوانان با آمادگی بهتری به رشته های دیگر روی می آورند و موجب تقویت آن رشته ها می شوند.

اگر دقت بیشتری نمائیم کسب مدالهای بهتر مساوی است با مدیریت بهتر فدراسیونها. هر چند پرداخت پاداش به ورزشکاران قبل از مسابقه و تعیین جایزه پیروزی و مدالها اگر چه تاثیر تعیین کننده ندارد اما به هرحال موجب انگیزه بیشتر ورزشکاران می شود.

5- هر چند همه مدالهای طلا را ورزشکاران انفرادی بردند اما بنظر نگارنده موفقیت تیمهای بازیهای جمعی در این مسابقات چشم گیر بود و نظریه «ایرانی تکرو است» را بدست فراموشی سپرد.

نایب قهرمانی هندبال، والیبال و کبدی مردان ، مدال برنز بسکتبال و کبدی زنان و چهارم شدن تیم فوتبال حکایت از این موقعیت دارد هر چند هندبال در بازی آخر به نام کره جنوبی، والیبال در بازی آخر به پاسور و لیبرو خود و بسکتبال به آسیب دیده ها و از دست رفته های خود باخت اما همه این تیمها چهره درخشان از خود نشان دادند.

مشکل تیم فوتبال نه در کادر فنی آن و نه در بکار گرفتن 3 بازیکن بزرگسال است. مشکلی است که سالها وجود دارد اما بدان توجه نمی شود. تیم امید همواره در سایه بوده ولی می خواهیم به المپیک برود و در بازیهای آسیائی اول شود در حالیکه سایه تیم ملی و مسابقات باشگاهی بر آن سایه افکنده است.

برخی بازیکنان آن باید در تیم باشگاهی (مسابقات لیگ، حذفی و احتمالا باشگاههای آسیا)، تیم امید و تیم ملی بازی کنند و بنابراین هم خسته می شوند و هم هماهنگی و تطبیق با 3 مربی برایشان مشکل است و در این میان بازی ایشان در تیم امید سایه می شود.

قبلا هم این تذکر به فدراسیونهای زمان خود داده شده بود ،اگر بخواهیم تیم امید زنده باشد باید راه کارهای زیر را انتخاب کنیم.

الف- بازیکنان تیم امید از کلیه بازیکنان برجسته زیر 23 سال تشکیل شود و به هیچ وجه این بازیکنان در زمان تشکیل تیم امید به تیم ملی دعوت نشوند. بطور مثال حاج صفی، علی عسگر، انصاری فر، حقیقی و مسلمان بازیکنان زیر 23 سال عضو تیم امید باشند و به تیم ملی دعوت نشوند، بطور یقین برای این بازیکنان جانشینان شایسته ای برای تیم ملی وجود دارد.

ب- همانطور که در جمع بازیکنان ثبت نام شده یک باشگاه تعدادی بازیکن امید باید حضور داشته باشند می توان مقرراتی وضع نمود تا امیدها نیمکت نشین دائم نشوند و شرایط بازی پیدا کنند مثلا بگوئیم از 1560دقیقه بازی یک دوره لیگ، هر بازیکن امید الزاما حداقل مثلا 300 دقیقه بازی داشته باشد که البته این اعداد به کارشناسی بیشتر نیاز دارد و دلایل آن هم در جای خود قابل بیان است. بدین ترتیب بازیکنان امید در شرایط مسابقه قرار گرفته و با امید به تمرین می پردازند. بازیکنی که خود را روی نیمکت یا کنار زمین متوقف ببیند در تمرینات نیز با اشتیاق شرکت نکرده و رشد نمی نماید.

6- اضافه شدن رشته های مختلف به بازیهای آسیایی و اضافه شدن مدالها نشان می دهد که اگر در مسابقات آسیایی مقام بهتری می خواهیم یا اینکه این مقام را حفظ کنیم باید تنوع رشته ها را مدنظر داشته باشیم اما همه و همه وابسته به شرایط ورزش در مدارس می باشد که علیرغم هم خواستها و شعارها به آن نتوانسته ایم دسترسی داشته باشیم.

7- بارها گفته ام که تشکیلات ورزش ما بطور کلی خوب چیده شده است، سازمان تربیت بدنی و دفاتر آن در حدود 600 نقطه کشور، کمیته ملی المپیک، فدراسیونها و هیاتها مجموعه هایی هستند که کار خودشان را انجام می دهند و مشکل توسعه ورزش در کشور ما تشکیلات ورزشی مان نیست بلکه مشکل تصمیم گیری صرفا دولتی است.

اگر باشگاههای مناسب داشته باشیم و فدراسیونهای ما بطور طبیعی مسئولیت خود را درک کنند و براساس اساسنامه کار انتخاب هیات رئیسه و رئیس فدراسیون را به مجمع و اهل فن واگذاریم و کاستی ها را در مجمع مطرح نمائیم، یقینا نتیجه بهتری کسب خواهیم نمود.

8- شرایط جغرافیائی و تنوع شرایط فیزیکی اقوام ایرانی می تواند فاکتور بسیار مناسبی برای آینده ورزش ایران باشد و با گسترش معنی دار ورزش در مدارس می توانیم از اعضای برجسته بازیهای المپیک نیز بشویم.

9- خوشبختانه حضور زنان ایرانی در بازیهای گوانگجو مثبت و موفقیت آمیز بود و نشان دادند که با حفظ ضوابط اسلامی می توان در مسابقه ها هم شرکت کرد و البته نباید فراموش کرد آنهایی را که در سالهای گذشته همه تهمتها و اتهامها را به جان خریدند و راه را برای حضور زنان در ورزش هموار کردند، هر چند هنوز هم اختلاف سلیقه ها دیده می شود.

به نقل از جراید، بزرگی صاحب شان مذهبی گفته است که شرکت زنان در مسابقات آسیایی مایه شرمساری است. اگر حتی تائید مقامات رسمی مذهبی مورد تشکیک قرار گیرد ممکن است عناصری خودسر به دلیل پیروی از مرادشان و با احساس مذهبی فردا به صورت زنان ورزشکار اسید هم بپاشند.

10- در دوره های گذشته برخی کارها صورت گرفته که بعضا ادامه پیدا کرده و بعضا متوقف شده است. توسعه زیر ساختهای ورزشی و برگزاری لیگ در 14 رشته خوشبختانه ادامه پیدا کرده است اما پایگاههای ورزشی قهرمانی، مراکز استعداد یابی، آموزش دائم مربیان، برگزاری شورای سازمان تربیت بدنی و تداوم ورزش در نهادهای زیر مجموعه شورای سازمان و نیز تداوم آزمون آمادگی جسمانی بعنوان راهنمای مربیان در شناخت کار خود یا به فراموشی سپرده شده و یا بسیار کمرنگ شده است که امید است به آنها نیز پرداخته شود.

11- نمی گوئیم مانند قطر با صرف هزینه های بسیار و ارتباطات مختلف میزبانی بازیهای آسیایی و جام جهانی را بدست آوریم اما می گوئیم نباید از شانسی مانند برگزاری بازیهای کشورهای اسلامی که آنهمه شعار در وحدت آنها می دهیم و می توانستیم این بازیها را عملی برای کار فرهنگی 4 ساله در جهان اسلام کنیم، چشم پوشی نمائیم. هر چند بهانه هائی و دلایلی در این خصوص داشته باشیم.

امید است در سایه تدابیر هر چه مثبت تر، جوانان دلیرمان هر چه بیشتر در صحنه های بین المللی بدرخشند و پرچم مقدس جمهوری اسلامی را همچنان برافراشته و سرافراز نگه دارند.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت رسیک]

[مشاهده در: www.ri3k.eu]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 184]