تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1819431872
نمایشنامهنویس بزرگ معاصر مدیون چه کسی است؟
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > تئاتر - ادوارد آلبی حالا 83 ساله شده و جایگاه برتر خود را به عنوان یکی از بزرگترین نمایشنامهنویسان معاصر مدیون یوهان سباستین باخ می‌داند. به گزارش خبرآنلاین، ادوارد آلبی با صدای خشدار خود در آستانه اجرای دوباره نمایشنامه کمدی تحسین‌شده‌اش به نام «موازنه ظریف»، گفت: «بگذار چیزی به یادتان بیاورم، شاید برخی بدانند، اما خیلی‌ها نمی‌دانند. یک نمایشنامهنویس یا هر هنرمند دیگری همینطور است، کتاب زندگینامه‌اش ناقص است، اما اثرش عصاره وجود اوست.» شاید همچنان بسیاری آلبی 83 ساله را با نمایشنامه درخشانش یعنی «چه کسی از ویرجینیا وولف می‌ترسد؟» به یاد بیاورند، اما او در این سن چنان در تئاتر و آثارش غرق است که نویسنده‌هایی که نصف او سن دارند به او حسادت می‌کنند. او بطور مداوم نمایشنامه‌های خود را روی صحنه می‌برد و همچنان قلمش به راه است: آخرین اثر آلبی پیوستی تک‌پرده‌ای برای اولین نمایشنامه خودش به نام «داستان باغ‌وحش» است. «داستان باغ‌وحش» اولین بار سال 1959 روی صحنه رفت. علاوه بر این او هر بهار را با درس دادن به نمایشنامهنویسان جوان در دانشگاه هیوستون سپری میکند. آلبی درمورد تدریس گفت: «سعی می‌کنم به یادشان بیاورم اگر تاریخ تئاتر را بررسی‌کنند متوجه خواهند شد تئاتر همیشه سعی کرده دنیا را تغییر دهد.» «موازنه ظریف» که هفته آینده در لندن روی صحنه می‌رود و بهانه صحبت با آلبی بود در سال 1966 نوشته شده است، یعنی چهار سال پس از موفقیت عظیم «چه کسی از ویرجینیا وولف می‌ترسد؟». ماجرای این اثر در یک تعطیلات آخرهفته وهم‌آلود در خانه اگنس و توبیاس ثروتمند می‌گذرد. خواهر اگنس به دیدار آنها می‌آید، علاوه بر این دختر آنها که بارها طلاق گرفته و دو تن از دوستانشان که به دلیلی مرموز از خانه بیرون آمده‌اند نیز مهمان آنها هستند. مانند بسیاری دیگر از آثار این نمایشنامهنویس تاثیرگذار این کمدی هم موقعیتی مناسب برای بازیگران برای نمایش توانایی‌های خود است؛ نمایشنامه سرشار از دیالوگ‌های موسیقی‌وار است و متن ترکیبی از واقع‌گرایی و غیرواقع‌گرایی با چاشنی جدل‌های لفظی تندوسریع است. یادمان نرفته که این محاسن در دهه 1970 و 1980 میلادی ضعف آلبی دانسته می‌شد، اما امروز سحر و جادوی آثار او هستند. خودش درمورد دیالوگ معتقد است: «دیالوگ در نمایشنامه واقعی‌تر از دیالوگ در زندگی واقعی است به همین دلیل مصنوعی به نظر می‌رسد. کاری ندارد یک ساعت از صحبت‌های خود و دوستانتان را ضبط کنید و بعد آن را بدهید چند بازیگر اجرا کنند. می‌دانید تماشاگرها چه می‌گویند؟ هیچکس اینطور حرف نمی‌زند.» آلبی افزود: «به شاگردانم می‌گویم اگر می‌خواهید چیزی از ساختار نمایشنامه دستگیرتان شود به پیش‌درآمدها و فوگ‌های (گریزهای) باخ گوش دهید. هشت نه ساله بودم که موسیقی کلاسیک را کشف کردم. به نظرم چیزهایی که درمورد ذات ساختار نمایشی یاد گرفتم از ذات موسیقی می‌آمد که گوش می‌کردم. نیمی از اوقات خودم را یک آهنگساز می‌دانم.» درمورد رابطه نمایشنامه‌های آلبی و شرایط بزرگ شدن او کاغذهای بسیاری سیاه شده است. او مدت کوتاهی پس از تولد از سوی رید آلبی به فرزندخواندگی پذیرفته شد. رید آلبی وارث میلیونر یک امپراتوری تئاتر وودویل در نیویورک بود. خودش گفته است درکودکی دوست داشته از آن دنیا فرار کند، اما دلیل این فرار هیچوقت نبود خوشبختی نبوده و برای پیدا کردن خوشبختی هم نویسنده نشده است. آلبی در این مورد توضیح داد: «زندگی خیلی خیلی شادی داشتم. هیچوقت فکر نمی‌کردم به آن دنیا تعلق دارم پس آن شادی و خشوبختی به من صدمه‌ای نزد.» این نمایشنامهنویس به بدبینی هم اعتقادی ندارد و درمورد نمایشنامه‌هایی که این انگ را خورده‌اند، گفت: «بدبینی نیست، به نظر من عینیت‌گرایی است. من با یک تِز نوشتن را شروع نمی‌کنم که بعدش شخصیت را را در آن تز جا بدهم، نه. شخصیت‌ها را خلق می‌کنم و می‌نویسم تا ببینم چرا درمورد آنها می‌نویسم.» آلبی در ماهی که گذشت نشان مک‌داول را نیز دیافت کرد، این نشان از سوی قدیمی‌ترین محفل هنری آمریکا به دلیل یک عمر دستاورد هنری به آلبی اهدا شد. فیلیپ راث، رابرت فراست، جان دیدون و نورمن مِیلر از دیگر بزرگان ادبیات هستند که این جایزه را دریافت کرده‌اند. آلبی تاثیر تورنتون وایلدر، یکی از بزرگان نمایشنامه‌نویسی آمریکا را بر خود تایید کرد و گفت در جوانی شعرهایم را به او نشان دادم؛ «به من گفت نمایشنامه بنویسم. فکر نکنم چیزی از نمایشنامه در شعرهایم بود. بیشتر می‌خواست شعر را از شر من حفظ کند.» این نمایشنامهنویس درمورد دوران افول خود با هیجان گفت: «به این دلیل از مد افتادم که «چه کسی از ویرجینیا وولف می‌ترسد؟» را مدام تکرار نکردم. متن‌هایی که در دوران مثلا افول خود نوشته‌ام نگاه می‌کنم و به نظرم هر کدام از آنها به شیوه خودشان به اندازه متن‌هایی که پیشتر نوشته بودم جالب هستند.» این نمایشنامهنویس وقتی به یاد نسخه سینمایی «چه کسی از ویرجینیا وولف می‌ترسد؟» با بازی ریچارد برتن و الیزابت تیلور افتاد گفت: «تیلور 20 سال از نقش کوچک‌تر بود، اما بازی فوق‌العاده‌ای کرد. نقش را اعتلا بخشید. به نظرم بهترین بازی‌اش در یک فیلم بود و من به او افتخار می‌کنم.» ادوارد آلبی که دو بار برنده جایزه تونی، سه بار برنده جایزه پولیتزر و سه بار هم برنده جایزه درامادسک شده با وجود سن و سالی که از او گذشته همچنان فعال است. او درمورد موفقیت و اقبال عمومی این روزها معتقد است هرکس نگاه خود به یک اثر را دارد و دیگر چندان به فکر واکنش‌ها نیست و جواب سئوال «نمایشنامه شما چطور است؟» را با عبارت «آه، این متن حدود یک و ساعت و نیم طول می‌کشد!» می‌دهد. تلگراف / 1 مه / ترجمه: حسین عیدی‌زاده 58241
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 316]
-
گوناگون
پربازدیدترینها