آشنايي با فضيلت ماه رجب و مناسبت‏هاي مهم آن

واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاري قرآني ايران: آشنايي با فضيلت ماه رجب و مناسبت‏هاي مهم آن
گروه خبرنگاران افتخاري / نجيبه خروشي : ماه رجب، آغاز پرفضيلت‏ترين ماه‌هاي سال (رجب، شعبان و رمضان) است كه هر سه ماه از مقام والايي در ميان ديگر ماه‏هاي سال‏برخوردارند.
گو اين كه ماه رجب، حتي در جاهليت نيز مورد احترام زيادي بوده‏ و آن را حرام مي‏ناميدند زيرا جنگ و كارزار را نيز در اين ماه ناروا و ممنوع مي‏دانستند و چون به احترام ماه رجب، تمام سلاح‏ها بر زمين گذاشته مي‏شد، آن را «اصم‏» نيز نام‏گذاري كرده‏اند.

رسول اكرم صلي‌الله‌عليه‌وآله در فضيلت اين ماه چنين مي‏فرمايد: «الا ان‏رجب شهر الله الاصم و هو شهر عظيم و انما سمي الاصم لانه لايقارنه شهر من الشهور حرمه و فضلا عند الله تبارك و تعالي، ‏اي مردم بدانيد كه ماه رجب ماه «اصم‏» خداوند است و همانا ماهي است‏ بس عظيم ‏و بزرگ و علت نام‏گذاري اين ماه به «اصم‏» اين است كه هيچ ماهي از ماه‌‏هاي سال ‏از نظر فضيلت و حرمت نزد خداي تبارك و تعالي، به آن نمي‏رسد.»، «الا ان رجب و شعبان شهراي و رمضان شهر امتي‏، هان! ماه رجب و ماه شعبان دو ماه من‏اند و ماه رمضان ماه امتم.»، «الا و من صام من رجب يوما ايمانا و احتسابا استوجب رضوان الله الاكبر واطفي صومه في ذلك اليوم غضب الله، ‏هان! هر كه يك روز از ماه رجب را با ايمان و براي رضاي خدا روزه بدارد، به ‏نعمت رضوان بزرگ الهي نايل آيد، و روزه‏اش در آن روز خشم خداوند را فرو مي‏نشاند».

آنچه بيش‏تر بر عظمت و احترام اين ماه افزوده است، مناسبت‌‏هاي آن است: اول رجب سالروز ولادت پيشواي پنجم، حضرت امام محمد باقر عليه‌السلام است كه در نخستين روز از ماه رجب سال‏57 هجري در مدينه منوره به دنيا آمد.

آن حضرت ‏چهار سال از عمر مباركش را با جد بزرگوارش امام حسين عليه‌السلام گذراند و 35 سال با پدرش امام سجاد عليه‌السلام و پس از شهادت پدر، 18 سال زندگي كرد كه مدت امامت آن حضرت را تشكيل مي‏دهد.

امام باقر عليه‌السلام در روز هفتم ذي‌الحجه از سال 114 هجري در سن‏ 57 سالگي‏به شهادت رسيد. دوم رجب امام علي‌ابن‌محمد‌الهادي عليهم‌السلام، دهمين امام و پيشواي شيعيان درروز دوم رجب يا پنجم رجب از سال 212 يا 214 هجري در روستايي به نام‏ «بصريا» نزديك مدينه منوره به دنيا آمد و طبق برخي روايات در روز سوم رجب يا 25 جمادي الثاني از سال 254 هجري در سامرا به شهادت رسيد. امام هادي عليه‌السلام ‏6 سال و 5 ماه همراه با پدر زندگي كرد و پس از شهادت پدر 33 سال زيست كه مدت امامتش است.

دهم رجب امام نهم، حضرت محمدابن‌علي‌ا‌لجواد عليهم‌السلام در روز جمعه دهم ماه رجب از سال 195 هجري به دنيا آمد.

آن حضرت در سن 8 يا 9 سالگي به امامت رسيد و 17 سال ‏مدت امامتش به طول انجاميد، يعني عمر مباركش از 26 سال تجاوز نمي‏كند ولي ‏به هر حال سن و سال براي آن بزرگواران و پيشوايان معصوم مطرح نيست، چه اين كه‏ آن‏ها برگزيدگان خدايند و از آغاز تولد، انسان كامل هستند (و آتيناه الحكم صبيا).

امام جواد(ع) روز ششم ذي‌الحجه يا به قولي در روز آخر ماه ذي‏‌القعده از سال 220 هجري به شهادت رسيد.

حضرت اميرالمومنين عليه‌السلام روز 13 رجب و 33 سال قبل از هجرت در كعبه به ‏دنيا آمد، او نخستين و آخرين كسي است كه در كعبه زاده مي‏شود، «حافظ گنجي شافعي» در الكفايه خود در اين باره مي‏گويد: اميرالمومنين علي‌ابن‌ابي‏طالب در مكه در بيت الله‌الحرام، شب جمعه ‏13 رجب، 33 سال پس از عام الفيل متولد شد، هيچ كس جز او در خانه خدا به دنيا نيامده و نخواهد آمد و همين براي تعظيم مقام والايش كافي است.

«شيخ صدوق» در مورد ولادت امام علي عليه‌السلام چنين مي‏گويد: يزيد بن قعنب مي‏گويد من همراه با عباس ابن عبدالمطلب و گروهي از بني عبدالعزي ‏در برابر خانه خدا نشسته بوديم، شنيديم فاطمه بنت اسد مي‌گفت: «پروردگارا! من به تو و پيامبران و كتاب‏هايي كه از سوي تو نازل شده است‏ ايمان دارم و سخن جدم حضرت ابراهيم خليل را گواهي مي‏دهم؛ همان كسي كه اين بيت‏عتيق را ساخت، پس به حق آن كس كه اين خانه را بنا كرد و به حق جنيني كه در شكم‏دارم، زايمان را بر من آسان فرما.» يزيد بن قعنب ادامه مي‏دهد: ناگاه ديديم پشت كعبه شكافته شد و فاطمه بنت اسد به درون خانه خدا وارد شد و از ديدگانمان پنهان شد، سپس ديوار خانه به هم آمد! رفتيم كه قفل را باز كنيم‏ تا از حقيقت قضيه آگاه شويم ولي قفل خانه خدا باز نشد كه نشد، دانستيم كه اين ‏امري است الهي.

سه روز بر اين منوال گذشت.

در روز چهارم مادر علي عليه‏السلام در حالي كه او را بر دست ‏خود گرفته بود، از خانه خارج شد و چنين گفت: «اني فضلت علي من تقدمني من النسا لان آسيه بنت مزاحم عبدت الله عزوجل سرافي موضع لايحب ان يعبدالله الا اضطرارا و ان مريم بنت عمران هزت النخله اليابسه‏ بيدها حتي اكلت منها رطبا جنيا و اني دخلت البيت الحرام فاكلت من ثمار الجنه و اوراقها فلما اردت ان اخرج، هتف بي هاتف يا فاطمه! سميه عليا فهو علي‏ و الله العلي الاعلي يقول اني شققت اسمه من اسمي و ادبته بادبي و وقفته علي‏غامض علمي و هو الذي يكسر الاصنام في بيتي و هو الذي يوذن فوق ظهر بيتي و يقدسني‏و يمجدني فطوبي لمن احبه و اطاعه و ويل لمن ابغضه و عصاه‏، همانا بر بانواني كه پيش از من بودند، برتري دارم زيرا آسيه دختر مزاحم در پنهاني و در جايي كه نبايد خدا را عبادت كنند، به پرستش و عبادت خدا مي‏پرداخت و مريم دختر عمران، درخت‏ خشك خرما را تكان داد تا از آن رطب تازه بچيند و بخورد.

و اما من در خانه خدا وارد شدم (و مهمان او شدم) و از ميوه‏ها و برگ‏هاي بهشتي ‏تناول كردم و هنگامي كه خواستم از خانه بيرون آيم، هاتفي مرا ندا داد كه اي ‏فاطمه! فرزندت را «علي‏» نام گذار چرا كه او علي و بزرگ است و خداي علي اعلي ‏مي‏فرمايد من نام او را از نام خود برگرفتم و او را به آداب خود ادب كردم و بر پنهاني‏هاي علمم آگاه ساختم، او كسي است كه بت‏ها را در خانه‏ام مي‏شكند، او كسي‏است كه بر پشت‏بام خانه‏ام اذان مي‏گويد، او كسي است كه مرا بسيار ستايش و تمجيد مي‏كند، پس خوشا به حال كساني كه او را دوست داشته باشند و اطاعتش كنند و واي بركساني كه او را دشمن داشته و مخالفتش كنند.(امالي صدوق ص‏80)

نه تنها شيعيان بر اين مطلب اتفاق نظر دارند، كه بسياري‏از مورخان و محدثان و علماي اهل سنت نيز بر اين مطلب اذعان مي‌كنند و گواهي‏مي‏دهند كه علي زاده كعبه است و جز او كسي در خانه خدا متولد نشده و نخواهد شد.

اين فضيلت مانند بسياري از فضايل ديگر، مخصوص علي است و هيچ كس در آن‏ها شريك نيست، چه او نور خدا و كلمه خدا و پرچم هدايت ‏خدا است، او مظهر حق تعالي است‏ در جهان دنيا و جامع تمام كمالات و فضايل معنوي است، او برترين و با فضيلت‏ترين ‏انسان روي زمين پس از رسول خدا(ص) است.

در روز 25 رجب، هفتمين اختر تابناك آسمان امامت و ولايت ‏حضرت امام‏ موسي كاظم عليه‌السلام در سن 55 سالگي در سال ‏183 در زندان سندي ابن شاهك ‏لعنه الله عليه و به دستور هارون الرشيد عباسي لعنه الله عليه به شهادت ‏رسيد، امام كاظم عليه السلام كه معروف به باب‌الحوائج است 55 سال مدت عمر مباركش است كه 25 سال آن دوران امامتش است.

27 رجب يكي از بزرگ‏ترين اعياد اسلامي است، روزي است كه رسول خدا به پيامبري‏ مبعوث شد و وحي بر آن حضرت نازل شد و امروز روز ولادت اسلام است و روزي است كه‏ مردم از ظلمات بيرون آمدند و به نور پيوستند، لذا بر امت است كه امروز را درسراسر جهان جشن بگيرند و شادماني كنند؛ جشني بزرگ كه سزاوار اين روز بسيار بزرگ باشد، «هو الذي بعث في الاميين رسولا منهم يتلو عليهم آياته و يزكيهم و يعلمهم‏الكتاب والحكمه و ان كانوا من قبل لفي ضلال مبين‏».

حضرت اميرالمومنين عليه‌السلام دوران بعثت را چنين تعريف مي‏كند: «پيامبر در حالي برانگيخته شد كه مردم در فتنه‏ها و آشوب‏ها و سرگرداني‏هاي‏ دوران جاهليت گرفتار بودند، همان فتنه‏ها كه طناب خانه دين را مي‏گسست و ستون‏هاي ‏ساختمان يقين را درهم مي‏ريخت، در اصل دين اختلاف افتاده و مطلب بر مردم مشتبه ‏شده بود، آن‌سان كه راه رهايي از آن حيرت‏ها و سردرگمي‏ها تنگ شده و مصدر هدايت و راهنمايي از ديدگانشان مخفي مانده بود، پس راه حق گمنام و كوري ضلالت، جهان را فراگير شده بود، خداوند و پروردگار خود را نافرماني مي‏كردند و شيطان دور شده از رحمت الهي را اطاعت مي‏كردند، ايمان ازميان رفته بود و ستون‏هايش درهم ريخته و نشانه‏هايش ناشناخته مانده و راه‏هايش‏ فرسوده و جاده‏هايش برطرف شده بود، شيطان را فرمان مي‏بردند و در راه‏هايش گام مي‏نهادند و به آبخورهايش سر مي‏زدند و شيطان پرچم‏هاي خود را توسط آنان برافراشته مي‏كرد، در فتنه‏هايي كه مردم را پايمال كرده و همگي در آن سرگردان و گرفتار آمده بودند...»(نهج البلاغه، خطبه‏2)
يکشنبه 23 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبرگزاري قرآني ايران]

[مشاهده در: www.iqna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 166]