واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاري قرآني ايران: آيتالله اشتهاردي؛ فقيه فقه و اخلاقحجتالاسلام دكتر خسروپناه:آيتالله اشتهاردي از جمله ناقدان كتاب «شهيد جاويد» آيتالله صالحينجفآبادي بود
گروه انديشه: وقتي بحث كتاب «شهيد جاويد» مرحوم آيتالله صالحي نجفآبادي مطرح شد، مرحوم آيتالله اشتهاردي در مقام نقد برآمده و كتابي در اينباره نوشت و از جمله ناقدان اين نظر بود.
حجتالاسلام و المسلمين دكتر «عبدالحسين خسروپناه»، استاد حوزه و دانشگاه، در گفتوگو با سرويس انديشه و علم خبرگزاري قرآني ايران (ايكنا)، با ابراز تأسف و تأثر از درگذشت آيتالله اشتهاردي گفت: آيتالله اشتهاردي يكي از اساتيد مبرز حوزه علميه قم بود كه سالها در حوزه علميه به تدريس و تربيت طلاب ميپرداخت.
وي افزود: يكي از خصوصيات و ويژگيهاي اين عالم بزرگوار، ويژگي اخلاقي ايشان بود كه من هم در درسهاي فقهي و هم در درسهاي اخلاقي ايشان كاملا مشاهده ميكردم. عادتي است در حوزه كه برخي از اساتيد وقتي دروس حوزه را تدريس ميكنند، مثلا زمانيكه يك دور «شرح لمعة» را تدريس كردند، مشغول تدريس رسائل و مكاسب ميشوند و بعد از آن تدريس كفايتين و بعد هم شروع به تدريس درس خارج ميكنند.
مدرس دانشگاه مذاهب اسلامي تصريح كرد: آيتالله اشتهاردي اما با اينكه در سنين جواني و ميانسالي به درجه اجتهاد رسيدند و حتي من خاطرم هست كه تعليقهها و بعضي حاشيههايي بر كتب فقهي مينوشتند و نظريه اجتهادي خود را بيان ميداشتند، ولي سالها شرح لمعه يا مكاسب تدريس ميكردند. اين يكي از سنتهاي خوبي بود كه ايشان ادامه داد و براي خيلي از اساتيد فعلي هم آموزنده است.
وي تأكيد كرد: در درسهاي اخلاقي كه آخر هر هفته توسط آيتالله اشتهاردي برگزار ميشد، ايشان هم به نكات و مطالب اخلاق علمي ميپرداختند و هم نكتههايي در خصوص اخلاق كاربردي و عملي ارائه ميكردند. بعضي از مطالب ريز كه ممكن است بعضيها كمتر به آن توجه كنند، يا اينكه برايشان اهميت نداشته باشد، ايشان بر آنها تأكيد ميكردند.
وي يادآور شد: مثلا ميفرمودند: «زماني كه جايي ميرويد و كفشهاي مردم آنجاست، مبادا پا بر كفش آنها بگذاري؛ زيرا اينها مال مردم است و همان مقدار كه آسيب ميبيند، انسان نسبت به آن ضامن است و بايد بعدا پاسخ دهد.»
خسروپناه اذعان كرد: از ويژگيهاي رفتاري ديگر ايشان اين بود كه وقتي راه ميرفتند، عمدتا سر مباركشان پايين بود و اين طرف و آن طرف را نگاه نميكردند، به تعبيري خود را درگير اشتغالات بصري نميكرد تا آن وحدت قلبي خود را از دست ندهد. يا اينكه مجالس ختمي را كه براي برخي از علما ميگذاشتيم، ايشان با اينكه آن عالم را نميشناخت به آن مجلس ميآمد و اداي احترام به آن مرحوم و مجلس ميكرد. براي نمونه در مراسم آيتالله «مدرسيان» كه از اساتيد حوزه دزفول بود با اينكه آيتالله اشتهاردي شناختي نسبت به او نداشت حضور پيدا كرد.
وي در ادامه گفت: ايشان بسيار نسبت به طلاب و روحانيت تواضع داشت، البته ذاتا مرد متواضع و خوش مشربي بودند و بسيار مردي محتاط در امور عملي و رفتاري بود. خيلي اهل احتياط بود. علاوه بر اينها تواضع ايشان نسبت به طلبه و روحانيون زبانزد عام و خاص بود.
خسروپناه با بيان اين مطلب كه به هر روي شنيدن خبر فوت ايشان براي من بسيار تأسف آور بود، تأكيد كرد: رفتن اين مرد بزرگوار ضايعه سنگيني است. هر چند كه اين عالم، عالم بقا نيست و همه انسانها بايد روزي از اين دنيا بروند، ولي درگذشت شخصيتي با آن ويژگيهاي اخلاقي و علمي، خيلي نگرانكننده است.
وي در ادامه افزود: من يادم هست ايامي كه جلساتي در فيضيه در مورد شبهاتي كه در جامعه مطرح بود ـ كه هر هفته سهشنبه شبها از طرف مركز مطالعات و پژوهشهاي فرهنگي حوزه علميه و كانون گفتمان ديني برگزار ميشد ـ ايشان بعد از اقامه نماز به احترام سخنران مينشستند و بعد از استماع مطالب از جلسه بلند شده و ميرفتند. اميدوارم اين ضايعه با حضور شاگردان ايشان و ترويج منش و رفتار اخلاقي ايشان و بينش فقهي اعتقادي كه داشتند انشاءالله تا حدوي جبران شود.
وي در پايان سخنانش گفت: ايشان به عنوان يك فقيه طبيعتا حاشيه و تعليقههايي بر عروة داشتند، ولي اين نكته خيلي مهم است كه وقتي بحث كتاب «شهيد جاويد» مرحوم آيتالله صالحي نجفآبادي مطرح شد، ايشان در مقام نقد برآمده و كتابي در اينباره نوشتند و از جمله ناقدان اين نظر بودند.
اين استاد حوزه و دانشگاه خاطرنشان كرد: ايشان معتقد بود كه امام(ع) ميتواند در عين حال كه خود را در معركه و معرض شهادت قرار دهد، ولي علم به قضايا و حوادث آينده داشته باشد و اين منافاتي با علم امام(ع) ندارد و به نوعي از علم امام(ع) دفاع كرد.
جمعه 21 تير 1387
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاري قرآني ايران]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 83]