محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829480311
آدم‌ها قرن‌هاست که دنبال عدالت می‌گردند
واضح آرشیو وب فارسی:گیل نگاه:
گیل نگاه/ سید مجتبی نعیمیجناب دکتر فیاض زاهدسلامهمانطور که چند روز پیش در صفحه شخصی مجازی خود نوشته بودم و با هم گفتگو کردیم، مصاحبه شما در خصوص پوپولیسم را خواندم. به نظرم رسید لازم است گپ و گفتی درباره مقوله مطرح شده توسط شما در آن مصاحبه صورت گیرد. این موضوع را با چند بزرگتری که می‌توانستند این کار را انجام دهند مطرح کردم. اما نشد یا نخواستند. خودتان هم فرمودید “بنویس”. پس تصمیم گرفتم چند موردی درباره آن مصاحبه بنویسم. هرچند ادب حکم می‌کرد که کبوتر با کبوتر، تا تصور نشود فلانی دنبال بزرگ کردن کاذب خویش است. علی ایحال به رسم گفتگو، مطالبی خدمت‌تان عرض می‌کنم.نمی‌دانم چقدر این پیش فرض را قبول دارید. اینکه اگر به نیاز واقعی انسان، پاسخ کاذبی داده شد، دلیل نمی‌شود که پاسخ حقیقی، پا سوز آن چیز بدلی شود.شفاف‌ترش اینکه تصور کنید روزی تشنه شدید. طبیعتا باید کمی آب بنوشید تا تشنگی‌تان برطرف شود. این وسط کسی پیدا می‌شود و برای شما بجای آب، یک لیوان نفت سفید می‌آورد – نفت سفیدی که نه رنگش و نه بویش (به فرض) معلوم نمی‌کند که آب نیست – شما آن را می‌نوشید. می‌بینید که آب نیست. آیا دفعه بعد که تشنه می‌شوید، سراغ آب نمی‌روید؟ چون دفعه قبل، بجای آب به شما چیز دیگری دادند؟ یا اینکه با تشنه شدن، باز هم پیگیر خوردن آب می‌شوید، اما حواس‌تان را بیشتر جمع می‌کنید تا چیز دیگری به جای آن، بهتان غالب نکنند؟در آن مصاحبه، از شما پیرامون این پرسیدند که چرا بعضی مردم تمایل دارند مسئولان‌شان شبیه خودشان باشند؟ و شما این سوال را از آن سرش که مسئولین هستند جواب دادید. جوابی با تمرکز بر ریاکاری مسئولین و اینکه آنها پوپولیست بازی در می‌آروند تا بیشتر مردم را بچاپند.جناب دکتر زاهداینکه در همه تاریخ چنین کلاشانی در قاموس کارگزارن نظام سیاسی حتی از نوع اسلامی‌اش ظهور پیدا کرده‌اند شکی نیست. اما ای کاش به آن سوال، از همان سرش پاسخ می‌دادید که از شما پرسیده شد. از آن سرش که دنبال چرایی این نیاز در مردم است. و این نیاز چیزی جز عدالت اجتماعی نیست.اگر مردم می‌خواهند مسئولین شبیه آنها باشند برای این است که تاریخ، همان تاریخی که حتما شما بیشتر از من آنرا خوانده‌اید، پر است از حکومت‌هایی که حاکمان‌شان، قدرت را وسیله سرکیسه کردن مردم کرده‌اند. قدرتی که در قرون وسطی، قرار بود در خدمت کلیسا باشد تا مردم سعادتمند شوند، اما ابزاری شد برای فروش زورکی بهشت. قدرتی که از رنسانس به بعد، فقط می‌خواست امنیت مردم را حفظ کند، اما طوری عمل کرد که تهش شد ظهور مارکس. قدرتی که در جهان اسلام قرار بود زمینه رشد معنوی مردم را فراهم کند، اما تا چشمش به مدل سلطنت همسایه‌های دور و وری افتاد، مدل امامت که هیچ، حتی مدل خلافت را هم بوسید و گذاشت کنار. و شعارش شد ای مردم! ما با شما کاری نداریم، هر غلطی می‌خواهید بکنید. فقط متعرض قدرت ما نشوید که اگر شدید خون‌تان پای خودتان است.نیاز فطری انسان به عدالت را هم اگر کنار بگذاریم، انباشت تقاضای عدالت در نوع بشر را نمی‌شود نادیده گرفت. عدالتی که بیشتر از همه توسط همین حکومت‌ها نقض شد. اینکه مردم می‌خواهند حاکمان‌شان شبیه خودشان باشند، یعنی اینکه مردم دوست ندارند کسی افسار قدرت را به دست بگیرد که آنها را زیر سم منفعت طلبی‌شان له کند. من که برای این نیاز خیلی ارزش قائلم.حالا می‌رسیم به ادامه ماجرا. یعنی دقیقا آنجایی که قرار است به نیاز عدالت طلبی انسان‌ها پاسخ داده شود. صد در صد قبول دارم که بارها به این مردم خیانت شده است. چه آنجا که در فاصله دو جنگ جهانی، پوپولیست‌های فاشیست در اروپا حکومت را به دست گرفتند و چه دست‌های عاشقی را که از هم جدا نکردند. و چه حتی در همین جمهوری اسلامی خودمان که خیلی‌ها ادعای زندگی علوی و رجایی وار داشتند اما آخرش … آخرش را همه‌مان خوب می‌دانیم. (مثال نزدم چون احتمال می‌دهم در مثالش با شما وارد مناقشه شوم و مثال که جای مناقشه نیست و آنرا سر جایش، اگر فرصتی شد گفتگو می‌کنیم)جناب دکتر زاهدهمه این‌ها درست. اما آیا باید به مردمی که خیلی ساده و شفاف خواهان مسئولین کاربلد و سالم هستند و حتی قبول دارند باید سطح اقتصادی زندگی آنها طوری باشد که دست‌شان پیش کسی دراز نشود، بخاطر سواستفاده یک مشت پوپولیست بگوییم که قید عدالت را بزنید؟ من راه دیگری سراغ دارم. اگر به من باشد، به مردم می‌گویم عدالت خواهی‌تان را حفظ کنید اما مراقب باشید این دفعه گول نخورید. و پا به پای همین مردم، علم و تحلیلم را خرج می‌کردم تا این دفعه به اسم عدالت، توی پاچه مردم نشود.می‌دانم، می‌دانم. احتمالا الان دارید پیش خودتان می‌گوید: «ببین فلانی! اصلا مشکل من همین روی کار آمدن مسئول شبیه مردم است. حتی اگر پوپولیست نباشد.» راستش را بخواهید، مشکل اصلی من هم با مصاحبه شما دقیقا همین جاست. همین جا که تصور کردم شما در حال ترویج مدلی از مدیریت هستید که در آن، اصل بر روی کار آمدن و به قدرت رسیدن افرادی است که نه تنها مثل مردم بودن برای شان عیب نیست، بلکه فضیلت است.اگر این شبیه مردم نبودن در تخصص است که بله. بله که چه عرض کنم، حتما. حتما باید متخصصین، حاکم باشند. خیلی هم خوب است. اگر این شبیه مردم نبودن در تعهد است که باز هم بله. حتما باید متعالی ترین ارواح انسانی، حاکمین بر مردم باشند. اما اگر این شبیه به مردم نبودن، یعنی ″روی کار آمدن افرادی که اصرار بر تافته جدا بافته از مردم بودن″ دارند، عاشق نمایش ثروت‌شان هستند و مسئولیت‌شان را با دکان پدرشان اشتباه گرفته‌اند، نه. این را نیستم. قبولش ندارم. نه که من قبول نداشته باشم، فکر می‌کنم خیلی از مردم هم دوست نداشته باشند چنین آدم‌هایی، مدیران مملکت‌شان باشند. بهتر است این‌ها بروند و جایی دیگر دنبال ثروتمند شدن باشند. مثلا بروند و در بخش خصوصی مشغول شوند. (البته اگر بخش خصوصی قوی و حقیقی و مستقلی پیدا شد)شما بهتر از بنده می‌دانید از لحاظ نرم افزاری (تاکید می‌کنم از نظر نرم‌افزاری، چون وضعیت در عرصه عمل، عموما آنی نیست که شرع مقدس تعیین کرده) در نظام سیاسی مبتنی بر گفتمان اسلامی، اگر قرار است کسی وارد حکومت شود، جدا از اینکه باید شایسته‌ترین فرد برای این سِمَت باشد (مثل همه جای دنیا که این شرط عقلانی را پذیرفته اما در کیفیت عملکردشان و عملکردمان، جای بحث است) باید این را هم بداند که قرار نیست همه مزد تخصص و زحماتش را در قالب حقوق‌های کلان دریافت کند. بلکه خدمت به مردم برای او باید بهانه‌ای باشد برای ساختن آخرتش. (هرچند خیلی‌ها در لباس ریا درآمده و به بهانه ساخت آخرت خود و مردم، دنیای همه را ویران کردند)البته این وسط، رعایت شأن زندگی و معاش مدیران را هم باید کرد. شأنی که کَفَش، بی‌نیازی آنها از مال دنیا در حد متعارف است تا خدای نکرده از سر نیاز، مجبور به خیانت به ملت نشوند. تعیین این حد نیز با قانون و وظیفه ما، دور نزدن قانون مربوطه است.جالب اینجاست که حتی در نظامات سیاسی غربی که مبتنی بر گفتمان‌های ماتریالیستی و اومانیستی است هم، مسئولین حکومتی و دولتی، نباید از قدرت‌شان برای تمایزسازی با دیگران و یا کسب ثروت استفاده کنند. مثال معروفش هم همان وزن کردن شهرداران، قبل و بعد از شهردار شدن‌شان در انگلستان است. اینکه اگر وزن‌شان بیشتر شده باشد یعنی از قدرت‌شان سواستفاده کرده‌اند. و یا بلایی که سال ۲۰۰۷ بخاطر همین چیزها، بر سر برلوسکونی آمد. البته ریشه این کنترل‌ها در آن جوامع نیز، بخاطر تجربه‌ایست که روی کار آمدن دولت‌های مارکسیستی به بار آورد که جای شرحش اینجا نیست.جناب دکتر زاهدحتماً این گفته شما را قبول دارم که فقر، احتضار فضیلت است. حتماً این اشاره شما را قبول دارم که مسئولان نباید ظاهرسازی کرده و دو سه روزی از مترو استفاده کنند که مثلا بگویند ببینید ما چقدر مردمی هستیم و بعدش با بنز چند صد میلیونی تردد کنند. اما این گفته‌ها آن روی سکه‌ایست که در روی دیگرش، حضرت علی علیه السلام، هنگامی که مردم عصبانی از ناعدالتی به خانه عثمان ریختند، فرمود: «همانا ویرانی زمین، به دلیل تنگ دستی مردم است [و] تنگ دستی مردم، به دلیل غارت اموال به دست زمام دارانی است که به آینده حکومتشان اعتماد ندارند.»به نظر می‌رسد ما به مدلی از مدیریت نیازمندیم که نه دنبال توزیع عادلانه فقر باشد و نه مسئولیت‌شان را با دکان پدرشان اشتباه گرفته باشند. مدل‌هایی که متأسفانه ایران ما در سال‌های اخیر، هر دو را تجربه کرده است. اگر اقتصاد آشوب زده ابتدای دهه نود را محصول مدیریت مدل اول بدانیم، باید ریشه اعتراضات دی ماه سال پیش را در حقوق‌های نجومی و مدیرانی دید که هرچقدر بیشتر حقوق می‌گرفتند، بیشتر به درد نمی‌خوردند. تا جایی که این سوال در ذهن مردم گرفتار در مشکلات اقتصادی ایجاد شده بود که اصلا چرا این حضرات، این همه حقوق می‌گیرند در حالی که تخصص‌شان قلابی‌ست.از اسائه ادب احتمالی عذر خواهمگيل نگاه: انتشار اخبار و يادداشت های دريافتی به معنای تاييد محتوای آن نيست و صرفا جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می‌شود.
۹ اردیبهشت ۱۳۹۷
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: گیل نگاه]
[مشاهده در: www.gilnegah.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
گوناگون
پربازدیدترینها