محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1796688095
چگونه بازگشت به جنگ جهانی هم حاصلی جز یک افتضاح دیگر برای سری Call of Duty به بار نیاورده است
واضح آرشیو وب فارسی:پردیس گیم:
چگونه بازگشت به جنگ جهانی هم حاصلی جز یک افتضاح دیگر برای سری Call of Duty به بار نیاورده است "به قلم احسان عباسی نسب" معمولا انتشار نسخه‌ی بتا برای بازی‌هایی که قرار است در آینده وارد بازار شوند، یک فرصت فوق‌العاده را برای سازندگان فراهم می‌آورد تا از شر باگ‌های گزارش‌شده پس از عرضه اثرشان راحت شوند و همینطور سرورهای بازی را هم با محک جدی مواجه کنند. می‌توان گفت همه‌چیز حول عبارت معروف "پیشگیری بهتر از درمان است" می‌چرخد. فرمول بالا اما برای بازی‌های بزرگی مانند Call of Duty پاسخگو نیست چون چیزی که در اینجا به خوردمان می‌دهند بسیار پولیش‌شده و نزدیک به محصولی است که در آینده خواهیم دید. می‌پرسید چرا؟ واضح است، چون هدف سازندگانش فرق می‌کند، آن‌ها در تلاشند تا شما را متقاعد به پیش‌خرید محصول‌شان کنند. بنابراین ما حق داریم با حساسیت بالاتری محصول روی میز را بررسی کنیم. خلاصه اینکه یک سوال همیشگی که حین تجربه بتای سری CoD به ذهن متبادر می شود این است که آیا "بازی ارزش ریسک و پیش‌خرید کردنش را دارد؟" البته برای نسخه جدید سری COD یعنی World War II یک سوال دیگر هم در کنار سوال بالا که باید به دنبال جوابش باشیم و آن هم اینکه "آیا بازی واقعا به ریشه‌های خودش بازگشته؟". چه بسا یافتن پاسخ این سوال از اولویت بالاتری برخوردار باشد. چون که همه ما بر این باور رسیده‌ایم که "ندای وظیفه" طی سال‌های اخیر راه را کاملا اشتباهی رفته و برگشت به دوران جنگ‌جهانی دوم می‌تواند نقطه عطفی بر کارنامه این مجموعه باشد. در ادامه از دید خودم می‌خواهم با تجربه‌ای که از نسخه بتای بازی داشته‌ام، به این دو سوال جواب بدهم پس با من همراه باشید.
بدیهی‌ترین موضوع حین تجربه یک اثر جنگی تاریخی این است که بتوانید حضور خودتان در آن دوران را احساس کنید. وقتی به من می‌گویند که فلان بازی در دوران جنگ‌جهانی دوم جریان دارد بلافاصله این پیش‌زمینه در ذهنم به وجود می‌آید که بله، الان اسلحه‌ای بدست می‌گیری که با اسلحه‌های دنیای فعلی تفاوت‌های واضحی دارد (مثلا کندتر و سنگین‌تر است) و اتمسفر اطراف هم حس و حال نبرد‌های شصت هفتاد سال پیش را به تو می‌دهد. در اینجا اما هیچ‌کدام از این پروسه‌ها درست طی نمی‌روند. Call of Duty: WW II اصلا تلاشی نمی‌کند که ما را به گذشته و آن دوران ببرد. نقشه‌ها بسیار کوچک هستند و سلاح‌ها هم انگار از آینده وارد جنگ‌جهانی دوم شده‌اند. من نمی‌خواهم بدبینانه به همه‌چیز نگاه کنم ولی مبارزات به حدی سریع طراحی شده است که انگار این افرادِ درون بازی همچون کاس‌پلی هایی هستند که لباس‌ها و اسلحه‌های شبیه به آن دوران را پوشیده‌اند و می‌خواهند علیه هم بجنگند. از طرف دیگر حرکت شخصیت‌ها مخصوصا زمانی که می‌خواهید از روی اشیا بپرید خیلی سنگین و تصنعی است. همانطور که گفتم نقشه‌ها کوچک هستند، بعضی‌هایشان به حدی کوچک‌اند که می‌توان در عرضه چند ثانیه از شمال آن به جنوبش برسید. در این بین ایرادی که اصلا قابل بخشش نیست، بیش از حد خطی بودن نقشه‌هاست. سازندگان خواسته‌اند با این ترفند به حساسیت اکشن بازی بیافزایند اما همین خطی بودن محض باعث شده هیچ عملا برنامه تاکتیکی و استراتژیِ درست و حسابی برای هجوم به دشمنان پیدا نکنید. فضای داخلی اکثر ساختمان‌ها هم کلا غیرقابل نفوذ است. یا باید از یک طرف‌شان بالا بروید یا کلا بیخیال شوید و از همان پایین به راه‌تان ادامه دهید. گرافیک بازی هم پایین‌ترین از انتظارات است. مقایسه با Battlefield 1 هم کار بیهوده‌ای است چرا که برنده نهایی را همه از قبل می‌‌توانند حدس بزنند. من بر روی سیستمی با مشخصات i7-6700 @ 4.0 GHZ به همراه 16 گیگ رم و کارت گرافیک Gtx 1050Ti این بازی را اجرا کردم و علی‌رغم بهینه‌سازی تقریبا خوب، همه‌چیز کمی تار به نظر می‌رسد و به‌طور کلی بافت‌ها هم نرم و ساده می‌زنند و از آن حالت طبیعی خودشان خارج‌اند. حتی با وجود اینکه تمام تنظیمات را روی حداکثر حالت ممکن قرار دادم ولی هنوز نتوانسته‌ام تصاویر واضح و شفافی روی صفحه‌‌نمایش ببینم. من چند تصویر از بازی می‌گذارم دیگر قضاوتش با شما:
نسخه بتا شامل چهار مد قابل بازی است. سه تا از آن‌ها را که قبلا بارها دیده‌ایم و آشنا هستیم: Team Deathmatch، Hardpoint و Domination. چهارمین مد با نام War ساختار تازه‌ای دارد و از معدود ایده‌های مثبت بازی است که خوشبختانه برخلاف سه‌تای دیگر هیجان بیشتری به همراه دارد و شخصا بیش از نیمی از زمان 12 ساعتی که در اختیار بازی گذاشتم، تنها مشغول پرسه زدن در این حالت بودم. War یک مد ماموریت‌محور است که در آن بازیکنان در دو گروه 6 نفره متحدین و متفقین برای به سرانجام رساندن اهداف‌شان وارد میدان نبرد می‌شوند. متفقین باید با انجام دادن چهار ماموریت به پایگاه متحدین رسیده و تجهیزات ضدهوایی آن‌ها را که باعث نابود کردن هواپیمایشان می‌شود طی محدوده زمانی خاصی منهدم کنند. طبیعتا متحدین هم باید در برابر آن‌ها جبهه گرفته و از داشته‌های خود دفاع کنند. صادقانه بگویم که این مد پتانسیل‌های بسیاری در خود دارد و واقعا تجربه جذابی به بازیکنان ارائه می‌دهد اما اگر واقعه‌گرایانه به قضیه نگاه کنیم بعید است پس از گذشت چندماه دیگر کسی بخواهد آن را بازی کند و با توجه به تجربیات‌مان نمی‌توانیم آینده درخشانی برای آن متصور شویم. تمام ایراداتی که گرفتیم در صورت بی‌نقص بودن گان‌پلی بازی می‌توانست بی‌تاثیر باشد اما نه، اینجا هم Call of Duty: WW II نمی‌تواند انتظارات را برآورده کند. Sladgehammer ظاهرا فراموش کرده است که اسلحه‌های استفاده‌شده در جنگ‌جهانی دوم محدودیت‌های خاص خودشان را داشتند. اسلحه‌های آن زمان خیلی سنگین بودند و هنگام تیراندازی هم لگدهای زیادی می‌زدند که دقت در تیراندازی را پایین می‌آورد. این مساله باید در این نسخه هم رعایت می‌شد اما باید پرسید کجاست؟ کافیست به سال‌های سال پیش برگردید و یک بار دیگر Call of Duty 3 را بازی کنید تا به معنای واقعی کلمه با چیزی که بازی باید باشد روبه‌رو شوید. در COD: WW II اسلحه‌ها بیشتر شبیه اسباب‌بازی می‌مانند. نه فقط از بابت خروجی که دارند بلکه حتی صدایی که ازشان می‌شنویم. همه و همه یک چیز را در گوشمان فریاد می‌زنند: پسرفت.
از مشکلات سرورها هم نباید بگذریم که اگر قرار باشد وضعیت در نسخه نهایی به همین منوال باشد باید از الان فاتحه بازی را خواند. نه خبری از سرورهای اختصاصی است و نه Web Browserی می‌بینیم. هنوز به همان سبک سنتی، Host از میان بازیکنان انتخاب می‌شود و در صورتیکه شخص میزبان اینترنت خوبی نداشته باشد یا هزارجور عوامل منفی دیگر، چاره‌ای غیر از ترک مسابقه نخواهید داشت. واقعا اتصال P2P برای چنین عنوانی یک فاجعه تمام عیار است و خب نتیجه‌اش هم دیگر داریم می‌بینیم: لگ‌های پیاپی، تاخیرهای اعصاب خوردکن در تیراندازی و خیلی مشکلات دیگر. من هنوز نمی‌دانم سازندگان با چه هدفی دست به چنین کاری مسخره‌ای زده‌اند اما هرچه که هست دودش در چشم همه رفته است. سخن آخر: Call of Duty: WW II با این نمایشش به ما گوشزد کرد که نه‌‌تنها ارزش چندانی برای هزینه کردن با قیمت کامل 60 دلاری‌اش را ندارد بلکه عملیات "بازگشت به ریشه‌ها"یش هم به احتمال زیاد با شکست سختی روبه‌رو می‌شود. صادقانه بگویم که نسخه بتا با وجود علاقه‌ای که به سری CoD دارم نتوانست امید و هیجان را به رگ‌هایم تزریق کند. ایرادات همانطور که دیدید یکی دوتا نیستند. با وجود مد War، مدهای دیگر بیش از حد تکراری و کسل‌کننده به نظر می‌رسند؛ نقشه‌ها کوچک و خطی‌اند؛ بازی حس و حال نبرد در دوران جنگ جهانی دوم را به مخاطب ارائه نمی‌دهد و مشکلات سرورها هم بیداد می‌کند. فقط و فقط در صورتی این بازی شانس موفقیت دارد که Sladgehammer به درخواست‌های بازیکنان توجه کند و در یک ماه آینده تمام تلاشش را در جهت برطرف کردن ضعف‌ها به کار گیرد. بازیکنان شایسته، بازی شایسته می‌خواهند و دیگر صبر و تحملی حتی برای ریزترین ایرادات هم باقی نمانده است.
10 مهر 1396
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پردیس گیم]
[مشاهده در: www.pardisgame.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 145]
-
علم و فناوری
پربازدیدترینها