تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1850907621
نقد و بررسی Destiny 2
واضح آرشیو وب فارسی:پردیس گیم:
نقد و بررسی Destiny 2 "به قلم محمد تقوی" خیلی دور، خیلی نزدیک بگذارید از همین اول روراست باشیم؛ Destiny بازی خوبی نبود. هر چه که بود از خلف وعده‌های بانجی تا فشارهای مضاعف و هرج و مرج پیش از عرضه‌ی بازی، آن چیزی نبود که انتظار داشتیم و می‌خواستیم. آه و افسوس هم بی‌فایده بود چون آبی که ریخته را نمی‌توان جمع کرد. برای همین به انتظار نشستیم، تا بانجی به مانند ققنوسی از خاکستر برخیزد و آن بازی انقلابی را شاید با عرضه‌ی DLCها به ما تحویل بدهد. اما گویی مشکلات دستینی به خرده جانش رفته‌اند و هیچ راهی برای خارج شدنشان نیست، مسئله‌ای که با تجربه کردن نسخه‌ی کنونی بیشتر و بیشتر برای من نمایان شد: دستینی همینی است که هست و هیچ گاه نمی‌تواند تغییر بنیادی بکند! اصلا دستینی چیست؟ اول که بازی را شروع می‌کنید و دستانتان آن کنترل نرم و خارق العاده‌ای که بانجی تدارک دیده و هم چنان گیراترین بخشش محسوب می‌شود را حس می‌کند و شلیک کردن برایتان به مثابه خوردن لذت بخش‌ترین غذاها می‌شود، وقتی مکانیک‌های مختلف هر چند گاه سطحی معرفی می‌شوند، با خود می‌گویید، خب دستینی یک شوتر است، اما این حرف بی‌شک غلط است. چون در ابتدای بازی کلاس خود را انتخاب می‌کنید و وقتی جلوتر می‌روید و به شاخه‌های مهارت دسترسی پیدا می‌کنید و انواع و اقسام لوت بر سرتان می‌ریزد، می‌گویید این یک نقش آفرینی است، اما این هم غلط است! چون با دنیای باز و چهار سیاره‌ی مختلف با میزان ماموریت‌های زیاد مواجه می‌شوید و با بازیکنان دیگر ملاقات می‌کنید و به خود می‌گویید این یک MMO است اما این هم غلط است! دستینی همه‌ی این چیزهاست و هیچ کدام. در آن واحد هم می‌خواهد شوتر قدرتمندی مثل هیلو باشد و هم دنیایی بزرگ و منعطف داشته باشد مثل World of Warcraft. مشکل از همان اول این بوده که دستینی هم خدا را می‌خواهد هم خرما غافل از آنکه برای رسیدن بهشان حاضر به کار کردن نیست! هر کدام از عناصر به اندازه‌ی کافی عمق ندارند.
یا لااقل این مشکلی بود که نسخه‌ی اول بیشتر از آن رنج می‌برد. بزرگترین پیشرفت دستینی 2 در عمیق کردن تجربیات سطحی نسخه‌ی اول است، تلاشی که با بسته‌ی The Taken King تا حدی جواب داده بود. مثلا محیط باز و بزرگ بازی را در نظر بگیرید، هر چند گاه آشفته به نظر می‌رسد اما پر از محتوا و نکات ریزی مثل محیط زیست حیوانات گوناگون است. برای کسی که دستینی 1 را حتی تا حد قابل قبولی بازی کرده، اولین چیزی که توجه‌اش را معطوف می‌کند، تنوع بیشتر مراحل است، هر چند به اندازه‌ی سر سوزن! روند مراحل داستانی قابل قبول است یا لااقل بیشتر از بازی اول به آن بها داده شده اما مراحل فرعی دستینی 2 جایی است که تنوع وعده داده شده می‌درخشد. مثلا به جای 30 بار اسکن کردن گوست (ربات معروف سری) این بار گاه سوار تانک‌ها و یا خودروهای دشمنان می‌شویم، گاه از لیزرها و بمب‌ها عبور می‌کنیم، بعضی وقت‌ها هم به چیزی غیر از دشمنان شلیک می‌کنیم. گاهی همان شلیک کمی فکر بیشتر می‌طلبد و باید در نظر بگیریم شلیک به کدام طرف کار را راحت‌تر می‌کند؟ متاسفانه به مانند همیشه، بهترین طراحی مراحل پشت Strikeها و Raid بازی مانده‌اند و کسانی که پیش از رسیدن به آنها قید بازی را بزنند، از تجربه‌ی بهترین فصول بازی محروم می‌شوند. به نظرم این قفل کردن محتوا برای سطوح بالا دردسر ساز است و محدودیت‌های جدید مسئله را حتی بدتر کرده‌اند. بسیاری از محتواهایی که در همان ساعات ابتدایی بازی اصلی ظاهر می‌شدند مثل چندین Strike و یا دسترسی به Sparrowها (وسایل نقلیه‌ی نیزه مانند نگهبانان که به شدت به جابجایی بازیکنان کمک می‌کرد) بسیار دیر ظاهر می‌شوند و بازیکن باید بخش اعظمی از داستان را بگذراند تا بتواند به آنها برسد آن هم در حالی که بازی اول همان ابتدا Sparrowها را در اختیار گیمر می‌گذاشت. گذشتن از بخش‌های داستانی هم برای خودش داستانی است! بله داستان دستینی 2 بی‌نهایت بهتر از نسخه‌ی اول است، بازی صراحتا شخصیت بدش را معرفی می‌کند تا مثل نسخه‌ی اول هاج و واج دنبال "چیزی که می‌خواهیم با آن مبارزه کنیم" نباشیم، به شخصیت‌ها کمی عمق می‌دهد (خیلی ناچیز البته که گاه حس می‌کنم از سرمان هم زیادی است!) تا اندکی آنها را بشناسیم، ارجاعات بسیاری به شخصیت‌های معروف دارد (یک ربات دوست داشتنی و دیوانه!) و به شدت تلاش می‌کند به بهترین اپرا فضایی‌ها نزدیک شود (باور نمی‌کنید داستان چه شباهتی به Mass Effect 2 دارد) خب شر آن کارت‌های Grimoire هم کم شده و دیگر نیازی به سر زدن به سایت بازی برای فهمیدن داستان نیست! اما مسئله این است که 20 دقیقه بعد از باس فایت پایانی، تمام تلاش‌های دامینوس غول (Dominus Ghoul) شخصیت منفی این نسخه فراموش می‌شود چون برخلاف کات سین‌های فوق العاده‌ی بازی، مواجهه در بطن گیم‌پلی چندان به یاد ماندنی نیست و کاری پیش نمی‌برد؛ بهتر است بگویم، لحظات و شخصیت‌های به یاد ماندنی داستان اصلی برخلاف ماموریت‌های فرعی بسیار اندک‌اند. طی کردن این مسیر هم به خصوص اگر یک نفر باشید، بعید نیست خسته بشوید و به کل از خیرش بگذرید.
برای همین حسی که بخش داستانی به تجربه‌ی دستینی 2 می‌دهد، شبیه به بخش آموزشی است! بعد از تمام کردن داستان تازه استارت چرخه‌ی گیم پلی بازی می‌خورد. مجموعه‌ای فعالیت پیش روی شما هستند، از Strikeها و Raid تا ماموریت‌های جنبی، Patrolها (که به شخصه دوست دارم به آنها ماموریت چای خوری بگویم!) و مبارزات PvP (که به Crucible مشهورند) و خب هر کدام از این‌ها فهرستی سه تایی از چالش‌های هفتگی دارند، همه و همه‌ی این فعالیت‌ها به یک سمت می‌رود؛ گرفتن لوت بیشتر برای قدرت بالاتر. دستینی 2 برای بهتر شدن این سیستم دو تغییر تدارک دیده که بسیار پسندیده‌اند: یکی اینکه تمرکز بیشتر بر روی قدرت (Power) شماست. قدرت، عددی است که براساس قدرتمندی وسایلتان از تسلیحات تا زره تعیین می‌شود و این موضوع اهمیت لوت خوب را بیشتر می‌کند. (طرفداران نسخه‌ی اول این پارامتر را با نام Light به خاطر دارند) دومی سیستم سکه‌ها یا Tokenهاست. هر فعالیتی یک سکه به شما می‌دهد و جمع آوری آنها و تحویل دادنشان به فرد مسئول آن ناحیه، وسایل افسانه‌ای (یعنی وسایل نوع بسیار کمیاب) به همراه دارد و به این شکل، دست شما برای انجام هر فعالیتی باز است. تغییرات ریز دیگری هم در بازی دیده می‌شود؛ مثلا هر کلاس یک حرکت ویژه‌ی جدید دارد که از قضا به شدت جذاب‌اند. سیستم دسترسی به اسلحه‌ها هم تغییر کرده. این بار به سه بخش اسلحه‌های معمولی (یا Kinetic) انرژی و قدرتی دسته بندی می‌شود. جایگیری برخی اسلحه‌ها (مثلا شاتگان در بخش قدرتی) احمقانه است و کارکرد این اسلحه‌ی دوست داشتنی را کم کرده ولی به طور کلی سیستم جدیدتر را کارآمدتر دیدم به خصوص با توجه به چرخش دائم اسلحه‌ها در ساعات ابتدایی، این حرکت امکان تجربه کردن همه‌ی لوت‌ها را فراهم می‌کند. یک تغییر مهم دیگر هم در کلن‌ها دیده می‌شود. اکنون اعضای کلن می‌توانند در بازی هم یکدیگر را دیده و با شرکت در فعالیت‌ها به ارتقای سطح کلن کمک کنند که جایزه و لوت‌های مخصوصی خواهد داشت و از حق نگذریم، بازی با دیگران مزه می‌دهد، به خصوص دوست و آشنا! راستی پردیس‌گیم هم کلنی راه اندازی کرده و شما هم می‌توانید عضو خانواده‌ی دستینی ما شوید!
اما یکی دو تغییر هم هستند که بیش از حد ناخوشایندند. مثلا بخش PvP یا Crucible معروف به شدت ناامید کننده ظاهر شده. به شخصه افراد زیادی را می‌شناسم که از Crucible نسخه‌ی اصلی لذت نبردن اما من یکی از طرفدارانش بودم. معتقدم بخش اعظمی از جذابیت Crucible به سبب سادگی و تنوع بالایش بود. اما نه نقشه‌های جدید به اندازه‌ی کافی جذابند و نه مودهایی که ارائه شده. مثلا یکی از مودهای جدید، Survival است که با وجود تمام جذابیت‌اش، به سبک و سیاقی که دستینی مدنظر دارد نمی‌خورد بخشی دیگر از این مسئله به محدود شدن تعداد بازیکنان برمی‌گردد. از بین تمام حالات ممکن نسخه‌ی اول، بانجی تنها بر روی چهار در مقابل چهار تمرکز کرده. گفته شده که تمرکز بر روی این مسئله برای متعادل سازی و طراحی بهتر نقشه‌ها بوده اما بارها مسائلی مثل کمپینگ را در نقشه‌ها به وفور یافت می‌شود. مسئله‌ی دیگر و حتی بزرگتر، Matchmaking افتضاح است. شاید مخاطب PvP بازی کم باشد اما شروع هر مسابقه دست کم 10 دقیقه طول می‌کشد! بدتر از آن نحوه‌ی چینش بازیکنان است. چندین بار با تیمی افتادم که همگی از یک کلاس بودند! چنین مسئله‌ای انعطاف پذیری تیم را پایین می‌برد و هر گونه برنامه ریزی بیش از حد تک بعدی می‌شود. این مسئله را در حالی می‌گویم که بانجی خودش مبتکر Matchmaking بوده و چنین سقوطی جای تاسف دارد. حرف از مشکلات Matchmaking شد، سرورهای دستینی 2 به خصوص روزهای اول دائم در حال ارور بودند و یکی دو باری نیز بازی کرش کرد (آن هم حین نبردی سخت و سهمگین!) و چند روزی قید بازی کردن را زدیم! اگرچه مشکلات عرضه همیشه برای بازی‌های آنلاین بوده و امیدوارم دستینی 2 سرویس دهی خوبی در آینده داشته باشد. در نهایت باید سراغ یک بخش شاخص و بسیار مهم دیگر برویم و آن چیزی نیست جز موسیقی! موسیقی نسخه‌ی اول به اندازه‌ی کافی جنجال راه انداخت، از همکاری با پاول مک کارتنی افسانه‌ای تا خروج آهنگساز همیشگی بانجی یعنی مارتی اُدانل و در نهایت تمام جوایز را هم درو کرد. در دستینی 2 هم هر چند تیم پیشین حضور ندارد، اما ستاره‌ها همچنان می‌درخشند. با رهبری مایکل سالواتوره، دیگر کهنه کار بانجی، موسیقی دستینی دو به همان اندازه زیبا، گوش نواز و حماسی است. اصلا حجم عظیمی از آن حس حماسی و هیجان نبردها بر دوش موسیقی است. روحی که دستینی دارد از خود بروز می‌دهد بیش از همه چیز از نوای زیبایی که ما را همراهی می‌کند احساس می‌شود. به این موضوغ، طراحی هنری فک برانداز سیارات را هم اضافه کنید تا مشکلات فنی گرافیک دستینی 2 را بپوشانند. بازبینی تصویری
"کارگردانی کات‌سین‌ها عالی هستند. اما حیف که کم تعدادند و کم تاثیر"
"بازیکنان بیشتر، لذت بیشتر! تغییرات ساختار Public Eventها، آن را از تجربه‌ای ملال آور به لذت بخش تبدیل کرده"
"دشمنان دستینی 2 تغییرات بسیار ناچیزی نسبت به نسخه‌ی قبل کرده‌اند و بدتر آنکه هوش مصنوعی خوبی هم ندارند. اینجاست که می‌گوییم: Really, Bungie?"
"تنوع یعنی سوار شدن بر ماشین دشمن و ترکاندشان!"
"این سیاره‌ی شگفت انگیز ... Nessus یکی از زیباترین لوکیشن‌هایی است که بانجی خلق کرده"
.jpg)
"جهانِ باز دستینی 2 گاه بیش از حد آشفته و بی‌معنی می‌شود و ظاهر شدن بی‌نهایت دشمنان، نبردها را به مبارزه‌ای بی‌فایده تبدیل می‌کند"
"دستینی 2 داستان گویی محیطی دارد، هر چند چندان در روایت آن چندان موفق نیست"
"داوود مقابل جالوت"
"آقای غول، آدم بده‌ی دستینی 2!"
"... و لذاتی که از دستمان رفتند"
"خانم Tess Everis، مسئول بخش microtransaction دستینی! همه‌ی آن چیزهایی که در مورد رنگ‌های یک بار مصرف، مادهای تفنگ و این افتضاحات شنیده‌اید، درست‌اند. حیف Claudia Black یا همان کلوئی فریزر خودمان!"
"آن لوت شیرین و خوش"
"موجودات زنده‌ی دستینی 2! نمی‌دانم چرا هر بازیسازی علاقه به ساخت دقیق‌ترین مرغ و خروس‌های ممکن دارد، سلسله‌ای که از استاد اعظم، پیتر مولینیو شروع شد!"
"و فوتبال، از بالاترین لذات انسانی (این بخش مرا قانع کرده که بانجی حتما روزی باید بازی‌های ورزشی یا اتومبیل رانی بسازد!)" نکات مثبت مکانیک‌های بازی همچنان فوق العاده‌اند چرخه‌ی گیم‌پلی بسیار اعتیادآور است تغییرات کوچک، نتایج بزرگ و قابل تحسینی به دنبال داشته‌اند صداگذاری و موسیقیِ فوق‌العاده طراحی هنری سیارات فک برانداز است طراحی عمومِ مراحل پیشرفت قابل توجهی داشته بازی داستانی قابل فهم دارد! نکات منفی سیستم Matchmaking افتضاح و برخی مشکلات فنی خسته‌کننده بودن بازی در حالت تکنفره و استارت واقعی بازی (مطابق معمول) بسیار دیر می‌خورد دنیای باز بازی گاهی بیش از حد آشفته و بی‌نظم می‌شود برخی محدودیت‌ها نسبت به نسخه‌ی اول بشدت احمقانه‌اند دشمنان بازی تغییرات ناچیزی داشته‌اند داستان و شخصیت‌ها همچنان سطحی و فراموش شدنی‌‌اند شرم‌آورترین Microtransaction تاریخ سخن آخر Destiny 2 خود پارادوکس است! به هیچ وجه در حدی پیشرفت نکرده یا دگرگون نشده که ادامه‌ی کاملی باشد، اما از آن طرف محتوایش سر به فلک می‌کشد. گاهی از شدت ذوق و اشتیاق ما به آسمان می‌برد و گاه از فرط خستگی و ملال مستقیم به زمین می‌کوباند. بعضی بخش‌هایش به قدری هنرمندانه و با کیفیت طراحی شده‌اند که اشک شوق می‌ریزیم و بعضی بخش‌های دیگرش به قدری ناشیانه و بی‌دقت‌اند که چون بهاران گریه می‌کنیم. با همه‌ی این تناقضات، Destiny 2 بسیار بهتر و دوست داشتنی‌تر از بازی اول است. Destiny 2 بازی ارزشمندی است و ارزش تجربه دارد، به خصوص اگر دوستانتان در این سفرهای حماسی (و تکراری!) همراهتان باشند. Verdict Destiny 2 is paradox incarnate! It hasn’t changed enough to be a complete sequel yet it boasts enough content to be one. It rockets to the sky with pleasure and excitement then bashes to the ground cumbersome and tired. Some parts are so beautifully done they make us cry of joy and then other times the amateur hour hits and makes us cry for help. Despite all of this, it’s a much better game than its predecessor with a lot more heart into it. Destiny 2 is a worthy game especially if you have friends accompanying you on this epic repetitive (!) journey Score: 8
28 شهريور 1396
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پردیس گیم]
[مشاهده در: www.pardisgame.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 154]
-
علم و فناوری
پربازدیدترینها