هر آنچه که باید درباره «رنو کوئید» بدانید - آخرین خبر

واضح آرشیو وب فارسی:آخرین خبر: صبحانه آنلاین/ بحث جایگزین کردن پراید با خودرویی مناسب، بیش از ده سال است که مطرح بوده و هنوز به سرانجام قطعی نرسیده است؛ اما با معرفی مدل کوئید از برند مطرح رنو، به نظر می رسد جانشین خوبی برای پراید پیدا شده و می توان برای آن هم مثل پیکان، جشن خداحافظی گرفت. گزارش صبحانه، بهتر است فکری منطقی داشته باشیم و رؤیاهای دور و دراز را حداقل برای مدتی کوتاه فراموش کنیم. خودروهای وارداتی مالیات های سنگینی دارند و قیمت تمام شده بیش از دو برابر ارزش واقعی خودرو است. از سویی دیگر سطح درآمدی بخش اصلی مردم، در سطحی است که هموطنانمان توان خرید خودروهایی گران تر از ۵۰ میلیون تومان را ندارند. با این تفاسیر نمی توانیم تصور کنیم که جایگزین پراید یا هر خودرویی که امروز در محدوده ی ۲۰ تا ۲۵ میلیون تومان در ایران تولید می شود، محصولی مدرن با استانداردهای برتر جهان باشد. هاچ بک های مشهور دنیا مثل تویوتا یاریس، هوندا فیت، فورد فیستا و فیات ۵۰۰ در ارزان ترین حالت، ۱۵ هزار دلار قیمت دارند و تولید آن ها در ایران هرگز نمی تواند به زیر ۷ هزار دلار (معادل ۲۷ میلیون تومان فعلی) برسد. اگر جستجوی کوتاهی در اینترنت داشته باشیم و فرض کنیم خودرویی در بازه ی قیمت زیر ۷ هزار دلار، با قیمتی در حدود ۲۵ میلیون تومان، قابل تولید در کشورمان باشد به نتایج عجیبی می رسیم. تولیداتی نه چندان جذاب از هند و چین با این مشخصات وجود دارند که بعید به نظر می رسد شما آرزومند رانندگی با آن ها باشید؛ هرچند به نظر ما هم در برخی موارد برتری های زیادی نسبت به پراید دارند. به عنوان مثال تا به امروز میلیون ها دستگاه خودروی نانو در شرکت تاتاموتورز هندوستان تولید شده که قیمت فروش آن کمتر از ۴ هزار دلار است. محصول معروف چری چین به نام A1 هم با قیمتی نزدیک به ۷ هزار دلار فروخته می شود و قابل تولید در ایران به نظر می رسد که البته چنین اتفاقی برای خریدار ایرانی و کل صنعت کشورمان، دلسردکننده خواهد بود. محصول جدیدی از رنو به نام کوئید (Kwid)، نزدیک به ۲ سال است که در کارخانه ی این برند مطرح جهان، در هندوستان تولید می شود و با آستانه قیمتی در حدود ۳۰۰ هزار روپیه ( معادل ۴.۵ هزار دلار) فروخته می شود. برخلاف بعضی محصولات رنو در ایران که توسط داچیای رومانی طراحی و تولید می شوند، کوئید در مرکز طراحی رنوی فرانسه با هدف تولید و فروش در هندوستان عرضه و در کارخانه ی رنو-ایندیا تولید می شود. رنو-ایندیا از سال ۲۰۰۸ در هندوستان، تولیدکننده ی انواع خودروهای رنو بوده است که امروزه علاوه بر کوئید، مدل های داستر، اسکالا و فلوئنس را نیز شامل می شود. فراموش نکنیم، رنو تنها شرکتی در دنیا نیست که انحصارا مخصوص کارخانه ی خود در هندوستان و بازار ۱.۳ میلیارد نفری آن، خودرو طراحی می کند؛ مدل های ایون (EON) از هیوندای کره، فیگو از فورد آمریکا، گو (Go) از داتسون و کلریو (Celerio) از سوزوکی ژاپن؛ خودروهایی ارزان و مخصوص این کشور هستند که در هندوستان تولید می شوند. طراحی ظاهری و فضای داخلی هرچند خودروهایی مثل تاتا نانو، فورد فیگو و سوزوکی کلریو که در بالا به آن ها اشاره کردیم؛ هاچ بک هایی جمع و جور در کلاس دوو ماتیز های قدیم هستند؛ کوئید با اتاقی جادارتر و بزرگ تر، در کلاس کراس اوورهای کوچک و کامپکت (Entry-level crossover) قرار می گیرد. ابعاد این خودرو عبارتند از طول ۳.۶۸ متر، عرض ۱.۵۸ متر و ارتفاع ۱.۴۷متر که کف آن ۱۸ سانتیمتر از سطح زمین فاصله دارد و فاصله محورهای جلو و عقب ۲.۲۴ متر است. در سال ۲۰۱۴، طرح مفهومی کوئید توسط رنو معرفی شد که بسیار زیبا و جذاب به نظر می رسید. این مدل وقتی سال بعد برای تولید انبوه رونمایی شد، در ابتدا هواداران این برند را ناامید کرد، چرا که آن ها در انتظار یک کراس اوور اسپرت شبیه رنو کپچر بودند، اما کوئید نهایی قرار شد یک مدل ارزان قیمت، جمع وجور و البته با پیشرانه ای نه چندان قدرتمند باشد. در مجموع وقتی رنو قیمت نهایی کوئید را به اطلاع رسانه ها رساند، تعداد منتقدین آن کاهش چشمگیری پیدا کرد، چراکه حداقل ظاهر کوئید فراتر از قیمت چند هزار دلاری آن بود. در نمای روبرو، کوئید اصلا خودروی ناخوشایندی نیست و با چراغ هایی درشت و چند تکه طراحی شده است که چهره ای مدرن به آن می دهد. جلوپنجره و فضای خالی میان سپر، حالتی لانه زنبوری دارند که به جای شش ضلعی، سوراخ هایی مستطیل شکل دارد و از جنس پلاستیک و به رنگ سیاه ساخته شده است. درحالی که مانند رنو L۹۰، مدل های بالاتر کوئید هم جلوپنجره فلزی و براق خواهند داشت. چراغ های مه شکن داخل سپرها قرار دارند و علاوه بر کارایی مناسب، نقش زیادی در افزایش ظاهر اسپرت کوئید دارند. کاپوت جلو با سادگی طراحی نشده و دارای خطوطی حجم دهنده است، در حالی که سپر جلو هم با حالتی خاص مخصوصا در قسمت چراغ ها، به خوبی حجم گرفته و حالتی سه بعدی برای نمای روبه روی این خودرو فراهم می کند. طراحی جانبی کوئید، بیش از هر چیز تحت تأثیر اقلام پلاستیکی سیاه رنگ آن است که در دستگیره ی درها، قاب پنجره ها، آینه ی بغل و حتی داخل درها دیده می شود. این پلاستیک، داخل گلگیرها هم حضور دارد و از سپر جلو تا سپر عقب، تمام این نما را تحت تأثیر قرار می دهد. خط حجم دهنده ی خاصی در این بخش دیده نمی شود و فقط گلگیر جلو، کمی از بدنه بیرون زده است تا به زیبایی نمای روبروی کوئید کمک کند، در حالی که نمای جانبی با وجود فرم خوب پنجره ها و شیب ملایم سقف، در کل بسیار ساده و معمولی است. قسمت پشت کوئید هم نسبتا ساده طراحی شده است تا هزینه ی تولید کمی داشته باشد، هرچند که این روزها اکثر محصولات رنو چنین روشی را در نمای عقب به کار می برند. با این حال دو خط حجم دهنده روی درب صندوق وجود دارد که یکی از زیر چراغ ها تا بالای در و دیگری از روی گلگیرها تا پایین در کشیده شده است تا بتوان به طراحی کوئید در این بخش هم نمره ی قبولی داد. در این بخش، کوچک بودن شیشه ی عقب، شاید زیبایی خودرو را افزایش داده باشد؛ اما به نظر می رسد روی دید راننده اثر منفی می گذارد و پارک دوبل را در مدل های پایه که بدون سنسور و دوربین هستند، سخت می کند. وقتی وارد کوئید می شوید، کاملا کلاس قیمتی ۴-۵ هزاردلاری آن را فراموش می کنید و خود را نه در یک هاچ بک، که در کراس اووری با فضای مناسب احساس خواهید کرد که برای سر و پاهای فردی با قد ۱.۸ متر هم مناسب است. تمامی فرمان و داشبورد از تلق و پلاستیک ساخته شده، اما فرمان نسبتا بزرگ آن، طراحی خوش دست و ارگونومیکی دارد که اصلا قابل مقایسه با پراید یا حتی L۹۰ نیست. به جای عقربه و سیستم آنالوگ دور موتور و سرعت لحظه ای، یک نمایشگر دیجیتال گذاشته شده است که سرعت را با اعدادی درشت نشان می دهد و دیگر علائم اصلی مثل میزان دور موتور، هشدار کمربند ایمنی و وضعیت روشن و خاموش بودن چراغ ها را شامل می شود. باید توجه داشت که این نمایشگر پشت فرمان، مثل خودروهای مدرن، یک مانیتور همه کاره نیست و جایگاه اطلاعاتی که در آن وجود دارد همیشه ثابت است. نمایشگر تمام رنگی و ناوبری ماهواره ای در میان داشبورد قرار دارد که فضای داخلی را مدرن تر جلوه می دهد، اما این نمایشگر در تمامی نسخه های کوئید وجود ندارد و مدل پایه، صرفا یک صفحه ی دیجیتال شبیه آنچه در سمند دیده ایم، به همراه خواهد داشت که برای آگاهی از درجه حرارت محیط بیرون ، موجی که رادیو در آن قرار دارد یا شماره آهنگی که پخش می شود؛ مناسب است. هرچند فضا برای سرنشینان جلو بسیار خوب و راضی کننده به نظر می رسد، برای سرنشینان عقب چندان عالی نیست و زانوهای یک فرد بلند قد احتمالا در آن چندان راحت نخواهد بود. درواقع می توان صندلی های ردیف دوم کوئید را به صندلی های عقب پژو ۲۰۶ تشبیه کرد. فضای بار هم بهتر از یک هاچ بک معمولی و البته نه چندان بزرگ است که تا سقف، ۳۰۰ لیتر حجم دارد. در فضای داخلی، رنو سعی کرده است مکان های خالی زیادی باقی بگذارد که مسلما بودن آن ها برای گذاشتن اشیاء کوچک مناسب خواهد بود، مثل پایین درهای جلو، میان کنسول و داخل داشبورد. کوئید درواقع تنها خودروی دنیا است که ۳ فضای خالی مجزا داخل داشبورد دارد که هر سه در مقابل سرنشین کنار راننده قرار دارند. پیشرانه و قوای فنی توقع اینکه خودرویی با این قیمت، پیشرانه ای قدرتمند داشته باشد البته دور از انتظار است؛ اما کوئید روی کاغذ به شدت ضعیف به نظر می رسد. در حالت پایه؛ پیشرانه ۰.۸ لیتر یا دقیقا ۷۹۹ سی سی حجم دارد که ۵۴ اسب بخار قدرت و ۷۲ نیوتن متر گشتاور تولید خواهد کرد. شاید قدرت ۵۳ اسب بخار برای به حرکت درآوردن کوئید کافی به نظر نرسد؛ اما نباید آن را چندان هم دست کم گرفت، چرا که این خودرو فقط ۶۶۰ کیلوگرم وزن خالص دارد و با همین پیشرانه پس از ۱۶ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر در ساعت می رسد. نهایت سرعت کوئید در حدود ۱۴۰ کیلومتر در ساعت اعلام شده است. میانگین مصرف سوخت این پیشرانه که اختصاصا برای کوئید طراحی شده ،کمتر از ۴ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر خواهد بود. رنو کوئید با پیشرانه ی ۳ سیلندر دیگری هم در هند فروخته می شود که ۱ لیتری و ۶۸ اسب بخار است. گشتاور این مدل ۹۰ نیوتن متر اعلام شده اما شتاب صفر تا ۱۰۰ کیلومتر در ساعت آن تفاوت چندانی با مدل ۰.۸ لیتری ندارد و در حدود ۱۵ ثانیه زمان نیاز خواهد داشت. میانگین مصرف سوخت کوئید با این پیشرانه کمتر از ۴.۵ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر است و نهایت سرعت آن ۱۴۰ کیلومتر در ساعت خواهد بود. البته در بعضی تست های غیر رسمی شتاب صفر تا ۱۰۰ کیلومتر در ساعت ۱۳ ثانیه هم برای کوئید ثبت شده است که چندان منطقی به نظر نمی رسد. کوئید با توجه به نوع پیشرانه و آپشن ها ۴ تیپ اصلی دارد که STD، RXE، RXL و RXT نامیده می شوند. نوع STD و RXE صرفا با پیشرانه ی ۸۰۰ سی سی و جعبه دنده ی دستی عرضه می شوند درحالی که نوع RXL و RXT می توانند با هر کدام از دو نوع پیشرانه سفارش داده شوند و گیربکس ۵ سرعته ی دستی یا ۵ سرعته ی AMT را در اختیار داشته باشند. درحالی که در بعضی منابع خبری کشورمان به اشتباه AMT ، گیربگس اتوماتیک عنوان شده ، لازم به توضیح است که AMT مخفف عبارت Automated Manual Transmission و در واقع به همان جعبه دنده ی دستی دلالت دارد که توسط یک سیستم ترکیبی مکانیکی الکترونیکی، عمل کلاچ گیری و تعویض دنده را انجام می دهد؛ ضمن این که راننده می تواند این بخش را از مدار خارج و شخصا دنده ها را عوض کند. طبیعتا تولید خودرو با سیستم AMT در مقایسه با استفاده از گیربکس اتوماتیک هزینه ی کمتری برای تولیدکننده دارد. کوئید اولین خودروی دنیا نیست که با AMT عرضه می شود و این ترفند قدیمی امروزه در مدل اسمارت هم استفاده می شود؛ اما کوئید در کنار AMT مجهز به یک کلید سه وضعیتی در میان داشبورد است که حالت های تعویض دنده عقب، خودکار و دستی (Reverse, Drive, Natural) را شامل می شود. هنگامی که خودرو در حالت درایو یا عقب باشد، بدون فشردن پدال گاز و بی نیاز از کلاچ گیری، خودرو فقط با کنترل پدال ترمز شروع به حرکت خواهد کرد و با رها کردن کامل این پدال، حرکتی آرام با سرعت کم را فراهم می کند. آپشن ها و امکانات رفاهی مسلما خودرویی با بازه ی قیمتی ۴ تا ۷ هزار دلار، لیست بلند بالایی از آپشن ها را هم به همراه نخواهد داشت؛ اما کوئید در این زمینه تا حدودی خوب عمل کرده و البته فراتر از خودروهای وطنی است. همان طور که پیش تر اشاره شد، این خودرو ۴ تیپ اصلی دارد که به ترتیب قیمت STD، RXE، RXL و RXT نام دارند و هرکدام با تفاوت هایی با یکدیگر در سطح آپشن ها تولید می شوند. ما در ادامه ی مطلب این تیپ ها را به ترتیب ۱،۲،۳ و۴ نام خواهیم برد. جنس سپر در این خودرو یک آپشن محسوب می شود و در تیپ های ۱ و ۲ از پلاستیک سیاه رنگ و در تیپ های ۳ و ۴ از نوع همرنگ بدنه خواهد بود. فقط تیپ ۴ دارای چراغ مه شکن داخل سپر است و در تیپ های دیگر در این بخش از بدنه چیزی وجود ندارد. راهنمای روی آینه بغل هم مختص تیپ ۳ و ۴ است. رینگ های کوئید در همه ی نسخه ها یک طرح دارند و ۱۳ اینچ هستند؛ اما فقط در تیپ ۲ مقداری رنگ مشکی داخل آن ها به کار رفته است. درفضای داخلی سه تیپ ۱ ،۲ و۳ در داشبورد و پوشش صندلی ها خاکستری تیره هستند؛ اما در تیپ چهارم، صندلی ها و تودری می توانند رنگی متفاوت داشته باشند. در نمایشگر مربوط به آمپرهای پشت فرمان نیز، رنگ قاب تفاوت دارد و در تیپ ۱ ساده و خاکستری، در تیپ ۲ و ۳ نقره ای و در تیپ چهارم از فلز کروم خواهد بود. فقط تیپ های ۳ و ۴ مجهز به فرمان برقی هستند درحالی که تیپ های دیگر فرمان خشک دارند. شیشه بالابر برقی هم فقط در ردیف جلوی تیپ ۴ وجود دارد. تیپ ۱ فاقد کولر است! استارت بدون کلید و نمایشگر ۷ اینچی، همراه با کامپیوتر سفر که مجهز به ناوبری ماهواره ای نیز هست، فقط در تیپ ۴ وجود خواهد داشت. تیپ های ۳ و ۴ دارای شارژر ۱۲ ولت، ورودی USB و AUX هستند که امکان اتصال گوشی هوشمند به خودرو از طریق بلوتوث را هم فراهم می کنند. در فهرست زیر که از نمایندگی فروش رنو در دهلی نو (پایتخت هندوستان) دریافت شده، لیست کاملی از قیمت تیپ های مختلف رنو کوئید قابل مشاهده است. تجهیزات ایمنی و تست تصادف کوئید فقط در تیپ RXT (تیپ ۴) دارای کیسه ی هوا است که آن هم مخصوص راننده پیش بینی شده و این خودرو را به محصولی تک ایربگ تبدیل می کند. البته به نظر می رسد کوئید قابلیت نصب یک ایربگ دیگر برای سرنشین کنار راننده نیز داشته باشد؛ چرا که در این قسمت از داشبورد فضای مناسب آن پیش بینی شده است. کمربند پیش کشنده در هنگام خطر فقط برای سرنشینان جلوی تیپ ۴ موجود است. این طور که در سایت اصلی دیده می شود، سنسور و دوربین در هیچ تیپی از این خودرو وجود ندارد، پس فکر دیگر آپشن های ایمنی را نیز باید از سر بیرون کرد. وزن این خودرو کمتر از ۷۰۰ کیلوگرم است، همین عدد نشان دهنده ی استقامت ناچیز بدنه در برخوردها خواهد بود که در تست تصادف بنیاد ایمنی خودروهای جهان (Global NCAP) در سال ۲۰۱۵ به یک فاجعه تبدیل شد و در نسخه ی بدون ایربگ با برخورد از جلو هنگام سرعت ۶۴ کیلومتر در ساعت، هیچ ستاره ی ایمنی دریافت نکرد و نمره ی صفر گرفت. آن طور که از فیلم رسمی منتشرشده از این موسسه به نظر می رسد، تصادف با چنین سرعت نه چندان زیادی، هر دو سرنشین ردیف جلوی کوئید را اگر به کام مرگ نفرستد، با صدمه ی جدی مواجه خواهد کرد. اما رنو، کوئید را به حال خود رها نکرد و با اعمال تغییراتی نامحسوس در بدنه و افزایش استقامت شاسی آن، توانست یک ستاره ایمنی برای بزرگ سالان و یک ستاره برای خردسال روی صندلی مخصوص در ردیف عقب بگیرد که نسبت به نسخه ی اولیه، با بهبود چشمگیر مقاومت بدنه در مقابل تصادف همراه شده است. هرچند در تست سال قبل، تمام بدنه و حتی سقف به هنگام برخورد، تحت تأثیر قرار گرفت و اصطلاحا جمع شد، در فیلم منتشرشده از تست تصادف نسخه ی جدید (که با کد IVیا مدل چهارم شناخته می شود) شرایط بدنه بسیار بهتر شده است و مقاومت خوبی از خود نشان می دهد. هرچند کوئید قابل مقایسه با خودروهای روز اروپا در بحث ایمنی نیست، اما هرچه هست فراتر از پراید و تیبای وطنی خواهد بود. البته لازم به ذکر است که رنو اعلام کرده در نظر دارد با افزودن ایربگ دوم و سیستم های کمکی مانند ABS و EBD، منجر به گرفتن سه ستاره ی ایمنی برای کوئید در تست های ایمنی NCAP شود. تجربه ی رانندگی همان طور که پیش تر گفته شد، کوئید فقط در هندوستان تولید و فروخته می شود و در هیچ کجای دیگر جهان، در دسترس کارشناسان قرار نگرفته است؛ اما این کشور با سابقه ی ۷۰ ساله در خودروسازی و با تیراژ کنونی ۲۴ میلیون دستگاه در سال، سایت ها و مجلات متعدد و معتبری در زمینه ی بررسی خودروها دارد که ما به اجبار به آن ها استناد می کنیم. کوئید با آپشن های کامل؛ ایربگ راننده، گیربکس AMT و موتور یک لیتری ۶۸ اسب بخار به همراه دارد که نهایتا ۶ هزار دلار برای خریدار هزینه در بر خواهد داشت. قدرت ناچیز پیشرانه مسلما برای استفاده ی روزانه در شهر مناسب است و نمی توان برای سفرهای دور و دراز، آن هم با ۴ سرنشین بالغ و صندوق پر از بار، روی کوئید حساب کرد. مسلما هر پیشرانه ی ضعیف و البته کسل کننده، یک حسن خواهد داشت که مصرف سوخت پایین و اقتصادی آن است. رانندگی با کوئید نرم و بدون تنش های سخت توصیف شده است و به نظر می رسد مهندسین رنو، فنربندی و سیستم تعلیق خوبی برای آن اختصاص داده اند که تا حدودی مناسب اوضاع نابه سامان جاده های هندوستان باشد. از سویی دیگر در سرعت های متوسط چرخش ناگهانی فرمان می تواند به از دست رفتن کنترل خودرو منجر شود یا دور زدن با سرعت های زیاد و در شرایط لغزنده ی جاده را با خروج قسمت عقب از پیچ، همراه کند. ظاهر کوئید، مسلما برگ برنده ی آن در بازار است. با هزینه ای که حدودا بین ۴.۵ تا ۶ هزار دلار تمام خواهد شد، خودرویی زیبا و مد روز فراهم می شود که حداقل از چینی های هم رده جذاب تر است و به نظر ما چیزی هم از زیبایی دیگر کراس اوورهای کوچک دنیا کم ندارد. رقبا و پیش بینی بازار ایران اگر امیدوار باشیم که کوئید با حداقل آپشن ها حدود ۲۰ میلیون تومان تولید شود و در کامل ترین نمونه، نهایتا ۳۵ میلیون تومان باشد؛ کار برای پراید و تیبا تمام خواهد شد و با خوشحالی می توان این خودروهای مسن و بی کیفیت خودروسازی را در موزه ی سایپا بایگانی کرد. از سویی دیگر برای افرادی که صرفا داشتن یک خودروی شاسی بلندنما جالب است، خرید آن منطقی تر از ۲۰۶ هاچبک و صندوقدار خواهد بود؛ پس کوئید به احتمال فراوان این خودرو را نیز با کاهش فروش روبه رو خواهد کرد. بحث نوسازی صنعت عقب افتاده ی خودروی کشورمان، در سال های اخیر به عملی شدن نزدیک شده است و با تصویب برجام، حالا خودروهای زیادی از برندهای اروپایی مثل رنو و پژو در ایران خودرو و سایپا، به زودی تولید یا مونتاژ خواهند شد که مسلما منجر به کنار گذاشتن تولید مدل های قدیمی خواهد شد. درحالی که بعید به نظر می رسد با استقبال خوبی که از ساندرو به عمل آمده است، تولید L۹۰ چندان ادامه یابد؛ همین موضوع می تواند برای کوئید و پراید هم اتفاق بیفتد. واردات خودروهای ارزان قیمت هندی، تاکنون از سوی سازمان های ذی ربط ممنوع بوده، که دلیل آن نداشتن کیفیت مناسب عنوان شده است! اما با فرض ورود کوئید در بازه قیمتی ۲۵ تا ۳۵ میلیون تومان، رقبای اصلی آن: پراید، تیبا، ساینا، MVM110S و ۲۰۶ تیپ ۲ خواهند بود. با کانال تلگرامی «آخرین خبر» همراه شوید

شنبه ، ۳تیر۱۳۹۶

[مشاهده متن کامل خبر]

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: آخرین خبر]

[مشاهده در: www.akharinkhabar.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 127]