روایت ترور حسنعلی منصور؛از فاصله ۵۰ متری/نقش پنهان هاشمی - شبکه اینترنتی آفتاب

واضح آرشیو وب فارسی:شبکه اینترنتی آفتاب: حجت الاسلام محمد جواد حجتی کرمانی در اول بهمن سال 43 در میدان بهارستان برای سخنرانی به مسجد جامع تهران می رفته که محمد بخارایی و سعید نیک نژاد گلوله را به طرف حسنعلی منصور، نخست وزیر وقت شلیک کردند.مریم محمدپور: ترور حسنعلی منصور اعتراض جدی معترضان نسبت به تبعید آیت الله روح الله خمینی به ترکیه بود. در آن زمان جوان های هیات های موتلفه اسلامی تصمیمی انقلابی گرفتند و منصور را در مقابل مجلس شورای ملی ترور کردند. منصور در ششم بهمن ماه در بیمارستان سینا درگذشت و حالا پس از سالها دوباره این ماجرا جنجالی شده است. این بار چرایی ترور و نقش آن چندان داغ نیست، بلکه ماجرا بر سر «اسلحه»ای است که موتلفه ای ها می گویند در آن زمان از آیت الله هاشمی رفسنجانی گرفته اند اما فرزندان آیت الله این موضوع را تکذیب می کنند. خود او هم پیش تر در یک گفت و گوی تصویری نقشش در اسلحه ای که به سمت منصور شلیک کرد را رد کرده بود. یکی از مبارزان دوران انقلاب که اکنون در روزنامه اطلاعات کار می کند، همزمان با برنامه موتلفه ای ها از کرمان به تهران رفته تا منبرهای مسجد جامع از نطق های انقلابی خالی نماند. محمدجواد حجتی کرمانی ظاهر پیر اما دل جوانی دارد. او در روزهای گذشته به خبرآنلاین آمد و با حوصله به سوالات ما در حوزه های مختلف، از دل تاریخ انقلاب تا به امروز پاسخ گفت. حجتی کرمانی با حافظه خوبی که دارد، از جزئیات اتفاقات آن سالها برایمان گفت. حجتی کرمانی تنها به عنوان یک مبارز و زندانی سیاسی پیش از انقلاب شناخته نمی شود. او اگرچه پیش از انقلاب از اعضای اصلی حزب ملل اسلامی و همبند با آیت الله طالقانی طالقانی، بازرگان و سحابی ها بوده، اما پس از انقلاب اسلامی در سال 57 نیز عرصه را ترک نکرده و به عنوان یکی از اعضای مجلس خبرگان قانون اساسی در تدوین قانون اساسی سال 58 نقش ایفا کرده است. یک سال بعد از آن لباس نمایندگی اولین مجلس شورای اسلامی را بر تن کرده و پس از آن مشاور فرهنگی رئیس جمهور وقت، آیت الله خامنه ای شده و شش سال در این سمت فعالیت کرده است. او سال 69 برای دومین مجلس خبرگان رهبری از زادگاهش کرمان کاندیدا شده و هشت سال عضو مجلس خبرگان می شود. از حجتی کرمانی درباره ترور منصور و اسلحه جنجالی اش پرسیدیم و سپس موضوعات متنوع دیگری مطرح شد. به علت تنوع موضوعات، در این بخش از مصاحبه تنها به ماجرای ترور منصور و کانال ارتباطی اصلاح طلبان با رهبری پرداخته شده است. بخش دوم این گفتگو نیز در ایام نوروز منتشر خواهد شد. {لازم به توضیح است که گفت وگوی پیش رو پیش از انتشار خبر ملاقات جهانگیری با رهبری صورت گرفته است.} *** ماجرای اسلحه ای که به سمت حسنعلی منصور، نخست وزیر سال 43 نشانه رفت، پس از سال ها دوباره خبرساز شده است، شما در زمان ترور منصور در تهران بودید و چند روز پس از آن بازداشت شدید، چرا آن زمان از کرمان به تهران آمدید؟ و چطور در جریان ترور قرار گرفتید؟ ترور منصور در یکم بهمن 1343 اتفاق افتاد. بهمن آن سال را به این خاطر دقیقا یادم مانده چون در جریانی در جنب ترور منصور حضور داشتم. اول بهمن سال 43 مصادف با هفدهم ماه مبارک رمضان بود. قبل از ماه رمضان یعنی در نیمه شعبان در کرمان بودم و استاد ما آقای حقیقی که بعد از مرحوم آیت الله صالحی، عالم بزرگ کرمان بودند، مرا به راور کرمان بردند. ایشان، خودشان از راور آمده بودند و می خواستند مرا به عنوان جانشین در راور معرفی کنند. به عنوان مقدمه در نیمه شعبان جشنی گرفته و ما را بردند و نماز جماعت خواندیم و ما را معرفی کردند که در ماه رمضان در راور کرمان نماز بخوانیم و منبر برویم. همزمان شهید باهنر از تهران به من زنگ زد و گفت ما با دوستان هیات های موتلفه و آقای عراقی و آقای عسگراولادی، برنامه ای برای مسجد جامع تهران داریم و در آنجا عده ای را ذخیره کردیم که یکی پس از دیگری منبر بروند، به این صورت که هر کسی را گرفتند، روز بعد نفر بعدی به منبر برود. من به استادم گفتم بد است که من به راور نروم چون مردم منتظر هستند. ایشان هم خیلی ناراحت شدند. من به عنوان راه حل گفتم که به تهران می روم و اگر توانستم با آقای باهنر هماهنگ کنم، برمی گردم والا یک نفر را به جای خودم می فرستم. به تهران آمدم اما ما را بی جهت دعوت نکرده بودند. برای همین به قم رفتم و آقای شیخ محمدرضا توسلی از دفتر امام حاضر شدند به جای من به راور بروند و من هم یادداشتی نوشتم و از مردم عذرخواستم و بنا شد ایشان یادداشت را در منبر بخوانند. روز یکم بهمن که مصادف با 17 ماه رمضان بود، من از منزل مان که با آقای باهنر یک جا می نشستیم به طرف مسجد جامع راه افتادم. منظورتان منزل مشترک شما سمت دروازه دولاب است؟ به نظرم همانجا بودیم. از آنجا رفتم و به میدان بهارستان رسیدم، دیدم جمعیت خیلی زیادی جمع شده اند و خیابان پر از پلیس است. از دور تماشا کردم و دیدم پلیس دو سه نفر را به داخل ماشین می بردند که بعدا فهمیدم آنها محمد بخارایی، نیک نژاد و بقیه کسانی بودند که منصور را زده بودند. آنجا ترور منصور اتفاق افتاده بود و من در فاصله 50، 60متری جریان را می دیدم. در سخنرانی خود به ترور منصور هم اشاره ای کردید؟ من در روز بعد از ترور منصور به مسجد جامع تهران رفتم، جمعیت فوق العاده زیاد بود. من در آن هیجان عمومی به منبر رفتم که البته آخرین منبر مسجد جامع بود و روز بعد آن را بستند. امام مسجد جامع حاج غلامحسین جعفری همدانی بود. او پیرمرد مبارزی بود که بعد آن با هم به زندان رفتیم. آن روز سخنرانی من مطلبی داشت که به خاطر آن مرا محاکمه کردند. من این شعر از ملک الشعرای بهار را خواندم: "دیدی خون ناحق پروانه شمع را/ چندان امان نداد که شب را سحر کند". هر کس این شعر را می شنید متوجه می شد که مربوط به ترور منصور است. خوب است بگویم که مرکز اسناد انقلاب اسلامی که رئیسش آقای حسینیان است، یادنامه ای منتشر کرده و شرح حال این مسجد مشتمل بر اسناد مرحوم حاج شیخ غلامحسین جعفری را نوشته اما تا روز قبل من منبرهای این مسجد را نوشته است. ماجرای روز آخر که من به منبر رفتم را نادیده گرفته است. آخر ما از نظر سیاسی به قول اینها حرف های نامربوط می زنیم و هر چه در دلمان است را می گوییم. حرفم ناتمام ماند. آن روز وقتی از منبر پایین آمدم، گروهی که تیم محافظ منبری ها بودند، دور مرا احاطه کردند و تحت الحفظ مرا از در دیگری از مسجد بیرون بردند تا ماموران دستگیرم نکنند. سردسته محافظ ها، آقای محسن رفیق دوست، از بچه های انقلابی قدیم بود که بعدها وزیر سپاه شد که دست پرورده حاجی عراقی بود. بچه های بسیار گرم و فعالی بودند. چطور شد که چند روز بعد بازداشت شدید؟ من شبها هیاتی منبر می رفتم به نام هیات اتفاقیون که هیات کاشانی ها بود. شب بیستم ماه رمضان وقتی وارد مجلس شدم 50 یا 60 نفری نشسته بودند. هوا خیلی سرد بود. دیدم یک نفر در کنار بخاری نشسته و از سرما می لرزد و مدام هم به من نگاه می کند. معلوم بود که مامور ساواک است و خودش را به هیات یک انسان فقیر درآورده و گزارش کرده بود که مرا بگیرند. همین طور هم شد، پیش از آنکه من منبر بروم، مرا گرفتند و بردند. آن شب من دستگیر شدم و اولین باری بود که به زندان می رفتم. آن دوره چهارماه بیشتر طول نکشید. آن شب استراحت کردم. فردایش در یک سالن بسیار مخوفی در شهربانی تنها بودم. روز تعطیلی هم بود. البته شکنجه جسمی نشدم. روز بعد که شنبه بود سرلشگر طاهری، رئیس پلیس تهران که بعدها شهیدمحمد مفیدی و باقر عباسی او را ترور کردند، وارد شد. قد بلندی داشت و فرد بسیار خشنی بود. مرا صدا کرد، به مقابل میزش رفتم. ایستاد، عمامه مرا برداشت و بر سرم زد. حرف های بسیار تندی به من زد که آن ها را یادم نیست و تنها یادم است که به مامور گفت: این را ببر و کنار شیخ جعفر بینداز. نگو شیخ جعفر شجونی را قبل از من گرفته بودند و او را در سلولی انداخته بودند و گفتند من هم به کنار او بروم. مرحوم آقای شجونی بسیار شوخ طبع بودند، بنابراین نباید خیلی به شما سخت گذشته باشد؟ او آدم شوخ طبعی بود و لوده بازی درمی آورد و افراد را جذب می کرد. من چندی پیش مقاله ای درباره آقای شجونی نوشتم که شیخ شوخ و همیشه خندانی که متاسفانه آخر عمر با آقای هاشمی درافتاد و بدجوری نسبت به آقای هاشمی کم لطفی کرد و من برایش طلب مغفرت کردم و نوشتم از مردانگی و شهامت و گذشت آقای هاشمی، همین بس که آقای هاشمی بعد از مرگ آقای شجونی همه حرف هایی که علیه اش زده بود را نادیده گرفت و فقط از ایامی که او زندان بود، یاد و برایش طلب مغفرت کرد؛ گویی اصلا با او درافتادگی نداشت. از سال 34 یعنی سال شهادت نواب صفوی یا قبل آن، آقای شجونی، عضو فداییان اسلام بود و درگیری می شد و درمی رفت، ولی بالاخره او را می گرفتند. خودش می گفت در مجموع 25 بار دستگیر شده، زندان رفته و آزاد شده. البته من بیشتر از آقای هاشمی و آقای شجونی زندان بودم. اما زجری که آقای هاشمی در زندان دیدند بسیار بیشتر از من بود. روز شنبه مرا به زندان قزل قلعه فرستادند، من شب وارد زندان شدم. خدا بیامرز شهید شیخ فضل الله محلاتی هم آنجا بود او جرثومه فعالیت و آتش پاره ای بود. آقای محلاتی از بچه های فدائیان اسلام و از مریدان شهید نواب صفوی بود، ایشان هم در رابطه با منبر رفتن دستگیر شده بود. وقتی من را بردند که شیخ فضل الله نشسته بود و زغال سنگ ها را روی بخاری جابه جا می کرد و مرحوم آقای شیخ قاسم اسلامی هم خدابیامرز مریض و در حال استراحت بود. دو یا سه نفر دیگر هم بودند که آنها را به خاطر نمی آورم. من دو روز در قزل قلعه بودیم و بعد از آن مرا به زندان قصر بردند. بنابراین شما در زندان قصر بودید که خبر درگذشت منصور را شنیدید؟ روز ششم بهمن یعنی شش روز پس از ترور منصور رژیم اعلام کرد که منصور مرده است. آنها از اینکه مرگ منصور را اعلام کنند وحشت داشتند. منصور در لحظه فوت نکرد و مدتی هم در بیمارستان سینا بستری بود... بله. به هر حال سیاست شان بود و می خواستند ماجرا را جمع و جور کنند. بعد از تبعید امام به ترکیه و آن فضای خفقانی که در کشور وجود داشت، ترور منصور، شاه و تمام دستگاه را شوکه کرد. آن ها بسیار مضطرب شده بودند چراکه فکر می کردند بعد از تبعید امام همه چیز راحت می شود اما دیدند زیر پوست شهر خبرهایی هست. بعد از آن هم خود ما را به همراه 55نفر مسلح گرفتند و پس از آن دیگران و دیگران و... منظورتان دستگیری اعضای حزب ملل اسلامی است؟ بله. من بهمن 43 به خاطر منبر دستگیر شدم و اردیبهشت 44 آزاد شدم. مهرماه 44 بعد از کشف حزب ملل اسلامی دوباره دستگیر شدم که در فاصله این چند ماه با آقای باهنر در یک منزل بودیم و کتاب «امام حسین، حماسه تاریخ» را در آن زمان نوشتم. در آن زمان تعداد زیادی از مبارزان علیه حکومت پهلوی زندان بودند، وقتی در زندان قصر خبر مرگ منصور را شنیدید، واکنش زندانی ها چه بود؟ ما را روز چهارم بهمن فرستادند زندان قصر و در ششم بهمن در زندان قصر خبر مرگ منصور را شنیدیم. من خاطرم هست روزنامه های اطلاعات و کیهان که در آن زمان منتشر می شد، عکس محمد بخارایی، نیک نژاد، صفار هرندی، حاج صادق امانی، حاج عراقی، عسگراولادی و آیت الله انواری و... را منتشر کردند، در مجموع 13 نفر بودند. مرحوم دکتر سحابی که این عکس ها را نگاه می کرد، می گفت اینها خیلی مردمی هستند یعنی عکس ها نشان می دهد اینها از بطن مردم و قلب جامعه بروز کردند. همینطور هم بود. نهضت آزادی ها به مبارزه مسلحانه واکنش منفی نداشتند؟ نه، اصلا. اما آنها خودشان را در حوزه مبارزه سیاسی تعریف می کردند و مشی مسلحانه نداشتند. بله. اما از این کارها تقدیر می کردند. یعنی می گفتند ما این نیستیم اما هم برای ما که مسلح بودیم و هم برای موتلفه، احترام زیادی قائل بودند. من برایتان بگویم این حرف هایی که الان هست و می بینیم که بین این و آن اختلاف نظر است، قبلا اصلا اینطوری نبود. درست است که اختلاف مشی بود ولی همه به هم احترام می گذاشتند. ما برای این پیروز شدیم که تمام گروه ها در پیروزی انقلاب شرکت داشتند اعم مسلمان، فدایی، مجاهد، چپ، راست، امروزی، دیروزی، چادری و بی چادر و... همه اینها بودند و در تظاهرات خانم های بی چادر هم بودند، البته در اواخر دیگر تیپ همه خانم ها چادری شد، یعنی چادر آرم انقلاب شد. شما پیش از اعدام عاملان ترور منصور از زندان آزاد شدید و ظاهرا برای تخفیف مجازات آنها هم تلاش هایی کردید. پرونده منصور در جریان بود که ما آزاد شدیم ولی آنها هنوز در زندان بودند. شهادت محمد بخارایی و صادق امانی در 26 خرداد 44 بود که ما آزاد بودیم. آنها در دادگاه اول محکوم به اعدام شدند. برای دادگاه دوم ما در قم با آقای مروارید و شهید آیت الله سعیدی در منزل آقای سعیدی جلسه گرفتیم و به دنبال آن، حدود 100 نفر از طلبه ها به منزل آقای شریعتمداری، آقای گلپایگانی و آقای نجفی رفتیم و به طرفداری از قتل منصور متحصن شدیم. من و آقای محمدی گیلانی که بعدها دادستان شد، سرپرست 30نفری بودیم که در خانه مرحوم آیت الله شریعتمداری متحصن شده بودیم. آقای شریعتمداری وقتی مسائل سیاسی پیش می آمد سناتور بهبودی را احضار می کردند، وقتی سناتور بهبودی آمد، من و آقای محمدی گیلانی را هم خواستند. من در آن زمان سر نترسی داشتم و حرفم را می زدم. مثل همین حالا که با هم اختلاف نظر داریم اما فرقش این است که در آن زمان با شاه طرف بودیم و حالا با کسانی که با آنها رفیقیم و اختلاف نظرهایمان فقهی یا سیاسی است. من به بهبودی گفتم از قول ما بگویید به اعلی حضرت که به صلاحتان نیست اینها را اعدام کنید، به ضرر خودتان است. آقای محمدی گیلانی بعدها به من گفت وقتی شما این حرف ها را می زدی، رنگ از رخسار آقای شریعتمداری پریده بود. چون آقای شریعتمداری انسان خیلی محتاطی بود و اصلا اهل مبارزه آنطوری نبود و علت اینکه بعد از انقلاب اختلاف نظر پیدا شد و ایشان کنار رفت همین مسئله بود لذا این من سخنانی را که درباره ایشان از کودتای نوژه می گویند، قبول ندارم، چراکه به نظر من ایشان اصلا جرات این چیزها را نداشت و این حرف ها تهمت است. گفته می شود آقای شریعتمداری در کودتایی که قرار بود در جماران شود، دست داشت. نظرتان دراینباره چیست؟ به نظر من اصلا. اما آقای مسیح مهاجری می گوید اتفاقا ایشان یکی از پایه های اصلی کودتا بوده است. بله. گفته می شود اما آقای شریعتمداری دل این چیزها را نداشت. در سیاست من به این حرف ها اعتقادی ندارم و متاسفانه بزرگان ما هم فریب می خورند. شاید هم من اشتباه می کنم؛ خدا می داند. به ماجرای ترور منصور برگردیم، حالا پس از سال ها اسلحه این ترور نقش اول ماجرا شده است. یک روز پس از درگذشت آیت الله هاشمی رفسنجانی، آقای بادامچیان می گوید که اسلحه را از آقای هاشمی گرفته بودند و پس از آن سیل تایید و تکذیب ها شروع می شود. شما در آن زمان با برخی از آنها در زندان مراوده داشتید، یادتان هست که آن زمان از اصل ماجرا چه می گفتند؟ من با شهید عراقی و برخی موتلفه ای ها در زندان بودم. اینطوری که یادم است شهید عراقی به من گفت که من اسلحه را از نواب گرفته و از او پیش من مانده است. این حرف با حرفی که خانواده آقای هاشمی می زنند، تطبیق دارد اما استنباط من چیز دیگری است. ببینید وقتی نواب شهید شد، درست است که عراقی از بچه های نزدیک به فدائیان اسلام بود اما در سطحی که نواب به او اسلحه بدهد، نبود. آقای هاشمی را در جریان قتل منصور گرفتند. در برنامه ریزی مخفی که موتلفه ای ها برای ترور منصور می کردند آقای هاشمی بوده است چون هم دل و جرات و هم روحیه این کار را داشت. آنها بعد از تبعید امام درصدد بودند ضرب شستی به رژیم نشان بدهند، هم روحیه آقای هاشمی و هم کتمان کاری آقای هاشمی، او را به یک گزینه مناسب بدل می کرد. آدمی بود که اگر زیر شکنجه می مرد، مطلبی بروز نمی داد. یعنی روحیه ای بسیار قوی داشت. مقاومت می کرد و هیچکس را لو نمی داد. من اگر بودم اصلا نمی توانستم مقاومت کنم. اما خدا رحمت کرده آقای هاشمی بچه دهات بود و بسیار قوی و بابنیه بود و نشاط روحی داشت و فرز و زرنگ و اهل سیاست بود. امام با مبارزه مسلحانه مخالف بوده و وقتی به امام گرا یا پیشنهاداتی از این نوع می دادند، قبول نمی کردند، آقای هاشمی هم خیلی به امام نزدیک بود و اینطور نبوده که از نظرات امام بی اطلاع بود. این تناقضی ندارد؟ اصلا تناقض ندارد. برای اینکه آقای هاشمی از نظر سیاسی مجتهد بود. ما در عرصه سیاسی یک عده مقلد داریم که هر چه امام می گوید قبول می کنند و چند نفری هم مجتهد سیاسی داریم؛ مثل مرجع تقلید که هر چه بگوید مقلدان قبول می کنند اما یک مجتهد که دیگر مرجع تقلید ندارد. خودش به فتوای خودش عمل می کند. همین الان هم اعضای شورای نگهبان یا رئیس قوه قضائیه باید مجتهد باشند و نمی توانند از آقا تقلید کنند. امام ممکن است نظری داشته باشد و آقای هاشمی نظر دیگری داشته باشد. شما می گویید آقای هاشمی برخلاف نظر امام عمل نمی کرد، مگر موتلفه ای ها یا شهید عراقی یا شهید امانی، مریدهای سینه چاک امام نبودند؟ یکی هم آقای هاشمی. وقتی می بینند کارد به استخوان رسیده و امام ترکیه است، نخست وزیر را می کشند برای اینکه عقده ای خالی کرده باشند و صدای ملت را به جهان برسانند و واقعا همینگونه بود، بعد از تبعید امام کاری که توانست عقده ملت را نشان دهد، کار بخارایی بود. درباره مسئله اسلحه، استنباط من این است که آقای هاشمی و آقای عراقی برای اینکه رد ماجرای اسلحه را گم کنند و سر حکومت کلاه بگذارند گفتند ما آن را از نواب گرفته ایم و هر کسی می خواهد برود نواب را بگیرد، تا دامن آقای هاشمی را رها کنند. خود آقای هاشمی هم تا توانسته، مقاومت کرده و چیزی بروز نداده است. در ذهن خود من این است که علیرغم اینکه خانواده آقای هاشمی تکذیب کردند و خود آقای هاشمی تکذیب کرد اما همه اینها به منظور گمراه کردن رژیم شاه بود. آقای رفیق دوست هم حرف شما را می زد. می گفت هاشمی انکار کرده چون اگر قبول می کرد، روحانیت زیر سوال می رفت که در مبارزه مسلحانه نقش داشته است. حرف رفیق دوست درست است. آقای عراقی وقت نکرد مثل رفیق دوست حرفش را بزند. او سیاسی تر از رفیق دوست هم بود. آقای حجتی کرمانی! پس از درگذشت آقای هاشمی رفسنجانی برخی اصلاح طلبان نگران رابطه این جریان با رهبری هستند، تلاش هایی هم برای برقراری ارتباط مستقیم با رهبری شده است؟ می دانید چه کسانی در این تصمیم نقش دارند؟مثلا آقای دعایی یا سیدحسن خمینی یا... اگر قرار باشد کسی رابط آنها باشد، منم. اما مرا هم راه نمی دهند. آقای دعایی و حسن آقا خمینی این جایگاه را ندارند. خود شما در این زمینه اقدامی کرده اید؟ در جلسات خصوصی حرف هایی زده شده اما آقا مرا قبول ندارند. ایشان با من رفیق است و من هم عاشقش هستم اما با هم اختلاف نظر داریم. ایشان هم مرا دوست دارد. یک خاطره بگویم، رفتیم عیادت آقا، به ما گفتند با آقا روبوسی نکنید. آقا وارد شد و شروع کرد به احوال پرسی، به من که رسید گفتم آقا گفتند روبوسی نکنیم. دست مرا گرفت و پیشانی مرا بوسید. خیلی مرا دوست دارد ولی حرف های مرا قبول ندارد. آقای عارف یا آقای خرازی چطور؟ آقای خرازی ممکن است. خرازی رئیس شورای روابط بین المللی است که از نهادهای زیر نظر رهبری است. تمام گزارش های خارجی را آقای خرازی به آقا می دهد یعنی در واقع وزارت خارجه آقاست. همه جا شورای روابط خارجی دارند که سیاستگذار است. من تصورم این است که رهبری، جهانگیری و انصاری را که هر دو همشهری های ما هم هستند، بیشتر قبول دارد. آقای ظریف را هم قبول دارد. البته از همه اینها بیشتر آقای جهانگیری را قبول دارد. در زمانی که من مشاور آقا بودم، در سفری که من همراه آقا بودم آقای جهانگیری هم با ما بود. اینها ادب را رعایت می کردند. برخی در محافل خصوصی توهین می کردند و آقا رنجیده شده است و به نظر من حق به جانب آقاست. کسی که می توانست و جرات آن را داشت هاشمی بود و ممکن نیست کسی بتواند جای او را بگیرد. 29213

جمعه ، ۲تیر۱۳۹۶

[مشاهده متن کامل خبر]

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: شبکه اینترنتی آفتاب]

[مشاهده در: www.aftabir.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]